Chapter 11
1566 Words
ญาดาเก็บของแบรนด์เนมที่เขาเปย์ให้เมื่อช่วงค่ำใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้ารักษาอย่างดี ส่วนนาฬิกาไม่ใส่เด็ดขาดของสะสมไม่ได้มีไว้ใส่มีไว้เพื่อเกร็งราคาขายเท่านั้น
“เรียบร้อย”
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มและตอนนี้เขานอนหลับอยู่ตรงโซฟาในห้องนอนของเธอ ญาดาเดินไปนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะเขย่าเรียกให้เขาลุกขึ้น
“เฮียอาร์ตตื่นเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“เฮียคะตื่นไปนอนห้องของตัวเองค่ะ”
ญาดาเรียกชายหนุ่มเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมตื่นสักที หญิงสาวกอดอกมองเขาใบหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจสุดๆ อะไรจะหลับลึกขนาดนั้นก็ไม่รู้
“ตามใจแล้วกัน นอนให้ปวดหลังไปเลยไม่เรียกแล้วนะ”
หญิงสาวกระทืบเท้าปึงปังไปปิดไฟในห้องก่อนจะนอนลงบนเตียงนอนด้วยอารมณ์หงุดหงิด เฮียอาร์ตลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก็แค่อยากนอนด้วยเท่านั้นถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ห้องเดียวกันก็เถอะ เขารู้สึกเหมือนเธอกำลังลุกออกจากเตียงจึงรีบหลับตาลงทันที
ญาดาถือผ้าห่มไว้ในอ้อมกอดเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวเขาไว้ไม่ให้หนาว
“เห็นว่าเป็นเจ้านายหรอกนะก็เลยห่มผ้าให้ ถ้าเป็นคนอื่นไม่สนใจหรอก ชิ!”
เธอเดินกลับไปนอนลงตามเดิมและไม่นานก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า เฮียอาร์ตยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆไม่คิดว่าเธอจะเอาผ้าห่มมาให้ด้วยนะ เห็นดุๆปากร้ายแบบนี้เอาจริงเธอใจดีมากนะ
‘ก็น่ารักนี่นา…’
เช้าวันต่อมา…
เอิงเอยตื่นนอนด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุดๆ เมื่อคืนสามีแสดงความรักต่อเธอทำให้เธอมีความสุขมากและเช้านี้ยังตื่นมาทำของอร่อยให้กินอีก เอาจริงเธอก็รู้สึกแปลกๆกับท่าทีของเขานะ ทำดีกับเธอจนเกินไปถามว่าชอบมั้ยมันก็ชอบแหละแต่ว่าแค่ดูเหมือนว่าเขาดีขึ้นแต่มันก็ดีแหละ
“อาบน้ำเสร็จก็มากินข้าวนะ พี่ทำของอร่อยให้แล้ว”
“ค่ะ ขอแต่งตัวแป๊บหนึ่งนะคะ”
“จ้ะ”
ชายหนุ่มเดินมาหอมแก้มหญิงสาวก่อนจะเดินออกไปเตรียมของต่อด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุดๆ เอิงเอยมองตามชายหนุ่มไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เขากลับมาดีกับเธอเหมือนเดิมแล้ว แบงค์เขารู้วิธีที่เอาเอิงเอยอยู่ เธอชอบให้เขาทำดีด้วยและไม่สงสัยที่เขากลับไปคุยกับญาดา ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขาและไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วญาดาจะกลับมามั้ย เขาต้องเลือกทางนี้ไว้ก่อน อย่างน้อยเธอรักเขาและสามารถซัพพอร์ตทุกอย่างได้ ส่วนญาดาเธอมีพร้อมแต่ไม่รู้ว่าจะยังกลับมาหาเขาอยู่มั้ย
