ตอนที่ : 04 ก่อกวน
1592 Words
บ้านเหมยลี่
“คุณแม่ขา~”
“จ๋าว่ายังไงคะลูก”
เสียงหวานๆ ของลูกสาวตัวน้อยทำให้เหมยลี่ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ต้องวางมือและหันไปมองเจ้าของเสียงใสนั้น
เด็กน้อยเดินเข้ามาหาผู้เป็นแม่จากทางด้านหลังพร้อมกับกอดตุ๊กตาเก่าตัวโปรดที่ถูกเย็บไว้จนเป็นรอยแผลหลายจุด แต่ถึงอย่างนั้นเด็กน้อยก็ดูแลรักษาไว้เป็นอย่างดี
“หนูอยากไปบ้านพี่เมฆค่ะ”
“วันนี้ป้ามาลีไปหาหมอที่โรงพยาบาลค่ะ คงจะกลับมากช่วงเย็นๆ โน่นเลย”
“อ้าวเหรอคะ”
“ไว้แม่จะพาไปตอนเย็นนะคะ”
“ค่ะ”
เหมยลี่ไม่ได้ออกไปทำงานช่วงวันหยุด จะเรียกว่าพักผ่อนดีไหมล่ะเพราะตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอยังไม่ได้นั่งพักเลย ทุกครั้งที่ได้หยุดก็จะทำความสะอาดรอบบ้าน หรือแม้กระทั่งจัดเตรียมสถานที่ทำสวนผักเล็กๆ หลังบ้านไว้กินเอง
“หนูอยากช่วยคุณแม่ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวมือเลอะเอา”
“คุณแม่...”
“จ๋า...มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“หนู...อยากให้คุณแม่หยุดอยู่บ้านกับหนูแบบนี้ทุกวันหยุดเลยค่ะ”
“…..” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วผู้เป็นแม่ก็ถึงกับพูดไม่ออกเลย สีหน้าที่มองดูลูกสาวแล้วยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อถูกลูกสาวถามคำถามที่มันทำให้เธอให้คำตอบไม่ได้ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะค่อยๆ ผุดรอยยิ้มฝืนๆ ออกมา “ต่อไปนี้แม่จะพยายามทำงานให้เสร็จเร็วๆ จะได้อยู่กับหนูไงคะ”
“จริงๆ นะคะคุณแม่”
“จริงค่ะ”
เหมยลี่ลูบเส้นผมสีดำเรียบของลูกสาวอย่างเอ็นดู เธอรู้สึกผิดทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเลย ไม่อยากให้ลูกสาวสุดที่รักต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่เธอเลือกไม่ได้เพราะครอบครัวมันพังลงแล้วเธอจึงต้องทำทุกอย่างในฐานะหัวหน้าครอบครัวและแม่ให้ดีที่สุดเพื่อสิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอในตอนนี้
เธอไม่สามารถที่จะเล่าเรื่องปัญหาที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ให้กับลูกฟังได้ เพราะแกยังเด็กเกินที่จะต้องมารับรู้เรื่องราววุ่นวายของผู้ใหญ่ เหตุผลเพียงอย่างเดียวที่เธอจะพูดกับลูกนั่นก็คือ อยากให้ลูกได้เรียนโรงเรียนดีๆ กินอยู่สบายไม่ลำบาก ทำให้ลูกสุขสบายเท่าที่แม่คนนึงจะทำได้
“งั้นหนูไปวาดรูปนะคะ”
“ค่ะ เปิดพัดลมด้วยนะยุงจะกัดเอา”
“ค่ะคุณแม่”
เด็กน้อยหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนผู้เป็นแม่นั้นก็นั่งทำงานของตัวเองต่อให้เสร็จ เพราะเวลาว่างแบบนี้ไม่ค่อยมีให้เท่าไหร่นัก
“เหมย...”
“…..” น้ำเสียงที่คุ้นหูนั้นทำให้เหมยลี่ที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำงานตรงหน้าค่อยๆ หันศีรษะกลับไปมอง
เธอตกใจที่ได้เห็นอดีตสามียืนอยู่ตรงหน้าด้วยสภาพหน้าตาที่สะบักสะบอม และที่ตกใจยิ่งกว่านั้นคือ...เขาเข้ามาในบ้านของเธอได้ยังไงกัน
มันพูดไม่ออกเลยในตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มการสนทนาแบบไหนก่อน
“น้องถิงถิงล่ะ?”
“ขะ-เข้ามาได้ยังไง”
“มาหาลูกน่ะ” เขาพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆ เหมือนต้องฝืนเพราะอาการเจ็บจากแผลบนใบหน้า
“หยุดนะ!” เหมยลี่รีบห้ามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับจ้องหน้าของเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว เพราะอดีตสามีกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านที่ลูกสาวของเธอนั้นเพิ่งจะเดินเข้าไป “อย่าเข้าไปนะ!”
“คิดถึงลูก ขอเข้าไปหาลูกไม่ได้หรือไง”
“ออกไป อย่ามายุ่งกับน้องถิงถิง” เหมยลี่พูดย้ำขึ้นอีกรอบด้วยน้ำเสียงที่ขึงขังมากกว่าเดิม
“ฉันเป็นพ่อ ทำไมจะมาหาลูกตัวเองไม่ได้?”
“…..” เธอมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า อยากจะเค้นหัวเราะออกมาให้ดังๆ เต็มบ้านแต่ก็กลัวว่าลูกสาวจะได้ยินแล้วออกมา
กล้าพูดคำว่าพ่อออกมาเต็มปากได้ยังไง ทั้งที่ตัวเองไม่เคยทำหน้าที่นั้นเลย
อาจจะเคยเป็นสามีที่ดี แต่นั่นก็แค่อดีตเท่านั้น ส่วนพ่อที่ดีก็อย่าได้ไปหวังเลย เพราะถ้าดีจริงป่านนี้ครอบครัวก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก
“ออกไปจากบ้านของฉัน ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ”
“กล้าเหรอ?”
“จะลองดูก็ได้นะ อย่าลืมว่าพี่กับฉันเราเลิกกันแล้ว เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้มันเรียกบุกรุก”
“….” พอถูกอดีตภรรยาข่มขู่สีหน้าของพิเชษฐ์ก็เปลี่ยนไปทันที เหมือนกำลังแสดงธาตุแท้ของตัวเองออกมา เพียงแต่ยังไม่กล้าลงมือทำร้ายเธอก็เท่านั้น
“สภาพแบบนี้น่ะเหรอจะเข้าไปให้ลูกเห็น?”
เหมยลี่ถามขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ได้อยากจะดูถูกอะไรในตัวของอดีตสามีเลย แต่สภาพแบบนี้เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปให้ลูกเห็นจริงๆ
น้องถิงถิงเป็นคนที่กลัวพ่อตัวเองมาก เพราะอดีตเคยเห็นภาพผู้เป็นพ่อทำร้ายแม่ของตัวเอง นั่นจึงทำให้น้องถิงถิงฝังใจกับคำว่าพ่อมาก
"ก็แค่อยากเจอลูก มันจะอะไรนักหนาวะ!?"
"มันไม่ได้หนักหนาหรอก ได้ดูสภาพตัวเองตอนนี้ก่อน น้องถิงถิงยังเด็ก จะให้ลูกเห็นภาพพ่อตัวเองเป็นแบบนี้เหรอ?"
"....."
"กลับไปและอย่ามายุ่งกับฉันอีก พี่ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวของลูกตั้งแต่ที่พี่ทำร้ายฉันกับลูกแล้ว" เหมยลี่กำเสียมในมือของตัวเองเอาไว้แน่น คิดว่าถ้าอดีตสามีปรี่เข้ามาทำร้ายเธอเองก็จะสู้สุดฤทธิ์สุดแรงเหมือนกัน
พอเห็นว่าสู้อะไรไม่ได้ อดีตสามีจึงหันหลังและเดินกลับออกไป เหมยลี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มองไปที่ในตัวบ้านก็รู้สึกโล่งมากขึ้นอีกที่ลูกสาวไม่ได้ออกมาเห็น
สภาพแบบนั้นก็คงจะโดนพวกเจ้าหนี้รุมทำร้ายมาอีกแล้วสิ ตั้งแต่ติดเหล้าติดการพนัน อดีตสามีของเธอก็ไม่เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาอีกเลย ชอบสร้างหนี้รอบตัวเต็มไปหมด
แม้กระทั่งหนี้สินที่เคยร่วมกันกู้มาตอนนี้เธอก็ยังชดใช้ให้ไม่หมด นานวันดอกเบี้ยมันก็เพิ่มขึ้น แต่ถ้าเธอไม่จ่ายเธอกับลูกก็จะโดนทำร้าย นี่คือสิ่งที่เธอต้องตะเกียกตะกายหาเงินอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพื่อให้ลูกกินอิ่มนอนหลับ และไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องมาโดนทำร้ายหรือรับรู้เรื่องเลวร้ายที่ผู้ใหญ่ทำไว้
พูดถึงหนี้นอกระบบ ใครต่อใครก็รู้ดีว่าดอกเบี้ยมันจะโหดขนาดไหน แถมเจ้าหนี้ก็โคตรจะเลือดเย็น แต่ยังดีที่เธอจ่ายตรงเวลาเลยไม่ได้โดนทำร้ายเหมือนกับอดีตสามี
.............
