มาเอาคืน
970 Words
"นั่นผัวกูเหรอ?" ฉันหันไปกระซิบถามอีมะนาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าดูหล่อแต่ดู ยืนจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"คงใช่มั้ง"
"ทำไมมึงไม่บอกว่าผัวกูจะมา"
"กูจะรู้ไหมว่าผัวมึงที่อ้างนั่นคนไหน" อีมะนาวหยิกแขนฉันไปที สีหน้าของเราสองคนตอนนี้คงไม่ต้องบอกว่าเลิกลั่กแค่ไหน ดูจากอีมะนาวที่สั่นงกเหมือนเจ้าเข้าอยู่ข้างๆ
"ว่าไงทำไมไม่ไปรอในห้อง" ฉันหันกลับไปมองผู้ชายคนเดิมที่ยืนอยู่ ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำแต่งขาดที่หัวเข่ากับรองเท้าแบรด์ดัง ผมเทาควันบุหรี่ยาวรากไทรถูกมัดเป็นจุกเอาไว้ด้านหลังครึ่งศีรษะ คิ้วหนาที่ถูกบากเอาไว้ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวเข้าไปอีก
แต่กลับหล่อกระแทกเบ้าตามากพ่อคุณเอ้ย!
"อะ แฮ่ม~ สงสัยฉันจะจำผิดน่ะ คนละคลับกันเนอะมึง" ฉันหัวเราะแห้งๆ หันไปส่งซิกให้อีนาวมันเออออตาม แต่สงสัยเพื่อนฉันมันโง่เกินเลยส่ายหน้าพรืดกลับมาให้ฉันแทน
"ไม่นะมึง คลับนี้แหละถูกแล้ว"
"สรุปมาถูกหรือมาผิด"
"ผิด/ถูก" ฉันถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เค้นลมจากตาตุ่มขึ้นมาพ่นลมหายใจทางจมูกหนักๆ เมื่อเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดดันพูดขึ้นพร้อมกันกับฉัน แต่ดันคนละคำตอบ ( ¬_¬)
"ไปตกลงกันก่อนดีไหม?" คนตัวสูงหน้าหล่อแค่นหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
เย็นกว่านี้อีกนิดก็โลงแอร์แล้วพ่อคุณ (o_o)
"โอเค งั้นเราสองคนขอเวลาไปตกลงกันก่อนเนอะ" ฉันรีบฉีกยิ้มแล้วตอบรับก่อนจะคว้ามือเพื่อนรักใส่เกียร์หมาเตรียมออกวิ่ง
แต่ทว่าคนตัวสูงตรงหน้ากลับมายืนขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน ไม่พอยังถือวิสาสะจับแขนฉันแล้วกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างแรงอีกด้วย
"ไปตกลงกันในห้องดีกว่าไหม จะได้รู้ว่ามาถูกหรือผิด"
"ไปให้โง่เหรอ"
ปั๊ก! ฉันยกขาแล้วเตะเข้าไปตรงกลางเป้าของเขาเต็มแรง ถึงอีกคนพยายามจะหลบแต่มันก็ไม่ทันแล้ว
"แม่งเอ้ย!"
"โชคดีนะ ขอให้ล้มไม่ลุกไปตลอดชาติ" พอสะใจแล้วฉันก็ลากคอมะนาววิ่งออกมา ปล่อยให้ไอ้ตานั่นสาปแช่งตามหลังมาเป็นชุดๆ
"ฉันตามเอาคืนแย่ยัยเด็กแสบ!"
"โอ๊ยเหนื่อย~" ฉันหอบหายใจถี่เอามือทาบอกตัวเองเมื่อวิ่งมาถึงซอยที่จอดรถจักรยานเอาไว้
"กูฉี่แทบราด" มะนาวบอกด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด
"ถ้ามึงฉี่ราดขึ้นมาจริงๆ กูทิ้งมึงไว้ที่นั่นแหละ"
"โอ้โห เพื่อนกันไหมวะ"
"กูกับมึงเราคบกันแค่ธุรกิจอีนาวอย่าลืม"
"เสียใจได้ไหมที่กูมาคบกับมึง"
"อย่าเสียใจไป เพราะนอกจากกูมึงก็ไม่มีใครคบแล้ว" ฉันเชิ่ดหน้ายิ้มเอาคืนมันก่อนหน้านี้ ก่อนจะควบจักรยานลูกรักให้มันซ้อนท้ายกลับบ้าน
"คราวหลังกูไม่มากับมึงแล้ว เสี่ยงชีวิตมาก"
"กูคิดว่ามึงชอบความตื่นเต้นซะอีก"
"ตื่นเต้นกับหัวใจวายตายมันมีเส้นบางๆกั้นอยู่มึงรู้ไหม" มะนาวมันถลึงตาบอกอย่างโกรธเคือง
ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันกับมันก็ก้าวข้ามเส้นบางๆ อยู่ตลอดนะ ระหว่างปัญญาอ่อนกับบ้า
"ไม่รู้.. บางมากไหม บางกว่าผ้าอนามัย0.1ของกูป่ะ"
"เดี๋ยวกูปั๊ดเลยนี่"
ฉันและมันก็บ่นมากันเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ถึงบ้านของมะนาวอยู่ ฉันส่งมันเทียบประตูบ้านจนอีกนิดจะเข้าไปส่งมันในบ้านแล้ว หลังจากส่งมันเสร็จสรรพฉันก็ปั่น อแมนด้า ราเชล อลิซาเบธ ลูกรักคู่ใจกลับไปนอนตีพุงที่บ้าน
วันต่อมา...
ในเช้าวันใหม่อากาศสดใสงดงามเหมาะแก่การร้องเพลงกับเหล่านกกาจิ้งหรีดระหว่างทางเปรียบดั่งตัวเองเป็นเจ้าหญิงสโนไวท์ก็ไม่ปาน
ถามว่าฉันแคร์ไหมที่ทำตัวเหมือนตัวเองสวยเกินหน้าเกินตา ขอตอบตรงนี้เลยนะว่า No ฉันมั่นใจในเรื่องความสวยของตัวเองเพราะอะไรรู้ไหมเพราะมันคือเรื่องจริงไงล่ะ หุๆ~
ตัวแม่จะแคร์เพื่อ?
เอี๊ยดดด!! โครมมม!!
ในขณะที่ฉันใจลอยนึกถึงความสวยความงามของตัวเองกลับมีรถมาจอดขวางหน้าฉัน จนฉันเบรกไม่อยู่เลยชนด้านหน้ารถเข้าไปเต็มๆ
"อู้วว~ ขับรถประสาอะไรห้ะ! ตาบอดหรือไง" ฉันรีบลุกขึ้นยืนท้าวสะเอวถามเจ้าของรถอย่างเอาเรื่อง ลงมาจากรถเมื่อไหร่แม่จะตบให้คว่ำ
แต่เพียงแค่ร่างสูงเปิดประตูรถออกมาเท่านั้นแหละ ตาฉันก็แทบถลนออกมาจากเบ้า เมื่อเขาคือคนเดียวกับผัวจำเป็นของฉันเมื่อคืน
นรกแตก..
"....."
"ตายแล้วตาฉันบอดแน่ๆ ชนอะไรเข้าเนี่ยตอไม้นี่เอง" ว่าแล้วก็รีบพุ่งตัวไปยกจักรยานขึ้นมา ทว่าอีกคนกลับไวกว่ามาใช้เท้าเหยียบจักรยานของฉันเอาไว้เต็มเท้า
"รับผิดชอบด้วย"
"อะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนายมาชนฉันเองนะ เห็นชัดๆ ว่าอแมนด้า ราเชล อลิซาเบธ ของฉันล้อบิดเป็นเลขแปดขนาดนี้"
"สาบานว่านั่นชื่อรถ"
"ทำไมมีปัญหาเหรอ?" ฉันเชิดหน้าถามอย่างไม่พอใจที่มาดูถูกดูแครนลูกรักของฉัน
"มีแน่ ยัยเด็กแก่แดด"
"....."
"ฉันมาเอาคืนตามสัญญา"
**** สัญญาอะไรก่อน
- Writer
