เด็กดื้อ..
ประโยคนี้วกวนอยู่ในหัวคียติณณ์ เขารู้สึกเหมือนถูกคนอายุน้อยกว่าปั่นหัวให้ว้าวุ่นใจ ซ้ำยังตอบโต้เอาคืนไม่ได้เพราะอีกฝ่ายท่าจะเอาจริง
หลังจากสงบศึกผ้าขนหนูลงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน เขาก็ลงมาทำอาหารเช้าให้เธอ โดยที่มีเทียร์รดานั่งรออยู่ก่อนแล้วเรียบร้อย
“โกรธเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้น พลางกระชับเสื้อคาร์ดิแกนแขนยาวสีแดงไปด้วย
“ต้องโกรธเรื่องอะไรเหรอครับ” คียติณณ์ถามกลับเสียงเรียบ มือก็จับตะหลิวผัดกุ้งด้วยสีหน้าตั้งใจ
“ก็นึกว่าโกรธเรื่องก่อนหน้านี้” เทียร์รดาพูดเสียงค่อยแล้วกลั้นยิ้มอยู่คนเดียว
เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารสำหรับสองคน พลางยกแขนขึ้นเท้าคางมองเจ้าบ้านที่กลายเป็นพ่อครัวจำเป็นไปซะแล้ว
นี่คงเป็นครั้งแรกที่เทียร์รดาไม่ต้องตื่นมาเพื่อเปิดมือถือเช็คข่าวของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่ตื่นมาแล้วมีคนทำอาหารให้ด้วย ได้พักผ่อนแบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะเธอรู้ว่ายังไงสปอนเซอร์ก็ถอนตัวกัน
