รักวุ่นวายเจ้าชายต่างแดน

"เจ้าชายกลับประเทศด่วน"

ยายมะลิเป็นคนอัธยาศัยดี ทำให้มีคนรักใคร่จำนวนมาก ผู้ที่รู้ข่าวต่างเสียใจและพากันมาร่วมงานสวดพระอภิธรรมศพยายมะลิกันคับคั่ง ลดาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการจัดงานศพ เธอทำหน้าที่ได้ดีมากๆ เธอใช้ดอกไม้สีขาวประดับประดาในงานเพราะคุณยายมะลิชอบ โดยมีอาร์เดลแม้จะไม่รู้ว่าพิธีในงานศพมีอะไรบ้าง แต่ก็ช่วยหยิบจับตามที่พอช่วยได้ เขาจะอยู่ข้างๆ ลดาตลอดเวลา เขามักเห็นลดาร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง แต่แม้เธอจะยุ่งกับงานศพแค่ไหน แต่เธอยังคอยถามอาการและบอกให้เขาทายาอยู่เสมอ ในช่วงนี้ลดาจะกลับถึงบ้านหลังตีหนึ่งไปแล้ว กลับมาถึงก็เข้าไปคลุกอยู่แต่ในห้องยายมะลิ งานศพผ่านไป 5 คืนแล้ว พรุ่งนี้จะมีกำหนดฌาปนกิจศพคุณยายมะลิแล้ว อาร์เดลเห็นลดาเข้าไปนอนร้องไห้กอดเสื้อคุณยายอยู่ในห้องคุณยาย เธอคงเสียใจมาก อาร์เดลไม่อยากรบกวน จึงปล่อยให้เธออยู่ในห้องตามลำพัง ส่วนตัวเขาเดินมานั่งหน้าบ้านมองท้องฟ้ายามค่ำคืน เพราะเขาก็นอนไม่หลับเช่นกัน แม้ตอนนี้จะตีสองกว่าไปแล้ว

“เจ้าชาย” อาร์เดลได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย

อาร์เดลหันไปตามเสียงเรียก “แดเนียลนั่นนายใช่ไหม”

แดเนียลปรากฎตัวขึ้นจากความมืด คุกเข่าทำความเคารพเจ้าชาย

“ขออภัยที่กระหม่อมมาช้า ขอพระองค์ทรงลงโทษกระหม่อมด้วยเถิด”

“ไม่เป็นไร นายลุกขึ้นเถอะ เราเป็นห่วงนายแทบแย่ กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย” เจ้าชายอาร์เดลจับไหล่แดเนียลให้ลุกขึ้น

“หลังจากกระหม่อมได้เห็นสัญลักษณ์ที่พระองค์ทิ้งไว้ให้ กระหม่อมก็รีบมาหาพระองค์ที่นี้ แต่ครั้งนั้น กระหม่อมหาพระองค์ไม่พบ กระหม่อมเลยเฝ้าอยู่บริเวณนี้ เพื่อหาโอกาสมาพบพระองค์” แดเนียลรายงาน

“เราไปธุระที่ต่างจังหวัดกับลดา หมายถึงคนที่ช่วยเราไว้มา”

“แล้วบาดแผลของพระองค์ทรงเป็นยังไงบ้างครับ”

“ดีขึ้นเยอะแล้ว โชคดีที่ลดาดูแลเราอย่างดี” เจ้าชายทรงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ขอบคุณความเอาใจใส่ของเธอ

“ดีมากเลยครับ เพราะพวกเราต้องรีบเดินทางกลับประเทศอาเชอร์กันแล้วครับ”

“เราขอเวลาอีกสองวัน ขอเราช่วยเธอจัดงานศพยายให้เรียบร้อยก่อน”

