ตอนที่ 6
1760 Words
เมลดาโทรศัพท์ไปปรึกษาเพื่อนสนิทที่กรุงเทพ เล่าเรื่องวันนี้ที่เธอเจอผู้ชายคนนั้นให้ฟังและพวกเธอก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอดี ถึงแม้ว่าเรื่องจะจบในกระบวนการทางกฎหมายแล้วก็ตาม ผู้ชายคนนั้นก็ยังคอยตามดูเธอเป็นระยะก่อนจะเงียบหายไป จนกระทั่งวันนี้ที่เธอเจอเขาอีกครั้ง
“ดา ช่วงนี้แกพยายามอย่าอยู่คนเดียวจะดีที่สุดนะ ระมัดระวังตัวไว้ก่อนแล้วถ้ามีอะไรแปลกๆ ให้รีบไปแจ้งความไว้จะดีกว่านะ พวกฉันเป็นห่วงแกมากนะ ยิ่งตอนนี้ไปอยู่ที่นั่นคนเดียวอีก”
“อืม ฉันจะระวัง มีเรื่องคราวที่แล้วมันคงไม่กล้าทำอะไรอีก ขอบใจพวกเธอมากนะ”
เธอวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อนพรางครุ่นคิดหลายเรื่องจนนอนไม่หลับ เธอนอนกระสับกระส่ายไปมาทั้งคืน คิดถึงแต่เรื่องของผู้ชายเฮงซวยคนนั้น คนที่ทำให้ชีวิตเธอพัง ความรู้สึกแย่ๆ ในอดีตที่ไม่อยากนึกถึงก็หวนกลับมาหลอกหลอนเธออีกครั้ง ทำไมเธอต้องมาเจอเขาที่นี่ในเวลาที่สภาพจิตใจของเธอดีขึ้นบ้างแล้ว
วันนี้เป็นวันหยุดของเธอและตามเคยที่เธอต้องไปเป็นแบบวาดรูปให้กับธีร์วัฒน์ เมลดาเดินมาหยุดตรงหน้าสตูดิโอของเขาฝ่ามือเล็กที่กำลังจับประตูชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่ทักดังมาจากด้านหลังของเธอ
ธีร์วัฒน์นั่นเอง.. เขาเดินกลับขึ้นมาจากริมชายหาด เขาคงไปวิ่งออกกำลังกายมาเธอมองดูเสื้อกล้ามสีขาวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่แนบสนิทกับแผลงอกกว้างกำยำของเขา เสียงหอบหายใจเบาๆ และเม็ดเหงื่อที่ซึมอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ดูมีเสน่ห์ชวนมองจนเธออดใจที่จะมองดูเขาไม่ได้ เมลดาเบือนหน้าไปทางอื่นเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขาขณะสายตาคมกริบมองจ้องสบตากับเธอ
“เข้ามาสิ คุณไปนั่งรอผมในห้องก่อนนะ ผมขอตัวไปอาบน้ำแบ้บนึง” เขาไม่พูดเปล่าพลางถอดเสื้อกล้ามที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อซิกแพคแน่นบนแผลงอกกว้างที่ตอนนี้ยืนอยู่ใกล้เธอแค่คืบ เธอเดินถอยหลังออกห่างจากเขาโดยอัตโนมัติ หน้าแดงระเรื่อขณะจ้องมองดูเขาไม่วางตา
“เอ่อ.. ได้ค่ะ”
“คุณทานข้าวมาหรือยัง ทานอะไรก่อนไหมผมจะให้แม่บ้านซื้อโจ๊กมาให้”
“ดาทานมาแล้วค่ะ เชิญคุณธีร์ตามสบายเถอะค่ะ” เธอพูดพลางยิ้มน้อยๆ ตอบเขา
“เออ.. จริงสิ ผมอยากให้คุณมาเป็นแบบให้ผมนอกจากวันหยุดปกติของคุณจะได้ไหม ช่วงหลังเลิกงานก็ได้ประมาณสัก 2- 3ชั่วโมง อาทิตย์ละประมาณ 2 วัน มันอาจจะเหนื่อยเกินไปสำหรับคุณไหม?”
เมลดานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะรับปากเขา ธีร์วัฒน์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพักเขา
เธอเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ติดริมหน้าต่างก่อนจะดึงผ้าม่านเปิดกว้างออกเล็กน้อย เหม่อมองดูทะเลข้างนอกพลางครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เขาถือแก้วกาแฟร้อนกลิ่นหอมกรุ่นเดินออกมาจากในห้องพักก่อนจะยื่นส่งมาให้เธอ และเดินไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงข้างๆ เมลดาและธีร์วัฒน์นั่งมองดูทะเลผ่านหน้าต่างห้องโดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ทั้งๆ ที่บรรยากาศรอบตัวดูเงียบสงบแต่มันก็ไม่น่าอึดอัดกลับทำให้เธอรู้สึกสบายใจได้อย่างประหลาด
“งั้นเราเริ่มวาดรูปกันต่อเลยไหม”
เมลดาพยักหน้าตอบเขาก่อนจะเดินหายไปในห้องพักอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะเดินกลับออกมานั่งลงบนโต๊ะสีขาวตรงกลางห้อง เขาขอให้เธอโพสต์ท่าทางตามแบบรูปภาพนางแบบที่เซฟรูปมาจากในอินเทอร์เน็ต เธอมองรูปภาพในมือเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“คุณธีร์มันดู เอ่อ.. ดาคิดว่ามันดูโป๊เปลือยเกินไปไหม? ที่เราคุยและตกลงกันมันไม่ใช่แบบนี้นี่คะ”
“อืมม.. ผมคิดว่ามันก็โอเคไม่ได้โป๊เปลือยอะไรแบบงานวาดก่อนหน้านี้ของผมนะ แล้วก็ไม่ได้ให้คุณเปลือยหมดทั้งตัวซะหน่อย”
เมลดาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงก่ำที่ดูแล้วเหมือนจะโกรธๆ เขา ธีร์วัฒน์มองใบหน้าบึ้งตึงของเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาจะหาวิธีการพูดยังไงดีเพื่อจะหว่านล้อมให้เธอยอมทำตามที่เขาพูด
“ก็ได้ ผมจะไม่บังคับให้คุณทำถ้าคุณรู้สึกไม่โอเค แต่ผมอยากได้ท่าโพสต์แบบในรูปนี้ งั้นเอาเท่าที่คุณสบายใจก็ได้ โอเคไหม?”
“โอเคค่ะ”
“คำว่าโอเคของคุณนี่คือหมายความว่าอะไร?”
“หมายความว่า.. จะโพสต์ท่าทางตามแบบในรูปแต่ต้องไม่โป๊เปลือยแบบนั้น เข้าใจไหมคะ เอาผ้านี้คลุมปิดไว้เหมือนรูปที่คุณวาดก่อนหน้านี้ไง”
“หึ ..ก็โอเค” เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มขณะมองดูเธอล้มตัวลงนอนลงบนโต๊ะตามรูปภาพนางแบบที่เขาให้ดู เมลดาดึงผ้ามาปิดไว้ปตรงหน้าอกและส่วนล่างของเธอไว้ เขามองดูเธออยู่สักครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ของเขา ธีร์วัฒน์สเก็ตรูปไปเรื่อยๆ ขณะที่สายตาก็จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ วันนี้เขารู้สึกว่าเธอไม่ค่อยปกติเหมือนเดิม ดูเงียบๆ และดูเหม่อลอย ต้องเรียกชื่อเธอซ้ำหลายๆ ครั้ง เธอถึงจะตอบหรือหันมามอง
ธีร์วัฒน์หันไปมองดูนาฬิกาบนโต๊ะทำงานที่ตอนนี้เวลาเกือบๆ บ่าย 3 โมงแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมและเดินเข้าไปยื่นส่งให้เธอ
“พักก่อนไหม? วันนี้ผมเห็นคุณดูท่าทางเหนื่อยๆ คิดว่าจะหยุดวาดรูปเร็วหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับนิดหน่อย จะวาดรูปต่อเลยก็ได้นะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเขา จริงๆ แล้วเธอยังไม่อยากกลับไปอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์คนเดียว อย่างน้อยๆ อยู่กับเขาก็รู้สึกปลอดภัยและสบายใจกว่า
เขามองจ้องหน้าเธอนิ่งก่อนจะขยับฝ่ามือไปแตะที่แขนเธอเบาๆ
“วันนี้พักแค่นี้ก่อนจะดีกว่า ผมว่าจะชวนคุณไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“ไปไหนคะ”
“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง ไปแต่งตัวเถอะ”
เขาค่อยๆ จับแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัวเขา ธีร์วัฒน์กระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์ขณะมองดูเธอกำลังจะลุกเดินไปที่ห้องพัก ฝ่าเท้าเขาเหยียบชายผ้าคลุมของเธอไว้แน่น ทำให้ผ้าคลุมสีขาวที่เธอจับไว้อย่างไม่ระวังหลุดร่วงกองลงบนพื้น
“ว๊ายย” เธอร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะเซถลามาด้านหลังเล็กน้อย
ธีร์วัฒน์คว้าหมับเข้าที่ตัวเธอก่อนจะดึงเธอล้มลงมานั่งลงบนหน้าตัก เขาก้มลงมองใบหน้าแดงก่ำและหน้าอกอวบอิ่มและเรือนร่างขาวเนียนละเอียดที่ไม่มีอะไรปกปิดนอกจากกางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่เธอสวมอยู่
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาริมฝีปากของเขาก็กดทับลงบนริมฝีปากของเธอ ปลายลิ้นร้อนๆ เข้าไปคว้านหาความหวานในโพลงปากของเธออย่างเนิ่นนานจนเมลดาที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขาจะค่อยๆนิ่งเงียบไปในที่สุด เขายังคงจูบเธอต่อไปเรื่อยๆ ทั้งขบเม้มริมฝีปากและขยับลิ้นเกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็กของเธอไปมา จูบของเขาทั้งหวานและนุ่มนวล ทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวและใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก ก่อนที่เขาจะปล่อยให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ
เธอผลักอกของเขาออกก่อนจะจ้องหน้าเขาตาเขียวปัดด้วยความไม่พอใจ ชายหนุ่มยังคงจับตัวเธอไว้แน่นเหมือนเดิมและไม่ยอมปล่อยมือของเขาออกจากเอวของเธอ ก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาหาหน้าอกอวบอิ่มที่เขานึกอยากจะสัมผัสมันอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากของเขาขบเม้มเบาๆ ก่อนที่ปลายลิ้นร้อนๆ ค่อยๆ ดูดเลียปลายยอดอกสีชมพูอ่อนนั้นไปมาเบาๆ
“คุณธีร์ ปล่อยดาค่ะ คุณทำแบบนี้ทำไม?” ฝ่ามือเล็กของเธอพยายามดันศีรษะของเขาออกอย่างยากเย็น ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อเขาดูดดันหน้าอกของเธอแรงขึ้น
“อื้ออ.. คุณธีร์หยุดเดี๋ยวนี้ คุณธีร์! ดาบอกให้หยุด!!” ยิ่งเธอพยายามดิ้นแรงเท่าไหร่เขาก็ยิ่งดูดดันหน้าอกของเธอรุนแรงขึ้นเท่านั้น
“อื้ออ” เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากริมฝีปากของเธอพร้อมๆ กับที่น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มของเธอ
ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ พอเห็นน้ำตาของเธอที่ไหลออกมาไม่ขาดสายมันทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบลงไปทันที
“ดา.. ผมจะไม่ทำอะไรคุณแล้ว หยุดร้องไห้สิ”
“ฮืออ ทำไมผู้ชายอย่างพวกคุณถึงเป็นเหมือนกันไปหมดนะ” เธอปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ร่างบางสะอึกอื้นไห้ตัวโยนไปมาราวกับเด็กตัวน้อยๆ
ตอนนี้ความอดทนและความเข้มแข็งของเธอพังทลายไปหมดแล้ว ความเครียดและความไม่สบายใจก่อนหน้านี้ได้ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่หยุด ธีรวัฒน์มองดูเธอด้วยความตกใจก่อนจะกอดเธอไว้แน่น
“ดา! คุณอย่าร้องไห้ได้ไหม ผมขอโทษ”
ตอนนี้เขายิ่งงงกับพฤติกรรมของเธอ และไม่รู้จะทำตัวยังไงกับเธอดี นอกจากพรมจูบลงไปบนขมับและหน้าผากของเธอขณะปลอบเธอให้หยุดร้องไห้ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะนิ่งเงียบไปในอ้อมกอดของเขา
- Writer
