ไม่ต้องการเศษใจ

น้ำตาแม่

เด่นดวงนั่งรอลูกสาวตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งรุ่งเช้า แต่ก็ไร้เงาของเทียนหอม แม้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนเธอจะขอให้คนอื่นช่วยตามตัวลูกสาวแต่เชื่อไหมว่าไม่มีใครอยากยุ่ง บางคนแนะนำให้เธอไปแจ้งความแต่เธอก็ไม่ทำ กลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ส่วนทรงพลตั้งแต่พาตัวเทียนหอมไปเมื่อคืนเขาเองก็ยังไม่กลับ

"ธูป...แกโทรหาพ่อแกหรือยัง"

"ทำไมต้องโทรละแม่ เขาก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนิ ทุกครั้งไม่เห็นว่าแม่จะโทร"

ชายหนุ่มวัยเพียง16ตอบกลับมาด้วยท่าทีเฉยเมย ดูเหมือนกับว่าเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้สร้างความห่วงใยให้กับพี่สาวแม้แต่นิด

"แกไม่เห็นหรือไง พ่อแกพาพี่แกไป แกรู้จักเป็นห่วงคนอื่นบ้างหรือเปล่า"

"โถ่แม่! พี่เทียนโตแล้ว เขาไม่ปล่อยตัวเองตายหรอก หากเป็นอะไรเขาก็คงโทรหาแม่แล้ว"

ใช่! คงจะโทรหา ทว่ามือถือของลูกสาวมันหล่นอยู่ที่บ้านตั้งแต่พ่อของเขาฉุดกระชากลากถูไปขึ้นรถ เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่สนใจห่วงใยคนอื่น มันทำให้เด่นดวงถึงขั้นก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง ธูป นิสัยของเขาเหมือนพ่อไม่มีผิด

ระหว่างที่นั่งเศร้า รถแท็กซี่ก็ขับมาจอดหน้าบ้าน บ้านไม้สองชั้นที่อาศัยอยู่4คน แต่คนที่ลงรถมาดันเป็นทรงพลแค่คนเดียว

"พี่...ยัยเทียนละ พี่เอายัยเทียนไปไว้ไหน"

ทันที ที่เท้าของทรงพลย่างกายเข้ามาในบ้าน เด่นดวงก็รีบโผร่างเข้าไปประชิดสามี คำถามพวกนั้นทำเอาคนที่พึ่งมาถึง ต้องตะเบ็งเสียงใส่

"อีดวง...อีเทียนมันสบายแล้ว มึงรู้ไหมเสี่ยเขาให้มันอยู่คอนโดสุขสบาย มึงไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก"

"พี่เอาลูกไปไว้ที่ไหน ทำไมถึงทำกับเทียนขนาดนั้น ตั้งแต่เด็กมันก็ไม่เคยได้รับความรัก พอโตพี่ยังจะขายมันให้เสี่ยอีก"

"มึงหุบปาก! ที่กูทำเพื่อครอบครัวทั้งนั้น"

ไม่เพียงแค่ปากพูด ยังยกมือมาชี้หน้าเด่นดวงให้เงียบ จากนั้นก็หยิบซองสีน้ำตาลในกระเป๋าออกมา แล้วโยนให้ผู้เป็นภรรยาพร้อมคำพูด

"เอ้า....มึงควรภูมิใจในตัวอีเทียนนะ มันช่วยหาเงินมาให้มึงได้มากขนาดนี้"

ไม่รู้ว่าจำนวนเงินนั้นมันมากขนาดไหน เด่นดวงรีบเปิดขึ้นมาดู เพียงแค่เห็นเงินปึกนั้น เธอยิ่งร้องไห้หนัก แล้วยกกำปั้นไปทุบที่อกสามี

"พี่เป็นคนอยู่หรือเปล่า พี่เอาลูกไปขาย แล้วอนาคตลูกจะเป็นยังไง เทียนอยู่ไหน ฉันจะไปเอาลูกกลับ"

"เงินก็ได้แล้ว มึงเลิกบ้าสักที หากมึงไม่หยุด มึงจมตีนกูแน่!"

แน่นอนว่าเด่นดวงต้องเงียบ เพราะเธอรู้ว่าหากฝืนต่อรองก็คงต้องเจ็บตัว แต่เงินจำนวนที่ทรงพลให้มันไม่ใช่หนึ่งล้าน มันมีแค่แสนเดียว เพราะส่วนที่เหลือเขาเก็บไว้ต่อยอดของตัวเอง

ภายในคอนโดหรู

เด็กสาวรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งบริเวณกึ่งกลางตัวมันยิ่งรู้สึกปวดหนึบแถมยังรู้สึกว่ามันแฉะอยู่ตลอดเวลา แถมช่องทางรักของเธอมันมีภาวะที่เรียกว่าฉีกขาดเล็กน้อยเพราะแรงกระแทกหนักในเมื่อคืน ตอนนี้เธอไม่รู้จะไปไหนอีกทั้งเธอถูกคุมเข้มอยู่ด้านนอกราวกับนักโทษ แถมเครื่องมือสื่อสารไม่มีสักชิ้น โทรศัพท์ในห้องก็เหมือนจะถูกตัดไม่ให้ติดต่อใคร หากเป็นแบบนี้เธอก็คงเหมือนพวกนางบำเรอ รอรับอารมณ์กามของเจ้าของห้องก็เท่านั้น

"แม่....หนูรักแม่นะ หนูอยากกลับไปหาแม่"

เธอบ่นขึ้นกับตัวเองด้วยอาการเหม่อลอย พร้อมรอยยิ้มที่จุดขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อคิดถึงอ้อมกอดของแม่ ระหว่างความคิดกำลังเกิดขึ้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา

แอร็กก

ชายร่างสูงคนหนึ่งถือถุงของมากมายมาให้ ชายคนนั้นหน้าตาดีสูงโปร่งผิวขาว เทียนหอมที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงหันหน้าไปทางหน้าต่างห้อง ต้องหันกลับมามอง ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดขึ้น

"เสื้อผ้าเธอ ส่วนนี้ข้าวของที่จำเป็น เธออยากได้อะไรอีกหรือเปล่า"

สิงห์เอ่ยถามเพราะของพวกนี้ เขาได้รับคำสั่งจากนายให้เอามาให้

"คือ....หนูอยากได้ยาแก้ปวด"

"แล้วเอาอะไรอีกไหม" สิงห์ถามเสียงเรียบใบหน้าหล่อไม่มีท่าทีใด ๆ นอกจากเฉยชา ราวกับว่าเขาเป็นหุ่นยนต์เดินได้

"พี่คะ หนูอยากติดต่อแม่ มือถือหนูหาย พี่ช่วยหนูได้ไหม"

ชายหนุ่มนิ่งอยู่ชั่วครู่ เพราะการขอสิ่งของแบบนั้นตนต้องรายงานนาย ทว่า วันนี้มาร์คัสจะแวะมาอีกรอบ เมื่อตัดสินใจอะไรให้ไม่ได้ สิงห์ก็พูดขึ้น

"เอาไว้นายมา เธอค่อยบอก ส่วนยาฉันจะเอามาให้"

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที เทียนหอมมองตามด้วยสายตาละห้อย ชายใจร้ายคนเมื่อคืนเขาจะกลับมาอีก สิ่งที่เธอคิดในหัวคือ ความเจ็บปวด ความน่ากลัว หากเขากลับมาทำเรื่องเหมือนเมื่อคืน มีหวังเธอได้ตายจากโลกนี้แน่นอน