บทที่ 15 มีคนหนุนหลัง
1557 Words
การใช้ชีวิตของบ้านซือและบ้านกวงยังคงดำเนินไปตามปกติ ในทุก ๆ วัน เซี่ยเจียวหงและทุกคงยังคงทำอาหารไปขายที่ตลาด แม้ว่าเงินจะได้ไม่มากเท่าเข้าป่าล่าสัตว์ แต่ทุกคนพอใจกับสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้ จากตอนแรกตั้งใจว่าจะขายของวันเว้นวันเพื่อวันหยุดจะได้เข้าป่าล่าสัตว์
แต่กลายเป็นว่าลูกค้าเรียกร้อง เซี่ยเจียวหงจึงชวนทุกคนเข้าป่าช่วงบ่ายหลังจากขายของแทนถ้าวันไหนเนื้อหมูหมด แต่ปลาเธอต้องเข้าไปหว่านแหทุกวัน จนตอนนี้เธอให้กวงฮ่าวจื่อซื้อแหมาไว้เป็นของ ทั้งสองครอบครัวแล้ว
วันไหนหาปลาได้น้อยเธอจึงให้บ้านกวงนึ่งข้าวเหนียวและนำเนื้อหมูมาเสียบไม้ปิ้งขายแทน กลายเป็นข้าวเหนียวหมูปิ้งที่แสนอร่อย ลูกค้าทุกคนแม้จะอยากกินปลาเผาแต่ก็เข้าใจว่าปลาไม่ได้มีทุกวัน
เมื่อเปลี่ยนมาเป็นข้าวเหนียวหมูย่างก็อร่อยเหมือนกัน และขายเพียงหนึ่งหยวนแต่ให้เยอะกินจนอิ่ม จนตอนนี้ทุกคนกลายเป็นแม่ค้า ร่วมเดือนแล้ว ส่วนบ้านซือสร้างได้เกินครึ่งแล้วเหมือนกัน เซี่ยเจียวหง จึงร่างแบบเฟอร์นิเจอร์ไม้ให้กับเถ้าแก่หูเพื่อให้ท่านสั่งร้านเพื่อนให้ เถ้าแก่หูก็ยินดี
เพราะนอกจากสร้างบ้านซือแล้ว จบงานนี้ยังมีบ้านกวงเช่นกัน เพราะในวันที่ขายหมีกับเสือได้ เซี่ยเจียวหงแบ่งเงินให้กับบ้านกวง สามพันหยวนเพื่อนำมาสร้างบ้านใหม่ แม้บ้านกวงไม่อยากรับแต่เพราะคำพูดของเซี่ยเจียวหงที่ว่าทุกคนคือครอบครัว และนางหลิงมู่เอง ก็เห็นด้วย
“นายท่านครับ คนของเราได้ข่าวของซือเฉิงซานมาแล้วครับ”
สีหน้าของเชอเจียไท่ตอนรายงานไม่สู้ดีเท่าไร ทำให้นายท่านโล่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านมองมาทางคนสนิทคิ้วขมวด
“เกิดอะไรขึ้นกับเฉิงซาน”
“เฉิงซานต้องโทษเพราะถูกใส่ร้าย ทำให้ถูกศาลตัดสินจำคุกตลอดชีวิต และการยื่นอุทธรณ์หมดอายุไปแล้วเช่นกัน”
“อยู่ที่เรือนจำไหน”
“เรือนจำชุนชิงครับ”
นายท่านโล่ไม่รอช้ายกหูกดโทรศัพท์ไปหาใครบางคนเพื่อตรวจสอบว่าซือเฉิงซานเป็นนักโทษอยู่ที่เรือนจำแห่งนั้นจริงไหม
“อืม ขอบใจนายมาก อย่างไร ฉันฝากดูแลเฉิงซานด้วย ส่วนเรื่องรื้อคดี นายช่วยแจ้งอัยการที่ดูแลคดีนี้ด้วย ฉันจะเข้าไปพบในเร็ว ๆ นี้ และอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเฉิงซานเด็ดขาด”
นายท่านโล่เงียบไปสักพักคล้ายกับฟังคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่เคร่งขรึม
“นายไม่ต้องถามอะไรมากเพียงแค่รู้ว่าครอบครัวของซือเฉิงซานคือคนที่มีบุญคุณกับฉัน และเรื่องที่ฉัน ฝากฝังอย่าให้เขารู้”
หลังจากที่วางสาย นายท่านโล่จึงหันมาบอกคนสนิทเสียงเครียด
“นายลองตรวจสอบดูว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร และเจ้าหน้าที่คนไหนเป็นคนดูแลคดีนี้ตั้งแต่ต้น”
“ต้องสืบถึงคนร้ายตัวจริงไหมครับท่าน”
“ยังไม่ต้อง และยังไม่ต้องไปบอกกับทางบ้านซือ ทางผู้บัญชาการเรือนจำจะตรวจสอบให้ว่าทางบ้านซือรู้เรื่องนี้หรือเปล่า อย่างน้อยต้องมีการส่งจดหมายให้กันบ้าง”
