MY SUNSHINE, MY KNIGHT

MSMK: 10

Chapter 10: Pilit na Naaalala

HINDI na pumasok si Hezekiah sa loob ng bahay at sa labas niya na lamang hinintay ang kabigang si Jonito. Nang matapos itong magbihis ay lumabas na rin ito sa malaking bahay.

“Ang buong akala ko ay nasa itaas ka pa kaya sumaglit na muna ako sa balcony para tingnan ka. Nagbabakasakaling  nandoon ka pa sa itaas,” ani ng kaibigan habang palabas sila ng gate dahil doon naka-park ang kotse nito.

“Lumabas na ako para libangin ang aking sarili at gusto ko ring makita ang kabuuan nitong bahay ninyo.”

“I see, gutom ka na ba?” pag-iiba ng usapan ni Jonito.

“Hindi pa naman pero maybe kapag nakakita ako ng pagkain na naman sa bahay ninyo ay paniguradong mabubusog na naman siya.

Habang nasa loob sila ng sasakyan ay muli na namang naisip ni Hezekiah si Denzel. Paano'y nakikita na naman niya kung gaano kaganda ang lugar na kanilang nadadaanan. Talagang ganito pala kapag in love ka na nasaktan tapos hindi mo magawang makalimutan ang babaeng sobra mong minanahal. Kaya kung may dumadating na magandang bagay sa iyo ay gusto mo nandoon siya at sabay ninyong pagsasaluhan ang saya.

"Naiisip mo na naman siya ano?" biglang tanong ni Jonito. Medyo malakas iyon kaya napabalik siya sa kanyang diwa. "Gaya ng sinabi ko ay isipin mo lang siya. Natural lang 'yan pero pakiusap huwag ka nang mag-assume na babalik pa siya sa buhay mo."

Napabuntong hininta si Hezekiah, "sobra akong pinapahirapan nitong akung puso Jonito. Bakit ba kasi walang pang gamot na natutuklasan para sa isang inom lang wala na siya sa aking isipan."

"Ang OA ng iniisip mo. Pero alam mo, Hez. Lahat ng pangit na bagay na dumating sa ating mga sarili ay may dulot iyong kabutihan sa atin. Lalo na sa pag-iisip. Kumbaga natututo tayo at nagagabayan na huwag gawin ang bagay na iyan sa susunod. Kahit gaano pa kasamang pangyayari ang naganap saiyo ay ipagpasalamat mo. Kung gaano ka pangit ang naransan mo, ganoon din kaganda ang balik naman saiyo. Mga blessint in disguise lang 'yan."

"Yeah, tama ka. Mga blessing in disguise lang ito lahat. Pero hindi ba dapat mabilis lang tayo makalimot kapag ganito?"

Umiling si Jonito, "wala ka pa kasi sa acceptance Hez, e. Alam mo na imposibleng magkabalikan kayo ni Denzel. Ngunit hindi mo pa rin tanggap ang lahat ng ito, ang mga nangyayari saiyo. Kumbaga nasa in denial ka pa. Hindi matanggap ng pride mo na naging ganito ang lahat. Pero malay natin, habang nandito na tayo ay matutunang mong tanggapin ang lahat. Dalangin ko lang na sana makalanghap ka pa ng mas marmaing sariwang hangin para mahimasmasan iyang puso at isipan mo."

"Magdilang anghel ka sana. Pero alam naman natin kasi na may pagkakataong iniisip natin na balang araw ay makabalikan kayo. Balang araw ay babalik si Denzel at sasabihin ako ang mahal niya at hindi si Crim Carl. Alam mo 'yon? Kapag nag-iisip ka ng mga ganoong bagay ay gumagaan ang loob mo."

"Ngunit tatanungin kita, nakatulong ba 'yan sa paglimot mo sa kanya?"

"Hindi ko alam pero sa tuwing nag-iisip ako ng ganoon ay gumagaan ang loob ko."