ตกค่ำในวันเดียวกัน
เหมยลี่ปล่อยให้ลูกสาวเล่นอยู่กับพี่เมฆลูกชายของมาลีเพื่อนสนิทของเธอ จากนั้นก็เข้ามาอยู่ในครัวทำความสะอาดหลังจากที่กินข้าวอิ่มกันแล้ว
"หน้าดูเครียดนะ มีอะไรหรือเปล่า เรื่องงานอีกแล้วเหรอ?" มาลีเพื่อนสนิทถาม
"เปล่า วันนี้พิเชษฐ์เข้ามาหาฉัน"
"ห๊ะ?!"
"ดีที่มันไม่เกิดอะไรขึ้น น้องถิงถิงก็ยังไม่ทันได้เห็นพ่อของเขา สภาพหน้าเละมาเลย" เหมยลี่พูดแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ สภาพของอดีตสามี มันเละเทะดูแทบไม่ได้เลยจริงๆ ตามใบหน้ามีแต่รอยเขียวช้ำเต็มไปหมด
"แล้วนี่เขามาทำอะไร?"
"เห็นบอกว่ามาหาลูกน่ะ แต่ฉันไม่ได้ให้เข้าไป ฉันไม่อยากให้น้องถิงถิงเห็นสภาพแบบนั้น อีกอย่างเขาก็เข้ามาไม่ถูกด้วย"
"ฉันไม่รู้จะให้คำแนะนำยังไงเลยเหมือนกันแบบนี้"
เพราะพักหลังมานี้เหมยลี่มักจะถูกอดีตสามีมาก่อกวนอยู่ตลอด จนช่วงแรกๆทำเอาเธอรู้สึกหลอนไปเลยเหมือนกัน กลัวว่าอดีตสามีจะเข้ามาตอนที่เธอเผลอ เข้ามาทำร้ายหรือเข้ามาทำอะไรไม่ดี หรือเข้ามาลักพาตัวลูกสาวของเธอออกไป
"ช่างมันเถอะ ไว้ฉันเก็บเงินได้มากกว่านี้ ฉันจะพาลูกไปอยู่ที่อื่น" เพราะตอนนี้การเงินของเธอมันยังไม่เอื้ออำนวยเลยกับการที่จะพาลูกสาวไปอยู่ที่อื่น สักวันถ้าเธอเก็บเงินได้สักก้อนเธอก็จะซื้อบ้านหลังใหม่ไว้อยู่กับลูกสาวสองคนเหมือนกัน
"บอกแล้วว่าให้ไปอยู่ที่บ้านของฉัน"
"ไม่เป็นไรหรอกขอบใจมากนะ ว่าแต่วันนี้ไปทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอกลับมาซะค่ำเชียว"
"ไปตรวจร่างกายมาน่ะ ฉันกำลังท้อง"
"ถามจริง ฮ่ะฮ่ะ ดีใจด้วยนะมาลี แบบนี้น้องเมฆกับน้องถิงถิงก็จะมีน้องอีกคนแล้วสิ"
"อื้ม...พอน้องเมฆเขารู้ก็ดีใจหน้าตาตื่นเลยแหละ"
"ดีใจด้วยนะ ดีใจด้วยจริงๆ"
เหมยลี่หันมองเพื่อนสนิทของเธอและก็ยิ้มให้ เวลาเห็นใครเขามีครอบครัวที่ดี เธอก็รู้สึกดีไปกับเขาด้วยนะ ในใจลึกๆ ก็แอบอิจฉาเพราะครอบครัวของเธอมันดันพังสาแหรกขาดแบบนี้ไง
- Writer
