เด็กในปกครอง

ก็แง้นๆไปเลยสิ

พีช: ยืนรอพ่อฉันมาตัดริบบิ้นหรือไง

เหมย: เหมยใส่กระโปรงจะไปยังไงล่ะ

พีช: รถติดกว่าจะถึงอีกนานมอไซค์มันไวและใครใช้ให้เธอใส่กระโปรงสั้นแบบนั้นล่ะ

เหมย: โห่ พี่พีชกำลังน่ารักไม่สั้นเลยค่ะ

พีช: ขึ้นรถได้แล้ว จะพูดมากไปถึงไหนฮะเหมย!

ชายหนุ่มพูดเน้นเสียงก่อนจะหยิบหมวกที่ลูกน้องแล้วส่งให้สาวน้อยสวม ตอนนี้สาวน้อยต้องรับบทเป็นสก๊อยโชว์ขาเรียวยาว เผยให้เห็นขาอ่อนนิดๆ

พีช: เกาะดีๆล่ะ

บรื๊นนนนนน

เสียงรถชั่งกระชากใจเหลือเกิน สาวน้อยกำกระโปรงไว้แน่น ทั้งเขินทั้งกลัวถ้าเกาะเอวอาจจะโดนถีบล่วงรถก็ได้

ด้านชายหนุ่มเมื่อปรับประจกเรียบร้อยก็ดึงมือของสาวน้อยให้มาเกาะเอวของตนไว้ ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็ฝ่าวงรถติดมาถึงมหาลัยได้ทันเวลา แค่รถเข้ามาทุกสายตาก็มองมาที่ทั้งสองคนทันที

นักศึกษา1 : นั่นน้องเหมยหนิ มากับใครอ่ะแฟนมาส่งหรอ

นักศึกษา2: นั่นสิ ใส่หมวกอย่างเท่เลย

เมื่อชายหนุ่มจอดรถสาวน้อยก็รีบลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกออกแล้วรีบส่งคืน ก่อนจะเดินหนีมาหาเพื่อนที่ยืนอึ้งอยู่

นักศึกษา1: นั่นอาจารย์คนใหม่หนิ ทำไมน้องเหมยถึงมาด้วยนะ หรือเป็นแฟนกัน

ชายหนุ่มส่ายหัวให้กับความอยากรู้อยากเห็นของเหล่านักศึกษาก่อนจะรีบถอดถุงมือแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป

บียองเซ่: เหมยเล่ามาเลย ทำไมมากับอาจารย์ได้

ผึ้ง: นั่นสิ ไหนว่าไม่ถูกกันไง

เหมย: คำสั่งคุณพ่อน่ะ กว่าจะยอมให้ฉันมาด้วยเล่นเอาคุณพ่อโมโหอยู่เหมือนกัน

ผึ้ง: หล่อ แบดบอย ชอบอ่ะ

บียองเซ่: ว่าแต่อาจารย์พีชมีแฟนหรือยังเหมย

เหมย: ไม่รู้อ่ะ แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้วอย่าให้ฉันเข้าไปยุ่งกับพี่พีชเลย ยังไม่อยากโดนอุ้มไปฆ่า

สาวน้อยถอนหายใจก่อนจะรีบเดินไปหาซื้ออะไรกินที่โรงอาหาร

"หิวววว หิวจนไส้กิ่วแล้ว" เสียงบ่นพึมพำของสาวน้อยดังขึ้นเมื่อเดินไปโรงอาหารที่มีร้านค้ามากมาย

บียอนเซ่: คนสวยๆแบบฉันต้องกินผลไม้เท่านั้นค่ะ มื้อเช้ากรุบๆเบาๆ

ผึ้ง: อย่างมึงต้องกินถ่านค่ะอีบี

บียอนเซ่: หยาบคายมากค่ะ ไม่เหมาะกับการเป็นหลานผู้อำนวยการเลยนะมึง สู้เหมยของกูก็ไม่ได้ เรียบร้อย น่ารักเหมือนตุ๊กตาสุดๆ ว่าที่ดาวคณะ

เหมย: พักคร้าาา ไม่เอาคร้าาา ไม่ส่งเนอะ ขออยู่เงียบๆดีกว่าค่ะ

บียอนเซ่: ไม่ทันแล้วคร้าาา ฉันส่งไปเรียบร้อยแล้วค่ะตอนนี้อาจารย์กำลังประชุมเรื่องนี้อยู่ //พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้เพื่อนทันที

เหมย: ไม่ปรึกษากันเลยนะ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้แกก็รู้

