Chapter 2
1538 Words
ญาดาปิดการติดต่อสื่อสารกับชายคนรัก เธออยากจะอยู่กับตัวเองให้มากที่สุดและใช้เวลาทั้งวันทำแต่งานไม่ก็ออกไปสนุกกับเพื่อน เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมากถึงแม้ว่าพี่แบงค์จะยังมาดักรอที่มหาวิทยาลัย โทรศัพท์ส่งข้อความมาตลอดแต่เธอก็ไม่ตอบกลับเพราะไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีก
“แกโอเคใช่มั้ยญาดา”
“อืม โอเคสิ”
หญิงสาวฝืนยิ้มออกมาก่อนจะถือแฟ้มเอกสารเดินเคียงข้างไปกับเพื่อนสนิท ตลอดหนึ่งเดือนมานี้พี่แบงค์ไม่ยอมหยุดที่จะมาดักเจอเธอ ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับไปคืนดี เอาจริงเธอยังให้โอกาสเขาได้ถ้าเกิดว่าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเพราะว่าส่วนหนึ่งเธอก็ผิดที่ไม่ยอมให้เขามีอะไรด้วยจนต้องออกไปหากินข้างนอก แต่ที่เธอรับไม่ได้คือผู้หญิงคนนั้นท้องและไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้อภัยอีก
“ดีแล้วที่แกทำใจได้ มูฟออนแล้วไปหาผู้ชายคนใหม่ แกทั้งสวยทั้งรวยหาดีกว่านี้ได้อีกเยอะ”
นมเย็นตบบ่าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ ญาดายิ้มกว้างออกมาก่อนจะชะงักไปเมื่อพี่แบงค์มายืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่
“เอ่อ….”
นมเย็นหันไปมองทั้งสองคนสลับกันและรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เธอหันไปมองเพื่อนสนิทบีบมือเบาๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“ให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรแกกลับไปเถอะฉันจัดการเอง”
“ถ้าไม่โอเคก็โทรมานะ”
นมเย็นยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันและปล่อยให้คุยกันเคลียร์ทุกสิ่งที่ต้องการ ส่วนจะกลับไปคืนดีกันหรือต่างฝ่ายต่างมูฟออนก็เป็นเรื่องของพวกเขาและเธอเคารพในการตัดสินใจของเพื่อนสนิท
“คิดว่าพี่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะง้อหนูแล้วซะอีก”
“ไม่มีทางพี่ไม่มีทางล้มเลิกความคิดนี้ พี่อยากให้ญาดาให้โอกาสพี่ ขอเวลาแก้ไขทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นทั้งหมด”
“ทำไมหนูต้องให้โอกาสกับผู้ชายที่นอกใจไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง หนูว่าพี่ไปรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเถอะอย่ามาที่นี่อีก เราสองคนไม่ควรเกลียดกันไปมากกว่านี้”
เธออยากให้เราสองคนจบกันเพียงแค่นี้ เราไม่ควรที่จะเกลียดกันไปมากกว่านี้มันไม่เป็นผลดีต่อใครเลยรวมถึงเด็กที่กำลังจะคลอดออกมา เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง
“แต่พี่รักญาดานะ รักมากพี่ทำใจไม่ได้ที่จะเสียญาดาไป”
“แล้วพี่คิดว่าตัวเองเรียกร้องอะไรได้คะ พลาดไปแล้วก็ต้องรับผลกรรมที่ตามมา หวังว่าญาดาจะไม่เจอพี่อีกนะคะ”
เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที แบงค์ไม่ยอมแพ้เขาเดินตามหญิงสาวไปที่รถพยายามยื้อทุกอย่างเพื่อให้เธออภัยและยอมกลับมาคืนดี เอิงเอยที่ขับรถตามชายหนุ่มมาเห็นภาพทุกอย่างเธอจึงถ่ายรูปไว้ให้เห็นหน้าญาดาชัดๆจากนั้นก็เดินลงมาจากรถเพื่อพาชายหนุ่มกลับ
“ญาดาให้อภัยพี่นะมันจะไม่มีครั้งที่สอง เรามาเริ่มกันใหม่นะคะ”
“พี่แบงค์! ยังจะมาหามันอีกเหรอ”
เอิงเอยควงแขนชายหนุ่มก่อนจะหันไปมองญาดาอย่างไม่พอใจสุดขีด เลิกรากันไปแล้วทำไมถึงยังมายุ่งวุ่นวายต่อกันอีก
“บอกให้ต่างคนต่างอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่อีก”
“ต่างคนต่างอยู่ได้ยังไงพูดออกมาได้ พรุ่งนี้คุณหมอนัดตรวจร่างกายคุณพ่อกับคุณแม่ พี่ต้องไปกับเอิงเอย”
เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับเหลือบสายตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ชอบหน้า รู้ขนาดนี้ยังไม่เลิกยุ่งวุ่ยวายกับพี่แบงค์อีกร้ายจริงๆ
“หล่อนก็อีกคนรู้ว่าเค้ามีลูกมีเมียแล้วยังไม่เลิกยุ่งอีก”
ญาดาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาขำๆอย่างตลก เธอคงลืมไปว่าคนที่มาก่อนคือใครและใครที่มันแย่งของคนอื่น
“หัวเราะทำไมมีอะไรน่าตลก”
เอิงเอยมองหน้าญาดาอย่างโกรธจัด หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง
“ตลกผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังไม่รู้ตัวเองว่าทำเลวอะไรไว้บ้าง เธอแย่งคนรักของฉันไปทำไมถึงเป็นฉันที่ต้องเลิกวุ่นวาย เธอควรบอกตัวเองว่าควรอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวฉันจะได้สงสารแล้วยกผู้ชายคนนี้ให้ แต่ถ้าปากดีแบบนี้งั้นพี่แบงค์ก็ไปจัดการผู้หญิงคนนี้ให้เรียบร้อย เคลียร์ทุกอย่างให้จบแล้วค่อยมาหาญาดาใหม่ เผื่อว่าจะเปลี่ยนใจกลับไปคืนดีด้วย”
ญาดายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนแรกเธอก็จะยอมถอยออกไปเองแต่ผู้หญิงคนนี้มันหน้าด้านหน้าทนแถมยังทำเหมือนเธอเป็นคนไปแย่งผู้ชายของหล่อน ถึงแม้ว่าจะท้องอยู่แต่เธอก็ไม่สงสารและไม่หยุดที่จะทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่เธอกำลังเผชิญอยู่
“นี่แก…”
“ญาดาจะคืนดีกับพี่ใช่มั้ยคะถ้าพี่เคลียร์ทุกอย่างจบ”
“ก็ไปจัดการก่อนสิคะ แล้วค่อยมาคุยกัน”
เธอเบะปากใส่เอิงเอยก่อนจะเดินเชิดหน้าออกไปจากตรงนั้นทันที เอิงเอยกำมือแน่นอย่างโกรธจัดร้องกรีดออกมาเสียงดังลั่นและนั่นทำให้แบงค์ต้องเอามือปิดปากของเธอเพื่อให้สงบสติอารมณ์
“หยุดกรีดร้องเดี๋ยวนี้นะกำลังท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ห่วงด้วยเหรอไง ทั้งๆที่เอิงเอยท้องอยู่แต่พี่ก็ยังอยากจะไปคืนดีกับมัน นังนั่นก็เหมือนกันทำไมถึงไม่ยอมถอยออกไป”
“ยังไงพี่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะกลับไปง้อญาดาให้ได้ ส่วนเรื่องของเราจบกันเถอะเรื่องลูกพี่จะให้ค่าเลี้ยงดูทุกเดือนไม่ต้องห่วง”
เขาพยายามพูดกับเธออย่างใจเย็น หญิงสาวเอามือทุบหน้าอกชายหนุ่มอย่างระบายอารมณ์ เธอไม่ได้ต้องการเงินค่าเลี้ยงดูเพราะเธอมีเงินมากมายแต่ที่เธอต้องการคือพ่อของลูก
“เอิงเอยไม่ได้ต้องการเงินแต่ต้องการพ่อของลูก ไม่เข้าใจเหรอไง ห๊ะ!”
“หยุดตีเดี๋ยวนี้นะเอิงเอย”
ทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่ตรงลานจอดรถ ส่วนญาดาที่นั่งอยู่ในรถมองทั้งสองคนที่ทะเลาะกันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสะใจ
“คิดว่าคนอย่างญาดาจะโง่กลับไปคืนดีด้วยเหรอ ฝันไปเถอะ…”
เธอก็แค่อยากจะยั่วโมโหผู้หญิงคนนั้นให้อกแตกตายให้สาสมกับที่เธอทำให้คู่รักเค้าแตกแยกกัน วันพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปฝึกงานที่ต่างจังหวัดและคิดว่าน่าจะมีอะไรให้ทำมากมายไม่คิดฟุ้งซ่านและก็หนีจากพี่แบงค์ด้วย ส่วนสองคนนั้นให้ไปเคลียร์กันเองว่าจะเอายังไงส่วนเธอขอออกมาจากตรงนั้น
“ว่าแต่ไปฝึกงานที่ไหนนะ…”
เธอหยิบเอกสารมาอ่านชื่ออีกที เห็นว่าเป็นฟาร์มสัตว์หายากและไร่พื้นที่กว้างใหญ่เป็นพันพันไร่ รับนักศึกษาฝึกงานแค่คนเดียวในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาเจ้าของฟาร์ม เธอจบบริหารมาการฝึกงานในสถานที่แปลกใหม่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดี
“ฟาร์มอควัตรเหรอ…”
ทางด้านของอาร์ตตอนนี้เขากำลังเปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้าอ่านดู เป็นเอกสารประวัตินักศึกษาที่จะมาฝึกงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาของเขา
“ชื่อ ญารดา ไพบูลย์นิภัค เอกบริหารธุรกิจผลการเรียนดีมากเก่งภาษาด้วยถือว่าเพอร์เฟคเลยนะเนี่ย หน้าตาก็สวยจิ้มลิ้มเชียว”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาอย่างเอ็นดูเด็กสาวดูท่าทางไม่มีพิษมีภัย เขาเลื่อนอ่านประวัติและผลการเรียนคร่าวๆ ถือว่าไม่เลวเลยนะเรียนเก่งมากแบบนี้ค่อยน่ารับเข้ามาฝึกงานหน่อย อาร์ตหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์มีข้อความจากน้องสาวส่งมา เป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายอีกคน
‘ผู้หญิงคนนี้ชื่อญาดาค่ะ พี่อาร์ตต้องจัดการให้เอิงเอยนะคะ มันจะแย่งพี่แบงค์ไป’
เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอารูปในโทรศัพท์มาเทียบกับภาพในแฟ้มเอกสารสำคัญ ไม่ผิดแน่หน้าตาเหมือนกันทั้งสองภาพคือคนเดียวกันแน่นอน เขาเสียดายความสาวความสวยของเธอน่าจะหาผู้ชายได้ดีกว่านี้ไม่น่าเลย…
“โลกกลมมาก… หน้าตาน่ารักมากเสียดายจังทำไมถึง…”
- Writer