“กระหม่อมต้องขออภัยพระองค์เป็นอย่างสูง ที่ไม่สามารถทำตามรับสั่งได้ เพราะตอนนี้ในวังกำลังวุ่นวาย จากการหายตัวไปของพระองค์ ทางฝ่ายมูเลเตสก็กำลังใช้เรื่องนี้กดดันเรียกร้องให้คิงส์ลูตินมอบคำอธิบายว่าทำไมพระองค์ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะชน เพื่อตอบข้อสงสัยว่าพระองค์ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ตอนนี้ประชาชนเองก็กำลังถกเถียงกันใหญ่ทุกฝ่ายต่างเรียกร้องให้พระองค์ปรากฎตัว เพื่อยืนยันว่าพระองค์ยังมีชีวิตอยู่ หากพระองค์ยังทรงล่าช้า ฝ่ายมูเลเตสจะใช้เหตุนี้เป็นข้ออ้างในการก่อกบฏ เพื่อบังคับให้คิงส์ลูตินแต่งตั้งเจ้าชายดอลตันขึ้นเป็นองค์รัชทายาทนะครับ” แดเนียลอธิบาย

“ขออีกแค่สองวัน ไม่สิวันเดียวก็ได้” เจ้าชายเข้าใจถึงความจำเป็นนี้ดี แต่พระองค์ไม่อยากปล่อยให้ลดาต้องอยู่คนเดียวในเวลานี้

“แค่วันเดียวก็อาจทำให้ทุกอย่างมันสายเกินไปนะครับ ขอให้พระองค์ทรงนึกถึงราษฎรของประเทศอาเชอร์ด้วยเถอะครับ” แดเนียลคุกเข่าขอร้อง

“…” เจ้าชายอาร์เดลมองเข้าไปในบ้าน ทรงคิดหนักก่อนตัดสินใจ

“ตอนนี้ควีนคาเมเรียเองก็ทรงล้มป่วยเพราะเป็นห่วงพระองค์ ควีนคาเมเรียไม่ยอมรับประทานอาหารทำให้อาการทรุดอีก ส่วนคิงส์ลูตินพรองค์จะเคลื่อนไหวมากก็ถูกจับตามองและเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าชาย ตอนนี้ทางพระราชสำนักเองกำลังระส่ำระส่ายเป็นอย่างมากนะครับ ขอพระองค์ทรงไตร่ตรองอีกครั้ง” แดเนียลโน้มน้าวเจ้าชาย

“เจ้ากำลังกดดันเรา”

“กระหม่อมทำเพื่อประเทศอาเชอร์ครับ”

“นายไม่ต้องพูดแล้ว เราขอเวลาแค่พรุ่งนี้อีกวันเดียว” เจ้าชายอาร์เดลทรงตัดพระทัยทิ้งลดาไปในเวลานี้ไม่ได้ พระองค์หันหลังให้แดเนียลกำลังจะเดินขึ้นบ้าน

“พลั่ก” แดเนียลตีจุดสลบของเจ้าชาย

“กระหม่อมต้องขอพระราชทานอภัย และกระหม่อมจะยอมรับโทษในภายหลัง แต่ยังไงวันนี้กระหม่อมต้องพาเจ้าชายกลับประเทศอาเชอร์ให้ได้” แดเนียลที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำอุ้มเจ้าชายพาดบ่าไปยังรถ เพื่อพาเจ้าชายไปยังสนามบิน ซึ่งทางแดเนียลได้จองเครื่องบินส่วนตัวไว้แล้ว

หลายคืนที่ผ่านมาเธอนอนไม่ค่อยหลับและสะดุ้งตื่นบ่อยครั้ง ลดาที่นอนไปแค่ชั่วโมงเดียวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

“จะตีห้าแล้วเหรอ” เธอเปิดโทรศัพท์ดูเวลา วันนี้เป็นวันเผายายมะลิ เธอต้องจัดการอีกหลายเรื่อง เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะไปดูอาร์เดลที่ห้อง

“สงสัยนอนดึกมาหลายคืน” เธอเห็นอาร์เดลยังไม่ออกมาจากห้อง

ก๊อกๆ “นายตื่นหรือยัง” ลดาเคาะประตูห้องอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ลดาเปิดประตูห้องเข้าไป