ทางด้านของญาดาเธอตื่นนอนอันดับแรกก็มองหาชายหนุ่มก่อน เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้วแสดงว่าคงตื่นก่อนหน้าเธอไปเรียบร้อยและมานีกับมานะก็หายไปเลยคิดว่าเขาคงพาลงไปชั้นล่างแล้วแหละ หญิงสาวในชุดใหม่แบรนด์เนมยี่ห้อดังซึ่งเป็นชุดที่เฮียอาร์ตเปย์เธอเมื่อคืนนี้
“สวยจัง”
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดอนลงไปชั้นล่างและที่แรกจะแวะไปก็คือห้องอาหาร ช่วงหลังเธอรู้สึกว่าตัวเองกินเยอะขึ้นมาก แถมยังกินมื้อดึกบ่อยทั้งที่ปกติเธอไม่กินเลย เพราะเขานั่นแหละที่เปลี่ยนวิธีการกินอยู่ของเธอใหม่ตารางเวลาเลยรวนไปหมด
“คุณญาดามาแล้วเหรอคะ เชิญนั่งเลยค่ะ”
“เฮียอาร์ตละคะ…”
“รดน้ำต้นไม้อยู่ค่ะ เห็นว่าจะแต่งสวนใหม่ด้วยข้างๆนี่เองค่ะ เฮียฝากบอกว่าให้คุณญาดากินก่อนได้เลย”
เธอนิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัยก่อนจะแจ้งแม่บ้านว่าจะรอทานข้าวพร้อมกับเฮียอาร์ต จากนั้นก็เดินตามหาชายหนุ่มตามทางที่ได้ข้อมูลมาก็เจอเขากำลังยืนคุยกับคนสวนหลายคนอยู่ และที่นี่มีนกหลายตัวบินเล่นมันเชื่องมากแถมยังทีหนึ่งตัวที่เหาะอยู่บนไหล่ชายหนุ่มอีก
“นกน้อย”
ญาดาริ่บวิ่งเข้าไปจะจับนกน้อยมาอุ้มเล่น แต่โชคร้ายที่มันตกใจบินหนีไปเสียก่อน เธอมีสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด เฮียอาร์ตบังเอิญเห็นพอดีก็เลยหันไปเรียกนกอีกตัวให้มาหา
“แก้วใจมานี้หน่อยเร็ว”
นกน้อยแสนเชื่องรีบปรี่เข้ามาเกาะบนหลังมือของชายหนุ่ม ญาดาตาโตก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที
“ขอเล่นหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิแต่ว่าอย่าวิ่งเข้ามาแบบนั้นนกที่นี่ขี้ตกใจ”
เขาวางนกน้อยลงบนหลังมือของญาดาจากนั้นก็ยื่นอาหารที่อยู่บนมือของเขาให้เธอลองป้อนแก้วใจด้วยตัวเอง
“ลองป้อนดูสิ”
“ป้อนอาหารเหรอคะ”
เธอลองหยิบมาป้อนแก้วใจดูและมันกินอย่างเอร็ดอร่อยมากจนเธออดยิ้มไม่ได้ ทำไมที่นี่มีแต่สัตว์น่ารักเต็มไปหมดเลย แล้วเขาเลี้ยงนกยังไงไม่ให้บินหนีไปที่อื่น เอาจริงมันฉลาดมากเลยนะและท่าทางจะฝึกมาเยอะน่าดูถึงได้เชื่องขนาดนี้
“มันกินด้วยค่ะ”
“ถึงเวลาป้อนข้าวแล้วไง นกที่นี่เชื่องนะชอบให้คนป้อนมากกว่าบินลงมากินเอง ถ้าชอบก็มาป้อนทุกเช้าสินกมันคงดีใจ”
ญาดามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ทำไมเธอถึงรู้สึกสบายใจมากที่อยู่กับเขาโดยรวมมันดีไปหมดเลย บอกตามตรงตอนแรกเธออคติกับเขามากเพราะเป็นพี่ชายของผู้หญิงที่เธอเกลียด แต่ตอนนี้ความคิดของเธอกำลังเปลี่ยนไป เขาอ่อนโยนมากและใจดีกับทุกคน ไม่ว่าจะคุยกับใครทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีมากเป็นเจ้านายที่ใจดีสุดๆ
“งั้นหนูเสนอตัวมาป้อนทุกวันค่ะ”
“เอาสิตามสบายเลย”
เฮียอาร์ตอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับคนสวนต่อ เขากำลังจะแต่งสวนใหม่เพื่อให้นกน้อบทั้งหลายได้บินเพลินกว่านี้ ถ้าจะแต่งให้มันเป็นป่าในจินตนาการก็ไม่ผิดไป เขาคิดว่าจะทำให้เหมือนโลกของนิยายจะให้สัตว์เลี้ยงสามารถเดินเล่นอยู่ด้วยกันที่นี่ คิดว่าคงไม่ยากจนเกินไป
“เฮียทำไรอ่ะ”
“หืม… หมายถึงที่นี่เหรอ”
“ค่ะทำอะไรคะ”
“ทำสวนใหม่เอาให้เป็นป่าในโลกนิยายเลยเราคิดว่ายังไงล่ะ”
ญาดามองไปโดยรอบก่อนจะพยักหน้าทันที ที่นี่ก็สวยอยู่แล้วและเธอคิดว่าถ้าเขาทำอย่างที่พูดได้มันจะเป็นสถานที่พักผ่อนของคนรวมถึงสิงสาราสัตว์ด้วย
“ก็ดีนะคะคงจะสวยน่าอยู่มาก”
“รอดูตอนมันเสร็จแล้วกัน แต่ไม่รู้ว่าสวนจะเสร็จก่อนหรือใครบางคนจะไปก่อน”
เขาหันไปมองหญิงสาวด้วยแววตาที่สื่อความหมายเต็มไปหมด ญาดาจ้องลึกเข้าไปในตาของชายหนุ่มด้วยแววตาสั่นไหว ทำไมเธอถึงรู้สึกใจหายกับคำพูดของเขาและรู้สึกแปลกกับความรู้สึกของตัวเองด้วย
“เฮียญาดาหิวแล้วค่ะ”
เธอเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องไปทิศทางอื่น ชายหนุ่มหันไปคุยกับคนสวนอีกไม่กี่คำก่อนจะหันมาหาเธอพร้อมกับชวนเข้าไปข้างในบ้าน
“ไปสิกินข้าวกัน”
“แล้วน้องแก้วใจอ่ะยังอยู่ที่มือของหนูอยู่เลยนะเอายังไงดีคะ”
“เดินไปเถอะพ้นออกประตูไปเดี๋ยวมันก็บินกลับมาเองแหละ”
เขากุมมือญาดาพาเดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน และนกน้อยก็บินกลับไปทางเดิมทันทีเหมือนรู้ว่าที่อยู่ของตัวเองอยู่ตรงไหน ญาดาร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มตาใสแป๋ว
“เฮียเลี้ยงนกยังไงให้มันเชื่องคะ”
“ก็ค่อยๆฝึกเอา ช่วงแรกก็บินหนีไปทั่วแหละแต่พอได้กินได้อยู่ด้วยทุกวันมันก็คุ้นชินและอยู่ในที่ที่จัดไว้ให้ มีตัวที่พูดได้ด้วยนะเอาไว้จะพาไปเจอ”
“จริงเหรอคะ สงสัยญาดาต้องไปเป็นครูสอนพูดเสียแล้ว ว่าแต่นกน้อยตัวนั้นชื่ออะไรคะ”
ญาดาเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นและภาพที่ทุกคนเห็นก็คือทั้งสองคนกุมมือเดินเคียงข้างกันไปและใบหน้าเอิบอิ่มไปด้วยความสุข
“เจ้านั่นพูดเก่งมาก ชื่อเจ้าหนูจำไม”
“ชื่อน่ารักจังอยากเจอแล้วอ่ะไปตอนนี้เลยได้มั้ยคะ”
“เดี๋ยวกลางวันพาไป…”
“สัญญาแล้วน้า โกหกตกนรกล่ะ”
- Writer
