เด็กบ้า
960 Words
"อย่ามามั่วนะฉันไม่ได้ไปสัญญาอะไรกับนายทั้งนั้น"
"มีแน่ยัยตัวแสบ"
"นายอย่ามาขี้จุ๊เบเบ๋นะ ฉันมั่นใจว่าไม่ได้มีสัญญาอะไร" ฉันตอบอย่างมั่นใจเชิดหน้าเถียงอย่างไม่เกรงกลัว
ร่างสูงสืบเท้าเข้ามาหาด้วยสายตาดุดันน่ากลัว ฉันก้าวขาถอยหนีคนตัวโตกว่าเมื่อตอนนี้ดูก็รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
"เธอทำน้องชายใหญ่ฉันจุกจนระบมไปหมด แน่ใจเหรอที่ไม่คิดจะรับผิดชอบ"
"ก๊ากกก~ อย่าบอกนะว่าล้มจนลุกไม่ขึ้นแล้วจริงๆ" ฉันหัวเราะลั่นเอามือกุมท้องตัวงอถูกอกถูกใจ ผิดกับอีกคนที่ตีหน้าตึงมองมาด้วยสายตาอาฆาต
"ตลก?"
"ก็เห็นอยู่ว่าหัวเราะ นายคิดว่าฉันรำแก้บนอยู่เหรอ"
"ฉันอายุมากกว่าเธอ นั่นคือคำพูดของคนที่อายุน้อยกว่าหรือไง" เขากอดอกถาม ปรายตามองฉันอย่างรอฟังคำตอบ
"แล้วไง แก่กว่าแล้วไงไม่ใช่พ่อสักหน่อย"
"ปากดี ตอนเด็กกินนมหรือแทะกระดูก"
"ที่บ้านนายสอนเหรอว่าเด็กโตมาต้องแทะกระดูกน่ะ"
"เด็กบ้า"
"คนแก่ติ๊งต๊อง" ฉันเถียงกลับรัวๆ ปากคอเราะร้ายขนาดนี้ไปใส่กระโปรงมาตบกับฉันเลยไหมจะได้จบๆกันไป
"เธอนี่มัน...แม่งเอ้ย!" คนตัวสูงสบถเสียงดังแล้วยกเท้ากระทืบจักรยานแสนรักแสนหวงที่นอนเอ้งเม้งอยู่ที่พื้นเต็มแรง
"ทำบ้าอะไรของนาย" ฉันตวัดตามองเมื่อตอนนี้ชีพจรของ อแมนด้า ราเชล อลิซาเบธ กำลังร่อแร่เต็มที
ผั๊วะ! ฉันปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อเหลาของอีกคนเต็มแรง ด้วยความโกรธขีดสุด ด่าฉันได้ฉันไม่ว่าแต่อย่ามาแตะต้อง อแมนด้า ราเชล อลิซาเบธ ลูกรักของฉันเชียวนะ
"นี่เธอต่อยฉันงั้นเหรอวะ" ร่างสูงเค้นถามเสียงเรียบ สายตาเขามันเหมือนกำลังจะช็อกอยู่ ฉันก็เลยช่วยบอกบุญเขาให้ด้วยความเต็มใจ
"ก็เออน่ะสิ โดนต่อยแค่นี้สมองกลับแล้วเหรอ"
"....."
"มันไม่น่ากระทบกระเทือนรุนแรงขนาดนั้นมั้ง"
"เธอเจอดีแน่" เขาคว้าข้อมือฉันแล้วกระชากเข้าหาตัวเต็มแรงจนหน้าอกตูมๆ เท่าลูกมะพร้าวของฉันปะทะเข้ากับร่างหนาของเขาเต็มๆ
อู้วว~ ฟองน้ำแทบเคลื่อน
"ฉันแจ้งจับนายข้อหาทำร้ายร่างกายได้นะ" ฉันตีลีตาเหลือกยกเอาข้อกฎหมายมาขู่
"ใครกันแน่จะแจ้งจับใคร"
"....."
"เธอเตะเป้าฉันเมื่อคืน แล้วยังมาต่อยหน้าฉันอีกแบบนี้ใครที่เป็นเจ้าทุกข์กันแน่" ฉันฟังคนตัวโตพูดก็ได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ
มันก็จริงอย่างที่เขาบอกนั่นแหละ มันก็ไม่ต่างจากแจ้งความจับตัวเองเลยชัดๆ
"....."
