Chapter 1
1517 Words
ญาดาหยิบโทรศัพท์พร้อมกับกุญแจรถเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อไปพบเจอกับผู้หญิงคนนั้นที่ส่งรูปลับของเธอกับคนรักของเธอ และแน่นอนว่าคนอย่างเธอไม่มีทางฟังความข้างเดียวเด็ดขาดจึงโทรศัพท์เรียกคนรักของเธอให้มาเจอกันด้วย
‘ออกมาหาหนูหน่อยสิคะพี่แบงค์ เจอกันที่ร้านนะคะเดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้’
เธอส่งข้อความไปให้ชายหนุ่มและพอเขากดอ่านก็ยิ้มกว้างออกมาทันที เขาตอบตามความรู้สึกของตัวเองแบบไม่ปิดบังเลยว่ารักญาดาด้วยใจจริงและอยากใช้ชีวิตอยู่กับเธอตลอดไป แต่ให้เขาอดทนรอเธอห้าปีมันก็ไม่ใช่ ถ้าเธอยอมมีอะไรกับเขาเชื่อสิว่าเขาไม่นอกกายไปกับคนอื่นแน่นอน แต่ตอนนี้เขาคงต้องหยุดทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ต้องเสียคนรักไป
‘ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ออกไปเลย’
เอิงเอยนั่งอยู่ในร้านอาหารในบริเวณที่เป็นส่วนตัว เธอจะต้องบอกความจริงกับผู้หญิงอีกคนเธอจะได้เลิกโง่สักทีและควรปล่อยให้พี่แบงค์ให้เป็นอิสระ และไม่นานเธอก็เดินเข้ามาในร้าน พนักงานผายมือเชิญให้เธอเข้ามาที่โต๊ะ ญาดานั่งลงก่อนจะมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไรออกจะสวยแต่ทำไมถึงมายุ่งกับผู้ชายที่เค้ามีเจ้าของแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณญาดา”
“ค่ะ… คุณมีอะไรก็ว่ามาค่ะฉันรอฟังอยู่”
ญาดาพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ถึงภายในใจจะเจ็บปวดที่ผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูนเขาเป็นสุภาพบุรุษแสนดีแต่เธอก็ต้องทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งทั้งที่ภายในใจแตกสลาย เอิงเอยมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างแปลกใจทั้งที่แฟนนอกใจแต่ทำไมยังทำหน้าเป็นปกติไม่แสดงออกว่าเสียใจ ดูเหมือนว่าจะเข้มแข็งกว่าที่คิด
“ส่งรูปไปขนาดนั้นยังต้องอธิบายความสัมพันธ์อีกเหรอ…”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ญาดายังเข้มแข็งและเอ่ยถามต่อไป เธอต้องการรู้ความจริงทุกอย่างและอยากจะรู้จากปากคนรักของเธอด้วย ตลอดเวลาที่คบกันมาเธอคิดว่าเขาอดได้ขนาดนั้นคงเก่งมากแต่เธอประเมินผู้ชายผิดไป ความอยากความใคร่มันไม่เข้าใครออกใครและถ้าเขานอกกายเธอไปคงเพราะความใคร่มากกว่าความรัก ยังดีที่เธอยังไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาแบบลึกซึ้งมันทำให้เธอตัดสินใจที่จะเลิกง่ายถึงแม้ว่าจะเสียเวลาชีวิตไปหลายปีแต่ถ้าเขาอยากจะไปเธอก็ไม่ห้าม
“สองปีก่อน ตกใจเหรอ…”
“ไม่นี่… ฉันพอเข้าใจพวกผู้ชายที่มันอดอยากก็เลยไปหาเศษหาเลยข้างทาง”
“นี่เธอ!”
เอิงเอยกำมือแน่นอย่างโกรธจัด เหมือนถูกหลอกด่ายังไงอย่างงั้นเพราะตอนแรกเธออยากจะเรียกให้เธอมารับรู้ความจริงเพื่อให้ยอมถอยออกไปแต่ดูเหมือนว่าจะเก่งกล้าเกินไป
“เธอเป็นผู้หญิงประเภทนั้นรึเปล่าละ ดอกไม้ข้างทางที่ผู้ชายเชยชมขั้นเวลานะ”
“ขั้นเวลาเหรอ… สองปีมันเรียกว่าขั้นเวลาหรือไง เธอคงไม่โง่จนเกินไปที่จะให้อภัยผู้ชายที่นอกใจไปหาเศษหาเลยใช่มั้ย ถ้าเธอไม่เลิกก็หูหนวกตาบอดไปแล้ว”
เธอพยายามที่จะพูดตอกย้ำให้ผู้หญิงตรงหน้าเจ็บปวดและยอมถอยออกไปจากพ่อของลูกเธอ แต่ทำไมถึงกลับโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียว ณาดากำมือแน่นอย่างโกรธแค้นแต่ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนจะพูดสารพัดเพื่อให้เธอเจ็บปวด
“แล้วจะให้ทำยังไง ให้ฉันที่เป็นตัวจริงยอมถอยให้ผู้หญิงข้างทางแบบเธอเหรอ”
“นี่เธอ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ไม่มากเกินไปหรอกสำหรับผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายแบบเธอ รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วก็ยังจะยุ่งก็ยังอยากได้ ด่าแค่นี้มันยังน้อยไป คนอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เธอเลิกยุ่งกับเขา ถ้าฉันจะเลิกก็ต้องตัดสินใจเองไม่ต้องมีตัวเสี้ยม”
