เสน่ห์รักร้ายคุณแม่หม้ายลูกติด

ตอนที่ : 03 วันที่แสนวุ่นวาย

เช้าวันทำงานวันแรก

ทั้งแม่และลูกต่างก็ตื่นเช้ามาจัดแจงตัวเอง ความวุ่นวายในครอบครัวเล็กๆ มันจึงเริ่มต้นขึ้น กลายเป็นเช้าที่แสนวุ่นวายแทนที่จะเป็นเช้าที่แสนจะสดชื่น

“น้องถิงถิงเสร็จแล้วหรือยังคะ?”

“กำลังจะเสร็จแล้วค่ะ”

เพราะวันนี้ต้องออกไปทำงานให้ทันเวลา แม้จะตื่นเช้ามาก่อนแล้วแต่ก็ต้องทำงานบ้านก่อน เตรียมอาหารเช้าไว้ให้ลูกสาวก่อน พอถึงเวลาแต่งตัวเตรียมตัวมันก็เลยต้องเร่งรีบแบบนี้

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของสองแม่ลูกอยู่แล้วที่จะเป็นแบบนี้

เหมยลี่ดูแลลูกเพียงลำพัง โดยไร้การช่วยเหลือจากครอบครัวหรือแม้กระทั่งอดีตสามี มันจึงไม่แปลกเลยที่จะต้องวุ่นวายแบบนี้

เธอหัดให้ลูกสาวช่วยเหลือตัวเองเป็นตั้งแต่เด็กๆ อยากจะอยู่กับลูกสาวดูแลแกให้มากกว่านี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้เลย

แต่ก่อนครอบครัวของเธอค่อนข้างมีฐานะ แต่หลังจากที่มีลูกมาทุกอย่างมันก็กลับตาลปัตรไปหมด สามีที่เคยรักและใส่ใจครอบครัวก็เริ่มออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก แถมยังติดการพนันจนเริ่มที่จะเอาของในบ้านออกไปขายมากขึ้นจนกระทั่งบ้านหรือรถก็ไม่เหลือ และก็ติดหนี้จากพวกเจ้าหนี้ขาโหดหลายแสนบาทด้วย

ทั้งที่กู้ยืมมาด้วยกันแต่เธอกลับเป็นคนที่ต้องชดใช้หนี้สินที่รุงรังทั้งหมดนี้ มันไม่ยุติธรรมสักนิด

เขาพูดกันว่าการพนันไม่เคยทำให้ใครรวยนอกจากเจ้าของ มันคือเรื่องจริง

ตอนนี้สถานะทางบ้านของอดีตสามีและเธอก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก แต่เธอก็ยังมีสิทธิ์ในการเลี้ยงลูกมากกว่าเพราะเธอมีความสามารถในการดูแลลูก ประสิทธิภาพในการทำงาน ถึงแม้จะมีหนี้ที่ร่วมกันก่อกับสามี เธอก็ยังสามารถดูแลลูกได้ ถึงแม้จะไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับลูกก็ตาม

“น้องถิงถิงคะ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนแล้วอยู่บ้านป้ามาลีก่อนนะคะ สามทุ่มกว่าๆ แม่จะไปรับ”

“ค่ะคุณแม่”

หลังจากสนทนากับลูกสาวเรียบร้อยแล้วเธอก็ไปส่งลูกสาวตัวน้อยของเธอขึ้นรถของเพื่อนสนิททันที หลังจากนั้นก็หันไปคว้ารถแล้วขับออกไปทันที

เธอได้ที่ทำงานใหม่ก็จริง แต่ก็ถูกรับเข้าทำงานอย่างงงๆ มันไม่ใช่แผนกที่เธอยื่นขอเข้าสมัครไปเลย แต่กลับได้ทำงานอีกอย่างแทน ทว่าก็ยังได้เงินเดือนเท่าเดิมกับที่เธอขอไป

มันน่าแปลกไหมล่ะ หรือว่าจะเป็นเพราะเขาคนนั้น?

