Chapter 12
1768 Words
พอถึงเวลานัดหญิงสาวก็เดินทางมาถึงที่ผับหนึ่งทุ่มตรงพอดีเป๊ะ วันนี้เธอมาในชุดสายเดี่ยวโชว์แผ่นหลังกับกางเกงยีนส์เข้ารูปสวยงาม
"คุณแพรีสทางนี้ค่ะ"
เลขาของเธอโบกไม้โบกมือให้เดินเข้ามาหา แพรีสตรงไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะสั่งค็อกเทลรสชาติที่ชอบมานั่งดื่มกับคนสนิท
"วันนี้เมาไปเลย ค่อยกลับแกรบเอา"
"จัดไปค่ะสำหรับคนโสดอย่างเราๆ"
แพรีสชนแก้วกับเลขาก่อนจะพากันลุกขึ้นไปแดนซ์ไม่ห่างจากโต๊ะมากนัก ธาดาเดินทางมาถึงถัดจากหญิงสาวไม่นาน เขาเลือกที่จะนั่งโต๊ะห่างจากเธอไม่มากเผื่อว่าจะต้องพากลับเพราะท่าทางจะเมาหนักพอควร
"รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ"
"ไวน์ตัวเด็ดของร้านก็ได้ครับ"
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"
พนักงานเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนชายหนุ่มยังคงเฝ้ามองหญิงสาวด้วยความห่วงใย ผู้หญิงมากันสองคนแต่ดื่มหนักขนาดนี้ไม่ห่วงตัวเองกันบ้างเลย เฮ้อ!
"เอ้า ชนนนนนน"
สองคนหัวเราะร่าอย่างสนุก ผู้ชายโดยรอบก็เดินมาขอชนแก้วไม่ขาดสาย เสน่ห์แรงเหลือเกินนะแม่คุณเห็นแบบนี้ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
"ขอชนแก้วหน่อยได้มั้ยครับคนสวย"
"ได้สิคะ เอ้า ชนนนนน"
แพรีสเอ่ยออกมาเสียงสดใสก่อนจะหันไปเต้นต่อไม่สนใจคนที่ชนแก้วกับเธออีก โคตรรั่วเลยให้ตายสิถ้าเขาไม่มาเฝ้านี่อันตรายแน่นอน ดูสายตาพวกผู้ชายแต่ละคนที่มองมาแทบจะกลืนกินอยู่แล้ว เขาเดินเข้าไปหาทั้งสองคนเพราะดูสภาพควรจะกลับไปนอนพักผ่อนมากกกว่า
"กลับได้ล่ะทั้งคู่เลย เดี๋ยวผมไปส่ง"
แพรีสสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขาก่อนจะเพ่งมองให้ชัดเพราะในร้านค่อนข้างมืด เธอจ้องหน้าธาดาสักพักก่อนจะชี้หน้าทันที
"อ่าว ไอ้คนใจร้ายนี่นา มาทำไม"
หญิงสาวใช้มือชี้หน้าผากชายหนุ่มอย่างอารมณ์เสีย ทำไมอยู่ๆคนที่เธอหลบหนีมาตลอดทั้งอาทิตย์ถึงได้โผล่มาแบบนี้ล่ะ
"คุณเมาแล้ว กลับเถอะ"
"อ่าว คุณธาดาไหนบอกไม่มาไง"
"กลับเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง พวกคุณเมากันมากแล้ว"
เขากวักมือเรียกพนักงานให้มาหา ก่อนจะส่งเงินไปให้จัดการค่าใช้จ่ายทั้งโต๊ะของแพรีสและของเขา จากนั้นก็กุมมือทั้งสองคนลากไปขึ้นรถพร้อมกัน
"ไม่ไปโว้ย ทำไมต้องไปกับผู้ชายเลวๆอย่างคุณด้วย"
"คุณเมษาบ้านอยู่ที่ไหนครับ ผมจะไปส่ง"
เมษาชี้นิ้วบอกทางเขาในสภาพมึนเมา แต่เธอยังมีสติดีกว่าแพรีส รายนั้นยกดื่มโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองจะมีสภาพเป็นแบบไหน หญิงสาวหลับตาลงเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มันมีความมึนงงแล้วก็ปวดหัวหนักด้วย
"ถึงแล้วครับคุณเมษา ไหวมั้ย"
"ไหวค่ะไหว ยังไงฝากเจ้านายด้วยนะคะ พาไปส่งให้ถึงที่เลยนะคะ บาย ไปนะคะคุณแพรีสเจอกันพรุ่งนี้นะคะ"
เมษาโบกมือบ๊ายบายเจ้านายก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเซไปเซมากว่าจะถึงประตูเล่นเอาแทบหอบ ธาดามองตามเธอไปจนเข้าไปในตัวบ้านจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที
"แพรีสคีย์การ์ดห้องอยู่ที่ไหน"
"ไม่ไป ห้ามไปห้องของฉันนะไอ้ผู้ชายใจร้าย ไอ้คนเลว ไอ้คนเฮงซวย!"
