ตอนที่ 5
1167 Words
ช่วงนี้สายตาของพนักงานในร้านเริ่มมองเธอแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย สายตาและรอยยิ้มแปลกๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอวนใจพิกล อาจจะเป็นเพราะธีร์วัฒน์ เขาชอบเดินเข้ามาพูดคุยกับเธอบ่อยๆ ทั้งที่เธอก็พยายามรักษาระยะห่างกับเขาตามปกติ แค่เห็นท่าทางของแต่ละคนแปลกไปเล็กน้อย เธอก็รู้สึกหวาดระแวงไปหมด ที่สำคัญเมลดากลัวคนอื่นจะรู้เรื่องที่เธอไปเป็นแบบวาดรูปให้เขาด้วย
“วันนี้คนเข้าร้านเยอะจัง ข้างนอกก็เห็นคนเดินเต็มไปหมด”
เมลดาหันไปพูดกับเจนที่ตอนนี้ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ ขณะช่วยกันเก็บจานและถ้วยกาแฟบนโต๊ะ แถมเมื่อเช้าด้านนอกชายหาดก็มีกลุ่มพนักงานเดินผ่านไปผ่านมาหนาแน่นกว่าปกติ
“เห็นมีบริษัทที่กรุงเทพพาพนักงานมาจัดอบรมสัมมนาอะไรนี่แหละ เห็นรถทัวร์หลายคันจอดที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
เธอพยักหน้าตอบเจน ก่อนจะยกของเข้าไปในครัวด้านหลังร้าน
วันนี้พนักงานแต่ละคนแทบไม่ได้หยุดพักเลย ช่วงบ่ายคล้อยคนก็ทยอยเข้ามาในร้านเรื่อยๆ
“ดา ช่วยไปรับเมนูที่โต๊ะ 4 ที”
“ ค่ะ ”
เธอเดินไปที่โต๊ะที่มีพนักงานบริษัทนั่งอยู่ ขณะที่เดินเข้าไปใกล้ๆ และมองด้านหลังของผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เธอรู้สึกเเปลกๆ ผู้ชายคนนั้นดูคล้ายกับใครบางคนที่เธอไม่อยากจะจดจำและไม่อยากจะนึกถึงอีก เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ เมลดาชะงักตัวแข็งทื่อก่อนที่จะรู้สึกหนาวสะท้านเข้าไปในหัวใจ และชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก็ดูมีท่าทางตกใจไม่ต่างจากเธอ
“อ้าว! เมลดา.. เซอร์ไพรส์จัง ผมไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนใบหน้า สายตาที่มองเธอเป็นประกายเเวววับขึ้นมาทันที
“แก..” เธออุทานออกมา ก่อนจะจ้องหน้าเขาเขม็งด้วยความโกรธ
“เป็นพนักงานพูดจาไม่สุภาพกับลูกค้าได้ยังไง ที่ร้านไม่ได้สอนเรื่องการบริการเหรอ?”
“ฉันไม่จำเป็นรักษามารยาทกับคนอย่างแกหรอก”
เมลดาเม้มริมฝีปากแน่น ร่างเธอสั่นเทาไปด้วยความโกรธ ขณะยืนจ้องหน้าเขาเขม็ง ก่อนจะรีบหันหลังเดินกลับไปหาพนักงานร้านอีกคนที่กำลังเดินสวนกับเธอ และขอสลับเปลี่ยนให้ไปรับออร์เดอร์แทน
เธอเดินกลับมาที่เค้าเตอร์ ใบหน้าซีดเผือด ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดและเกลียดมากจะมาปรากฎตัวตรงหน้าเธออีกครั้ง เธอพยายามเลี่ยงไม่เดินไปใกล้โต๊ะที่ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ จนกระทั่งเขาเดินออกจากร้านไป
“ดา.. ผู้ชายที่นั่งโต๊ะ 4 ฝากโน้ตมาให้เธอ”
เมลดาหยิบกระดาษโน้ตแผ่นนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน ก่อนจะขยำมันไว้ในมือแน่น สีหน้าและเเวตาของเธอฉายอารมณ์โกรธอย่างชัดเจนรวมทั้งท่าทางเเข็งเกร็งของเมลดา ที่ทำให้เจนอดแปลกใจไม่ได้
“ดา เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าเธอดูซีดๆ นะ ไปนั่งพักหน่อยไหม”
“ขอบใจนะเจน นั่งพักหน่อยก็ดีเหมือนกัน รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย” เธอยกมือขึ้นมากุมขมับก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง
ธีร์วัฒน์นั่งมองดูเอกสารในห้องประชุมขณะที่กำลังประชุมรวมกรรมการบริหารบริษัทแต่ละแห่งในเครือธุรกิจของครอบครัวเขา เขามองรายชื่อบริษัทในเอกสารก่อนจะสะดุดตากับชื่อของบริษัทหนึ่งที่เมลดาเพิ่งจะลาออก ตอนแรกเขาก็ไม่ติดใจอะไร พนักงานก็สมัครเข้าและลาออกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วแต่สนใจท่าทางอึกอักแปลกๆ ของเธอมากกว่า ธีร์วัฒน์กลับเข้ามาที่ร้านตอนเย็น เขาสังเกตว่าเมลดาไม่ได้อยู่ในร้าน
“เจน.. เมลดาไปไหนตั้งแต่เข้ามาที่ร้านผมยังไม่เห็นเธอเลย”
พนักงานสาวมองหน้าเจ้านายหนุ่มพลางยิ้มอย่างรู้ทัน ใครๆ ในร้านก็สังเกตว่าท่าทีของธีร์วัฒน์เปลี่ยนไป ตั้งแต่เมลดาเข้ามาทำงานที่ร้าน ถึงธีร์วัฒน์จะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็คงไม่แตกต่างกันเพราะด้วยนิสัยแบบเขาคงไม่ได้แคร์ว่าใครจะคิดยังไง
“ลดาออกไปซื้อของกับพี่อรค่ะ วันนี้ลูกค้าเยอะของที่ร้านเลยขาดไปหลายอย่าง”
“ถ้าลดากลับมาแล้วให้ไปหาผมที่ห้องทำงานนะ”
เมลดากลับเข้ามาที่ร้านเกือบทุ่ม ในมือของเธอมีถุงใส่ของพะรุงพะรังซึ่งเป็นพวกวัตถุดิบต่างๆ ในการทำพวกขนมและของที่ทางร้านขาดไปหลายรายการ พอเก็บของเสร็จแต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับ เธอเดินตรงไปที่ห้องทำงานของธีร์วัฒน์และเคาะประตูห้อง 3-4ครั้ง เสียงของเขาดังตอบกลับมาก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไป
“คุณธีร์มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“นั่งก่อนสิคุณ นี่เป็นค่าจ้างที่คุณมาเป็นแบบให้ผม”
เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เธอและนั่งจ้องหน้าเธอนิ่ง ขณะสายตาเขาก็สังเกตเห็นหน้าซีดๆ แลดูเหนื่อยๆ ของเธอ
“คุณไม่สบายหรือเปล่า ดูหน้าซีดๆ ไปทานข้าวแล้วกลับไปพักผ่อนไหม”
“ขอบคุณมากนะคะ งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ” เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง ธีรวัฒน์ก้าวเท้าตามเธอไป ฝ่ามือใหญ่เขาจับแขนเธอไว้แน่น
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“คุณธีร์คะ ดาคิดว่าไม่ค่อยเหมาะ เดี๋ยวพนักงานที่ร้านเห็นจะดูไม่ดีเปล่าๆ ”
“ไม่เห็นเป็นไร ดูไม่ดีตรงไหนกัน หน้าคุณก็ซีดๆ ขืนปล่อยให้เดินกลับที่พักเกิดเป็นอะไรกลางทาง ผมเสียอีกที่จะถูกมองเป็นเจ้านายที่ไม่ดี ไปเถอะ”
สายตาคู่หนึ่งมองดูธีร์วัฒน์และเมลดาจากในรถที่จอดอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน มองดูทั้งคู่ที่กำลังเดินออกมาจากร้านด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจ ก่อนจะขับรถยนต์ตามรถของธีร์วัฒน์ไป
" ร่านนักนะ ขนาดมาทำงานที่หัวหินไม่ทันไรตกผู้ชายใหม่ได้ไวดีจริงๆ แถมตกได้ปลาตัวใหญ่อีกต่างหาก นึกว่ากูจะยอมง่ายๆเหรอไง "
เขาขับรถสะกดรอยตามรถยนต์ของธีร์วัฒน์มาเรื่อยๆ ก่อนจะมาจอดซุ่มดูพวกเขาทั้งคู่ตั้งแต่ร้านอาหารจนมาถึงอพาร์ทเม้นของเมลดา รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากของเขาพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายเเวววาวในความมืด ก่อนจะขับรถผ่านรถยนต์ของธีร์วัฒน์ที่จอดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นของเมลดาไป
" ดูซิคราวนี้จะหนีกูพ้นไหม! "
- Writer
