7
1574 Words
เธอยิ่งห้าม เขายิ่งกอดแนบอก พยัคฆ์ก็คือพยัคฆ์ บอกให้ไปทางซ้าย เขาจะไปทางขวา ถ้าบอกให้ไปข้างหน้าเขาจะเดินถอยหลังทันที เธอคร้านจะเอาชนะคะคานเขาเพราะง่วงนอนเสียยิ่งกว่าอะไร
“เฮีย”
“หือ...”
“ปิดเทอมนี้ต้องหายโกรธหนูณีนะคะ”
เธอออดอ้อนเขา หันมาซบอกทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“โกรธเรื่องอะไร”
“เรื่องนั้นล่ะค่ะ”
เธอตอบเสียงเบาลงๆ ก่อนจะหลับคาอกเขา พยัคฆ์ก้มมองคนในอ้อมแขน ก่อนจะหลับตามเธอไป ความง่วงความเหนื่อย ทำเอาทั้งสองหลับลึกนานหลายชั่วโมง
มณีรัตน์ปรือตาตื่น เห็นแพรแก้วกำลังยืนมองเธอกับพยัคฆ์อยู่ เมื่อครู่ถ้าเธอตาไม่ได้ฝาด เธอเห็นดวงตามาดร้ายของอีกฝ่าย แต่พอกะพริบตามันก็จางหายไป
“เตรียมอาหารเสร็จแล้ว จะนอนไม่ลุกกันเลยหรือยังไง” แพรแก้วพูดห้วนๆ มณีรัตน์กะพริบตาปริบๆ พอจะเข้าใจอารมณ์ของตรงหน้า
“เธอนั่นแหละไม่มีมารยาทเลย นี่มันห้องส่วนตัว เข้ามาทำไม”
“ฉันเข้านอกออกในบ้านหลังนี้ได้ตลอด นายหัวอนุญาต และฉันก็เข้ามาปลุกนายหัวไปกินข้าว ไปอาบน้ำทุกวัน”
“อ๋อ...”
เธอพยักหน้าหงึกๆ เหมือนเข้าใจ แต่แอบหมั่นไส้แพรแก้วอยู่ไม่น้อย พี่ชายของเธอก็เถอะ ทำตัวเหมือนเด็กต้องให้คนอื่นมาปลุกไปอาบน้ำกินข้าว หมั่นไส้ชะมัดยาดเลย
“เธอไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะปลุกเฮียเอง”
เมื่อโดนไล่คนที่ต้องปั้นหน้าในคราแรกก็คอแข็งสะบัดหน้าพรืดออกไปจากห้อง
“เฮีย... เฮีย... ตื่นได้แล้ว ว้าย!”
เขาคว้าเอวบางของเธอไปกอดเอาไว้ เธอดิ้นรนอึกอักๆ อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“ยัยแม่บ้านผีดิบของเฮียมาปลุกไปกินข้าวแล้วนะ ลุกได้แล้ว”
“ลุกอยู่”
“ลุกอะไรก็ยังนอนอยู่ อุ๊ย!”
อุทานเมื่อเขาดึงมือเธอไปกอบกุมท่อนกายของเขาเอาไว้ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าอะไรลุก
“เฮีย! เมื่อไหร่จะเลิกบ้ากาม”
เธอเหวใส่พี่ชายบ้ากาม ใบหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำ
“ไม่ใช่ฤาษีชีไพรเสียหน่อยจะได้เลิกมีเซ็กซ์”
เขาพูดโต้ตอบกับเธอ ก่อนจะขยับร่างขึ้นคร่อมทับร่างน้อย มือหนาแหวกขาเพรียวของเธอออกห่าง ก่อนจะค่อยๆ สอดแทรกแก่นกายแข็งชันเข้าไปในร่างน้อย
“อื้อ...”
