เกมแค้นพลิกรัก

Chapter 10

หลังจากที่ญาดาได้นาฬิกาที่ต้องการมาถือไว้เธอก็ปล่อยของทุกอย่างให้ชายหนุ่มถือไว้ส่วนตัวเองมาสนใจของมีค่าตรงหน้า อย่างน้อยพอคุ้มค่าที่ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอเหมือนอยู่ในคุกที่ไปไหนไม่ได้ ติดต่อใครก็ลำบาก ถือว่าเป็นของปลอบขวัญสำหรับเธอก็แล้วกัน

“ยิ้มแก้มปริไม่หุบยิ้มเลยนะสาวน้อย”

“ก็ได้ของแพงขนาดนี้ ใครมันร้องไห้บ้างคะ”

เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง เฮียอาร์ตจะพาหญิงสาวไปหาอะไรกินในห้างเธอก็ไม่ยอมไปบอกว่าจะเอานาฬิกามาเก็บที่รถ สงสัยกลัวของหายล่ะมั่งมีความรอบคอบน่าดู

และเมื่อทั้งสองคนมาถึงที่ลานจอดรถ หญิงสาวก็ขึ้นไปนั่งรอชายหนุ่มบนรถในมือยังกอดนาฬิกาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเก็บของแบรนด์เนมให้เธอข้างหลังจากนั้นก็ขึ้นมานั่งบนรถตรงคนขับ

“กินไรดีหิวแล้วนะ”

“อะไรก็ได้ค่ะกินได้ทุกอย่าง”

“งั้นหมูกระทะมั้ย”

เขาหันไปมองหญิงสาวอย่างขอความเห็นที่ทางเข้าไร่มีหมูกระทะมาเปิดใหม่เขาว่าจะไปช่วยอุดหนุนเสียหน่อย ญาดานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาทันที

“อ่อหมูกระทะ แบบปิ้งย่างเกาหลีใช่มั้ยคะ”

“ใช่… ทำเหมือนไม่เคยกินไปได้”

ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว ใกล้ชิดกันมากจนเธอตาโตอย่างตกใจกลั้นหายใจเพราะกลัวว่าลมหายใจของตัวเองจะถูกตัวเขา

“อะ…อะไรคะเอาหน้ามาใกล้ทำไม”

ญาดาไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าริมฝีปากจะไปถูกชายหนุ่มเข้า เขาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากของเขามันโดนแก้มเธออย่างจังๆ ญาดาตาโตอย่างตกใจก่อนจะรับดันตัวเขาออก

“คุณ… มาหอมแก้มทำไมเนี่ย”

“โทษทีจะรัดเข็มขัดให้นะ”

เขาอมยิ้มแก้มปริรัดเข็มขัดให้หญิงสาวเรียบร้อยก่อนจะผละออกมาอย่างอารมณ์ดี เสียเป็นล้านขอหอมแก้มสักข้างก็ยังดีแต่ก็ยังรู้สึกขาดทุนยังไงก็ไม่รู้…

“บอกดีๆก็ได้ค่ะญาดารัดเอง แล้วมาขโมยหอมแก้มคนอื่นแบบนี้จะรับผิดชอบยังไง”

“โดนนิดหน่อยเองน่าหวงไปได้”

เขามองหญิงสาวอย่างกวนๆ เธอลูบแก้มตัวเองป้อยๆใบหน้าเริ่มมีสีแดงฝาดจึงเลือกที่จะหันไปมองอย่างอื่นแทนเพราะไม่งั้นอาการมันจะออกมากกว่านี้

“คนฉวยโอกาส”

“ตกลงกินหมูกระทะนะ”

“ค่ะ… รีบไปเลยหิวแล้ว”

ญาดากลายร่างเป็นนางยักษ์ดุชายหนุ่มเร่งเร้าให้เขารีบออกรถไปโดยด่วน ไม่ชอบสายตาของเขาในตอนนี้เลยมันเหมือนพร้อมจะกลืนกินเธอได้ตลอดเวลาและเธอยังไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้นอกจากคิดแก้แค้นพวกเขาทุกคน

