ตอนที่ 7 โดดเด่น
1119 Words
"คืนนี้โรงบาลเฮียคิวจัดงานอะไร" เปเปอร์ทอดมองลงมาจากชั้นบนสุด ตกแต่งล้อมด้วยกระจกใส ลานน้ำพุจะจัดงานรื่นเริง เว้นแต่ไม่มีดนตรีเนื่องจะรบกวนคนไข้ในโรงพยาบาลเสีย
"วันเกิดหมอ" ซีคิวก้มลงอ่านแฟ้มบนโต๊ะทำงาน มืออีกข้างคีบบุหรี่หรูสูบสลับ พ่นควันเปิดเปลี่ยนหน้า
ก็อก ก็อก!
"นายครับ" ฤทธิ์เอ่ยขึ้นเรียกปืนเจ้านาย หลังเปิดประตูเข้ามา เชิงส่งสายตามาเฟียคนอื่นที่นั่งอยู่
"พูดมา" คำสั่งเจ้านายเข้ม มือขวาอย่างฤทธิ์ต้องมากระซิบบอกใกล้ๆ ดวงตาเข้มมองไฟของบุหรี่ สูบเข้าเต็มปอดพ่นควันขาวฟุ้ง
"หมอคนนั้นไปขอภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วครับ" ผู้รับฟังใช้ความคิดหลับตานิ่งเงียบ ทว่าซีคิวผู้อำนวยการโรงพยาบาลชิ่งแทรกขึ้น เสียก่อน มาเฟียด้วยกันเองย่อมหูตากว้างขวาง ไม่ว่าเรื่องไหนย่อมรู้ไวกว่าคนอื่น
"จัดการแค่หลักฐานพอ" เขาย่อมห่วงผู้ใต้บังคับบัญชา หากไม่ได้ทำอะไรผิด ยิ่งมีผลงานเป็นที่ยอมรับด้วย ซีคิวออกคำสั่งแม้ไม่มองหน้า น้ำเสียงสั่งอย่างจริงจัง
ปืนพยักหน้าส่งให้ฤทธิ์ทำตามที่ซีคิวบอก ถึงอย่างไรควรให้เกียรติรุ่นพี่ ในสถานที่ของเขา
"อย่างกับละคร พระเอกปกป้องนางเอก" เสียงน้องเล็กวิเคราะห์สีหน้าเคร่งขึม ต่างจากแววตาซ่อนเล่ห์ เอนพิงตัวกับโซฟาปล่อยตัวสบาย ต่างจากความคิด
"จบคือตาย?" มาเฟียผู้ไม่มีแม้แต่ความรู้สึก ตั้งแต่เกิดมาชีวิตของเขาร่ายล้อมด้วยอำนาจ เงินตรา และปราศจากความอ่อนโยน การเห็นใจคนในธุรกิจที่ต้องแก่งแย่งหาผลประโยชน์ ยิ่งสตรีแล้วนับเป็นเรื่องไร้สาระ
"ฉันลงไปงานข้างล่างก่อนละกัน" งานของหมอในโรงบาล จะไม่ให้เกียรติเลยคงไม่ดี ซีคิวลุกยืนขึ้น เท้าหนังเหยียบขยี้บุหรี่ให้มอดมิด ลูบลำตัวจัดแจงเสื้อผ้า
"เฮียปืนลงไปข้างล่างกัน ไหนๆเจ้าของห้องก็ไม่อยู่ล่ะ ตามไปอาจจะมีของดีก็ได้นะ" เปเปอร์ขยับตัวไปนั่งใกล้ปืน ยุกยิกแขนแกร่งใกล้ๆ ประหนึ่งสร้างความรำคาญให้มาเฟีย
"พึ่งคิดได้?" ปืนปรายหางตามอง หากชาร์คไม่ติดเฝ้าโกดัง คงได้มาจัดการน้องแล้ว เขาลุกยืนเหยียบขยี้บุหรี่หรู ย่ำเท้าออกไปไม่รีรอ
ลูกน้องที่เหลือก้มพยักหน้า เดินตามเจ้านายไป
ลานน้ำพุ
.
.
