ทางฝั่งของคียติณณ์หลังได้รับสายจากเทียร์รดา เขาก็รีบขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลจันทรัตน์นัยภัครทันที
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผมเทียร์” คียติณณ์กำลังเดือดเนื้อร้อนใจที่อีกฝ่ายไม่รับโทรศัพท์ พยายามกดโทรออกอีกครั้งแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับจากเธอ
น้ำเสียงของเทียร์รดาก่อนที่จะตัดสายไปดูน่าเป็นห่วงอย่างมาก ซ้ำยังพูดจาไม่ได้ศัพท์อีกต่างหาก
สิ่งแรกที่คียติณณ์สัมผัสได้คือต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน เพราะแค่เธอเลือกที่จะโทรมาหาเขาในยามวิกาลมันก็ชัดเจนมากพอแล้ว
รถหรูคันสีดำขลับเคลื่อนมาจอดอยู่ที่หน้าป้อมยามของทางเข้าหมู่บ้าน คียติณณ์ลดกระจกลงเล็กน้อยเพื่อไถ่ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ขอโทษนะครับ แต่ได้เห็นคุณเทียร์รดาบ้างหรือเปล่า”
“ผมเห็นคุณเทียร์เดินไปทางด้านโน้นน่ะครับ ประมาณสิบห้านาทีได้แล้ว”
“ไปไหนแล้วไปกับใครเหรอครับ”
“ไม่ทราบเลยครับว่าไปไหน แต่เธอเดินออกมาคนเดียว รองเท้าก็ไม่ได้ใส่เหม