เธอครางจิกมือกับแผ่นหลังของเขาแน่น มองสบตาเขานิ่งเหมือนจะอ่านใจของเขาว่ากำลังคิดอะไรอยู่
พยัคฆ์เป็นคนที่ดูโผงผางพูดจาตรงไปตรงมา แต่ดวงตาของเขาอ่านยาก คิดอะไรอยู่แทบเดาไม่ถูก แม้ปากจะพูดไปอีกทางแต่ดวงตากลับซุกซ่อนความนึกคิดไปอีกทาง ไม่รู้ว่าคิดอย่างที่พูดหรือเปล่า
“เฮีย”
“อือ... ว่าไง”
คนที่เริ่มขยับท่อนล่างครางรับ มองคนที่ใต้ร่าง ที่กำลังมองมาปริบๆ
“แค่ตื่นมาก็หื่นเลยนะ”
“มันหิว เฮียไม่ใช่พระอิฐพระปูน มีเด็กมานอนแก้ผ้าล่อนจ้อนอยู่ใกล้ๆ จะให้นอนมองเฉยๆ หรือไง”
“มันอึดอัด มันใหญ่ ไปตัดให้มันเล็กได้ไหม”
เธอครางอืออาต่อต้านเขากลายๆ อยู่ใต้ร่าง
พยัคฆ์หัวเราะหึๆ ในลำคอ มองคนปากดีใต้ร่างที่บอกอยากได้เล็กๆ แต่หยัดสะโพกขึ้นมารับการกระแทกของเขาเป็นจังหวะกึกๆๆ เสียงเนื้อกระแทกกันรุกเร้ารุนแรง
“ทำให้เล็กแล้วไม่ฟิน อีกอย่างก็ทำไม่ได้ด้วย บ่นว่าอึดอัดแต่...”
เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะครางเสียวเมื่อเธอตอดรัดท่อนกายของเขาถนัดถนี่ หยัดกายท่อนล่างขึ้นมาให้เขาขยับ
“แบบนี้อึดอัดเหรอ” เขาจับศีรษะของเธอให้มองท่อนกายที่ประสานกันอยู่ เธอหยัดสะโพกหาเขาหงึกๆ มณีรัตน์หน้าแดงก่ำ ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างเขา ท่าทีของเธอคือดิ้นเร่าๆ เหมือนเด็กขัดใจที่โดนรู้ทัน
“เฮียจะหายโกรธหนูณีใช่ไหมคะ ถ้าหนูณีอยู่กับเฮียจนถึงเปิดเทอม”
“ต้องดูพฤติกรรมก่อน”
เขาตอบรับ สีหน้าของเขาอ่านยากจนเธอต้องเม้มปากเข้าหากัน
“เฮียสัญญาแล้ว”
“เมื่อไหร่” เขาจับขาเธอขึ้นพาดบ่า
“เฮีย!”
โกรธเขาจริงๆ เธอไม่ได้ตั้งใจทำให้นิลเนตรต้องฆ่าตัวตายเสียหน่อย เธอเองก็เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน เธอไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ ใจยักษ์ใจมารนะ ถึงจะเห็นคนอื่นตายแล้วมีความสุข
พยัคฆ์หัวเราะเมื่อเห็นคนที่โกรธอยู่ใต้ร่างหยัดสะโพกขึ้นมาคล้ายต่อต้านเขา เวลาโกรธๆ นี่เธอน่าฟัดยิ่งกว่าอะไร ปากแดง แก้มแดง จมูกแดง น่าจูบไปหมดทั้งตัว
“เรียกจริง คืนนี้จะให้เรียกทั้งคืน”
“อ๊าย...”
เธอกรีดร้องอีกนานกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระ และกว่าจะได้ลงมาจากห้อง ก็เลยเวลาอาหารเย็นไปมากแล้ว
มณีรัตน์เห็นสีหน้างอง่ำของแม่บ้านคนสวยก็ยิ่งอยากแกล้ง เธอกอดแขนพยัคฆ์แน่นขึ้น ซบหน้ากับแขนของเขา เดินมายังโต๊ะอาหาร
แพรแก้วมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร สงสัยจะหึงหวงพยัคฆ์ แต่ดีว่าเขาไม่ใช่สมภารกินไก่วัด แม้พยัคฆ์จะแลดูบ้ากามในสายตาน้องสาวต่างสายเลือดอย่างเธอ แต่เขาก็ไม่ยุ่งกับคนในบ้าน ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆ ที่เขาซื้อกิน หิ้วมาจากในเมืองบ้าง ให้ลูกน้องหาให้บ้าง แต่เกรดดี คัดแบบมีคุณภาพไม่ใช่กินเรี่ยราดเสี่ยงโรคติดต่อที่น่ากลัวและระบาดอยู่ในสังคมปัจจุบัน
แถมตอนนี้เธอก็ไม่เห็นผู้หญิงของเขาสักคนเดียว
“เฮียยัยปากแดงที่มารับเฮียไปไหนหมดแล้ว”
“ส่งกลับซ่องไปหมดแล้ว”