ญาดากำมือแน่นอย่างโมโห เธอหยิบแก้วน้ำเปล่าสาดใส่หน้าเอิงเอยอย่างแรง หญิงสาวร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นประจวบกับแบงค์ที่เดินเข้ามาพอดี เขาเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ญาดา เอิงเอย”
ญาดาหันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง เรียกชื่อขนาดนี้คงรู้จักกันจริงสินะ แบบนี้ไม่ควรต้องได้รับคำอธิบายอะไรอีกเพราะทุกอย่างมันชัดเจนตั้งแต่รูปถ่ายที่ส่งมาแล้ว
“มาแล้วเหรอคะพี่แบงค์ คนนี้เหรอคะชู้ของพี่”
“ญาดาฟังพี่ก่อนนะคะ พี่ยอมรับผิดทุกอย่างและอยากจะขอโอกาสจากหนู พี่เมามันพลาดไปหนูให้อภัยพี่แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ”
แบงค์กุมมือหญิงคนรักเอาไว้แน่นพยายามง้องอนเธอให้อภัย เขายอมเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นตลอดชีวิตขอแค่ได้เธอคืนมาเท่านั้น
“ขอโทษนะคะให้อภัยพี่นะ”
“ยอมรับสินะคะว่านอกใจหนูจริงๆ ยอมรับนะคะว่าเสียใจมากที่พี่ทำแบบนั้นทั้งที่ญาดาเคยมองว่าพี่เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิต ส่วนหนึ่งความผิดคงเป็นของหนูเอง แค่อยากจะรักษาความบริสุทธิ์และมอบให้พี่ในคืนแต่งงาน ญาดาไม่คิดว่าพี่จะกล้าทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้และไม่เห็นคุณค่าในตัวของหนูเลย”
หญิงสาวตัดพ้อออกมาแต่ก็จะไม่โทษเขาทั้งหมด เพราะเธอคบกับเขามาหลายปีแต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบอย่างคู่รักเขาทำกัน เขาคงเก็บกดและไปหาที่ลงทางอื่น เธออยากจะทำใจได้และยอมให้อภัยแต่ภายในใจมันยังรับไม่ได้…
“พี่ขอโทษ ญาดาพี่ขอโทษ”
“ทำไมพี่ไปง้อมันอ่ะ ถูกจับได้ขนาดนี้ก็เลิกกับมันไปเลยสิคะ พี่อยากได้อะไรเอิงเอยให้ได้ทุกอย่างขอแค่พี่เลิกกับมันแล้วมารับผิดชอบญาดากับลูกแค่นี้ก็พอ”
“หยุดพูดนะ”
เขาหันไปเอ็ดหญิงสาวที่พูดมากจนเกินไป ญาดาถึงกับช็อคที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นบอกว่าท้องกับคนรักของเธอ นี่เล่นชู้กันไม่พอถึงขั้นท้องเลยเหรอ
“อะไรนะ… ทะ..ท้องเหรอ”
“อย่าไปฟังนะญาดา อย่าไปฟัง”
“นี่พี่เล่นชู้กับมันจนท้องเลยเหรอ… สารเลว! เลวทั้งสองคนนั่นแหละ”
ญาดาสะบัดมือออกจากเขาก่อนจะหยิบน้ำเปล่าอีกแก้วสาดใส่หน้าชายหนุ่มอย่างหมดความอดทน นี่รวมหัวกันทำร้ายเธอขนาดนี้เลยเหรอมันเกินไปกับสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะได้รับทั้งที่เธอไม่เคยทำร้ายใครมาก่อน
“ญาดาพี่ขอโอกาสแก้ไขมันทุกอย่าง พี่รักญาดานะพี่รักญาดาคนเดียว พี่จะจัดการทุกอย่างให้จบแล้วเราแต่งงานกันนะคะ”
เขาไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้หลุดมือไปเด็ดขาด และเอิงเอยที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องกรีดออกมาอย่างไม่พอใจที่พ่อของลูกทำเหมือนไม่สนใจเอาแต่ง้องอนผู้หญิงอีกคนต่อหน้าเธอ ญาดาดันตัวเขาให้ออกห่างก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจัง
“เคลียร์อะไรคะท้องมาขนาดนั้นแล้ว ไปรับผิดชอบชู้ของพี่เถอะส่วนญาดาไม่ต้องห่วง พี่ทำขนาดนี้ญาดาคงไม่เสียดายหรอกค่ะ”
“ไม่ญาดาพี่ไม่เลิก”
“กรี๊ดดดดด พี่ต้องเลิกกับมันนะ”
เอิงเอยเขย่าชายหนุ่มอย่างโกรธจัด เธอไม่มีทางยอมให้เขาง้อผู้หญิงคนนี้ให้สำเร็จและไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเธอก็ไม่ยอมให้เขาไปจากเธอเด็ดขาด ก็เหมือนกับที่แบงค์พยายามที่จะทำทุกอย่างให้ได้คนรักของเขาคืน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามเขาจะง้อเธอให้สำเร็จ
“ไปเคลียร์กันเองแล้วกันแล้วไม่ต้องมาเจอกันอีก ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนขอให้หนูอย่าเจอผู้ชายเลวๆแบบพี่อีกเลย”
หญิงสาวหันหลังเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่บอบช้ำรวดร้าวไปถึงในอก ผู้ชายที่คบกันมานานและเธอคิดว่าจะฝากชีวิตให้เขาดูแลกลับทรยศหักหลังเธอแบบนี้ แถมผู้หญิงด้วยกันแท้ๆกลับเล่นชู้กับผู้ชายของคนอื่นโดยไม่คิดเลยว่าถ้าตัวเองโดนบ้างจะรู้สึกยังไง
“เลว! เลวทั้งคู่”
- Writer