และเมื่อมาถึงที่ร้านหมูกระทะหน้าปากทางเข้าไร่ เธอก็นั่งคีบหมูสามชั้นกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเฮียอาร์ตเป็นคนปิ้งให้ ช่วยไม่ได้เพราะเขาอยากชวนมากินเอง เพราะฉะนั้นต้องไปตักมาให้แล้วก็ปิ้งให้เธอด้วย

“อื้มมมม อร่อยมากเลยค่ะหมูสามชั้น”

“อร่อยก็กินเยอะๆนะ”

เขาเติมของบนเตาเรื่อยๆปล่อยให้หญิงสาวตักกินให้อิ่มถือซะว่าเขาไถ่โทษที่ขังเธอไว้ที่ไร่แถมยึดโทรศัพท์อีก หวังว่าเธอจะหายโกรธและลืมทุกสิ่งที่เขาทำให้ตลอดหนึ่งเดือนมานี้นะ

“น้ำจิ้มหมดอ่ะ”

“อ่ะนี่เอามาเผื่อล่ะ”

หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะจิ้มกินต่อไม่สนใจเขาอีก เฮียอาร์ตยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูที่ญาดากินไม่หยุดเหมือนชีวิตนี้เพิ่งเคยกินของอร่อยครั้งแรก เอาจริงเธอไม่เคยกินหมูกระทะยิ่งสามชั้นแบบนี้ไม่มีทางกินแน่นอนเพราะว่าไขมันเยอะและทำให้เธออ้วนมาก แต่พอลองกินคือมันอร่อยมากอร่อยจนหยุดกินไม่ได้ จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนส่วนใหญ่ถึงยอมออกกำลังกายหนักๆเพื่อแลกกับการได้กินสามชั้นแบบนี้

“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ พามาทุกอาทิตย์เลยดีมั้ยเนี่ย”

“ได้นะคะไม่ติด แต่ว่าต้องพาหนูไปออกกำลังกายด้วย กินแบบนี้อ้วนไม่ไหวต้องออกกำลังกายค่ะ”

ปากเคี้ยวสามชั้นแต่สมองยังสั่งให้รักสุขภาพ เป็นผู้หญิงที่ตลกและมีเสน่ห์มากจริงๆ เรียนก็เก่งทำงานได้ไม่ตกหล่น ผู้ชายที่ไม่รักษาเธอไว้โคตรโง่เลยบอกแค่นี้แหละ

“เราก็ไม่อ้วนนะ มานีมานะอ้วนกว่าอีก”

“ก็คุณเอาอาหารไปให้มันกินเยอะอ่ะ หนูบอกว่าให้เป็นเวลาแต่คุณก็ตามใจมันอ่ะ อ้วนแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นโรคหรอก”

ญาดาหันไปดุชายหนุ่มที่ตามใจแมวน้อยทั้งสองตัวจนเสียนิสัย กินขนมตอนห้าทุ่มก็กินมาแล้วทำไมเขาถึงทำให้เด็กๆนิสัยเสียก็ไม่รู้ เฮียอาร์ตไม่รู้จะเถียงอะไรเพราะเขาตามใจแมวจริงๆ

“ก็มันร้องเพราะหิวอ่ะ”

“มันแค่อ้อนเฉยๆค่ะไม่ได้หิว คุณนี่เปิดฟาร์มเลี้ยงสัตว์จริงป่ะเนี่ย”

ญาดามองชายหนุ่มอย่างไม่ค่อยเชื่อ แต่จริงๆเขาแค่อยากไปคุยกับเธอก็เท่านั้นก็เลยอ้างเอาขนมไปให้แมวกินแทบทุกคืนเลยมั่งก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเธอถึงบ่นขนาดนั้น

“เก่งก็มาบริหารแทนสิ”

“เอาไว้จะมาเทคโอเวอร์ทั้งไร่เลยค่ะ หมั่นไส้”

