ฝากรักที่บ้านไร่ 15
1521 Words
ไร่ปลายฟ้า
วรรณรวีพากอหญ้ากลับมาที่ไร่ทันทีหลังจากที่เกิดเรื่อง เพราะราชสีห์ผู้เป็นพี่ชายเป็นคนโทรตาม หญิงสาวจึงรีบกลับมาอย่างรวดเร็วและเดินเข้าบ้านไปหาคนเป็นพี่ทันที
" พี่ราช " รวีเรียกชื่อพี่ชาย ทำให้สองหนุ่มหันมามองทันที ก่อนที่พายุจะลุกขึ้นไปจับกอหญ้าหมุนแบบ 360 องศาเพื่อสำรวจ เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็ใช้สายตาสำรวจอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกอหญ้าด้วยเช่นกัน
" พี่ลมปล่อยก่อน กอหญ้าไม่ได้เป็นอะไร " กอหญ้าทักท้วงชายคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายของตัวเอง
" พี่ตกใจแทบแย่ นึกว่าไอ้โจรนั่นจะทำอะไรเราจนเจ็บตัว " การกระทำและคำพูดของพายุทำให้สองคนพี่น้องมองทั้งคู่ด้วยสายตาหลากหลายแบบ
" กอหญ้าไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พี่วีช่วยกอหญ้าไว้ " กอหญ้าตอบ
" พี่ราช ถ้าคนินกลับมาแล้ววีฝากบอกให้ไปหาวีทีนะคะ วีขอขึ้นไปพักบนห้องก่อน " รวีเองก็ไม่รู้เป็นอะไรแต่รู้สึกหงุดหงิดเป็นเอามากเมื่อเห็นพายุเป็นห่วงเป็นใยกอหญ้า แต่ก็ไม่แปลกหรอกก็เขาเป็นคู่หมั้นกันนี่เนอะ
" อืม แกไปพักเถอะ เดี๋ยวมันกลับมาจะให้ขึ้นไปหา " ราชสีห์ตอบกลับ แต่พายุกลับรู้สึกโกรธแปลกๆ ก่อนจะมีคำถามอยู่ในหัวว่า ' คนินคือใคร ทำไมถึงขึ้นไปที่ห้องของเธอได้ '
" พี่ไปนะ " รวีบอกกับกอหญ้าก่อนจะหันหลังเดินไปโดยไม่สนใจพายุอีก
" ถ้างั้น กอหญ้าขอตัวเหมือนกันนะคะพี่ลม เผื่อพวกคุณจะคุยธุระกัน " กอหญ้าบอก
" ไปพักเถอะ " ราชสีห์เป็นคนให้คำตอบกับกอหญ้าแทนพายุที่ยังยืนเหม่อค้างอยู่ กอหญ้าพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป " มึงชอบเด็กกอหญ้านั่นหรอไอ้ลม "
" คณินเป็นใครวะเฮีย " หลังจากที่สองสาวเดินออกไปแล้ว ทั้งคู่ก็พูดออกมาพร้อมกันทันที " เดี๋ยวๆ ผมไม่คิดกับกอหญ้าแบบนั้น พ่อแม่เราสนิทกันมาก และผมกับกอหญ้าก็รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เราแทบจะพี่น้องกันจริงๆอยู่แล้วเฮีย ว่าแต่คนชื่อคนินคือใคร " พายุตอบกลับ ก่อนจะวกกลับมาถามอีกครั้งถึงคนชื่อคนิน
" แล้วแกสนใจอะไรวะ " ราชสีห์เลิกคิ้วถาม
" ก็ผม... " พายุกำลังจะบอกเหตุผล แต่ดีที่เขานึกขึ้นได้ทันก่อนจะหยุดพูดต่อ
" ก็ผมอะไรละ " ราชสีห์ถามต่อ
" ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ผมไปพักบ้างดีกว่า " พายุบอกปัดก่อนจะเดินหนีออกไปเช่นกัน
" ปราบแกโทรบอกไอ้คนินนะว่าจัดการเรื่องที่โรงพักเสร็จแล้วให้มันไปหายัยวีด้วย " ราชสีห์สั่งมือขวาของตัวเองทันทีก่อนจะลุกขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองเช่นกัน กองปราบจึงรีบไปโทรบอกตามที่นายสั่งอย่างรวดเร็ว