"Kapag palagi mo iyang iniisip ay you are making yourself stagnant. Kumbaga nilalagay mo ang iyong sarili sa sitwasyon na nakukontento ka nalang sa imahinasyon mo. Alam kong coping mechanism mo 'yan pero subukan mong lumabas sa ganyang pag-iisip Hez. Walang mangyayari, dahil ang tawag diyan nag-assume ka pa. Naghihintay ka sa bagay na malabong mangyari saiyo o sainyong dalawa ni Denzel."

Tumango lang siya sa kaibigang bilang pagsang-ayon. Iyon na din ang huling beses na nagsalita si Jonito dahil hindi nila namamalayan na nakarating na pala sila sa bahay ng kaibigan. Binuksan ng isang kasambahay ang gate at pinasok na nila ang kotse.

"Ano kaya ang pinahanda nina Mama ngayon?"

"Sana masarap pero huwag sana iyong parang magpi-piyesta na tayo. Parang tataba talaga ako dito sainyo. Isa 'yan sa iniiwasan ko. Hayaan mo at sasabihin ko sa kanila na maghanda lang ng pagkaing kasya sa lahat."

"Mabuti pa nga pero hindi naman siguro nasayang iyong maraming pagkain kanina hindi ba?" tanong niya. Kahit pa'y kumain ang mga tauhan ng pamilya nila Jonito ay hindi pa rin iyon mauubos.

"Kapag may nakita kang tira natin kanina ibig sabihin ay hindi talaga naubos nila. Ganito kami sa amin. Kapag mayroong maraming tira ay tinatago namin para mapakinabangan sa susunod na kainan. Sayang din naman kung itatapon lang. At malimit ding may mga manlimos sa bahay kasi village. Walang gaanong pumapasok."

"I see, mabuti kong ganoon. Wala din namang kaso sa akin kapag may mga pagkain pa kanina. At isa pa gusto ko pa ring kumain ng litson at iyong buttered shrimps. Idagdag na natin iyong sweetened na pork na may saging? Tapos prinito nga 'yon e. Anong tawag do'n?"

"Humba 'yon. Alam mo bang hindi nawawala ang humba kapag may handaan? Special na iyon sa aming mga Boholano, parang ulam din ng masa kapag may okasyon. Masarap kasi at hindi madaling mapanis."

"Alam mo kung paano magluto ng ganoon?" tanong niya. Kahit pa' y nasa Manila na sila pagkatapos nitong bakasyon ay gusto pa ring makatikim ng ganoon si Hezekiah.

"Hindi ko masiyadong alam pero susubukan natin kapag nakabalik na tayo.b Pumasok na tayo, baka nagtaka wila kung bakit hindi pa tayo bumababa nitong kotse."

"Oo nga ano?" Masiyadong napasarap ang kanilang usapan kaya nanatili pa sila sa loob. Sabay na bumukas ang dalawang pintuan ng kotse at pumasok na sila.

Nasa bungad palang sila ng pintuan ay rinig na rinig na ni Hezekiah ang tawanan ng pamilya ng kaibigan. Literal na masayahin ang pamilyang ito.

Kaagad na silang dumiritso sa malaking kusina at nagtungo sa komedor.

"Magandang gabi po sainyo Tito and Tita." Sandaling hinananap ni Hezekiah si Joshua dahil wala ito.

"Magandang gabi din Hezekiah," sabay na bati ng dalawa.

"Si Joshua po, saan na siya?" tanong ni Jonito.

"Lumabas kasama ang mga kaibigan at hindi iyon kakain dito," ang ginang ang sumagot. "Hali na kayo at sabay-sabay na tayong kumain," dagdag nitong wika.

Umupo na sila Hezekiah at binuksan na ang mga nakatabong pagkain. Napangiti si Hezekiah dahil nandoon pa ang humba. Pero ang litson ay wala na.

"Iyong lechon ay pinaluto ko. Ginawang lechon paksiw nina Manang. Masisira na kasi ang lasa kapag nagtagal. Ito Hez, masarap itong lechon paksiw namjn dito. Kumain ka ng marami." Ang ginang na mismo ang naglagay lechon kawali sa kanyang plato.