“อ๊ายยย ปากหมา”
“ยัยเด็กนี่ เดี๋ยวจับกด ด่าผัวตัวเองว่าปากหมา”
เธอหน้างอ เขาหัวเราะหึๆ ท่าทีไม่โกรธสักนิด
“นายหัวทำแบบนี้ได้ยังไงคะ”
แพรแก้วถามเจ้านายหนุ่มทันทีที่เขานั่งประจำที่หัวโต๊ะ
“ทำอะไร” เขาถามกลับ สีหน้าเฉยเมย
“นายหัวจะเอาคุณหนูณีเป็นเมียเหรอคะ หรือแอบทำกันลับหลัง พวกคุณเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ แล้วมีใครรู้เรื่องนี้หรือยัง”
“มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”
น้ำเสียงเยียบเย็นของเขาที่ถามกลับไปทำให้ แพรแก้วเม้มปากแน่น หน้าชาเป็นแถบๆ
“จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
เขาไล่กลายๆ แพรแก้วสะบัดหน้าพรืดก่อนจะกระแทกเท้าเดินจากไป
“แม่บ้านของเฮียแปลกประหลาดเสียจริง หึงยังกับได้เฮียเป็นผัวแล้ว หรือว่าเฮียจับนางฟาดแล้ว นางเลยทำท่าทางแบบนี้”
“ชอบสดๆ ตึงๆ แบบนี้” เขาจิ้มหน้าผากเธอ
มณีรัตน์อ้าปากค้าง ก่อนจะหน้าแดง
“ไม่ชอบเหลวแผละ จับไปตรงไหนก็มีแต่ไขมันพอกพูน”
“ดูพูดเข้า เค้าออกจะผอมหุ่นดี”
“ผอมจริง แต่หุ่นไม่เอาไหน”
“เดี๋ยวนะ เฮียรู้ได้ไง”
เธอตาโตมองคนตรงหน้าเหมือนเห็นตัวประหลาด
“เขามาแก้ผ้าจะปล้ำเฮีย”
“ห๊ะ!”
มณีรัตน์อุทาน แทบสำลัก เธอรู้ว่าพยัคฆ์เป็นคนพูดตรง แต่ไม่คิดว่าจะตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดขนาดนี้
“เฮียไม่กินไก่ในวัด”
“ชิส์!” เธอแอบเบ้ปาก เขาหรี่ตามอง
“ไม่เชื่อหรือไง”
“เฮียบ้ากามจะตายไป”
“ไม่ได้บ้ากาม แค่ใช้ชีวิตชายโสดให้คุ้มเฉยๆ”
“ระวังเป็นเอดส์ตาย”
“ป้องกันทุกครั้ง ถ้ามีเป็นตัวเป็นตนไม่สนใครสนเมียคนเดียว” เขามองเธอ จู่ๆ มณีรัตน์หน้าแดง
เย้ย! ไอ้เฮียบ้ากามทำท่าเหมือนจีบเธอ เด็กสาวหยิกตัวเอง ต้องฝันไปแน่ๆ เขาเกลียดเธอจะตายไป
“ถ้าคบกับใครเป็นตัวเป็นตนก็ไม่มั่วกับคนอื่น ถ้าไม่มีใครหิวก็ซื้อกิน”
“ตอนคบกับพี่เนตร เฮียก็...”
เธอเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะก้มหน้าแล้วร้องไห้
ไหล่สะท้านของเด็กสาวถูกแทนที่ด้วยมือหนาอบอุ่นของพยัคฆ์ เธอเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ร้องไห้เสียใจจริงๆ ไม่ได้อยากให้นิลเนตรตาย เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเลยจริงๆ สาบานที่ไหนก็ได้ คนไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครง่ายๆ ได้แต่ไหลสะท้าน ดวงตาแดงก่ำ
“เขาตายไปแล้ว เขาอ่อนแอเอง คนเราถ้าใครมาพูดอะไรนิดหน่อยก็ฆ่าตัวตาย ถือว่าพ่ายแพ้ต่อจิตใจของตัวเอง โทษคนอื่นไม่ได้หรอก”
“เฮียพูดจริงเหรอ”
“เคยพูดเล่นเหรอ”
“แล้วทำไมก่อนหน้านี้ เฮียต้องทำท่าโกรธหนูณีขนาดนั้นด้วย แล้วตอนนี้เฮียไม่โกรธหนูณีแล้วเหรอ”
“คนโกรธกันจะอยากได้มาเป็นเมียเหรอ”
“ห๊ะ! ฮะ เฮียว่าไงนะ”
เธออุทานเสียงหลง มองเขาเหมือนเห็นผี
“ยัยเด็กซื่อบื้อ ไอ้ตะวันนี่ก็แจ่มไปเลย ไปรับมาให้กินตับ ตับๆๆๆ ถึงที่”
“พี่ตะวันรู้เห็นเป็นใจด้วย!” เธออุทานอย่างตกใจ
“มันแน่อยู่แล้ว ก็มันกำลังจีบน้องสาวเพื่อนรักของเฮียอยู่”
- Writer
