Chapter 12

1768 Words
พอถึงเวลานัดหญิงสาวก็เดินทางมาถึงที่ผับหนึ่งทุ่มตรงพอดีเป๊ะ วันนี้เธอมาในชุดสายเดี่ยวโชว์แผ่นหลังกับกางเกงยีนส์เข้ารูปสวยงาม "คุณแพรีสทางนี้ค่ะ" เลขาของเธอโบกไม้โบกมือให้เดินเข้ามาหา แพรีสตรงไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะสั่งค็อกเทลรสชาติที่ชอบมานั่งดื่มกับคนสนิท "วันนี้เมาไปเลย ค่อยกลับแกรบเอา" "จัดไปค่ะสำหรับคนโสดอย่างเราๆ" แพรีสชนแก้วกับเลขาก่อนจะพากันลุกขึ้นไปแดนซ์ไม่ห่างจากโต๊ะมากนัก ธาดาเดินทางมาถึงถัดจากหญิงสาวไม่นาน เขาเลือกที่จะนั่งโต๊ะห่างจากเธอไม่มากเผื่อว่าจะต้องพากลับเพราะท่าทางจะเมาหนักพอควร "รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ" "ไวน์ตัวเด็ดของร้านก็ได้ครับ" "ได้ค่ะ สักครู่นะคะ" พนักงานเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนชายหนุ่มยังคงเฝ้ามองหญิงสาวด้วยความห่วงใย ผู้หญิงมากันสองคนแต่ดื่มหนักขนาดนี้ไม่ห่วงตัวเองกันบ้างเลย เฮ้อ! "เอ้า ชนนนนนน" สองคนหัวเราะร่าอย่างสนุก ผู้ชายโดยรอบก็เดินมาขอชนแก้วไม่ขาดสาย เสน่ห์แรงเหลือเกินนะแม่คุณเห็นแบบนี้ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ "ขอชนแก้วหน่อยได้มั้ยครับคนสวย" "ได้สิคะ เอ้า ชนนนนน" แพรีสเอ่ยออกมาเสียงสดใสก่อนจะหันไปเต้นต่อไม่สนใจคนที่ชนแก้วกับเธออีก โคตรรั่วเลยให้ตายสิถ้าเขาไม่มาเฝ้านี่อันตรายแน่นอน ดูสายตาพวกผู้ชายแต่ละคนที่มองมาแทบจะกลืนกินอยู่แล้ว เขาเดินเข้าไปหาทั้งสองคนเพราะดูสภาพควรจะกลับไปนอนพักผ่อนมากกกว่า "กลับได้ล่ะทั้งคู่เลย เดี๋ยวผมไปส่ง" แพรีสสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขาก่อนจะเพ่งมองให้ชัดเพราะในร้านค่อนข้างมืด เธอจ้องหน้าธาดาสักพักก่อนจะชี้หน้าทันที "อ่าว ไอ้คนใจร้ายนี่นา มาทำไม" หญิงสาวใช้มือชี้หน้าผากชายหนุ่มอย่างอารมณ์เสีย ทำไมอยู่ๆคนที่เธอหลบหนีมาตลอดทั้งอาทิตย์ถึงได้โผล่มาแบบนี้ล่ะ "คุณเมาแล้ว กลับเถอะ" "อ่าว คุณธาดาไหนบอกไม่มาไง" "กลับเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง พวกคุณเมากันมากแล้ว" เขากวักมือเรียกพนักงานให้มาหา ก่อนจะส่งเงินไปให้จัดการค่าใช้จ่ายทั้งโต๊ะของแพรีสและของเขา จากนั้นก็กุมมือทั้งสองคนลากไปขึ้นรถพร้อมกัน "ไม่ไปโว้ย ทำไมต้องไปกับผู้ชายเลวๆอย่างคุณด้วย" "คุณเมษาบ้านอยู่ที่ไหนครับ ผมจะไปส่ง" เมษาชี้นิ้วบอกทางเขาในสภาพมึนเมา แต่เธอยังมีสติดีกว่าแพรีส รายนั้นยกดื่มโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองจะมีสภาพเป็นแบบไหน หญิงสาวหลับตาลงเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มันมีความมึนงงแล้วก็ปวดหัวหนักด้วย "ถึงแล้วครับคุณเมษา ไหวมั้ย" "ไหวค่ะไหว ยังไงฝากเจ้านายด้วยนะคะ พาไปส่งให้ถึงที่เลยนะคะ บาย ไปนะคะคุณแพรีสเจอกันพรุ่งนี้นะคะ" เมษาโบกมือบ๊ายบายเจ้านายก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเซไปเซมากว่าจะถึงประตูเล่นเอาแทบหอบ ธาดามองตามเธอไปจนเข้าไปในตัวบ้านจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที "แพรีสคีย์การ์ดห้องอยู่ที่ไหน" "ไม่ไป ห้ามไปห้องของฉันนะไอ้ผู้ชายใจร้าย ไอ้คนเลว ไอ้คนเฮงซวย!" หญิงสาวบ่นออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เขามองเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย สภาพแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงล่ะเมาขนาดนี้ "แล้วแต่ล่ะกัน ไม่ให้ไปก็จะไม่ไป" เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะวนรถกลับไปอีกทาง และสถานที่ที่เขาเลือกจะพาเธอไปนั่นก็คือล้านของเขานั่นเอง ขับรถใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึง เขาอุ้มแพรีสลงจากรถก่อนจะพาขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ส่วนคนอื่นตอนนี้คงเข้าห้องของตัวเองไปกันหมดแล้ว "อื้อ... อย่ามายุ่งนะไอ้คนเฮงซวย" เขาพยายามถอดรองเท้าและเครื่องประดับออกจากตัวของเธอจะได้นอนบนเตียงได้สบายขึ้น เขาปลดกระดุมถอดชุดของเธอออกจนหมดจากนั้นก็พาไปอาบน้ำแช่น้ำอุ่นในอ่าง "ใครอ่ะ หน้าเหมือนไอ้คนใจร้ายเลย" "จะด่าผมอีกนานมั้ย" เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ถูสบู่ให้หญิงสาวอาบน้ำให้เสร็จสรรพเพื่อให้เธอสบายตัวขึ้น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างเช็ดตัวให้พอแห้งก่อนจะอุ้มไปวางลงบนเตียงนอน "พาฉันกลับบ้านเลยนะ" แพรีสพอมีสติเริ่มโวยวายออกมาเสียงดังลั่น เขาเอามือปิดปากเธอไว้เพราะตอนนี้ที่บ้านเงียบสงบแต่เธอมาแหกปากโวยวายแบบนี้ เดี๋ยวได้แห่กันมาที่ห้องของเขาหมด "อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวก็ได้แห่กันมาหมดบ้านหรอก" "ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ กรี๊ดดดด" "ยัยบ้าเอ้ย!" เขาโน้มใบหน้าไปจูบปิดปากหญิงสาวทันที ท่าทางจะคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว กรี๊ดบ้านแตกขนาดนี้มีหวังแม่เขาได้ลุกมาโวยวายหน้าห้องแน่นอน ถ้าดื้อขนาดนี้ก็จัดหนักให้หมดแรงเลยแล้วกัน "อื้อ อ่อยอะ อ๊ะ" หญิงสาวร้องครางออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มจูบอย่างดุเดือดมือหนาก็เค้นหน้าอกเธอเล่นอย่างแรง แพรีสกำแขนเขาแน่นกัดริมฝีปากตัวเองไว้พยายามที่จะหยุดตัวเองแต่เหมือนว่าร่างกายมันไม่ทำตามสั่งของสมอง เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เขามอบให้ด้วยความเต็มใจ นี่เป็นครั้งแรกที่โกรธตัวเองมาก ร่างกายมันตอบรับกับสิ่งที่เขาทำทุกอย่างจนอยากจะตีตัวเองหลายทีให้มีสติ แต่ถ้ามันทำอะไรไม่ได้ก็ยอมไปแล้วกันไม่ใช่ว่าไม่เคยซะหน่อย แต่เธอไม่มีทางให้อภัยเขาง่ายๆแน่นอน จนกว่า... "อ๊ะ ธะ..ธาดา" "อย่าเสียงดังสิ ดื้อชะมัด" เขาจูบริมฝีปากเธออีกครั้งก่อนจะทำตามความปรารถนาของตัวเองและหญิงสาวก็เหมือนจะเต็มใจรับสัมผัสที่เขามอบให้ด้วย เช้าวันต่อมา.... หญิงสาวกระพริบตาปริบๆมองไปโดยรอบอย่างสงสัย ที่นี่ที่ไหนอ่ะทำไมถึงรู้สึกปวดหัวขนาดนี้เนี่ย แพรีสขยับตัวลุกขึ้นช้าๆมองสภาพตัวเองที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หลวมโพรกจนเธอกลายคนเป็นตัวเล็กไปเลย "เมื่อคืนเธอกับ... ธาดา" เธอมองหาชายหนุ่มแต่ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอนเลยสักคน หญิงสาวลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาข้างนอกมองไปโดยรอบอย่างตื่นตา "หูย บ้านใครอ่ะใหญ่มากอย่างกับคฤหาสน์" เธอเดินตามราวระเบียงไปเรื่อยๆก่อนจะลงบันไดมาชั้นล่าง มองหาธาดาแต่ว่าก็ยังไม่เจอเขาเลย "เอ่อ คุณคะ... ที่นี่ที่ไหนคะ" แพรีสเรียกผู้ใหญ่คนหนึ่ง ใส่ชุดผ้าลูกไม้สีขาวทั้งตัวรวบผมเรียบร้อยมาก เธอหันมาก่อนจะยิ้มกว้าง "บ้านของท่านธารินทร์ค่ะ ดิฉันจำได้ว่าคุณมากับคุณธาดาเมื่อคืน ตอนนี้คุณธาดาอยู่ที่สนามกับคุณพ่อกำลังคุยกันอยู่ค่ะ" "คุณพ่อเหรอ...หมายถึงท่านธารินทร์เจ้าของบ้านเนี่ยเหรอคะ" "ค่ะ" เธอมองไปโดยรอบอย่างรู้สึกแปลกที่ ตั้งแต่รู้จักธาดามาเธอมั่นใจว่าไม่เคยมาที่นี่แน่นอน เขานี่มีอะไรให้เธอทึ่งตลอดเลยแต่ว่ามันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เพราะหลังจากนี้เธอจะไม่ยอมเขาอีก "ใครกันล่ะนี่" คุณลินดาเดินผ่านมาเจอแพรีสก็ชะงักไปก่อนจะเอ่ยถามเสียงสงสัย ทำไมถึงมีสาวงามมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้และรู้สึกว่าชุดที่ใส่จะเป็นของลูกชายเธอด้วยนะ "เอ่อ สวัสดีค่ะ" แพรรสยกมือไหว้ทันทีเพราะจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคุณแม่ของธาดา เธอเคยเห็นรูปถ่ายในโทรศัพท์ของเขาแต่ไม่เคยเจอหรอกเพราะเขาไม่เคยพาเธอมาเจอครอบครัวเลยสักครั้งเดียว "สวัสดีจ้ะ หนูมากับลูกชายแม่เหรอ" "มากับคุณธาดาค่ะ น่าจะเป็นแฟนมั่งคะดิฉันเห็นคุณธาดาอุ้มมาเมื่อคืนค่ะ" "งั้นเหรอแฟนเจ้าธาดาสินะ" คุณลินดายิ้มออกมาก่อนจะมองสำรวจเด็กสาว ใบหน้าผิวพรรณดูเป็นลูกผู้ดีมากเลยนะ แต่ไม่เคยเห็นเพราะลูกชายไม่เคยพาผู้หญิงมาที่บ้าน แพรีสได้ยินแบบนั้นรีบปฏิเสธทันทีเพราะเธอกับธาดาเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย "ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้เป็นแฟนของธาดาค่ะ" "อ่าว...." แม่บ้านและคุณลินดาหันไปมองหน้ากันอย่างสงสัย ไม่ใช่แฟนแล้วทำไมลูกชายของเธอถึงพามาค้างที่บ้านล่ะ คนเป็นแม่มึนงงไปหมดแล้วนะ สงสัยต้องเรียกมาถามให้รู้เรื่องซะแล้ว "งั้นไปนั่งพักก่อนเดี๋ยวแม่หาอะไรให้กินนะ พาเอาข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาให้คุณ... หนูชื่ออะไรนะลูก" "แพรีสค่ะ" "อ่าหนูแพรีส เอาข้าวต้มมาให้คุณแพรีสหน่อย ไปจ้ะนั่งรอที่ห้องอาหารนะแม่พาไป" คุณลินดากุมมือพาแพรีสไปนั่งเล่นในห้องอาหารเพื่อทานข้าวเช้าก่อน ส่วนคนอื่นทานกันไปหมดแล้วแต่ลูกชายตัวดีก็ยังไม่เจอเลยนะเช้านี้ "ไปเรียกธาดามาเจอฉันหน่อย" "คุณกับคุยท่านอยู่สนามค่ะ" "อืม งั้นรอก่อนก็ได้ หนูแพรีสนั่งตรงนี้จ้ะทานข้าวเช้าก่อนข้าวต้มร้อนๆจะได้สดชื่น" หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณท่านที่ใจดีมีน้ำใจกับเธอ คุณแม่ทั้งสวยและใจดีขนาดนี้แต่ทำไมลูกชายถึงใจร้ายชะมัดเลย เมื่อคืนเธอพลาดเองที่ไปคล้อยตามเขาแต่หลังจากนี้เธอจะต้องอดทนให้ได้ 'ยอมเขามามากแล้วถึงเวลาต้องเอาคืนบ้าง'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD