เด็กในปกครอง

ขวัญใจหนุ่มบริหาร

หลังจากรายชื่อผู้คัดเลือกการประกวดดาวคณะออกมา ยอดการฟอลโล่ในไอจีและการติดตามในเฟสบุ๊คของสาวน้อยก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาตนตื่นมาก็ต้องตกใจเพราะรูปที่บียองเซ่เลือกไปนั้นมันเป็นรูปที่เธอไม่กล้าลงเฟสเพราะกลัวคุณพ่อจนบ่นเอา เพราะชุดนั้นเธอไม่เคยใส่ออกจากบ้านแต่แอบไปเปลี่ยนที่คอนโดของบียอนเซ่ โชคดีวันนี้มีเรียนแค่บ่าย2ชั่วโมง

ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง!!!

เสียงแจ้งเตือนจากไอจีและเฟสบุ๊คยังดังไม่หยุด สาวน้อยทนไม่ไหวจึงรีบปิดเสียงแล้วดึงผ้ามาคลุมโปงแล้วหลับยาวๆ

ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยงเธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งรถมาเรียน แต่แค่เธอก้าวขาลงจากรถหนุ่มๆในคณะก็ต่างร้องแซวบางคนก็ขอถ่ายรูป บางคนก็ขอเบอร์

เหมย: นี่มันอะไรกัน!!!

บียอนเซ่: เหมยยย ดูเพจมหาวิทยาลัยหรือยัง ตอนนี้คะแนนของแกขึ้นเป็นอันดับหนึ่งเลยนะ

เหมย: ไม่ได้สนใจเลย รำคาญด้วยเด้งทั้งวัน

ผึ้ง: แบบนี้ชนะแน่เพราะเค้านับคะแนนจากยอดการกดไลค์กดแชร์ และก็ความสามารถพิเศษเป็นหลัก

เหมย: อืม...ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ

สาวน้อยเดินหลบผู้คนมาเข้าห้องน้ำด้านบนที่ไม่ค่อยมีนักศึกษาขึ้นมา ออกจากห้องน้ำก็เจอเข้ากับอาจารย์เจและพี่พีชที่ยืนคุยกันอยู่

อาจารย์เจ: เหมยทำไมมาคนเดียวล่ะ

เหมย: ปวดหัวค่ะ เลยขออยู่เงียบๆคนเดียว

อาจารย์เจ: แล้วกินยาหรือยัง ปวดมากหรือเปล่า

เหมย: ไม่เป็นไรค่ะเรียนอีกแค่2ชั่วโมงก็กลับแล้ว

อาจารย์เจ: เดี๋ยวอาจารย์ไปส่งเหมยแล้วกัน เลิกเรียนก็รอตรงลิฟต์นะ

เหมย: ค่ะ//ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเดินออกไปรอรถข้างนอก

พีช: กูกลับก่อนนะ ส่งให้ถึงบ้านล่ะเดี๋ยวพ่อกูบ่น

อาจารย์เจ: เออรู้แล้ว!!

ื สาวน้อยเดินหมดแรงเข้ามานอนฟุ๊บอยู่ที่โต๊ะในห้องเรียน ไม่นานเพื่อนและอาจารย์ก็เข้ามา 2ชั่วโมงที่สาวน้อยเอาแต่เหม่อลอย วันนี้ตั้งแต่มาเธอโดนผู้คนเข้ามาห้อมล้อมไม่หยุดแม้กระทั้งเวลาเรียนก็โดนแอบถ่ายรูปไปลงในติ๊กต๊อก

เหมย: ทำอย่างกับปกติไม่เคยเห็นฉันอ่ะ

บียอนเซ่: อืม...นั่นสิปกติแทบจะเดินเหยียบกันตาย

ผึ้ง: เพราะมึงเลือกรูปนั่นไงจากสาวหวานกลายเป็นสาวแซ่บไปเลย

เหมย: หมดเวลาแล้วฉันกลับก่อนนะ

ผึ้ง: อ่าวทำไมรีบกลับล่ะไม่ไปหาอะไรกินกันก่อนหรอ

เหมย: นัดอาจารย์เจไว้น่ะ ขอตัวนะ

สาวน้อยรีบเดินมาที่ลิฟต์ส่วนอาจารย์เจก็เดินมาจากห้องข้างๆเหมือนกัน ทั้งสองเลยลงมาด้วยกันพร้อมกับขึ้นรถกลับมาบ้านทันที