“ไม่มีใครอยู่เลย หายไปไหนนะ หรือจะลงไปข้างล่างแล้ว” ลดาเดินมาดูที่ข้างล่าง แต่ก็ไม่พบ

“อาร์เดลๆ นายอยู่ไหน” ลดาตะโกนเรียกชื่อเขา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เธอเดินขึ้นไปดูในห้องนอนอีกครั้ง

“เสื้อผ้ายังอยู่ นายหายไปไหนกันนะ” ลดาเริ่มใจคอไม่ดี

“หรือว่ามีธุระกระทันหัน”

ลดาดูเวลาเกือบ 8 โมงเช้าแล้ว เธอต้องรีบไปที่วัดแล้ว จึงเขียนโน้ตวางไว้บนโต๊ะ

‘ฉันไปวัดแล้วนะ ถ้านายกลับมาก็ตามฉันไปที่วัดนะ.. ลดา’

วันนี้เป็นอีกวันที่ลดายุ่งมาก ดีที่ยังได้ญาติมาคอยช่วย ลดาหันมองหาอาร์เดลอยู่บ่อยครั้ง ‘หรือว่าเค้าจะไม่เห็นจดหมายของเธอนะ’

จนได้เวลาฌาปนกิจศพยาย “ปัง ปัง ปัง” เสียงปืนดังขึ้นสามนัด ลดาร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ยายจ๋า ขอบคุณที่เลี้ยงลดามาอย่างดี ยายอยู่บนโน้นขอให้ยายมีแต่ความสุขนะ ฮือๆๆ” ลดาร้องไห้โฮออกมา

หลังจากงานฌาปนกิจศพของยายมะลิเรียบร้อยแล้ว ลดากลับบ้าน เธอเดินมายังโต๊ะที่เธอวางจดหมายไว้ก่อนไปวัด จดหมายยังอยู่เหมือนเดิม แสดงว่าเขาไม่ได้กลับมา หรือว่าเขาจะจากเธอไปแล้ว จากไปโดยที่ไม่คิดจะร่ำลาเธอสักคำ

ด้านเจ้าชายหลังจากฟื้นได้สติ ก็ทรงประทับอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวลอยอยู่บนอากาศแล้ว พระองค์ทรงมองไปรอบๆ

“นี่ไม่ใช่บ้านของลดา แล้วเราอยู่ที่ไหน” เจ้าชายพึมพำ

“เจ้าชายทรงฟื้นแล้วเหรอครับ” แดเนียลเดินเข้ามา

“แดเนียล นายหมายความว่ายังไง” เจ้าชายทรงยันตัวขึ้นนั่ง

แดเนียลคุกเข่าลง

“ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน”

“พระองค์ทรงอยู่บนเครื่องบิน เรากำลังกลับประเทศอาเชอร์ครับ”

“นายหมายความว่ายังไง เราบอกแล้วใช่มั้ยว่าเราขออยู่ต่ออีกแค่วันเดียว” เจ้าชายกระชากคอเสื้อแดเนียลด้วยความโมโห

“กระหม่อมได้รับพระราชบัญชาจากคิงส์ลูติน ให้รีบพาพระองค์กลับประเทศโดยเร็วที่สุด”

ตุบ~~ เจ้าชายชกหน้าแดเนียล แต่เขาไม่ตอบโต้ เจ้าชายกำลังจะชกอีกครั้ง แต่ก็ทรงยั้งมือไว้ และผลักแดเนียลจนหงายหลังลงไปกองกับพื้น

“โถ่เว้ย” เจ้าชายนั่งลงอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้พระองค์นึกถึงแต่ลดา หญิงสาวที่ช่วยชีวิตพระองค์ไว้ แต่ตัวเขาเองกลับจากมาโดยที่ไม่ได้บอกลาเธอสักคำ ไม่รู้ป่านนี้เธอจะตามหาเขาหรือเปล่า

