ตอนที่ 7
1385 Words
ธีร์วัฒน์หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ให้เธอ เมื่อเห็นว่าเธอเงียบสงบลงแล้ว เขาเดินไปเปิดประตูหน้าต่างบานใหญ่ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตาของเขาจ้องมองทะเลนิ่งสมองทุกส่วนของเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับทุกเรื่องที่อาจจะเป็นไปได้ที่เกี่ยวกับเธอ
‘..เมลดา คุณไปเจอเรื่องหนักหนาสาหัสอะไรมาหรือเปล่านะ..’
ร่างบางของเมลดาเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ เขา ธีรวัฒน์หันไปมองหน้าเธอและมองดูดวงตาแดงๆ ของเธอที่ตอนนี้ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่ ก่อนจะคีบบุหรี่ออกจากริมฝีปาก
“คุณมีอะไรจะบอกผมไหม? แต่ถ้าไม่สบายใจที่จะเล่าตอนนี้ก็เอาไว้ตอนที่คุณพร้อมก่อนก็ได้”
“มันเป็นเรื่องแย่ๆ สำหรับดาค่ะ เลยไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าให้คุณฟังยังไงดี” เธอเอ่ยบอกเขาก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทะเล
“ผมพร้อมรับฟังเรื่องทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ มันอาจจะไม่เหมาะที่จะพูดในเวลานี้ แต่ผมอยากจะบอกให้คุณรู้ไว้ว่าผมชอบคุณ”
เมลดาหันหน้ามาจ้องมองหน้าเขาด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของเขา
“เอ่อ.. ดา” เธอพูดอะไรไม่ออก จริงๆ เธอก็รู้สึกดีเวลาอยู่กับเขาและยังรู้สึกชอบเขามาก แต่มันต่างกันตรง ณ เวลานี้ที่ทำให้เธอไม่กล้าจะพูดความรู้สึกนั้นออกไป
“ก็ได้ค่ะ ดาจะเล่าให้คุณฟัง ขอดาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
ธีรวัฒน์มองตามร่างบางของเมลดาที่เดินหายเข้าไปในห้องพัก ก่อนจะหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาจุดสูบ
เขานั่งรอเธอสักพักใหญ่ๆ กว่าเธอจะออกมาจากห้อง เธอเดินตรงมานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ เขา ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟัง
“ผู้ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าแผนกบริษัทที่ดาทำงาน ภายนอกเขาดูสุภาพและดูใจดีกับลูกน้องมาก ดาเพิ่งเข้าไปทำงานใหม่ที่บริษัทเลยไม่ค่อยรู้งานเท่าไหร่ เขาเลยอาสามาช่วยสอนงานให้ ตอนแรกๆ ก็ปกติดีทุกอย่าง จนดาเริ่มไว้ใจเขา พอมาช่วงพักหลังๆ ที่เขาเริ่มแปลกไป เขาตามหึงหวงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ดาทั้งๆ ที่ดาไม่ได้เป็นอะไรกับเขา พยายามลวนลามดาหลายครั้งจนมาครั้งหลังสุดเขาพยายามจะข่มขืนดา ดีที่ตอนนั้นดาหนีออกมาทันและไปแจ้งความจับเขา แต่เรื่องก็ไม่ได้คืบหน้าไปไหนเพราะพ่อเขาเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่สุดท้ายแล้วเรื่องก็เลยเงียบด้วยการยอมความกันไป ดาก็เลยลาออกจากบริษัท เขาก็ยังไม่ยอมหยุดยังตามคุกคามเวลาดาไปสมัครงานที่ไหน เขามักจะส่งเอกสารไปทุกบริษัทที่ดาไปสมัครงานจนไม่มีใครรับดาเข้าทำงาน ทั้งยังโทรศัพท์คุกคามและยังตามแอบถ่ายรูปของดาส่งมาให้จนดาเริ่มประสาทเสียเลยไปแจ้งความอีกครั้งแต่คราวนี้เรื่องไปจบที่ศาล เขาก็เลยเงียบๆ หายไป ดาเลยตัดสินใจมาเที่ยวที่นี่เพราะอยากพักสมองเผื่อจะทำให้หายเครียดน้อยลงไปบ้าง”
ธีร์วัฒน์ขบสันกรามแน่นพยายามระงับอารมณ์โกรธเมื่อได้ฟังสิ่งที่เธอเล่า ก่อนจะพูดกับเธอ
“ฟังจากที่คุณเล่ามาไอ้หมอนั่นต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ ตอนนี้มันยังทำงานที่บริษัทอยู่ไหม ผมขอชื่อนามสกุลของมันหน่อย บริษัทที่คุณเคยทำงานเป็นบริษัทในเครือของครอบครัวผมเอง”
“คุณธีร์คะ ดาเพิ่งเจอมันที่ร้านของคุณเมื่อวาน ช่วงนี้มีหลายๆ บริษัทมาจัดสัมมนาที่นี่ ดาคิดว่าเขาน่าจะยังทำงานที่บริษัทเดิม”
ธีร์วัฒน์เริ่มเข้าใจแล้วว่าอาการและท่าทีแปลกๆ ของเธอในช่วงนี้สาเหตุเป็นเพราะอะไร
