รักวุ่นวายเจ้าชายต่างแดน

"เจ้าชายๆ ทรงฟื้นสิ" แดเนียลองครักษ์คนสนิทของเจ้าชายอาร์เดล ดีแลนด์ กำลังเรียกเจ้าชายที่กำลังหมดสติ "พวกมันไปทางนั้น ตามไปเร็วๆ อย่าให้มันหนีไปได้" แดเนียลได้ยินเสียงตะโกนของอีกฝั่ง ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ พวกนั้นต้องหาเจ้าชายเจอแน่ "เจ้าชายอดทนหน่อยนะ ผมจะล่อพวกมันไปอีกทาง แล้วจะรีบกลับมารับพระองค์" แดเนียลขยับเจ้าชายให้นั่งพิงผนังหลบไปอีกมุม แล้ววิ่งออกไปอีกซอยหนึ่งเพื่อให้พวกมันเห็นแล้วลวงไปอีกทาง "นั่นไง มันอยู่นั่น รีบตามไป" โชคดีที่บริเวณมีซอยที่ทะลุถึงกันได้หลายซอย แดเนียลพยายามวิ่งหลบออกไปให้ห่างจากบริเวณที่เจ้าชายอยู่ --------- "ยายไปก่อนนะลดา ดูแลบ้านดีๆ นะ" ยายมะลิสั่งหลานรักก่อนไปทำบุญที่จังหวัดอยุธยา เป็นเวลา 9 วัน กับสมาคมผู้สูงอายุของชุมชน "จ๊ะ ยาย เที่ยวให้สนุกน้า ซื้อขนมสายไหมมาฝากลดาด้วยนะคะ" ลดาเดินมาส่งยายขึ้นรถทัวร์ที่หน้าสมาคม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนัก ตั้งแต่เธอจำความได้ เธอก็อยู่กับยายสองคนมาตลอด เธอรู้เพียงพ่อกับแม่เธอเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ยายมะลิก็เลี้ยงเธอมาตลอด เธอกับยายฐานะพอกินพอใช้ไม่ลำบาก เพราะได้ประกันชีวิตจากพ่อและแม่มาหลายล้าน ยายมะลิขายขนมหวานหารายได้ส่งเสียเลี้ยงดูเธอ ส่งเธอเรียนหนังสือ ส่วนเงินประกันยังอยู่เกือบครบ มีถอนมาใช้เป็นค่าเทอมตอนช่วงเข้ามหาวิทยาลัยเท่านั้น เธอกับยายไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย นานๆ ครั้ง ยายมะลิถึงจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ อย่างเช่นครั้งนี้ "วันนี้รีบตื่นมาส่งยาย กลับไปนอนสักตื่นดีกว่า" เธอเดินกลับบ้านด้วยความคุ้นเคยเส้นทาง "โอ้ย.." ลดาชะงัก เธอได้ยินเสียงใครบางคน เธอมองไปรอบๆ เเต่ไม่เจอใคร "สงสัยจะตื่นเช้าจนเบลอ หูฝาด" เธอจึงเดินต่อ "โอ้ย~~" เสียงคนร้องให้ช่วยดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอหูไม่ฝาดแน่ๆ "นั่นใคร" เธอตะโกนถามกลับ เดินสำรวจไปรอบๆ จนไปพบกับขาใครบางคนยื่นออกมาจากมุมตึกข้างซอยเล็กๆ เธอค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ "คุณ" เธอต้องตกใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเสื้อชุ่มไปด้วยเลือด เลือดไหลออกมาเยอะมาก นอนหายใจรวยรินอยู่ "คุณ ๆๆ" เธอเรียกเขา เพื่อเช็คสติของอีกฝ่าย อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ยังสามารถขยับตัวได้ เธอรีบปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เขาก่อน เธอถอดแจ๊คเก็ตของเขาออก เหลือเพียงเสื้อยืดที่ชุ่มเลือด