“นายออกไปพ้นหน้าเราเดี๋ยวนี้!!” เจ้าชายตะโกนไล่แดเนียลให้ออกไป

“ครับ” เเดเนียลทำความเคารพเจ้าชาย แล้วเอามือเช็ดเลือดที่มุมปาก

เจ้าชายมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน รู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างบอกไม่ถูก เขากลับไปครั้งนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้วสินะ ลาก่อนนะ....ลดา

....ลดาเข้าไปในห้องที่อาร์เดลเคยพัก มองเสื้อผ้าที่เขาเคยใส่ก็หวนให้นึกถึง....นายจะไปแล้วทำไมไม่ลากันสักคำ

“ยายจ๋า....ลดาคิดถึงยายจังเลย” เธอนั่งมองรูปยาย

“พรุ่งนี้ลดาจะไปรับยายกลับมาอยู่บ้านเรานะ”

....วันรุ่งขึ้น ลดาไปเก็บเถ้ากระดูกยาย แล้วนำไปลอยอังคารที่แม่น้ำเจ้าพระยา เก็บไว้เพียงนิดเดียวเพื่อเอาไว้ใส่กรอบติดตัวเธอ และเก็บไว้ในบ้าน

....เจ้าชายอาร์เดลเดินทางมาถึงประเทศอาร์เชอร์ คิงส์ลูตินส่งองครักษ์มารอรับเป็นการส่วนพระองค์ แล้วพาเข้าพระราชวังทันที

“ยอมกลับมาแล้วเหรอ รู้มั้ยแกกำลังทำให้ประเทศเกิดการก่อกบฏ” คิงส์ลูตินต่อว่าเจ้าชาย แม้จะแอบโล่งใจไม่น้อยที่เจ้าชายกลับมาอย่างปลอดภัย

“ลูกสำนึกผิดไปแล้วพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” เจ้าชายคุกเข่าลง

“อาร์เดล กลับมาแล้ว..” ควีนคาเมเรียรีบโผเข้ากอดเจ้าชาย

“เสด็จแม่ลุกขึ้นมาทำไมพะย่ะค่ะ เสด็จแม่ป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ” เจ้าชายประคองควีนให้ลุกขึ้น แล้วพาไปนั่ง ควีนร่างกายซูบผอมลงไปมาก ใบหน้าซีดเซียว

“อาร์เดล ลูกปลอดภัยดีใช่ไหม” ควีนสำรวจร่างกายเจ้าชายด้วยความเป็นห่วง

“ลูกสบายดีพะย่ะค่ะ”เจ้าชายกอดควีนคาเมเรีย คิงส์ที่มองดูอยู่ไม่กล้าตำหนิเจ้าชายต่อ เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของควีน

“รีบพาเสด็จแม่เจ้าไปพักในห้องก่อน” คิงส์สั่งเจ้าชาย

“แล้วเรื่องแถลงการณ์ เสด็จพ่อจะจัดการอย่างไรพะย่ะค่ะ”

“แกสนใจบ้านเมืองด้วยเหรอ” คิงส์ลูตินอดที่จะติงเจ้าชายไม่ได้

“เย็นนี้เจ้าชายต้องเข้าร่วมต้อนรับเจ้าหญิงแอนิตา เจ้าหญิงจากประเทศไลมาเฟียที่จะเดินทางมาถวายพรพ่อ” คิงส์บอกเจ้าชาย

“พะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” เจ้าชายตอบรับแต่โดยดี เพราะรู้ตัวว่าสร้างเรื่องให้คนในวังมามาก แต่ทำไมอยู่ๆ เจ้าหญิงแอนิตาถึงอยากมาถวายพระพรเสด็จพ่อกันนะ

“กลับห้องไปพักผ่อนกันเถอะพะย่ะค่ะเสด็จแม่” เจ้าชายทรงเป็นห่วงเสด็จแม่มาก ประคองควีนกลับห้องด้วยพระองค์เอง