วิธีอะไร
1045 Words
"ตัดหัวเธอก่อนดีไหมวะ" เขาถามเสียงกร้าวพร้อมกับจับคอของฉันเอาไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว
"คิดว่ากลัวเหรอ แน่จริงก็มาดิ" ฉันยื่นมือไปกระชากผมเขาหนึ่งจุกแล้วออกแรงดึงแรงๆจนอีกคนเอียงคอตาม
"กล้าดึงผมฉันงั้นเหรอยัยเด็กบ้านี่!"
"นายบีบคอฉันก่อนนะ เขาเรียกป้องกันตัวเหอะย่ะ"
"ฉันแค่จับเฉยๆ โว้ยไม่ได้ออกแรงบีบ" เขาเถียงไม่พอยังจะเอามือที่จับคอฉันอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนมาหยุมหัวฉันแทนแล้ว
"มันต่างกันตรงไหนล่ะ เจตนาฆ่าชัดๆ ฉันจะจับนายเข้าคุกเลยไอ้เลว"
"ถ้าฉันเข้าเธอก็ต้องเข้า"
"ฝันไปเถอะ" ฉันเชิดหน้าเถียงแม้ว่าตอนนี้หนังหัวแทบจะหลุดออกมาอยู่รอมร่อ
"หยุดทั้งคู่นั่นแหละ!" เสียงห้ามดังขึ้นมาจนเราทั้งคู่พากันหันไปมองยังต้นตอของเสียง
คุณตำรวจที่นั่งกุมขมับหันมามองด้วยสายตาเอือมระอา แล้วถอนหายใจทิ้งอย่างปลงตกก่อนจะพูดขึ้นต่อ
"คุณจะเอายังไงครับ ถึงยังไงเด็กคนนี้ก็ยังเป็นนักเรียนอยู่"
"ผมต้องการค่าเสียหาย" เขาปรายตามามองฉันแล้วพูดขึ้นด้วยสายตาเย่อหยิ่ง
"ก็ว่ามาสิ ต้องการเท่าไหร่จะได้จบๆ ไป"
"ห้าแสน"
"ป๊าดดดด หนังหน้าทำด้วยทองคำเปลวเหรอคะถึงได้เรียกแพงขนาดนั้น" ฉันกอดอกถามอย่างมีจริต
ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะพ่อคู๊ณณ~ เรียกค่าเสียหายซะยิ่งกว่าฉันไปทำเขาท้องอย่างนั้นแหละ
"ไม่มีปัญญาจ่ายก็เดินไปแล้วเข้าห้องขังเอาสิ" คนตัวโตแสยะยิ้มบอกอย่างกวนๆ ยั่วโมโหฉันจนอยากจะง้างเล็บแล้วข่วนไปบนหน้าหล่อๆ นั่นให้รู้แล้วรู้รอด
"พ่อเอาเงินฟาดปากหมอนี่ไปเลย" ฉันเชิดหน้าตอบยิ้มร้ายราวกับตัวเองเป็นคุณนาย
"คิดดีๆ คิดอีกรอบ มันดีนะ แต่...คิดอีกรอบ" พ่อฉันสะกิดแขนเบาๆ แล้วกระซิบบอกให้เราได้ยินกันแค่สองคน
"ทำไมอ่ะพ่อ เราอย่าไปยอมสิ ไหนพ่อบอกลูกพ่อหยามไม่ได้ฆ่าไม่ได้ไง"
"ทั้งตัวนี่มีอยู่ห้าบาท จะเอาอะไรไปฟาดปากเขา" พ่อซุบซิบกับฉันท่าทางจริงจัง ไม่พอยังล้วงกระเป๋ากางเกงโชว์เหรียญห้าบาทออกมายืนยันอีกต่างหาก
"จริงรึ?"