เธอเปิดเสื้อเขาขึ้น เพื่อดูแผล "ห้ามเลือดก่อนแล้วกัน" เธอถอดเสื้อคลุมคาร์ดิแกนสีชมพูที่เธอใส่มาด้วยออก แล้วเอาไปกดแผลที่เลือดไหลอยู่ "ฉันจะโทรตามรถพยาบาลให้นะ" เธอใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "ยะ อย่า โทร" ชายหนุ่มรีบห้าม "ทำไมกัน คุณเป็นฝรั่งหนีเข้าเมืองเหรอ" โชคดีที่ลดา เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไปต่างประเทศตอนมัธยม ทำให้เธอค่อนข้างเก่งภาษาอังกฤษ สื่อสารได้คล่องพอๆ กับภาษาไทยเลยก็ว่าได้ "เปล่า ไม่ใช่" "คุณไปโดนอะไรมา" มือเธอยังกดแผลไว้ให้เลือดหยุดไหล “อย่า พา ผม โป โรง พยาบาล นะ" พูดจบเขาก็สลบไป "คุณๆ ๆ” เขาสลบไปแล้ว เธอจะรีบจับชีพจร "ยังไม่ตาย แต่ถ้าปล่อยไว้ คงไม่รอดแน่" "พาไปที่บ้านก่อนแล้วกัน รอฟื้นค่อยว่ากันอีกที" เธอใช้เสื้อคลุมคาร์ดิแกนของเธอพันแผลของเขาไว้ แล้วพยุงเขาขึ้น "โอ้ย ทำไมตัวหนักจัง กินอะไรเข้าไปเนี๊ยะ" เธอบ่นตลอดทางที่พาเขากลับมาที่บ้าน "ไหล่แทบจะหลุดเลย" เธอนวดไหล่ตัวเองเบาๆ หลังจากพยุงชายหนุ่มตาน้ำข้าว ผมสีน้ำตาลอ่อนวางบนเตียงในห้องรับแขก เธอไปเอากะละมังใส่น้ำ นำผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำ กรรไกร อุปกรณ์ทำแผล เธอใช้กรรไกรตัดเสื้อให้ขาด ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดแผลบริเวณข้างเอว "ดีนะที่แผลไม่ลึก แค่ถากๆ ไป" ลดาจัดการใส่ยาให้แล้วปิดแผลให้ เอาปรอทมาวัดไข้ด้วย เพราะตัวเขาอุ่นๆ เหมือนมีไข้ "37.6 องศา" "เริ่มมีไข้สินะ" "ไม่ตื่นแบบนี้ก็ให้น้ำเกลือแทนแล้วกัน" ที่เขาสลบไปคงเป็นเพราะเสียเลือดมาก บวกวันนี้อากาศร้อนด้วย "หวังว่าคุณจะไม่ใช่คนร้ายนะ" ลดารู้สึกกังวลไม่น้อย เพราะไม่เคยเห็นเขาแถวนี้มาก่อน เอกสารอะไรในตัวก็ไม่มี "แต่ถ้าอีก 2 ชั่วโมง คุณไม่ฟื้น ฉันคงต้องให้คุณไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้วนะ" เธอบอกเขา ก่อนห่มผ้าให้ แล้วเอางานวิจัยมานั่งแก้รอเขาฟื้น แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ ด้วยวันนี้เธอตื่นเช้าเกินไป และใช้แรงมหาศาลทั้งลากทั้งประคอง ทั้งพยุง ผู้ชายคนนี้มาบ้าน ทำให้เผลอหลับฟุบกับโต๊ะเขียนหนังสือ เจ้าชายอาร์เดลรู้สึกตัว ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ยังมีอาการเบลอๆ อยู่ เพราะเสียเลือดไปมาก เขากวาดสายตาไปรอบๆ ที่นี้ไม่น่าใช่โรงพยาบาล แล้วมันคือที่ไหนกัน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน เขาพยายามดันตัวขึ้นนั่ง แต่ติดสายน้ำเกลือ “ที่นี่ที่ไหนกัน” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอู้อี้ เขามองไปทั่วๆ จนเหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างบาง ผิวขาว นอนฟุบอยู่กับโต๊ะหนังสือ ไม่ไกลจากเขามากนะ เขากำลังดึงสายน้ำเกลือออก “โอ้ย” เขาร้องขึ้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา “คุณฟื้นแล้วเหรอ” เธอหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะเพิ่งตื่น ผมที่มัดไว้หลวมๆ ดูยุ่งพอสมควร หน้าตาก็ไม่ได้แต่ง แต่โชคดีที่เธอผิวเนียนสวย ผิวขาวอมชมพู ปากก็มีสีชมพูเรื่อๆ คิ้วเข้มเรียงเส้นสวยได้รูป ถึงไม่แต่งหน้าเธอก็ยังดูน่ารักอยู่ดี เจ้าชายอาร์เดลมองความเป็นความธรรมชาติในตัวเธอ เธอถามเขาแม้ตัวเองจะยังลืมตาไม่เต็มที่ด้วยซ้ำ แต่ท่าทางเธอมันชวนให้เขามองจนยากจะละสายตา “ขอบคุณที่ช่วยผมไว้นะครับ” “ค่ะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ” “น้ำ หิวน้ำ” เขารู้สึกกระหายน้ำมากๆ “หิวน้ำสินะ ไม่แปลกหรอก คุณเสียเลือดไปเยอะขนาดนั้น” เธอเดินไปรินน้ำมาให้เขา “ค่อยๆ ดูดนะคะ” เธอจับหลอดจ่อปากให้เขาดูด เจ้าชายดูดน้ำจนหมดแก้ว “เอาอีกไหม” “…” เขาส่ายหัว “คุณทำแผลให้ผมเหรอ” “ใช่ค่ะ กะว่าถ้าบ่ายโมงคุณยังไม่ฟื้นอีก จะเรียกรถพยาบาลมารับไปให้เลือดเพิ่มแล้ว” เขายังถือว่าโชคดีสินะที่เขาฟื้นก่อน ไม่งั้นเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ “ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก” “ถูกยิงมานี่นะ” “คุณรู้ได้ไง” “รอยแผลคุณมันฟ้อง” “อืม” ใช้ได้เหมือนกันนะ ยัยเด็กคนนี้ ลดาเดินสังเกตเห็นสายน้ำเกลือถูกดึงออก “คุณดึงออกทำไม” เธอถามเสียงดุ “…” ชายหนุ่มรู้สึกผิด “ในน้ำเกลือมียาฆ่าเชื้อ ยาแก้อักเสบอยู่ คุณต้องให้จนหมดนะคะ” ลดาจับมือเขาขึ้นมา แล้วแทงเข็มน้ำเกลือเข้าไป ใช้เทปกาวปิดทับไว้ กันเข็มหลุด “ห้ามดึงออกอีกนะคะ” เธอสั่งเสียงเข้ม “ครับ” นอกจากเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ เธอเป็นคนแรกที่กล้าขึ้นเสียงสั่งเขา “แล้วบ้านคุณอยู่ไหน จะให้โทรให้ใครมารับมั้ยค่ะ” “…” เขานิ่งเงียบไม่ตอบ ตอนนี้แดเนียลจะเป็นยังไงบ้างนะ เขาคลำกระเป๋ากางเกง “คุณเห็นโทรศัพท์ผมบ้างไหมครับ” เขาถามลดา “ไม่เห็นนะคะ” “สงสัยจะตกหายระหว่างหนี” เขาพึมพำ แล้วแบบนี้จะติดต่อแดเนียลยังไง เงินก็ไม่มีซะด้วย “คุณพอจะติดต่อญาติ หรือมีคนรู้จักอยู่ที่ไทยไหมคะ” “ผมมาไทยกับเพื่อนสนิท แต่ตอนนี้คลาดกัน” “แล้วคุณจำเบอร์โทรเพื่อนได้ไหมคะ” “…” เขาเงียบ เขาชะล่าใจเอง ที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ “แล้วคุณจำที่พักคุณได้ไหมคะ” “…” เขาจำได้ แต่มันคงไม่ปลอดภัยแน่ๆ “หรือเราจะไปที่สถานทูตกัน คุณมาจากประเทศอะไรคะ” ลดาพยายามหาทางช่วย