หญิงสาวบ่นออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เขามองเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย สภาพแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงล่ะเมาขนาดนี้
"แล้วแต่ล่ะกัน ไม่ให้ไปก็จะไม่ไป"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะวนรถกลับไปอีกทาง และสถานที่ที่เขาเลือกจะพาเธอไปนั่นก็คือล้านของเขานั่นเอง
ขับรถใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึง เขาอุ้มแพรีสลงจากรถก่อนจะพาขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ส่วนคนอื่นตอนนี้คงเข้าห้องของตัวเองไปกันหมดแล้ว
"อื้อ... อย่ามายุ่งนะไอ้คนเฮงซวย"
เขาพยายามถอดรองเท้าและเครื่องประดับออกจากตัวของเธอจะได้นอนบนเตียงได้สบายขึ้น เขาปลดกระดุมถอดชุดของเธอออกจนหมดจากนั้นก็พาไปอาบน้ำแช่น้ำอุ่นในอ่าง
"ใครอ่ะ หน้าเหมือนไอ้คนใจร้ายเลย"
"จะด่าผมอีกนานมั้ย"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ถูสบู่ให้หญิงสาวอาบน้ำให้เสร็จสรรพเพื่อให้เธอสบายตัวขึ้น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างเช็ดตัวให้พอแห้งก่อนจะอุ้มไปวางลงบนเตียงนอน
"พาฉันกลับบ้านเลยนะ"
แพรีสพอมีสติเริ่มโวยวายออกมาเสียงดังลั่น เขาเอามือปิดปากเธอไว้เพราะตอนนี้ที่บ้านเงียบสงบแต่เธอมาแหกปากโวยวายแบบนี้ เดี๋ยวได้แห่กันมาที่ห้องของเขาหมด
"อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวก็ได้แห่กันมาหมดบ้านหรอก"
"ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ กรี๊ดดดด"
"ยัยบ้าเอ้ย!"
เขาโน้มใบหน้าไปจูบปิดปากหญิงสาวทันที ท่าทางจะคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว กรี๊ดบ้านแตกขนาดนี้มีหวังแม่เขาได้ลุกมาโวยวายหน้าห้องแน่นอน ถ้าดื้อขนาดนี้ก็จัดหนักให้หมดแรงเลยแล้วกัน
"อื้อ อ่อยอะ อ๊ะ"
หญิงสาวร้องครางออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มจูบอย่างดุเดือดมือหนาก็เค้นหน้าอกเธอเล่นอย่างแรง แพรีสกำแขนเขาแน่นกัดริมฝีปากตัวเองไว้พยายามที่จะหยุดตัวเองแต่เหมือนว่าร่างกายมันไม่ทำตามสั่งของสมอง เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เขามอบให้ด้วยความเต็มใจ นี่เป็นครั้งแรกที่โกรธตัวเองมาก ร่างกายมันตอบรับกับสิ่งที่เขาทำทุกอย่างจนอยากจะตีตัวเองหลายทีให้มีสติ แต่ถ้ามันทำอะไรไม่ได้ก็ยอมไปแล้วกันไม่ใช่ว่าไม่เคยซะหน่อย แต่เธอไม่มีทางให้อภัยเขาง่ายๆแน่นอน จนกว่า...
"อ๊ะ ธะ..ธาดา"
"อย่าเสียงดังสิ ดื้อชะมัด"
เขาจูบริมฝีปากเธออีกครั้งก่อนจะทำตามความปรารถนาของตัวเองและหญิงสาวก็เหมือนจะเต็มใจรับสัมผัสที่เขามอบให้ด้วย
เช้าวันต่อมา....