นายท่านโล่ระงับเรื่องที่จะให้ลูกน้องส่งข่าวบอกเซี่ยเจียวหงไว้ก่อน เขาอยากจะรู้ว่าทางบ้านซือรู้เรื่องนี้หรือยัง แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
และเป็นผู้บังคับบัญชาเรือนจำส่งข่าวมาบอกว่าซือเฉิงซาน ส่งจดหมายกลับมาที่บ้านเพียงฉบับเดียวเท่านั้น ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในเรือนจำได้ไม่นาน พร้อมกับเอกสารการหย่ากับภรรยาที่ขอร้องให้ผู้คุมจัดหาให้
“แสดงว่าบ้านซือยังไม่รู้เรื่อง แล้วจดหมายฉบับนั้นไปไหน”
แม้ว่าจะแปลกใจ แต่ในเมื่อเซี่ยเจียวหงยังไม่มาขอร้องเรื่องนี้ นายท่านโล่จึงทำเพียงสิ่งที่ต้องทำเท่านั้น
กลับมาทางด้านเซี่ยเจียวหง เวลาผ่านมาร่วมเดือนตอนนี้น้ำหนักของหญิงสาวลดลงไปมาก ใบหน้าก็เรียบเนียนขึ้นจนดูสวยผิดหูผิดตา ถ้าลดน้ำหนักลงมากกว่านี้เธอคงเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน แม้แต่ซืออี้ฝานบางครั้งยังนั่งแอบมองแม่ของตัวเองอย่างเหม่อลอย
วันนี้ยังคงเช่นเดิม หลังจากกลับมาจากขายของเซี่ยเจียวหงตั้งใจจะเข้าป่า แต่ดูแล้วยังมีเนื้อหมูพอขายอีกสองวันจึงคิดว่าควรจะพักผ่อนบ้าง ตอนนี้ร่างกายก็ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดเหมือนเก่า เพียงแค่อวบเท่านั้น
“พี่สะใภ้กวง เตรียมเสื้อผ้าให้ลูกคนแรกหรือยัง ไม่ถึงเดือนก็จะคลอดแล้ว” เซี่ยเจียวหงเอ่ยถามสะใภ้กวงขึ้นมา
“เตรียมบ้างแล้ว เพราะน้องสะใภ้ บ้านกวงเราถึงมีเงิน ขอบใจมากนะ” เผิงโล่อิ่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“คาดว่าบ้านซือเดือนหน้าน่าจะสร้างเสร็จแล้ว อย่างไรพวกพี่ก็ย้ายมาอยู่บ้านซือก่อนจะได้สร้างบ้านกวงต่อเลย เจ้าตัวน้อยก็คงจะคลอดแล้วเช่นกันจะได้ไม่ต้องอยู่กับฝุ่นมากนัก”
เรื่องนี้เธอพูดกับแม่สามีแล้วเช่นกัน ถ้ามัวแต่คิดถึงปากชาวบ้านและคำนินทาคงไม่ต้องทำมาหากินพอดี ในเมื่อทั้งสองบ้านบริสุทธิ์ใจ ก็ไม่ต้องกลัวอะไร ซึ่งทางสะใภ้กวงก็พยักหน้าตอบรับ แต่แล้วกลับมีคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเซี่ยเจียวหงด้วยท่าทางร้อนรน
“สะใภ้ซือ รีบไปบ้านเซี่ยเถอะ พ่อกับแม่เลี้ยงของหล่อนตี เหยาเหยาใกล้ตายแล้วมั้ง”
“เกิดอะไรขึ้นป้ากุ้ย ทำไมพ่อกับแม่เลี้ยงของฉันถึงทำแบบนั้นกับอาเหยาล่ะ อาเหยากลับมาแล้วหรือ”
เท่าที่มีความทรงจำแม้ว่าร่างเดิมจะไม่สนิทกับน้องสาวต่างแม่ แต่ก็ไม่ได้เกลียดถึงขนาดไม่มองหน้า
“ก็น้องสาวหล่อนท้องกลับมาทั้ง ๆ ที่เรียนไม่จบนะสิ รีบไปเถอะ ช้ากว่านี้เหยาเหยาได้ตายคาไม้เรียวแน่นอน”
เซี่ยเจียวหงไม่รอช้ารีบวิ่งกลับมาที่บ้านเซี่ยทันที เมื่อเห็นน้องสาวหลังเต็มไปด้วยเลือดก็สงสารและอดที่จะสอดมือเข้ามายุ่งไม่ได้
“จะตีกันให้ตายเลยหรืออย่างไร อาเหยาทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องตีกันจนเลือดอาบแบบนี้”
“พี่ใหญ่!”