ไม่นานนักเหมยลี่ก็มาถึงที่ทำงานใหม่ของเธอ จากนั้นก็เริ่มงานโดยที่มีหัวหน้าแม่บ้านเป็นคนแนะนำงานและสอนงานให้กับเธอ จากที่เป็นคนทำงานบ้านเองอยู่แล้วมันจึงไม่ได้ยากสักเท่าไหร่นักสำหรับเธอ

"เรียนรู้งานเก่งนะเราเนี่ย"

"ขอบคุณค่ะ" เหมยลี่หันไปยิ้มให้กับคนที่เอ่ยชมเธอ

"งานแม่บ้านน่ะมันไม่ได้มีตลอดเวลาหรอก เหนื่อยก็นั่งพัก ทำแค่ตอนเช้าก่อนที่พนักงานเขาจะมาทำงานกันแล้วก็ช่วงเย็นๆ หลังที่เขาเลิกงานกันไปแล้ว"

"ค่ะ"

การทำงานวันแรกของเธอ มันก็ปกติดีไม่ได้มีอะไรที่มันน่าวุ่นวาย เหมือนกับที่เธอไปทำที่อื่น

ก๊อกๆๆๆ

"นั่งพักอยู่เหรอครับ?"

เหมยลี่หันไปมองที่ทางประตู พอได้เห็นเจ้าของเสียงแล้วเธอก็รีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมกับหันมองรอบๆ ตัวเอง แต่กลับพบว่ามีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้

"อะ เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณ...ไม่สิ! ท่านประธาน" นี่เป็นการเจอกับเขาครั้งที่สี่นับจากการเจอกันที่สนามบิน เธอทำตัวไม่ถูกเลย เพราะคนตรงหน้าเป็นเจ้านายด้วยหรือเปล่านะ เลยทำให้เธอนั้นลนลานผิดปกติแบบนี้

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"พอดีผมจะบอกว่าผมทำกาแฟหก ก็เลยจะให้ขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้องให้หน่อยครับ"

"ดะ ได้ค่ะ จะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย"

เหมยลี่รีบตอบรับทันที ก่อนจะรีบเดินออกไปหยิบกะละมังน้ำพร้อมด้วยผ้า ที่ห้องเก็บของของแม่บ้าน และรีบขึ้นไปด้านบน

"มาทำอะไรคะ?" พอขึ้นไปถึงด้านบนที่หน้าห้องเขียนว่าห้องทำงานของท่านประธาน เธอก็จะเดินเข้าไปแต่กลับถูกเลขาที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องขวางเอาไว้ซะก่อน

"มาทำความสะอาดค่ะ"

"คะ? ทำความสะอาดอะไรเวลานี้คะ?"

"เอ่อ..."

ฟึ่บ~

"ผมเป็นคนบอกให้แม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดเองแหละผมทำกาแฟหก" จู่ๆ ซิลวานก็เปิดประตูออกมา คำพูดของเขาทำเอาเลขาคนสนิทยืนงงไปอยู่ครู่นึง

อย่าบอกนะว่าที่เขาลงไปข้างล่างก่อนหน้านี้ก็เพราะลงไปบอกแม่บ้านให้ขึ้นมาทำความสะอาด แต่ความเป็นจริงเรื่องนี้บอกเลขาก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องถึงมือท่านประธานลงไปเองเลย

"เข้ามาได้เลยครับ"

"ค่ะ"

เหมยลี่รีบเดินเข้าไป เธอเห็นว่าบนพื้นนั้นมีกาแฟหกอยู่จริงๆ แต่เป็นการหกที่เธอรู้สึกแปลกมาก ปกติเครื่องดื่มที่ตกลงพื้นแล้วหกมันก็ต้องมีการกระจัดกระจายเป็นบริเวณกว้างมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่านี่มันเป็นเหมือนการเทเอามากกว่า เพราะมันมีแค่น้ำกองใหญ่ๆ เท่านั้น ไม่ได้มีการกระเซ็นกระเด็นไปรอบทิศทางเลย

"น้องไปเรียนเหรอครับ"

"คะ?"

"หมายถึง...ลูกของคุณ"

"อ๋อ แกไปเรียนค่ะ"

"อ๋อ..."

"....."

"ถ้าผมจะซื้อของฝากไปให้แก คุณช่วยรับหน่อยได้ไหมครับ"

"คะ?"

"พอดีผมเห็นว่าตุ๊กตาที่แกอุ้มออกมาตอนนั้นมันเก่าแล้วก็เลยอยากจะซื้อให้ใหม่"

"ฉันเกรงใจค่ะ ขอไม่รับดีกว่า ขอบคุณมากๆ นะคะ" เหมยลี่ก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างเจียมตัว

ทำไมเขาถึงอยากให้น่ะเหรอ ภาพเด็กน้อยหน้าตาน่ารักถือตุ๊กตาออกมาเจอกับเขาด้วยสายตาที่ไร้เดียงสามันทำให้เขารู้สึกเอ็นดูจนบอกไม่ถูก ตุ๊กตาตัวเก่าๆ ที่มีรอยเย็บเป็นหย่อมๆ แต่เจ้าของก็ไม่ยอมปล่อยหรือทิ้งไปเลย

ซิลวานก้มหน้ามองไปที่ถุงกระดาษข้างๆ ที่ด้านในนั้นมีตุ๊กตาตัวใหม่ที่เขาซื้อมา และตั้งใจจะเอาให้กับเธอทว่าดันถูกเธอปฏิเสธซะได้นี่

……..

