ฝากรักที่บ้านไร่ 14
1293 Words
เช้าของวันใหม่ที่รู้สึกไม่อยากขยับตัวออกไปไหนเลย กอหญ้าเอาแต่พลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อนดูนู่นนี่ไปเรื่อยๆ
" ก๊อก ก๊อก ก๊อก กอหญ้า นี่พี่เอง ตื่นหรือยัง " จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูเรียกของวรรณรวีดังอยู่หน้าห้อง กอหญ้าจึงต้องลุกจากเเตียงไปเปิดประตูให้หญิงสาวอีกคนทันที
" พี่วีมีอะไรหรือเปล่าคะ " ฉันเปิดประตูพร้อมกับถามอย่างสงสัย
" ไปกินข้าวข้างนอกกันป่ะ " รวีถามขึ้น ฉันขมวดคิ้วทันที
" พี่ไม่ลงไปกินกับพวกเขาหรอคะ " รวีส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน
" ถ้าเราไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะ " รวีมองหน้าคนที่ทำหน้าเหมือนลำบากใจจนต้องเอ่ยบอก
" ไปค่ะ ตอนนี้กอหญ้ายังไม่อยากเจอพี่ลม " ฉันยิ้มให้ก่อนจะตอบตกลงทันที
" งั้นป่ะ " เมื่อตกลงกันเสร็จเราทั้งสองคนก็รีบลงมาอย่างรวดเร็วเพราะเราทั้งคู่ขี้เกียจหาคำตอบมาตอบเวลาที่มีใครถาม รวีขับรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว
เวลาอาหารเช้าที่มีเพียงสองหนุ่มหล่อนั่งกินข้าวกันสองต่อสองสองมันดูแปลกพิลึก
" ป้าใจ ยัยวีกับคุณกอหญ้าไปไหน ยังไม่มีใครตื่นหรอ " ราชสีห์ถามป้าแม่บ้านทันที
" คุณหนูกับคุณกอหญ้าออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะนาย " ป้าใจตอบก่อนจะหลบสายตาของราชสีห์
" แล้วทั้งสองคนบอกหรือเปล่าครับว่าจะไปไหน " พายุเป็นฝ่ายถามบ้าง
" ไม่ได้บอกค่ะ เห็นทั้งสองคนรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปเลย " ป้าใจตอบพายุกลับ
" อ่อ ผมเข้าใจแล้วครับ " พายุตอบรับก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากไปหนึ่งที
" แกเข้าใจอะไร " ทีนี้ราชสีห์ถามพายุบ้างอย่างงงงวย
" ก็กอหญ้าคงยังไม่อยากเห็นหน้าผมมั้งครับเลยให้น้องสาวเฮียพาออกไปแต่เช้า " หรืออีกเรื่องหนึ่งก็คือยัยรวีตัวแสบนั่นแหละที่ตั้งใจชวนกอหญ้าออกไปเพื่อหลบหน้าเขา พายุได้แต่คิดในใจ
" เออช่างเถอะ กินข้าวต่อจะได้ไปดูไวน์ที่แกจะเอาไปเปิดตัวในคลับกัน ยังไงตอนเย็นก็ต้องไปงานเลี้ยงบ้านผู้ว่าฯอยู่ดี " ราชสีห์พูดก่อนจะตักข้าวในจานใส่ปากตัวเอง
" นั่นสิ " พายุเองก็เห็นด้วย จึงก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าตัวเองต่อทันที
โรงแรม
" พี่วีเราหนีมาที่นี่เนี่ยนะคะ " กอหญ้าถามคนที่ขับรถมาจอดที่หน้าประตูโรงแรมในเครือของสุริยะครุป
" ก็ไปที่อื่นมันอันตรายนี่หน่า พี่ไม่อยากพาเราไปเสี่ยงที่อื่น ลำพังตัวพี่เองพี่ไม่อะไรเลยหรอกพี่พอจะเอาตัวรอดได้อยู่ แต่พี่มีเราอยู่ด้วยนี่แหละพี่เลยเป็นห่วง " รวีอธิบาย เพราะราชสีห์เองก็ไม่ได้ถูกชอบขี้หน้าจากคนใหญ่คนโตในพื้นนี้ซักเท่าไหร่หรอกเพราะความซื่อตรงและตรงไปตรงมาของพี่ชายจึงมักจะพูดขัดหูขัดเส้นขัดทางทำมาหากินของใครหลายๆคนอยู่พอสมควร
" เราต้องกลัวใครด้วยหรอคะ บ้านเมืองมีกฏหมายนะคะ " กอหญ้าจ้องหน้ารวีอย่างสงสัยเพราะราชสีห์เองก็ไม่ได้ดูเป็นพ่อพระซะเท่าไหร่สำหรับเธอ
" แล้วถ้าเราต้องสู้กับคนถือกฏหมายล่ะ กอหญ้าคิดว่ากฏหมายจะช่วยอะไรเราได้ไหม " รวีถามกลับ
" เห้อ....ถ้างั้นก็คงแย่ถ้าผู้ถือกฏหมาย แต่ดันทำผิดซะเอง " กอหญ้าถอนหายใจก่อนตอบอย่างเนือยๆ " เราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ "
" อืมม ไปสิ " รวีรับคำก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปยังห้องอาหารของโรงแรม
" พี่วีแล้วเราจะกลับไปตอนไหนคะ " กอหญ้าถามขึ้น
" ซัก 2-3 ชั่วโมงแหละเพราะพวกเราต้องไปแต่งหน้าแต่งตัวกันอีก พี่ราชจ้างช่างมาที่บ้านตอนเที่ยงมั้ง " รวีบอกก่อนจะกินอาหารต่อ
" อ่อ งั้นเดี๋ยวกอหญ้าไปนั่งเล่นแถวคาเฟ่รอ เผื่อพี่วีจะไปทำอะไร " กอหญ้ารวบช้อนทันทีที่กินเสร็จ
" ได้สิ อ่อ...กอหญ้าพี่ถามอะไรหน่อยดิ " รวีเองก็รวบช้อนทันทีก่อนจะพูดต่อ " กอหญ้ารู้จักนายพายุอะไรนั่นด้วยหรอ "
" คะ...พี่ลมหรอคะ " หญิงสาวเอียงคอมองอย่างสงสัยก่อนจะถามย้ำอีกครั้งแต่เห็นอีกคนพยักหน้ารับเธอจึงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับรวีแทน " ค่ะ เราสองคนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก กอหญ้ามีแฝด พี่ดินกับพี่ลมชอบมาเล่นกับพวกเรา ทางผู้ใหญ่ก็เลยจะจับเราหมั้นกัน ถ้ากอหญ้าอยู่ที่บ้านพี่ลมก็คู่หมั้นกอหญ้านั่นแหละค่ะ " กอหญ้าเล่าไปก็สังเกตสีหน้าของรวีไปด้วย
" ไอ้คนเลว มีคู่หมั้นอยู่แล้วแท้ๆ ยังจะ.. " รวีพึมพำแต่คนที่นั่งอยู่ด้วยกันอย่างกอหญ้าก็ยังได้ยินอยู่ดี
" ยังจะอะไรคะพี่วี " กอหญ้าจ้องหน้าสวยอีกครั้ง
" เปล่าๆ ไม่มีอะไรซะหน่อย " รวีปฏิเสธ
" งั้นกอหญ้าไปนั่งเล่นที่คาเฟ่รอนะคะ " กอหญ้าลุกขึ้นพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดที่ใช้ประจำตอนอยู่ที่กรุงเทพฯเดินออกจากห้องอาหารของโรงแรมเพื่อไปคาเฟ่ทันที แต่พอมาถึงทางออกหญิงสาวกลับโชคไม่ดีนักเพราะอยู่ๆก็มีโจรวิ่งมาจะกระชากกระเป๋าของเธอ
" กรี๊ดดดดด ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย โจรจะกระชากกระเป๋าฉันค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย " กอหญ้าร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง จนรปภ.พากันวิ่งแตกตื่นเข้ามาดู
" ปล่อยสิวะอิเด็กบ้า มึงอยากตายหรือไงห๊ะ " โจรตะคอกกลับ
" ไม่โว้ยยย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย " กอหญ้ายังคงร้องขอความช่วยเหลืออย่างต่อเนื่อง
" มึงอยากตายนักใช่มั้ย.....ปัง!!! " โจรคนนั้นชักมีดออกมาพร้อมกับจะแทงเธออย่างที่พูดจริงๆ กอหญ้าได้แต่หลับตาปี๋อยู่ตรงนั้นอย่างหวาดกลัวก่อนจะได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจำนวนหนึ่งนัดแล้วก็ตามมาด้วยเสียงโหยหวนของโจรคนนั้นเธอจึงรีบลืมตาขึ้นมาทัน ก่อนจะหันกลับไปเห็นว่าคนที่ลั่นไกปืนเป็นใคร
" พี่วี " กอหญ้าวิ่งไปยืนข้างหญิงสาวอีกคนอย่างรวดเร็ว รวีเองก็รีบดึงกอหญ้าไว้ด้านหลังทันที
" จับมันส่งตำรวจ แล้วโทรไปบอกคนินให้ไปโรงพักแทนฉันด้วย บอกคนินว่าทำยังไงก็ได้อย่าให้มันได้ออกมาอีก ฉันรำคาญคนแบบมัน มีมือมีตีนครบแต่ไม่รู้จักทำมาหากิน วันๆสร้างแต่ความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน " รวีพูดจบก็พากอหญ้ากลับเข้ามาในโรงแรมทันที
" พี่วียิงปืนเป็นด้วยหรอคะ เมื่อกี้พี่โคตรเท่เลย" รวีมองหน้าคนที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่ตัวเองเสี่ยงตายเมื่อกี้อย่างเหลือเชื่อ
" ไอ้บ้าพี่ตกใจแทบแย่ ถ้าพี่ออกไปไม่ทันเราจะเป็นยังไง " รวีดุอย่างไม่จริงจังนัก
" ใครจะรู้ว่ามันจะปล้นกันแบบนี้ละคะ " กอหญ้าเอียงคอถามกลับอย่างทะเล้น รวีไม่ได้ตอบอะไรอีกเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อนเธอจึงเดินไปรับโทรศัพท์ทันที
- Writer