"แต่ในเมื่อเธอเป็นคนเสนอ งั้นฉันก็ไม่ขอปฎิเสธที่จะสนอง"
@ สถานีตำรวจ
ฉันนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าโต๊ะของร้อยเวรที่รับแจ้งความอยู่ตอนนี้ แถมยังมีคนข้างๆกำลังนั่งไถโทรศัพท์มือถืออย่างสบายใจเฉิบ
ฮัลโหล~ นี่คุณพี่อยู่โรงพักนะคะ อะไรที่ทำให้คุณพี่คิดว่าการมาที่นี่จะนั่งชิวได้ขนาดนี้ ถามแบบจ่อไมค์
"สุดสวยสุดรักสุดหวงของพ่อ~" เสียงที่ดังมาตั้งแต่หน้าประตูโรงพักพร้อมกับร่างอ้วนๆ ของพ่อฉันวิ่งกระเพื่อมไขมันเข้ามาด้วยความรีบร้อนสุดชีวิต
"พ่อจ้า พ่อช่วยหนูด้วยนะ" ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปสวมกอดพุงน้อยๆ ของพ่อเต็มรัก อันที่จริงก็ไม่น้อยแหละแต่มันก็อบอุ่นทุกครั้งเวลากอด
"ใครมันกล้าแจ้งความจับลูกสาวคนสวยของพ่อ ดูสิห่างจากพ่อแค่หนึ่งชั่วโมงลูกซูบผอมไปตั้งกี่โล" พ่อหมุนตัวฉันแล้วใช้สายตาสำรวจไปทั้งร่างกาย
"พ่อต้องเอาคืนให้หนูนะ หนูโดนปลักปลำ"
"ไหนใครที่มันที่แจ้งจับลูกสาวฉันแสดงตัวออกมา" พ่อฉันประกาศเสียงกร้าวอย่างไม่เกรงกลัวหน้าไหน ก่อนที่จะมีสายตาคมมองสบมาที่ฉันแล้วเบนสายตาไปมองพ่อของฉันด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
"ผมเอง" คนที่เป็นคู่กรณีของฉันเปร่งเสียงบอกด้วยท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรสักนิด
"คนนี้แหละพ่อ เก่งกับหมาซ่ากับผู้หญิงตบตีคนแก่ด่าทอเด็กนักเรียน" ได้ทีฉันก็รีบฟ้องพ่อตัวเองใหญ่ แม้มันจะโอเว่อร์แอคติ้งไปบ้างก็ไม่เป็นไร ชีวิตจะได้ไม่ขาดความตื่นเต้น
"ให้มันน้อยหน่อยก็ดี เธอเป็นคนทำร้ายร่างกายฉันก่อนแท้ๆ"
"ไม่จริง!"
"จริง"
"ขี้ตั๋วเบเบ๋"
"จริง"
"ขี้จุ๊ตาลาลา"
"..จริง"
"ขี้ฮกเบเบ๋ กรี๊ดดด!!" ฉันกรี๊ดลั่นโรงพักเมื่อเขาหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ทำท่าทางราวกับจะพุ่งมาบีบคอฉันให้ตาย
"เคยมีใครบอกใหม่ว่าเธอมันแม่ง โคตร น่า รำ คาญ!" เข้าโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเน้นคำพูดทีละคำชัดๆ ตอกหน้าฉันต่อหน้าตำรวจ จนฉันต้องเอนหลังหนีคนที่โน้มตัวมาด้วยท่าทีคุกคาม
"คุณตำรวจเขากำลังคุกคามหนูอยู่นะคะ จับเขาใส่ตารางไปเลยค่ะไม่ต้องรอท่านเปาบุ้นจิ้นมาโยนไม้ประหารหรอกค่ะคนแบบนี้"
"อยากตายจริงๆ ใช่ไหม?"
"เขาบอกว่าอยากตายแล้วค่ะ ไปเอาเครื่องประหารหัวสุนัขมาเลยค่ะคุณตำรวจ"
เดือนร้อนไปถึงท่านเปาบุ้นจิ้นซะแล้วอีน้องหนูถ้วยฟู
ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์เพื่อมีแรงกำลังใจอัพเดตผลงานต่อไปด้วยนะคะ
- Writer