สถานที่ถูกกั้นเฉพาะเจ้าหน้าที่ หากเป็นบุคคลสำคัญ ซีคิวมักจะอนุญาตให้จัดงาน โดยไม่รบกวนคนไข้ได้แสงไฟกระพริบอ่อน บรรเลงดนตรีเบา ไร้แอลกอฮอล์ เหล่าหมอและพยาบาล หรือคนรู้จัก ต่างสลับเวรมาส่งของขวัญร่วมยินดี
"สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่หมอนที" ฟ้าฝนยื่นกล่องของขวัญให้ ทว่าสายตาเข้มจ้องมองหญิงสาวอีกคนใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อน ขับผิวผ่องให้เด่นสว่าง หากนอกเวลาเรียน ใบหน้าเนียนถูกแต่งแต้มงามสวยสมวัย
"แล้วนี่ของพี่หมอนทีนะคะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ" มินิทสาวที่ทำให้หมอหนุ่มไม่อาจกระพริบตาได้ ยื่นมือเรียวจับของขวัญกล่องเล็กส่งให้ เชิงเรียกสติให้รู้ตัว
"ขอบคุณมากนะครับ มาอย่างเดียวก็เกรงใจแล้ว" มือหนารับของขวัญส่งยิ้มกว้าง แสนอบอุ่นให้ทันที ไม่เสียดายเวลาที่ทุ่มเทจัดงานนี้เพื่ออยากเจอคนตรงหน้า
"อะแฮ่ม!" เสียงกระเซ้าเย้าแย่ของข้าวแกง เรียกสายตาคนอื่นให้มองรวมกัน ต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเขินอาย
"ถึงกับค้างเลย.. นี่ของพี่หมอนทีค่ะ" ข้าวแกงยื่นของขวัญให้เช่นกัน นทีไม่รอช้าเร่งรับไว้ใส่มือ พร้อมกับพาทั้งสามสาวไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ก่อนปลีกตัวไปรับแขกที่ทยอยเข้ามาอีก
"หาของกินกันเถอะ ฉันเตรียมท้องมาเพื่องานนี้เชียว" ฟ้าฝนก้มกระซิบบอก ในงานมีแต่เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลคงต้องสงวนท่าทีไว้ หากถึงเวลาขึ้นเวรจะถูกแซวได้
"ไม่ต่างกันเลย" ข้าวแกงตั้งท่าลุกขึ้นยืนตาม พร้อมหันมาหามินิท
"ฉันรอจองโต๊ะอยู่นี่ละกัน ตักมาของชอบมาด้วยล่ะ" การที่หญิงสาวนั่งคนเดียว หารู้ไม่ดวงตาหลากหลายคู่มองมาเป็นระยะ เนื่องด้วยความโดดเด่นคงไม่แปลก หากอีกคู่นึงมองอย่างเล่ห์ ย่อมอันตรายกว่า!!!!
"น้ำส้มนะน้องมินิท" นทียื่นแก้วน้ำส้มสีสวยให้เธอ มือเรียวยกจิบขึ้น เม้มเก็บริมฝีปากกันเปลื้อน
"ขอบคุณค่ะ " มือหนาลูบหัวเล็กอย่างเคยชิน
"อร่อยไหมเดี๋ยวพี่มาคุยด้วยนะครับ" หมอหนุ่มเดินตรงไปรับไหว้ของขวัญจากผู้ใหญ่ต่อ เขามีผลงานจนแพทย์หลายคนยอมรับ คนค่อนข้างมาร่วมยินดีไม่น้อย
"ดื่มอย่างนี้แหละสดชื่นเชียว" เธอกระดกจนหมดแก้ว เติมท้องว่างที่รอตั้งแต่บ่าย ขณะรอเพื่อนสนิทเลือกตักอาหารให้ ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ รู้สึกถึงความร้อนในร่างกายเริ่มระอุขึ้น
อีกฝั่งนึง..
"ดื่มน้ำส้มหน่อยไหมเฮีย" เปเปอร์แสร้งยกขึ้นดื่ม มีหรืออย่างมาเฟียอย่างพวกเขาจะชื่นชอบน้ำผลไม้ แอลกอฮอล์สิ่งมึนเมาต่างหาก ที่น่าหลงไหลกว่า
"กินลงหรอ?" แค่เห็นน้ำสุขภาพ มือหนาก็จับไม่ลงแล้ว เขาไม่ชอบงานรื่นเริงสักนิด คงไม่มีประโยชน์จะอยู่งานต่อ ในเมื่อซีคิวแยกย้ายไปธุระส่วนตัว ทำงานทั้งวันคงจะถึงเวลาได้พักผ่อน
"งั้นกลับกันเถอะเนอะเฮีย" น้องเล็กเดินปลีกตัวแยกเข้าห้องน้ำ ปล่อยรุ่นพี่พร้อมลูกน้องที่เหลือนำหน้าไปรอที่รถก่อน
"....." มินิทพาตัวเองเดินเกาะสัมผัสกำแพง ทางมาห้องน้ำ หวังว่าล้างหน้าอาจจะดีขึ้น หัวเล็กกลับรู้สึกร้อนผ่าว ทั่วใบหน้าเนียน ร้อนรุ่มไปทั่วกาย ดวงตามึนงงยิ่งร่างกายควบคุมไม่ค่อยอยู่ กลับเหมือนต่อสู้กับความต้องการบางอย่าง
"ไงคนสวย" เปเปอร์ทักน้ำเสียงเย้าแหย่ กระตุกยิ้มร้ายมุมปากขึ้น เขาไม่ตกใจท่าทีของหญิงสาวตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ เพราะนั่นคือผลลัพธ์ของการทดลอง มือหนาจับแขนช่วยพยุงตัวไม่ให้สั่นเอน หากขาดการช่วยเหลือ ธาตุในตัวเธออาจแตกออก
"ปะปล่อย" เธอยังพอมีสติ สบถน้ำเสียงไม่เป็นคำ หากไม่ใช่คนรู้จัก เธอไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวเช่นกัน มินิทสะบัดแขนด้วยแรงเท่าที่จะฝืนได้ ขาเรียวพยามวิ่งหนีชายตรงหน้า สัญชาตญาณเตือนว่านี่คือบุคคลอันตราย!!!!
"คิดว่าหนีรอดหรอ"
.......................................................
อย่าร้ายนะเปอร์!!!!!
- Writer