ผึ้ง: เฮ้ยๆๆ อาจารย์พีชมา

สาวน้อยหันไปมองก็พบว่าชายหนุ่มกำลังเดินตรงมากับอาจาย์เจ แถมยังมองมาที่เธอจงเธอต้องรีบหลบสายตาแล้วเดินไปร้านลูกชิ้นทอดทันที

เหมย: ป้าเอาปูอัด2ไม้ค่ะ

"อิ่มหรอกินแค่เนี้ย"

เหมย: พี่พีชตกใจหมดเลย //ฉันหันไปมองด้วยความตกใจเพราะจู่ๆพี่พีชก็มายืนอยู่ด้านหลัง

พีช: ป้าผมเอาเหมือนยัยเด็กนี่ครับ ใส่รวมมาเลยก็ได้ครับไม่ต้องแยกเปลืองถุง

เหมย: กินเป็นหรอคะ //ฉันหันไปถามพี่พีชด้วยความสงสัย

พีช: คนนะไม่ใช่กระต่าย

ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยก่อนจะหยิบเงินจ่ายแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะกับอาจารย์เจ

เหมย: เอ้าแล้วเหมยล่ะ พี่พีชนี่ชอบแกล้งจริงๆเลย

สาวน้อยเดินหน้ามุ่ยไปดึงถุงในมือชายหนุ่มก่อนจะหยิบปูอัดในถุงใส่ปากตนเองด้วยความหิว

อาจารย์เจ: ได้ข่าวว่าลงประกวดดาวคณะหรอเมลดา

บียอนเซ่: หนูส่งมันเองค่ะ เสียดายหน้าตาและความสามารถ

อาจารย์เจ: นั่นสิ สวยๆแบบเมลดาน่าจะได้เป็นถึงดาวมหาลัยนะ

ผึ้ง: ใช่ๆ จริงไหมคะอาจารย์พีช

พีช: ไม่รู้สิ ไมสันทัดเรื่องแบบนี้มันไร้สาระ

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางโต๊ะ เพราะชายหนุ่มพูดตัดบทจนไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยใดๆต่อเลย

พีช: เกลียดปูอัดจะยาวไปไหนแดกก็ยาก //ผมบ่นทันทีหลังจากที่กินไปได้ครึ่งไม้

เหมย: ต้องกินแบบนี้ค่ะพี่พีช

สาวน้อยใช้ปากงับปูอัดที่โคนไม้แล้วลากลงมาปลายไม้ก่อนจะจิ้มน้ำจิ้มแล้วยื่นใส่ปากให้ชายหนุ่ม ทำเอาชายหนุ่มอึ้งพูดไม่ออก มองตาปริบๆ

เหมย: กินไปเถอะอย่าเรื่องมากเพราะพี่พีชคนเดียวที่ทำให้เหมยอดกินนมก่อนมาเรียน

ชายหนุ่มยื่นหน้าไปงับปูอัดช้าๆก่อนจะค่อยๆเคี้ยวอย่างระมัดระวัง แถมยังมีสายตาจากนักศึกษาคนอื่นและเสียงซุบซิบตามมา

อาจารย์เจ: เหมือนแม่ลูกกันอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

บียอนเซ่: ดูอาจารย์พีชไม่เหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะ

ผึ้ง: นั่นสิ

พีช: โรคจิต!! //พูดจบก็หันมามองหน้าสาวน้อยที่เคี้ยวปูอัดเต็มปากแถมยังยักคิ้วท้าทายชายหนุ่มอีกด้วย

เหมย: สงสัยไปอยู่อเมริกาน่าจะมีหมอรักษาอาการของพี่พีชจนหายดี

พีช: กล้ามากนะที่พูดถึงฉันแบบนี้!!

เหมย: ก็พี่พีชชอบแกล้งเหมยหนิ แกล้งตลอดเวลาเลยแค่เหมยไม่มีพ่อมีแม่ก็เสียใจจะแย่อยู่แล้วพี่พีชกลับมาทำให้เหมยรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครอีก ฮึก!!

สาวน้อยน้ำตาไหลลงมาก่อนจะรีบลุกหนีแล้ววิ่งออกไป จนเพื่อนๆต้องรีบวิ่งตามมาดูอาการ ด้านอาจารย์เจก็หันไปบ่นเพื่อนเพราะดูแล้วเหมยจะเสียใจจริงๆ

ส่วนชายหนุ่มก็ยังคงนิ่งไม่สนใจอะไร แถมยังนั่งหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเหมยจนร้องไห้อีกครั้ง