"จริงสิ"
"แน่นะ"
"แน่ซิ"
"คนอวดดี"
"อย่าไปอวดดี บอกตัวเองเถอะลูกพ่อก่อนที่จะเข้าไปนอนเปลี่ยนบรรยากาศในคุกทั้งพ่อทั้งลูก"
"แอ่ม~ 500" ฉันกระแอมเสียงดังแล้วยกมือขึ้นชูห้านิ้วเป็นการต่อรอง
"ตลก คิดว่าเงินแค่นั้นมันจะทดแทนกันได้หรือไง"
"ก็ไม่มีอ่ะ ผ่อนได้ป่ะล่ะ"
"นี่คือคำขอร้อง?" เขาปาดตามองฉันที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่
"แล้วแต่นายจะคิด แต่จะเอาห้าแสนตอนนี้ฉันไม่มีให้หรอก ถ้าหน้านายมีค่าขนาดนั้นวันหลังก็คลุมปี๊ปเอาไว้ก่อนออกจากบ้านเซ่"
"แล้วเมื่อไหร่จะมี"
"ไม่รู้ ชาติหน้ามั้งนายรอได้ไหมล่ะ?" ฉันถามยียวนอย่าว่าแต่ชาติหน้าเลยจะหาครบหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่แน่ถัดไปอีกชาติก็คงได้เองถ้าเขาจะรอฉันอะนะ
"หึ ฉันว่าฉันมีวิธีที่ดีกว่ารอเงินจากเธอเยอะ"
"วิธีอะไร?"
@ โรงเรียนมัธยม กระวนกระวายวิทยา
"เขาจะเอามึงไปทำงานแลกเงินค่าเสียหายงั้นเหรอ?" อีมะนาวถามขึ้นเสียงเขียวเมื่อฉันเล่าให้มันฟังว่าไปเจอกับอะไรมา
"ก็เออนะสิ กูยังคิดหาวิธีแก้ไม่ได้เลย"
"ยากอะไร มึงก็จับเขาทำผัวไปเลยสิจะได้จบ ดีไม่ดีมึงอาจจะได้จากเขามาบ้าง"
"ความคิดเข้าท่า ถุ้ย! มึงจะให้กูเอาเวอร์จิ้นให้กับคนแบบนั้นเนี่ยนะ แม่กูรู้แม่กูคงตื่นจากหลุมมาหักคอกูแน่" ฉันทำหน้าสยดสยองเมื่อนึกถึงสีหน้าของแม่ในตอนที่ท่านโกรธ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
"แล้วมึงจะทำไง จะยอมไปทำงานให้เขากดขี่ข่มเหงมึงเหรออีถ้วย"
"มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูไม่มีทางยอมให้ใครมาข่มเหงง่ายๆ หรอก" ฉันบอกอย่างมั่นใจต่อให้เป็นพระอินทร์พระพรหมที่ไหนก็หยุดอีถ้วยฟูคนนี้ไม่ได้หรอก
"ให้มันจริงอย่างที่มึงว่าเถอะ แต่ตอนนี้กูหิวโดดเรียนไปกินบะหมี่กันป่ะ" อีมะนาวมันเสนอขึ้นด้วยรอยยิ้ม วันๆ ไม่คิดจะเรียนหนังสือหาเรื่องโดดเรียนได้ทุกวี่ทุกวัน นี่ฉันคบกับมันมาทำไมเนี่ยไร้ประโยชน์ที่สุด
"มึงนี่คิดแต่เรื่องพวกนี้นะ มาโรงเรียนนะโว้ยคิดดิว่าต้องทำหน้าที่ของตัวเองจะมาโดดรงโดดเรียน.."
"กูเลี้ยง"
"ยังอีกนะมึง"
"....."
"ยังไม่ลุกอีกอีนี่ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอกป้าเขาจะขายหมดซะก่อน"
สุดท้ายฉันกับมันก็เลือกที่จะโดดเรียนแล้วอ้อมมาทางด้านหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมา และที่ฉันเลือกมาทางนี้ก็เพราะมันจะมีรูตรงกำแพงให้มุดออกไปไงล่ะ ทางหมาลอดอ่ะรู้จังป่าว
"เดี๋ยวกูออกไปก่อนนะอีนาว ทางสะดวกกูจะเรียกมึง" ฉันตกลงกับมะนาวเสร็จสรรพก็คุกเข่าคลานออกไป แต่เพียงแค่มุดส่วนหัวเข้าไปมือของฉันก็ไปโดนเข้ากับรองเท้าผ้าใบสุดแสนสะอาดตาของใครเข้า
พอเงยหน้าขึ้นมองเท่านั้นแหละ... จังหวะนรกชัดๆ ทำไมหมอนี่มายืนอยู่นี่ได้ที่ดินบนโลกมีตั้งเยอะแยะมายืนอยู่หลังโรงเรียนทำมะเขือพวงอะไรกันห้ะ ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากถาม เขาก็ย่อตัวลงมานั่งแสยะยิ้มร้ายกาจใส่ฉันจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจิกกัด
"วันนี้รับบทเป็นหมาจรจัดเหรอ"
"....."
"แต่โทษทีไม่มีเศษกระดูกให้"
- Writer
