ตอนที่7
935 Words
ไท่ซือเฉินเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน เมื่อคืนนี้ตนได้เฝ้าดูนางนอนหลับในอ้อมแขนอย่างสบายใจ ทั้งที่ตนมิเคยปล่อยให้ผู้ใดนอนเคียงกายเช่นนี้ แต่เมื่อเป็นนาง กลับไร้ซึ่งความหวาดระแวง จนเผลอกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมาจึงสัมผัสได้ถึงความอิ่มเอมกับการนอนหลับเป็นครั้งแรก
โรคนอนไม่หลับที่รักษาไม่หาย แต่เมื่อได้อยู่ใกล้นาง กลับสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะนางมิใช่คนเจ้าเล่ห์กระมัง
“หรือเจ้าไม่อยากออกไปจากที่นี่”
ดวงตากลมเบิกกว้าง หรือเขาคิดจะไถ่ถอนตัวนางอย่างนั้นหรือ ท่านชายอย่างเขาน่ะหรือที่จะสนใจนักดนตรีที่ไร้ศักดิ์ศรีเช่นนาง
‘หากข้าบอกว่าอยากออกไป ท่านจะช่วยข้าหรือเจ้าคะ’
คำถามนี้ทำได้เพียงกล้ำกลืนเอาไว้ใจใน
“หลันเอ๋อร์เป็นทาส...มิอาจเลือกนายได้...”
ดวงตากลมหลุบลงอย่างเจียมตัว ทว่ากลับถูกนิ้วเรียวของคนตรงหน้าเชยคางขึ้นมาสบสายตาอีกครั้ง
“เจ้าพูดเองว่าข้าเป็นเจ้าชีวิตของเจ้า หากมิใช่ข้าแล้วจะเป็นผู้ใดเล่า”
“ท่านชาย...”
ไท่ซือเฉินลุกขึ้นนั่งจากนั้นหยิบซองจดหมายออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้คนตรงหน้า
จ้าวหลันลุกนั่งตามพร้อมรับมาถือไว้ด้วยมือที่สั่นเทา หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นเมื่อเปิดซองจดหมายออก
หนังสือไถ่ถอนทาส
“จำเอาไว้ว่านายของเจ้ามีเพียงข้าผู้เดียวเท่านั้น”
ขณะฟังคำกล่าวของบุรุษข้างกาย ดวงตาของนางกลับสั่นไหว ขอบตาร้อนผ่านพร้อมกับน้ำที่ไหลรินออกมาอย่างมิอาจห้ามได้ สิ่งที่นางมิเคยคาดหวังมาทั้งชีวิตกลับมาอยู่ตรงหน้านางแล้ว
จ้าวหลันลุกลงจากเตียงแล้วคุกเข่าคำนับกับพื้นด้วยความสวามิภักดิ์ ไม่ว่าไท่ซือเฉินจะช่วยนางเอาไว้ด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่เพราะเขานางจึงหลุดจากสถานที่อโคจรแห่งนี้ได้ ดังนั้นไม่ว่าคำสั่งใดนางก็จะกระทำอย่างไร้เงื่อนไขเป็นการทดแทน
“ชีวิตของหลันเอ๋อร์เป็นของท่านชายเพียงผู้เดียวเจ้าค่ะ หลันเอ๋อร์จะติดตามท่านไปชั่วชีวิต”
ไท่ซือเฉินยิ้มด้วยความเอ็นดู จากนั้นรีบจับตัวนางให้ลุกขึ้นมานั่งเทียบเสมอตนดังเดิม
“เช่นนั้นสิ่งที่เจ้าควรกระทำเป็นอย่างแรก คือเลิกคำนับข้าเยี่ยงทาสเช่นนี้อีก สตรีเคียงข้างข้ามิใช่ทาสหากเป็นสตรีที่ต้องร้ายกาจและเย่อหยิ่ง อย่าคิดก้มหัวให้ผู้ใดแม้แต่ตัวข้าเอง เข้าใจหรือไม่” ไท่ซือเฉินกล่าวพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวเบาๆ
ยิ่งเห็นนางร้องไห้ออกมาเช่นนี้ ยิ่งคล้ายคลึงกับท่านหญิงอู่หรานในความทรงจำยิ่งนัก จำได้ว่าตนเคยแกล้งนางด้วยหนอนผีเสื้อที่นางทั้งเกลียดทั้งกลัวจนร้องไห้ทั้งวัน และหลังจากนั้นนางก็ไม่พูดกับตนอีกเลย
จ้าวหลันพยักหน้าตกลง
“เจ้าค่ะท่านชาย หลันเอ๋อร์จะทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่าง” นางกล่าวพร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้อย่างน่าเอ็นดู ทว่าเมื่อเห็นหนังสือไถ่ถอนในมือก็น้ำตาไหลพรากออกมาอีกครั้ง
ไท่ซือเฉินทั้งยิ้มทั้งถอนหายใจ พร้อมกับโอบกอดร่างของนางเอาไว้เพื่อปลอบโยน
“เจ้านี่นะ... ซ่างเจียง!”
“ขอรับท่านชาย!” ซ่างเจียงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องพักของผู้เป็นนายรีบเดินเข้ามาทันทีที่เห็นท่านชายของตนเรียกหา ครั้นเห็นหญิงงามกำลังร่ำไห้อยู่ในอ้อมกอดของท่านชายก็ประหลาดใจยิ่งนัก เนื่องจากตนติดตามท่านชายมานานตั้งแต่เด็ก รู้จักนิสัยของเขาเป็นอย่างดี แม้แต่สัตว์ตัวเล็กๆ ท่านชายยังไม่แยแส แต่กลับแสดงความอ่อนโยนกับทาสสงครามชั้นต่ำเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ยังให้เขาไปข่มขู่ร้านเพื่อนำใบไถ่ถอนทาสจากเถ้าแก่เนี้ยอีกด้วย หรือท่านชายจะชมชอบทาสหญิงผู้นี้เข้าจริงๆ ทว่าหากคิดตามนิสัยของท่านชาย นี่คงจะเป็นแผนการที่ลึกล้ำมากกว่า และนางคงมีประโยชน์ถึงทำให้ท่านชายเกิดความสนใจได้
“ไปเรียกหญิงรับใช้มา...” ไท่ซือเฉินกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วลูบไล้เส้นผมของคนในอ้อมแขนตนอย่างเอ็นดู “พานางไปชำระร่างกายและแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ข้ามอบให้ หลังจากนี้นางจะมิใช่นักดนตรีอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นอนุของข้า จงปฏิบัติกับนางเฉกเช่นเดียวกับข้า เข้าใจหรือไม่”
ซ่างเจียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนรับคำสั่ง
“ขอรับท่านชาย ข้าน้อยจะทำตามคำสั่ง” ซ่างเจียงโค้งคำนับแล้วรีบเดินออกไปเพื่อเรียกนางรับใช้ทันที
ในขณะที่จ้าวหลันก็หยุดร้องไห้ทันทีที่ได้ยินคำว่าอนุเช่นกัน นางผละตัวออกเล็กน้อยแล้วสบตากับไท่ซือเฉินด้วยความสงสัย
ไท่ซือเฉินยิ้มน้อยๆ ครั้นเห็นสายตาของคนตรงหน้า
“แปลกใจอะไรกัน ข้าก็แค่กำลังสร้างบทละครให้เจ้าเท่านั้น หากแต่เจ้าก็ต้องให้ความร่วมมืออย่างดี ชีวิตของเจ้าก็จะสุขสบายภายใต้ความคุ้มครองของข้า”
จ้าวหลันพยักหน้า
- Writer