[ วรรณรวี ]
หลังจากที่หนีขึ้นห้องมาก็เอาแต่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงด้วยอารมณ์หลากหลาย
" อิตานั่นจะเป็นห่วงกอหญ้าแล้วยังไง เขาเป็นคู่หมั้นกันแกจะอารมณ์เสียเพื่ออะไรยัยวี " บอกกับตัวเองก่อนจะยกมือวางไว้บนหน้าผากสวยของตัวเอง
" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " รวีหันไปมองหน้าประตูทันที คนินคงมาถึงแล้วสินะ หญิงสาวเดินไปเปิดประตูเพื่อให้อีกคนเข้ามาทันที แต่เมื่อเปิดประตูห้องไปกลับพบว่าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกเป็นพายุ ไม่ใช่คนิน รวีรีบปิดประตูหนีทันที แต่พายุก็ไวกว่าชายหนุ่มแทรกตัวเข้ามาในห้องของอีกคนอย่างรวดเร็วก่อนจะรวบรวีไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับกดล็อคประตู
" นี่นาย ออกไปจากห้องฉันนะ " รวีไล่คนหน้าด้านที่กอดรัดตัวเองอยู่อย่างหงุดหงิด
" ตอบคำถามผมมาก่อนว่า ไอ้คนินห่าเหวนั่นมันเป็นใคร " คำถามของพายุทำเอารวีหยุดดิ้นทันที
" ผู้ชายของฉัน อื้ออออออออ " รวีตอบ แต่พายุจับหญิงสาวหันหน้ากลับมาทางตัวเองแล้วบดขยี้ปากบางด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวกับคำตอบจนได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ
" ผมไม่ชอบคำตอบนี้ของคุณซักเท่าไหร่ ผมให้โอกาสคุณตอบอีกครั้ง " พายุบอก
" จะกี่ครั้งคำตอบก็คือเขาเป็นผู้ชายของฉะ...อื้อออ อื้มมมมมม " รวีตอบเช่นเดิม พายุจึงบดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างไม่ปราณีจนรวีเริ่มคล้อยตาม จูบที่แสนเนิ่นนานจนที่รวีถูกพายุต้อนมาจนถึงเตียง ตอนไหนก็ไม่รู้ จนเธอถูกผลักหงายหลังลงไปกับเตียงและชายหนุ่มก็ตามขึ้นมาคร่อมนั่นแหละจึงเรียกสติของรวีกลับมาได้อีกครั้ง " หยุดนะไอ้บ้า "
" ไอ้คนินเป็นใคร " พายุถามย้ำอีกครั้ง
" แล้วนายจะมายุ่งกับฉันทำไม ทำไมไม่ไปยุ่งกับคู่หมั้นของนายนู่นห๊ะ " รวีหันหน้าหนีอีกคนก่อนจะถามอย่างประชดออกไป
" ห๊ะ คู่หมั้นอะไรของคุณ " พายุงงงวยกับคำถามก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ " อ่อ ที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกมานี่หึงผม ว่างั้น? "
" ไม่ !!! ทำไมฉันต้องหึงผู้ชายแบบนาย " รวมปฏิเสธเสียงแข็งแต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองหน้าพายุเลยซักนิด
" แค่ปฏิเสธคุณยังหลบตาไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ " พายุยั่วเย้า รวีสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆหนึ่งครั้งก่อนจะพ่นลมหายใจออกแล้วหันกลับมาจ้องหน้าร่างหนาที่คร่อมร่างเธออยู่ด้านบน