พีช: ตรงเวลาดี

ชายหนุ่มยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ทั้งสองคนจึงหันไปมองด้วยความสงสัย

เหมย: วันนี้ไม่ออกไปไหนหรอคะ

พีช: ไม่อ่ะเบื่ออยากนอนพัก

"ฉันหันไปมองหน้ากับอาจารย์เจก่อนจะหันไปมองหน้าพี่พีช"

พีช: รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะเดี๋ยวพ่อจะมาแล้ว มึงจะอยู่ต่อหรือกลับไอ้เจ

เหมย: เหมยชวนอาจารย์เจมาทานข้าวด้วยกันค่ะ

พีช: หรอ!

ชายหนุ่มทิ้งสายยางลงแล้วเดินกลับเข้าบ้านทำเอาทั้งสองคนถึงกับงง

เหมย: รดน้ำกระถางเปล่าเนี้ยนะ ??? //ฉันหันไปมองกระถางที่มีน้ำขังอยู่

อาจารย์เจ: ฮ่าๆๆ ไอ้นี่ท่าจะหวงน้องสาว

เหมย: พี่พีชเนี้ยนะหวงน้องสาว หาเรื่องแกล้งน่ะสิไม่ว่า!

ลงฉันพาอาจารย์เจเข้ามานั่งในบ้านก่อนจะพูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อย พี่เฟิ่งก็เข้ามาผสมโรงด้วย ตอนนี้ทุกคนกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนไม่มีใครหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนจัดตู้หนังสือรอบที่5เลยสักคน

ปึก!!!

เสียงหนังสือในตู้ล่วงลงมาที่พื้น ทำเอาทุกคนหันไปมองแล้วก็หันมาคุยกันต่อ ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมายัดใส่ตู้แล้วเดินเข้าไปในครัว

สักพักก็มีกลิ่นฉุนจากการคั่วพริกทำเอาทุกคนทั้งจามทั้งไอ จนอาจารย์เจต้องลุกไปดู

อาจารย์: มึงเปิดเครื่องดูดควันดิวะ เอาพัดลมเป่ามาหาพวกกูทำไม!!

พีช: กูสะดวกแบบนี้!

พี่เพิ่ง: แล้วคุณพีชจะคั่วพริกทำไมคะ แคกๆๆๆ

พีช: ทำวิจัยน่ะ

เหมย: แบบนี้ไม่ไหวอ่ะอาจารย์เจคะขึ้นไปคุยกันข้างบนดีกว่าค่ะ

พี่เฟิ่ง: ใช่ค่ะเดี๋ยวพี่เอาขนมกับน้ำขึ้นไปให้ค่ะ

พีช: ข้างล่างก็คุยได้ แคกๆๆๆๆๆ ฮัดเช้ย!! แคกๆๆๆ

เหมย: สมน้ำหน้า!!

อาจารย์เจ: ไปข้างบนกันเถอะเหมย

เหมย: ค่ะอาจารย์

ชายหนุ่มถึงกับรีบปิดแก๊สแล้วยกกะทะลงจากนั้นก็เดินขึ้นห้องไปแต่กลับเอาหูแนบประตูห้องไว้เพื่อแอบหังการสนทนาของทั้งสอง

พีช: คุยอะไรกันวะ!

ด้านเหมยกับอาจารย์เจย์ก็ยังคงพูดคุยเกี่ยวกับวีรกรรมของตนเองจนทำให้เหมยหัวเราะออกมาจนเสียงดัง

พีช:ฉันทำงานอยู่ช่วยเบาๆหน่อยได้ไหม!!

ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาพร้อมกับบ่นสาวน้อยด้้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทำเอาสาวน้อยุึงกับรีบเอามือปิดปากอย่างไว

อาจารย์เจ: เป็นเยอะนะมึงอ่ะ

พีช: มีงก็กลับไปได้แล้วไอ้เจ!

อาจารย์เจ: กูรอทานมื้อเย็นกับเหมยอยู่

เหมย: ใช่ค่ะ พี่พีชอย่าเสียมารยาทสิคะ

พีช: เออ!!!

ปึ้ง!!!

ชายหนุ่มถึงกับปิดประตูใส่ทั้งสองคนอย่างแรงจนทั้งสองถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