"Maraming salamat po Tita."

Nguniti ang ginang at ikang sandali pa'y kumakain na sila. Kagaya ng inaasahan ni Hezekiah ay magiging masaya ang kainang ito. Kwento ng kwento ang mama at papa ni Jonito. Habang siya naman ay panay lang ang pakikinig at minsan napapatawa siya dahil sobrang nakakatawa ang pinag-uusapan ng mga ito.

“Damihan mo ng pagkain Hezekiah at huwag kang mahiya, okay?” wika ng padre de pamilya.

“Opo Tito,”  ngumiti siya at nagpatuloy sa pagkain.

Hanggang sa matapos ang kanilang pagkain. Kagaya ng inaasahan ni Hezekiah ay sobrag mabubusog talaga siya sa mga hinandang pagkain. Hindi na muna niya nililimitahan ang kanyang pagkain dahil sarap na sarap pa siya. At hindi rin puwedeng pagsawaan at tanggihan ang mga pagkain na nasa kanilang harapan dahil sa sobrang sarap ng pagkakaluto.

Kahit hanggang sa sala at panay pa rin ang kwentuhan hanggang sa hindi nila namalayang sobrang lalim na ng gabi at nakauwi na si Joshua. Bumati ito sa kanila at nagpaalam upang umaakyat sa kwarto nito.

“I think Ma, Pa ay kailangan naming umalis. Para din makapagpahinga kami ni Hezekiah,” wika ni Jonito sa mga magulang.

“Mabuti pa nga para mahaba-haba ang pahinga ninyo,” ang ginong.

“What’s your plan for tomorrow? Saan kayo gagala?” tanong ng ama.

“Hindi pa namin alam Pa, e.”

“Much better kong dalhin mo muna sa beach si Hezekiah. Kahit doon lang sa beach na malapit sa rest house.”

“Naisip ko na rin iyon kanina sige po baka doon nalang din na muna kami. At kapag gusto naming gumala ay ganoon din ang aming gagawin. Pakisabi nalang po kay Joshua na isasama namin siya kaya agahan niya ang pagpunta sa rest house.”

“Sige, ako na ang bahalang magsabi at doon na din kayo kumain sa restaurant ng beach,” ani ng ginang.

Nagpaaam na sila at umalis. Habang nasa sasakyan sila ay medyo napansin ni Hezekiah ang kanilang katahimikan kaya binasag niya ito.

“Thank you for this Jon. Hindi ko inasahan na magiging ganito kasaya ang lahat.”

“Masaya ako para saiyo, Hez. Iyan lang dapat, always  choice to be happy. Huwag mo munang isipin iyang puso mo. Alam ko naman na makakaya mong mag-move on. Tulungan mo talaga ang sarili mo.”

“Iyon ang gagawin ko,” ngumiti siya.

Pagdating nila sa rest house ay kaagad na silang nagtungo sa kanya-kanyang silid. Hindi niya alam ngunit biglang napagod ang katawa ni Hezekiah. Kaagad siyang humiga sa kama at napatingin sa puting kisame. Bigla niyang naalala ang unang gabing pinagsaluhan nila ni Denzel ang isa’t-isa.

Mas lalo pang naging agresibo ang halikan nilang dalawa. Hindi na makontrol ni Denzel ang sarili nito. Ipinasok niya ang kamay sa loob ng gamit at walang kahirap-hirap na ipinasok tinanggal ang bra nito. Pinabayaan lang siya ni Denzel.

Bumaba ang mga halik ni Nicholas at napunta ito sa leeg ng babae. Nakagat nito ang ang ibabang labi dahil sa sobrang sarap na naramdaman. Lihim na natuwa si Hezekiah sa naging responde ni Denzel sa kanyang ginagawa.

“Oh Nicholas,” halinghing nito.

