“จูบแรก”
1396 Words
"ไม่เจอกันนานเลยนะลดา" เขายิ้มให้เธอแต่เธอตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ บวกกับยังโมโหเขาอยู่ที่จากไปโดยไม่บอกเธอ
"เรารู้จักกันเหรอ"
"นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ"
"จำไม่ได้" อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ลดาเดินเลี่ยงเขาออกมา
"จะไปไหน" รัชทายาทจับข้อมือลดาไว้
"ปล่อยนะ"
"เธอยังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย ที่จากมาโดยไม่บอก"
"...."
"ใช่ จริงๆ ด้วย" รัชทายาทยิ้ม
"วันนั้นฉันโดนลากกลับมา เลยไม่มีโอกาสได้ลาเธอ"
"แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ผมเป็นคนอาเชอร์ครับ" รัชทายาทตอบคำถามเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"...." โลกกลมจริงๆ
"ลดา ผมขอโทษนะ"
"ปล่อยมือได้แล้ว" เธอชูข้อมือขึ้น รัชทายาทจึงยอมปล่อยมือเธอ
"ลดาจะกลับบ้านเหรอ เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะ"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"
"เเล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย" รัชทายาทมองถุงในมือ
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เธอเดินเลี่ยงเขา แต่รัชทายาทยังเดินตาม ไม่สนใจที่เธอพูด
“ผมช่วยถือนะ” เขาแย่งถุงในมือเธอมาช่วยถือ เธอสะบัดแขนหลบ จะเดินเข้าบ้าน แดเนียลที่มองอยู่จะเดินเข้ามา แต่รัชทายาทส่งสายตาพิฆาตเตือนว่าห้ามมายุ่ง รัชทายาทรีบเดินตามลดามา เอามือขวางไม่ให้เธอปิดประตูได้
ลดาจำใจยอมปล่อยให้เขาเข้ามาในบ้าน
“นายตามมามีอะไรอีก” เธอนั่งลงที่โซฟา รัชทายาทเดินตามเข้ามาจะนั่ง
“ใครอนุญาตให้นั่ง!!” ลดามองหน้า รัชทายาทตกใจเด้งตัวยืนขึ้นทันที
“ผมอยากขอโทษ ที่จากมาโดยไม่ลาคุณ”
เอิงมองหน้าเขา “ช่างมันเถอะ มีแค่นี้ใช่ไหมที่อยากจะพูด งั้นเชิญคุณกลับไปได้แล้ว” ลดาเดินไปเปิดประตูให้เขา
“คุณอยู่ที่นี้ ถ้ามีเรื่องเดือดร้อน คุณโทรหาผมได้ตลอดนะ นี่เบอร์ผม” รัชทายาทจดเบอร์วางไว้ให้ แต่เขารู้ดีว่าเธอคงไม่มีวันโทรหาเขาแน่ๆ
“ขอบคุณ เชิญค่ะ” เธอผายมือไล่รัชทายาท
“แต่ผมหิวน้ำ คุณคงไม่ใจดำไล่ผมไปทั้งที่หิวน้ำมาก ใช่ไหมครับ” เขายืนอยู่ในบ้านไม่ยอมขยับ
“ถ้าฉันเอาน้ำให้ คุณจะกลับไปใช่ไหม”
“ครับ”
ลดาเดินไปหยิบน้ำมาให้ยื่นให้เขา 1 ขวด “นี่คะ ได้แล้วก็เชิญกลับค่ะ”
รัชทายาทเปิดขวดน้ำดื่ม “แต่ตอนนี้ผมปวดฉี่ ขอผมเข้าห้องน้ำหน่อย”
“นี่นาย!!”
“คุณคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ผม ยืนฉี่ราดอยู่ตรงนี้ใช่ไหม”
ลดาเดินเข้ามาดึงแขนรัชทายาทให้ออกไปจากบ้านเธอ รัชทายาทฝืนตัวไว้ ออกแรงดึงลดาเข้ามาหาตัวเขา ลดาไม่ทันระวังล้มไปทับรัชทายาท รัชทายาทก็ไม่ทันตั้งตัวและยืนชิดโซฟามากเกินไป ทำให้หงายหลังและดึงลดาตามลงไปด้วย ริมฝีปากของทั้งสองประกบกันพอดี ลดาสบตารัชทายาท
“ว้าย~~” ลดาดันตัวเองขึ้น เอามือปิดปากตัวเอง
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ/ผมไม่ได้ตั้งใจ” ทั้งสองพูดพร้อมกัน รัชทายาทใจเต้นแรง ลดาทำตัวไม่ถูก ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขาเองไม่ได้ตั้งใจ แต่นี่คือ ‘จูบแรก’ ของเธอเลยนะ
“เอ่อ..ผมขอตัวกลับก่อน”
ลดาพยักหน้า
รัชทายาทเดินมาที่ประตู กำลังจะเดินออก แต่หันกลับมา
“ตอนอยู่ไทย คุณดูแลผมอย่างดี ตอนคุณเรียนที่นี่ ผมจะดูแลคุณเอง” พูดจบรัชทายาทปิดประตู ยืนนิ่งแล้วจับริมฝีปากตัวเอง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” แดเนียลเข้ามาถาม
“ไม่มี เรากลับกันเถอะ”
“ครับ”
รัชทายาทเสด็จกลับถึงวัง
“รัชทายาททรงเปลี่ยนชุดเถอะครับ” แดเนียลยื่นชุดให้
“เปลี่ยนทำไม” ตอนนี้ในหัวของรัชทายาทมีแต่ภาพที่ถูกลดาล้มทับเมื่อตอนบ่าย แล้วริมฝีปากประกบกัน
“รัชทายาทลืมไปแล้วเหรอครับ ว่าคิงส์ลูตินให้รัชทายาทเข้าไปทานข้าวกับเจ้าหญิงแอนิตา”
“ฝากแจ้งเสด็จพ่อว่าเราป่วย ไปไม่ได้แล้ว”
“รัชทายาททำแบบนี้ คิงส์จะกริ้วเอานะครับ”
“ก็ได้ ไปให้จบๆ จะได้เลิกวุ่นวายสักที”
“แต่นายไปหาเบอร์ลดามาให้เราที อ่อ นายส่งตารางเรียนของเธอมาให้เราด้วย แล้วก็ให้ร้านส่งเสื้อโค้ชไปให้เธอหลายๆ ตัว ส่งอาหารดีๆไปให้เธอด้วย แล้วก็เรื่องเรียนของเธอต้องมีค่าใช้จ่ายอะไร ค่าเช่าบ้านด้วยเท่าไหร่ ค่าน้ำค่าไฟ เอาเป็นว่ารายจ่ายของเธอมีอะไรบ้าง แล้วก็..”
“รัชทายาทครับ” แดเนียลขัดขึ้น
“ทำไม มีอะไรที่เราลืมอีก”
“รัชทายาท ถามคุณลดาหรือยังครับ”
“ทำไม ตอนอยู่ประเทศไทย เราไม่มีเงินสักบาท เธอยังดูแลเราอย่างดี เราจะตอบแทนเธอแค่นี้ เราว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“ครับ ผมจะรีบจัดการ แต่ตอนนี้รัชทายาทไปเปลี่ยนชุด แล้วรีบเข้าเฝ้าคิงส์ก่อนเถอะครับ”
“ได้ แต่อย่าลืมไปจัดการให้เราด้วย”
รัชทายาททรงเปลี่ยนชุด แล้วเสด็จเข้าวัง
“ถวายพระพรเสด็จพ่อ เสด็จแม่” รัชทายาทคำนับ
“ถวายพระพร เสด็จพี่” เจ้าหญิงแอนิตาทรงเปลี่ยนคำเรียกรัชทายาท และถวายคำนับ
“เจ้าหญิงโปรดตามสบาย” รัชทายาทนั่งลงฝั่งเดียวกับควีนส์ตรงข้ามเจ้าหญิง โดยมีคิงส์นั่งหัวโต๊ะ
“ทำไมไม่นั่งฝั่งเดียวกับน้องหละ” ควีนสะกิดบอกรัชทายาท
“ลูกถนัดนั่งฝั่งนี้มากกว่า” ควีนแอบหยิกรัชทายาทไปทีหนึ่ง แล้วพยักหน้าให้ข้าหลวงตักข้าวได้
“ตักปลาให้น้องหน่อยสิ” ควีนแนะนำ
“อย่าลำบากเสด็จพี่เลยเพคะ” เจ้าหญิงกล่าวอย่างมีมารยาท รัชทายาทจึงไม่ได้ตักให้ตามที่ควีนส์สั่ง
“รัชทายาท ทรงชอบผัดผักมากเลยนะ เจ้าหญิงตักให้รัชทายาทหน่อยสิ” ควีนแนะนำเจ้าหญิง
“เพค่ะ” เจ้าหญิงกำลังจะตัก
“อย่ารบกวนเจ้าหญิงเลยเสด็จแม่ ตอนนี้ลูกชอบทานเนื้อสัตว์ ไม่ชอบทานผัก”
เจ้าหญิงแอนิตา หดมือลง หน้าเสียเล็กน้อย
คิงส์ที่นั่งมองสถานการณ์ถึงกับส่ายหัว การจับคู่ของควีนครั้งนี้คงล้มเหลวอีกเป็นแน่ แต่นี่รัชทายาทก็รับตำแหน่งมานานแล้ว สมควรต้องมีพระชายาได้สักที ในเมื่อไม้อ่อนของควีนไม่สำเร็จ ก็ต้องเจอไม้แข็ง
“พรุ่งนี้ตอนเช้า รัชทายาทต้องไปปฏิบัติภารกิจแล้วผ่านทางมหาลัยที่เจ้าหญิงเรียนอยู่ รัชทายาทก็ไปส่งเจ้าหญิงด้วยแล้วกัน”
“เจ้าหญิงคงไม่สะดวก”
“สะดวกค่ะ” เจ้าหญิงตอบ
“งั้นตกลงตามนี้” คิงส์สรุป
“เดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้ว รัชทายาทก็พาเจ้าหญิงเดินเที่ยวสักหน่อยสิ” คิงส์สั่ง
“แต่เจ้าหญิงต้องรีบกลับไปพักผ่อนนะ พะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” รัชทายาทรีบหาเหตุผลมาแย้ง
“คืนนี้เจ้าหญิงจะค้างที่เรือนรับรองจ๊ะ” ควีนยิ้ม ก่อนบอกรัชทายาท
ตอนนี้รัชทายาทรู้สึกอึดอัดมาก กับความพยายามในการจับคู่ให้เขากับเจ้าหญิง ‘คงมีแต่ต้องทำให้เจ้าหญิงถอดใจไปเองสินะ’
รัชทายาทพาเจ้าหญิงเดินเล่นในสวน มีเหล่าข้าหลวงและแดเนียลเดินตามหลังอยู่ห่างๆ
“วันนี้หญิงคงทำให้เสด็จพี่ อึดอัดใช่มั้ยเพคะ”
“ใช่” เจ้าหญิงหน้าเสีย เมื่อได้ยินคำตอบแบบตรงไปตรงมา
“หญิงขอประทานอภัยด้วยเพคะ”
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหญิงหรอก อย่าโทษตัวเอง” รัชทายาทมองพระจันทร์ ทรงเห็นหน้าลดาอยู่ในนั้น
“วันนี้พระจันทร์สวยจังเลยนะคะ” เจ้าหญิงที่แหงนมองพระจันทร์เต็มดวง
“ใช่ สวยมาก” รัชทายาทยิ้มออกมา
“เสด็จพี่คงชอบพระจันทร์มากเลยนะเพคะ” เธอเห็นเขายิ้มเป็นครั้งแรก
“กลับไปพักผ่อนเถอะ ดึกแล้ว”
“แต่ว่า..”
“แดเนียล นายไปส่งเจ้าหญิงแทนเราที เรารู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“พะย่ะค่ะ”
“เชิญเจ้าหญิงทางนี้ พะย่ะค่ะ” เจ้าหญิงจำใจเสด็จไปกับแดเนียล ส่วนรัชทายาทก็เสด็จกลับวังบลูบลิง วังที่ประทับส่วนตัวของพระองค์
- Writer