ญาดาเอ่ยออกมาเสียงจริงจังแต่ชายหนุ่มหัวเราะขำๆเพราะคิดว่าหญิงสาวแค่พูดเล่นเท่านั้น ไร่เขาที่ดินเยอะมากเป็นพันๆไร่ หายากมากคนที่จะมาซื้อมันไปได้ต้องระดับมหาเศรษฐีจริงๆเท่านั้นซึ่งเขาก็ไม่เคยรู้ว่าครอบครัวเธอเป็นใครมาจากไหน แต่คงไม่คิดว่าจะซื้อไร่เขาได้หรอกนะ

“ขนาดนั้นเชียว”

“ค่ะ ปิ้งสามชั้นให้หนูอีกสิ ฟรีเดย์วันหนึ่งจะกินให้พุงกางไปเลย”

“เอาเถอะตามสบายจ้ะ กินได้เท่าไหร่ก็กิน”

ทั้งสองคนคุยกันไปกินไปอย่างเพลิดเพลินโดยเฮียอาร์ตไม่ได้กินอะไรมากหรอกเพราะเขามัวแต่ปิ้งให้หญิงสาวอยู่ แค่เห็นเธอเจริญอาหารเขาก็อิ่มแล้ว…

ใช้เวลาอยู่อีกเกือบชั่วโมงกว่าที่ทั้งสองคนจะออกมาจากร้านหมูกระทะ ญาดาหอบของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป และอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนจากนั้นก็มานั่งเปิดถุงที่ตัวเองซื้อมาดูบนเตียงนอน

“นาฬิกาสวยมาก งื้อออออ”

เธอมองอย่างคลั่งไคล้ก่อนจะชะงักไปเมื่อโทรศัพท์มีข้อความส่งมา และเป็นพี่แบงค์อย่างไม่ต้องสงสัยส่งข้อความมาบอกคิดถึงเธอมากซึ่งเธอเบะปากใส่อยากจะอ้วกออกมาเสียอย่างนั้น เธอวางมันลงตามเดิมก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูเพราะมีคนเคาะอยู่หน้าห้อง

“มีอะระ… มาทำไมอีกคะ”

“เอาขนมมาให้มานีมานะ”

เฮียอาร์ตยิ้มกว้างออกมาก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าห้องนอนของเธอจากนั้นก็แกะขนมแมวเลียให้น้องแมวที่วิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจ ญาดากอดอกใบหน้าบึ้งบูดที่เธอบ่นๆไปตั้งเยอะคือไม่เข้าหูเขาเลยใช่มั้ย

“ที่หนูบ่นคุณไปไม่เข้าหูเลยเหรอ”

“ก็แมวมันหิวอ่ะ ทีเราหิวยังแอบลงไปต้มมาม่ากินดึกดื่นเลย”

ญาดาตาโตอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเห็นเธอด้วยคิดมาตลอดว่าทำเนียนมากแล้วนะ

“นี่คุณ…”

“เรียกเฮียก็ได้จะได้ดูสนิทสนมกันไง”

เขายักคิ้วให้หญิงสาวอย่างกวนๆ ญาดากำมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้เพราะที่เขาพูดมาทั้งหมดมันเป็นความจริง เธอชอบหิวตอนดึกเพราะเขาให้เธอกินข้าวเย็นเร็วไปจึงทำให้เธอต้องแอบไปให้พี่แม่บ้านต้มให้บ่อยๆ

“มานีมานะอร่อยมั้ยกินขนมตอนดึกอ่ะ อร่อยมากเลยเนาะ”

“ชิ! ตามใจกันจนเสียนิสัย เอาไปเลี้ยงเองเลยไม่เลี้ยงให้แล้ว”

ญาดาเอ่ยออกมาเสียงงอนก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงหยิบของในถุงออกมาเช็คของด้วยใบหน้าบึ้งบูดอารมณ์เสีย เฮียอาร์ตลอบมองใบหน้าสวยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เขาชอบแกล้งเธอนะไม่รู้สิ… แค่รู้สึกว่ามันน่ารักดี