เซี่ยเหยาเหยาเห็นพี่สาวต่างแม่วิ่งเข้ามาเธอจึงแสดงสีหน้าดีใจที่มีคนช่วยออกหน้าแล้ว ก่อนจะมองชายคนรักที่โดนพ่อและปู่ตีจนฟุบไปกับพื้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด
“ใครก็ได้ไปตามหมอมาให้หน่อย แทนที่จะคุยกันดี ๆ จะกลายเป็นฆาตกรไปเสียก่อนนะสิ”
เซี่ยเจียวหงใช้สายตามองไปยังชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่นอนฟุบไปกับพื้น น่าจะโดนพ่อของร่างนี้ซ้อมจนสลบ แล้วแบบนี้เธอจะวางใจให้เลี้ยงหลานและดูแลน้องสาวไหมล่ะ ช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน
“หล่อนไม่ต้องยื่นมือเข้ามาสอด ฉันกับพ่อของหล่อนจะตีลูกชั่วที่สร้างความอับอายให้บ้านเซี่ยตายคามือมันก็เรื่องของบ้านเซี่ย หล่อน ไม่เกี่ยว!”
นางหานหยินโกรธลูกสาวจนเลือดขึ้นหน้าจึงด่ากราดลูกเลี้ยงอย่างเซี่ยเจียวหงอย่างไม่เกรงกลัว
“อาเหยาอายุสิบแปดแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว ต่อให้จะท้องก่อนแต่งแล้วอย่างไร ผู้ชายก็มาขอขมาถึงบ้าน ทำไมไม่พูดจากันดี ๆ ในเมื่อลูกสาวก้าวเท้าผิดพลาด ทำไมคนที่ประกาศปาว ๆ ว่าเป็นพ่อเป็นแม่ ถึงไม่ช่วยพยุงลูกเล่า ในเมื่อผิดพลาดไปแล้ว ทำไมไม่หาทางแก้ แทนที่จะมาทำร้ายดุด่าและซ้ำเติมกันให้อายชาวบ้าน”
คำพูดของเซี่ยเจียวหงกินใจชาวบ้านหลายคน
จริงของเธอ แม้ว่าจะโกรธแค้นแค่ไหน แต่ลูกก็คือลูก ต่อให้อยากจะทุบตีระบายความโกรธอย่างไร แต่ในท้องของเซี่ยเหยาเหยายังมีก้อนเลือดที่เป็นเลือดเนื้อของตระกูลเซี่ยอยู่ ควรจะหาทางแก้ไขดีกว่ามาทำร้ายทุบตีแบบนี้
จากนั้นไม่นานหมอประจำอนามัยก็รีบวิ่งเข้ามาเพื่อดูแลคนที่สลบและมาดูคนท้องอย่างเซี่ยเหยาเหยาต่อ ก่อนจะจัดยาบำรุงให้และ ขอตัวกลับ ไม่นานคนรักของเซี่ยเหยาเหยาก็ฟื้นขึ้นมา
ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มสู้ไม่ได้ แต่เพราะเป็นพ่อและปู่ของคนรัก เขาจึงไม่คิดตอบโต้ สุดท้ายจึงพลาดท่าโดนไม้ฟาดจนสลบ
“เหยาเหยา คุณเป็นอย่างไรบ้าง ไหวไหม ผมขอโทษที่ปกป้องคุณไม่ได้” อ้าวเหวินรีบถามคนรักทันทีที่ฟื้นขึ้นมา
“ฉันไม่เป็นอะไร แค่โดนตีเล็กน้อย พี่ใหญ่มาช่วยไว้ทัน”
เซี่ยเหยาเหยารีบบอกคนรัก ก่อนจะหันมามองพี่สาวต่างแม่อย่างขอบคุณ
- Writer