" ฉันไม่มีวันหึงคนแบบนาย อื้ออออออ " จูบรอบนี้บางเบาแต่ดูดดื่มที่พายุมอบให้กับรวีทำให้หญิงสาวไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าแค่จูบก็สามารถทำให้เธอรู้สึกปั่นป่วนได้ รวีไม่มีทางที่จะตามคนอย่างพายุทันจึงถูกรวบมือไว้เหนือหัวก่อนที่ชายหนุ่มจะผละออกจากริมฝีปากแล้วเลื่อนมาที่ลำคอขาว ไม่นานก็ลามจนถึงเนินอกสวยที่เขาเคยได้สัมผัส ก่อนที่รวีจะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เพราะร่างสูงตั้งใจทิ้งรอยบางอย่างเอาไว้
" ผมไม่มีคู่หมั้นจำเอาไว้ คุณถูกเด็กหลอก " กระซิบเบาๆก่อนจะปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ " และถ้าคุณยังยุ่งกับไอ้คนินอะไรนั่นอีก ผมจะทำให้มันหายสาปสูญไปจากชีวิตคุณเอง " พูดจบพายุก็เดินออกไปจากห้องรวีจึงวิ่งไปสำรวจหน้าอกตัวเองในห้องน้ำทันที ก่อนจะเห็นรอยแดงช้ำสีกุหลาบเข้มอยู่บนเนินอกตัวเองก่อนที่แก้มจะเริ่มมีสีฝาดขึ้น
" ไอ้บ้าเอ้ย เข้มขนาดนี้แล้วฉันจะใส่ชุดราตรียังไง " รวีบอกตัวเอง
ห้องนอนของกอหญ้าที่บัดนี้ถูกเปลี่ยนเป็นห้องแต่งหน้าทำผมเป็นที่เรียบร้อยสำหรับสองสาว รวีถือชุดอย่างกังวล
" พี่วี ไม่ไปเปลี่ยนชุดหรอคะ พี่นั่งมองชุดมา 2 ชั่วโมงแล้วนะ " หญิงสาวถามคนที่นั่งกอดชุดอยู่
" เปลี่ยนๆ จะไปเปลี่ยนแล้ว " พูดจบรวีก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีแต่กว่าจะออกมากอหญ้าก็เสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเรียกอีกคน
" พี่วี เสร็จหรือยังคะพี่ๆเขารอจัดชุดให้อยู่นะคะ " หลังจากตะโกนเรียกเสร็จประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกโดยมีร่างสวยของรวีเดินออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมที่ปิดช่วงอกอยู่ตัวหนึ่งซึ่งมันทำให้มองดูแปลกๆ " พี่วีถอดเสื้อออกสิคะ ชุดสวยดีออก
" กอหญ้ามาใกล้พี่หน่อยซิ " รวีเรียกอีกคนเข้ามาใกล้ๆ " เธอทำพี่ไว้แสบมากเลยนะ เธอหรอกพี่ทำไม " รวีกระซิบถามก่อนจะเปิดเสื้อคลุมให้กอหญ้าเห็นรอยแดงสีกุหลาบบนเนินอกให้อีกคนเห็น
" นี่พี่ลมทำกับพี่แบบนี้หรอคะ เห้ยยย ไม่ใช่สินี่พี่กับพี่ลม " กอหญ้าถึงแม้จะสงสัยตั้งแต่วันแรกที่รวีเห็นพายุแต่เธอก็แค่สงสัย แต่ไม่คิดว่าทั้งคู่จะมีซัมติงอะไรกันจริงๆ
" เปิดเถอะค่ะคุณน้อง อย่าอายเลย พี่เห็นมาเยอะแล้ว " ช่างแต่งหน้าพูดขึ้น
" พี่ช่วยทำให้มันหายหรือจางลงหน่อยได้ไปไหมคะ " รวียอมถอดเสื้อคลุมออกก่อนจะถามช่างแต่งหน้า
" ผิวขาวขนาดนี้ทำได้แค่ให้จางๆแหละค่ะ ผู้ชายเขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของขนาดนี้เลยหรอคะเนี่ย น่าตีจริงๆ ผิวสวยๆช้ำหมด " ช่างแต่งหน้าว่า ซึ่งกอหญ้าก็พยักหน้าเห็นด้วย
- Writer