Mula sa leeg ay nagtungo siya sa dalawang bundok ng babae, sobrang lusog niyon dahilan para manggigil siya. Malakas na pinunit ni Hezekiah ang damit. Kaagad iyong sinunggaban ni Hezekiah. Ang lamig na kanina’y namamayani ay napalitan iyon ng masidhing init ng katawan. Init na kung saan binubuhay ang natutulog nilang pagnanasa!

“Pepper,” sambit niya sa pangalan ng babae. “Do you want me to stop?”

“No,” mabilis na umiling ang babae. “Huwag mo na akong bitinin, Hezekiah.”

“Okay... your wish is my command, Pepper.” Mabilis niyang nilapa ang dalawang magkakambal na bundok. 

Dahil sa kakaibang sensasyong dulot nang ginagawa ni Hezekiah ay napasabunot na si Denzel. Ngunit lubang napaka-agresibo niya sa babae. Kinagat-kagat niya ang pinakatuktok ng bundok.

“s**t ka Hezekiah! Bakit ganito... bakit ngayon ko lang ito naramdaman.”

“No,” huminto ang lalaki. “Ang dapat mong sabihin ay kung bakit ngayon lang natin ito ginawa, Pepper.”

“O siya, bahala ka na. Kagatin mo na ang chocolate hills.” Hinawakan ni Denzel ang mukha ni Hezekiah at sinubsob niya ito sa dalawa niyang bundok. “Oh,”  hindi na nito talaga mapigilan.

Nang magsawa si Hezekiah ay nagtungo siya sa bulaklak ng babae.Tumayo si Denzel at mabilis niyang hinubad ang maikling short at panty.

 Hubo’t-hubad na si Denzel. Ngunit hindi nito alintana ang hiya. At maging kanyang p********e ay bagong ahit ito. Walang mga damong nakatubo!

Wala nang sinayang na pagkakataon si Nicholas. Hinila siya ng lalaki paupo. Mabuti na lamang ay may banig pala roon na hindi niya napansin. Mabilis na humiga si Denzel at pumatong sa kanya ang lalaki.

Muli ay naghalikan silang dalawa. Sandali lang iyon. Inilabas ni Hezekiah ang kanyang dila at ipinagapang ito papunta sa p********e. Akmang sasakmalin niya na ito nang mabilis itong matakpan ng dalawang kamay ng babae.

“Don’t be afraid... iba to sa nararamdaman mo kanina.”

“Nahihiya ako, Nicholas.”

“It’s beautiful and it smells like a rose.”

“Nicholas.”

“Shhh,” hinawakan ni Nicholas ang dalawang kamay nito at dahan-dahan inalis. “No one will pleasure you but me.” Dahan-dahang ibinaba ng lalaki ang mukha nito patungo sa naghihintay niyang p********e.

Nang maramdam ng babae ang kanyang labi ay napipikit nito ang mga mata. na siya.

“Huminto ka muna, Nicholas.”

“Ha? Why?” nagulat siya sa sinabi ng babae.

“Naiihi ako... resume tayo after,” ani nito na nagpatawa sa kanya. Hindi niya inasahan na ganoon ang kanyang maririnig.

 “Don’t worry... hindi ka naiihi... it’s your orgasm.”

“Orgasm?” kumunot ang  noo nito.

 Hindi kumibo si Hezekiah. Sa halip ay muli na naman niyang sinalakay ang p********e nito.

Bigla nalang napangiti si Hezekiah nang balikan niya ang ganoong tagpo. Nakakatawa lang isipin na pareho pa sila ni Denzel noon na pilit na itinatago ang katotohanang tungkol sa kanilang pagkatao. Nagpanggap siya bilang kanyang kapatid habang si Denzel naman ay bilang Pepper.

Minabuti niyang bumangon at iwinaglit na ang pag-iisip. Parang lately ay nagiging kontento na siya sa pag-iisip ng kanilang alaala ni Denzel. Bagay na hindi nakabubuti sa kanya dahil naga-assume lang siya.