“ช่วงนี้คุณมาพักกับผมที่นี่ก่อนได้ไหม ผมคิดว่ามันไม่ปลอดภัยถ้าคุณจะอยู่คนเดียว รอผมจัดการไอ้หมอนั่นเรียบร้อยแล้ว คุณค่อยกลับไปพักที่อพาร์ทเม้นท์เหมือนเดิม”
“เอ่ออ.. ดาคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะมั้งคะ เดี๋ยวดาไปขอพักกับเจนก่อนก็ได้ จบสัมมนาแล้วเขาคงกลับไปกรุงเทพ คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ”
“ถึงไปพักกับเจนก็มีแต่ผู้หญิง เวลามีอะไรเกิดขึ้นมันจะไม่ปลอดภัย ดูจากอาการของหมอนั่นมันไม่น่าจะเป็นพวกโรคจิตแบบธรรมดา มาพักกับผมเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณ แต่..ถ้าคุณเต็มใจมันก็อีกเรื่องนึง”
เขาพูดเสียงเบาในตอนท้ายของประโยค เมลดาหันไปจ้องหน้าเขา เธอได้ยินทุกคำพูดของเขาแต่เธอก็ยังอยากจะถามเขาอยู่ดี
“ดาได้ยินไม่ชัดเมื่อกี้คุณบอกว่าอะไรนะ”
“หึ.. ผมรู้ว่าคุณได้ยิน ก็ตามที่คุณได้ยินนั่นแหละ ผมเป็นคนตรงๆ รู้สึกยังไงผมก็พูดออกไปตามนั้น เราไปอพาร์ทเม้นท์ของคุณกันเถอะ”
ดูจากท่าทางอาการของเธอในตอนที่เขาจูบเธอ เมลดาไม่ได้ปฎิเสธจูบของเขาดูออกจากโอนอ่อนผ่อนตามเขาด้วยซ้ำ เธอคงไม่รู้ตัวว่าเผลอจูบตอบเขา ธีร์วัฒน์คิดไปพลางขณะชำเลืองสายตามามองดูเธอ
รถยนต์ของเขาขับมาจอดที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ ธีร์วัฒน์เดินตามเธอเข้าไปในห้องรอจนเธอเก็บของเสร็จ เขาไม่ได้ตรงกลับไปที่สตูดิโอแต่ขับรถยนต์ไปจอดที่ริมทะเลอีกที่หนึ่งที่ห่างจากสตูดิโอของเขาพอสมควร ชายทะเลตรงฝั่งนี้เงียบสงบกว่าและคนก็เดินเที่ยวน้อย
“ลงมาสิ ไปเดินเล่นกัน”
เมลดาเปิดประตูรถออกไปก่อนจะเดินตามเขาลงไปที่ชายหาด ตอนนี้อากาศกำลังเย็นสบาย พวกเขาเดินเล่นไปเรื่อยๆ ก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม เธอนั่งลงบนหาดทรายข้างๆ เขา มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังตกลงในทะเล แสงที่กระทบลงบนผิวน้ำทอประกายระยิบระยับและท้องฟ้าหลากสีสันร้อนแรงที่ตอนนี้เริ่มอ่อนแสงลง ก่อนจะหันกลับมามองผู้ชายร่างสูงที่นอนอยู่บนหาดทรายข้างๆ เธอ ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนใกล้เขา
เธอหลับตาลงขณะนอนฟังเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าหาชายฝั่ง ที่มีคนบอกว่าทะเลช่วยเยียวยาจิตใจคนเราได้นั้นมันก็เป็นเรื่องจริงแค่ส่วนหนึ่ง แต่สำหรับเรื่องบางเรื่องแล้วมันอาจจะต้องใช้เวลานานกว่านั้นในการรักษา จิตใจก็เหมือนกัน เธอลืมตาขึ้นและหันกลับไปมองดูเขา ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของเขากำลังจ้องมองดูเธออยู่เหมือนกัน ธีร์วัฒน์ขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ ฝ่ามือของเขาแตะสัมผัสที่ใบหน้าของเธอเบาๆ
“ดา.. ผมจูบคุณได้ไหม?”
ธีร์วัฒน์จ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตและใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นของเธอ เมลดาพยักหน้าตอบเขาก่อนจะหลับตาลง เขากระตุกยิ้มที่มุมปากขณะลูบไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปากบาง ก่อนจะประกบริมฝีปากของเขาแนบสนิทกับริมฝีปากของเธอ ปลายลิ้นร้อนๆ ที่ตวัดดุนดันลิ้นของเธอไปมา เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นในลำคอของเธอ ธีร์วัฒน์อมยิ้มเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเธอที่ตอบสนองจูบของเขา
รู้สึกราวกับเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ มันทำให้เธอรู้สึกแค่ว่าบนชายหาดนี้มีเพียงแค่เขากับเธอและไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขาจูบเธอ เขาเม้มจูบบนริมฝีปากล่างเบาๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาซอกขาวๆ ของเธอก่อนจะกดริมฝีปากลงหนักๆ ร่างบางสั่นสะท้านเล็กน้อย เธอยังหลับตาพริ้ม เขายิ้มขณะมองดูเธอด้วยแววตาเป็นประกายที่แฝงด้วยความเอ็นดูก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
- Writer