หญิงสาวกระพริบตาปริบๆมองไปโดยรอบอย่างสงสัย ที่นี่ที่ไหนอ่ะทำไมถึงรู้สึกปวดหัวขนาดนี้เนี่ย แพรีสขยับตัวลุกขึ้นช้าๆมองสภาพตัวเองที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หลวมโพรกจนเธอกลายคนเป็นตัวเล็กไปเลย
"เมื่อคืนเธอกับ... ธาดา"
เธอมองหาชายหนุ่มแต่ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอนเลยสักคน หญิงสาวลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาข้างนอกมองไปโดยรอบอย่างตื่นตา
"หูย บ้านใครอ่ะใหญ่มากอย่างกับคฤหาสน์"
เธอเดินตามราวระเบียงไปเรื่อยๆก่อนจะลงบันไดมาชั้นล่าง มองหาธาดาแต่ว่าก็ยังไม่เจอเขาเลย
"เอ่อ คุณคะ... ที่นี่ที่ไหนคะ"
แพรีสเรียกผู้ใหญ่คนหนึ่ง ใส่ชุดผ้าลูกไม้สีขาวทั้งตัวรวบผมเรียบร้อยมาก เธอหันมาก่อนจะยิ้มกว้าง
"บ้านของท่านธารินทร์ค่ะ ดิฉันจำได้ว่าคุณมากับคุณธาดาเมื่อคืน ตอนนี้คุณธาดาอยู่ที่สนามกับคุณพ่อกำลังคุยกันอยู่ค่ะ"
"คุณพ่อเหรอ...หมายถึงท่านธารินทร์เจ้าของบ้านเนี่ยเหรอคะ"
"ค่ะ"
เธอมองไปโดยรอบอย่างรู้สึกแปลกที่ ตั้งแต่รู้จักธาดามาเธอมั่นใจว่าไม่เคยมาที่นี่แน่นอน เขานี่มีอะไรให้เธอทึ่งตลอดเลยแต่ว่ามันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว เพราะหลังจากนี้เธอจะไม่ยอมเขาอีก
"ใครกันล่ะนี่"
คุณลินดาเดินผ่านมาเจอแพรีสก็ชะงักไปก่อนจะเอ่ยถามเสียงสงสัย ทำไมถึงมีสาวงามมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้และรู้สึกว่าชุดที่ใส่จะเป็นของลูกชายเธอด้วยนะ
"เอ่อ สวัสดีค่ะ"
แพรรสยกมือไหว้ทันทีเพราะจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคุณแม่ของธาดา เธอเคยเห็นรูปถ่ายในโทรศัพท์ของเขาแต่ไม่เคยเจอหรอกเพราะเขาไม่เคยพาเธอมาเจอครอบครัวเลยสักครั้งเดียว
"สวัสดีจ้ะ หนูมากับลูกชายแม่เหรอ"
"มากับคุณธาดาค่ะ น่าจะเป็นแฟนมั่งคะดิฉันเห็นคุณธาดาอุ้มมาเมื่อคืนค่ะ"
"งั้นเหรอแฟนเจ้าธาดาสินะ"
คุณลินดายิ้มออกมาก่อนจะมองสำรวจเด็กสาว ใบหน้าผิวพรรณดูเป็นลูกผู้ดีมากเลยนะ แต่ไม่เคยเห็นเพราะลูกชายไม่เคยพาผู้หญิงมาที่บ้าน แพรีสได้ยินแบบนั้นรีบปฏิเสธทันทีเพราะเธอกับธาดาเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
"ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้เป็นแฟนของธาดาค่ะ"
"อ่าว...."
แม่บ้านและคุณลินดาหันไปมองหน้ากันอย่างสงสัย ไม่ใช่แฟนแล้วทำไมลูกชายของเธอถึงพามาค้างที่บ้านล่ะ คนเป็นแม่มึนงงไปหมดแล้วนะ สงสัยต้องเรียกมาถามให้รู้เรื่องซะแล้ว
"งั้นไปนั่งพักก่อนเดี๋ยวแม่หาอะไรให้กินนะ พาเอาข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาให้คุณ... หนูชื่ออะไรนะลูก"
"แพรีสค่ะ"
"อ่าหนูแพรีส เอาข้าวต้มมาให้คุณแพรีสหน่อย ไปจ้ะนั่งรอที่ห้องอาหารนะแม่พาไป"
คุณลินดากุมมือพาแพรีสไปนั่งเล่นในห้องอาหารเพื่อทานข้าวเช้าก่อน ส่วนคนอื่นทานกันไปหมดแล้วแต่ลูกชายตัวดีก็ยังไม่เจอเลยนะเช้านี้
"ไปเรียกธาดามาเจอฉันหน่อย"
"คุณกับคุยท่านอยู่สนามค่ะ"
"อืม งั้นรอก่อนก็ได้ หนูแพรีสนั่งตรงนี้จ้ะทานข้าวเช้าก่อนข้าวต้มร้อนๆจะได้สดชื่น"
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณท่านที่ใจดีมีน้ำใจกับเธอ คุณแม่ทั้งสวยและใจดีขนาดนี้แต่ทำไมลูกชายถึงใจร้ายชะมัดเลย เมื่อคืนเธอพลาดเองที่ไปคล้อยตามเขาแต่หลังจากนี้เธอจะต้องอดทนให้ได้
'ยอมเขามามากแล้วถึงเวลาต้องเอาคืนบ้าง'
- Writer