หลังเลิกงาน

เหมยลี่กำลังเตรียมตัวที่จะเลิกงานจากตรงนี้และไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ เป็นการรับจ๊อบช่วงเย็น ถึงเงินมันจะได้ไม่มากนักแต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

"จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ"

"...ค่ะ" เธอหันไปมองเจ้าของเสียงเรียก แต่แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าหลบไม่กล้าแม้แต่จะมองตาของเขาสักนิด

"ขอโทษนะครับเรื่องเมื่อกลางวัน ถ้าผมทำให้คุณหนักใจผมก็ขอโทษด้วย" น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น และมันก็ทำให้เธอนั้นใจเต้นแรงไม่น้อยเลย

นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่มีใครเข้ามาคุยด้วยแบบนี้

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันแค่เกรงใจคุณ"

"ผม...ขออนุญาตถามได้หรือเปล่าครับ?"

"ถามเรื่องอะไรคะ?"

"ลูกของคุณแกชื่ออะไรครับ"

"ชื่อถิงถิงค่ะ"

"แล้ว..."

"???"

"เอ่อ...ผมไม่ถามดีกว่าครับ มันจะเสียมารยาทเปล่าๆ"

"จะถามถึงพ่อของแกเหรอคะ เราเลิกกันตั้งแต่ถิงถิงยังเด็กแล้วค่ะ"

"....."

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

จากนั้นเหมยลี่ก็รีบขับรถออกไปทันที เพราะเธอยังมีงานที่ต้องไปทำต่อ

ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวมันก็แบบนี้แหละ ถ้าเลือกได้เธอก็ไม่ได้อยากมาอยู่แบบนี้เหมือนกัน ตอนที่มีลูกก็แค่พลาดเพราะลืมป้องกันครั้งเดียว แต่ชีวิตในตอนนั้นมันก็ค่อนข้างดี อดีตสามีก็เป็นคนดีขยันทำงาน ใครจะไปคิดล่ะว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ได้

.........

เวลาต่อมา

เหมยลี่ออกมาขยับเนื้อตัวบิดร่างกายที่ด้านนอกหลังจากที่เพิ่งจะเสร็จงานที่นี่ ตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มเต็มทีแล้ว กว่าจะกลับไปรับลูกสาวก็คงจะสามทุ่มกว่าๆอย่างที่บอกลูกสาวไว้จริงๆ

"แฮ่ม!"

"ท่านประธาน!?" จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะ ก็จู่ๆ เจ้านายที่บริษัทก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแบบนี้ อะไรมันจะบังเอิญบ่อยขนาดนั้นล่ะ

"ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกครับ?"

"ฉันเพิ่งเลิกงานค่ะ"

"หือ? ทำงานอยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ"

"น่าตกใจด้วยเหรอคะ"

"ก็น่าตกใจอยู่ครับ ดึกป่านนี้แล้ว น้องถิงถิงอยู่กับใครครับ"

"ฉันฝากไว้กับเพื่อนสนิทค่ะ"

"อ๋อ.."

"....."

"แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอครับ?"

"ค่ะ"

"ทำงานสองที่แบบนี้เหนื่อยแย่เลยนะครับ"

"ก็เหนื่อยแหละค่ะ แต่ฉันเลือกไม่ได้"

"....." ซิลวานรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าของเขาดูผ่อนคลายลงมากเลย ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเจอเมื่อตอนกลางวันที่บริษัท

"กลับก่อนนะคะ"

"ขับรถกลับดีๆ นะครับ" ซิลวานได้แต่โบกมือลาหญิงสาวที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว

ชีวิตของเธอดูน่าสนใจสำหรับเขามาก ดูเป็นคนเรียบง่ายไม่หวือหวา แถมยังเป็นคนที่รู้จักเอาตัวรอดในทุกสถานการณ์อีกต่างหาก

ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูก แถมวันนึงต้องทำงานสองที่พร้อมกันอีกต่างหาก

อยากรู้จักชีวิตของเธอตัวตนของเธอให้มากกว่านี้จัง