“ท่านเป็นคนสนิทของรัชทายาทใช่ไหม” เจ้าหญิงแอนิตาถามแดเนียล
“กระหม่อมมิกล้าบังอาจพะย่ะค่ะ”
“ท่านอยู่กับเสด็จพี่ตลอด พอบอกเราได้ไหม เสด็จพี่ทรงรังเกียจอะไรในตัวเรา”
“เจ้าหญิงอย่าทรงคิดมากพะย่ะค่ะ”
“เราโตขนาดนี้แล้ว ทำไมเราจะดูไม่ออก” เจ้าหญิงยิ้มหยันให้กับตัวเอง หยุดเดินเงยหน้ามองพระจันทร์บนท้องฟ้า
แดเนียลมองแววตาเศร้าของเจ้าหญิงช่างไม่เข้ากับใบหน้าที่แสนงดงามนี้เลยสักนิด
“ท่านคิดว่าเราอยากบังคับใจคนอื่นให้มาชอบพอเราเหรอ” เธอก็เป็นถึงเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ของประเทศ
“กระหม่อมไม่เข้าพระทัยพะย่ะค่ะ” แดเนียลผู้ที่อยู่แต่ในวังตั้งแต่เด็ก ท่องแต่กฎ อ่านแต่ตำรา นอกนั้นเวลาก็หมดไปกับการฝึกศิลปะการต่อสู้ ย่อมไม่เข้าใจเจ้าหญิงว่าต้องการจะบอกอะไรเขา
“เราก็มีเรื่องที่เราไม่อยากทำ แต่เราก็ต้องฝืนใจทำ” เจ้าหญิงตัดพ้อในโชคชะตา
“คนเราเกิดมาย่อมมีหน้าที่ติดตัวกันมาทุกคน ไม่มีใครได้ดั่งใจปรารถ
