ตอนที่ 6 ฐานะอะไร
821 Words
ห้องทดลอง
.
.
ห้องทดลองขนาดใหญ่สร้างขึ้นที่เกาะส่วนตัว แถมยังจำกัดนักท่องเที่ยวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ถูกแบ่งเป็นสัดส่วน รวมถึงพนักงานในชุดกาวน์จำนวนมาก
"สารในตัวนี้ถือว่าสมบูรณ์" ซีคิวเป็นส่วนนึงของการคิดค้นยาดังกล่าว โดยมีเปเปอร์ส่งสายตาเจ้าเล่ห์สนใจเป็นพิเศษ
"แล้วเอาใช้ได้ยังว่ะ จะได้รู้ผลตอบรับ" แน่นอนว่าผับของสกาย คือสถานที่ทดลองไม่ผิดสังเกตุ หากเรื่องธุรกิจจะไปได้ดี เขาต้องยินยอมอยู่แล้ว
"ถือว่าน่าสนใจ งั้นผมขอก่อนแล้วกัน" เปเปอร์มีแผนในใจรู้ดี ถึงจะอายุน้อยกว่าต่างจากความคิดที่เป็นเจ้าธุรกิจได้ตั้งแต่เด็ก
"มึงจะใช้กับใครว่ะไอเปอร์ มีสาวคนไหนไม่ยอมขึ้นเตียงกับมึงบ้าง" ชาร์คประท้วงขึ้น ความเป็นไปของน้องเล็กเขาย่อมรู้ดี
"พูดเกินไปแล้วไอชาร์ค มึงต้องบอกว่าใครเลือกน้องมึงบ้าง ไร้สาระขนาดนี้" สกายบ่นปนถอนหายใจ
"พวกมึงนี่แม่ง ไม่กัดกันสักวัน มันจะพาลงนรกหรอว่ะ" ซีคิวเอ่ยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไล่สายตามองขวดแก้วในมือ ส่งต่อให้ปืนได้ยลโฉมผลงาน
"ทำอย่างตอนนี้ไม่ลงนรก?" เปเปอร์พึมพำเบาๆ ขยิบตาล้อเลียน ส่วนชาร์คเอื้อมมือหนาคว้าคอน้องไปพาดแขนแกร่งไว้
"อยากโตไหมเปอร์" ปืนปรามน้องเล็กด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง ทว่าคนฟังรู้สึกขนลุกตั้ง เขาหมุนเพ่งดูรอบขวด ผงสีขาวนวลยิ่งดูมีมิติ ทว่ามือหนายื่นส่งขวดกลับไปให้ซีคิว นำไปใส่เครื่องปั่นสสารต่อ
"เรียบร้อย" คำสั่งสั้นของปืน ส่งผลให้ทุกคนพยักหน้าตอบเป็นอันรู้งาน จัดแจงขั้นต่อไป
รพ.ชื่อดัง
.
.
.
"วันนี้หมอนทีจะเลี้ยงวันเกิด ถ้าว่างแวะไปด้วยกันนะ" วรีเดินมาบอกกลุ่มพยาบาลฝึกหัด ที่จะนัดมารวมตัวกันก่อนเข้าแผนก
"ยัยมินิทแกจำไม่ได้หรอ" ฟ้าฝนถาม พร้อมกับเคี้ยวแซนวิชไปด้วย นับเป็นเวลาเร่งรีบ ข้าวเช้าเลยยังไม่ตกถึงท้องใครสักคน
"จำได้สิ แต่จะมีหน้าไปในฐานะไหนดีล่ะ" มินิทก้มหน้ากัดแซนวิชชิ้นโต มีข้าวแกงส่งแขนเรียวคล้องกอดคอปลอบใจ เพราะการเรียนที่ค่อนข้างหนักของคนทั้งคู่ ทำให้ต้องแยกจากกันโดยปริยาย
"ในฐานะพี่น้องร่วมงานกันไงดีไหม" ข้าวแกงคิดบวก พร้อมยื่นขวดน้ำเปล่าให้เพื่อนทั้งสองกระกดดื่ม เพราะเธอทั้งก้มหน้าทานไม่หยุดเลย
"แล้วเคสที่พี่วรีส่งมาล่ะ กลุ่มเรายังเคลียร์ไม่เสร็จเลยนะ" ฟ้าฝนนึกขึ้นได้ คนไข้เกิดอุบัติเหตุฉุกเฉิน หลังจากเสร็จขั้นตอนผ่าตัดแล้ว ต้องติดตามการรักษาต่อด้วย
"ไปกันๆ" มินิทลุกยืนขึ้น ช่วยกันเก็บขยะไปทิ้ง ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ต่อ
ขณะเดินแยกไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะล้างมือล้างปาก กลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำเดินด้วยความรวดเร็ว สี่ถึงห้าคน ไปทางลิฟท์ส่วนตัว มินิทอดสงสัยไม่ได้ หากไปทำร้ายใครเข้าอีก หวังว่าจะเข้าไปช่วยได้ทัน
"อึก!" มือหนาบีบเข้าคอขาวอย่างแรง จนเท้าบางยกขึ้นดิ้นไปมา ดวงตากลมเบิกตาขึ้นกว้าง ยมทูตในคราบมนุษย์คือมาเฟียคนนั้นอีกแล้ว เธอดีดดิ้นแทบไร้เรี่ยวแรง ปานจะขาดใจ มือบางจิกลงแขนแกร่งด้วยสุดท้าย ปนน้ำตาไหลหยดลงมือหนา ทว่าเขากลับไม่รู้สึกอะไร
"เฮ้ย!ปล่อยมินิทนะ" ปืนปล่อยละมือออกจากลำคอขาว จนมินิทล้มลง สูดลมหายใจเข้าประหนึ่งปอดข้างในแฟบไปนานแล้ว
ผู้เข้ามาขัดขวางไว้ คือหมอนทีนั่นเอง
"พะพี่นที..อึ้อ" นทีในชุดกาวน์ดึงร่างบางสวมกอดซุกไว้ที่อกแกร่ง ส่งดวงตาคมเข้มเฉือดเฉือน มือหนากำมือเกร็ง
"เสียเวลา" หนุ่มมาเฟียไม่พูดเปล่า สะบัดเสื้อเชิ้ตสีดำจัดให้เข้าทรง ปรายตามองไร้ความรู้สึก ก่อนก้าวตามทางเดินลิฟต์ส่วนตัวไป
"เกิดอะไรขึ้นมินิท" นทีถามหญิงสาวพยามเก็บเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ มือบางละออกจากเอว ปาดน้ำตาลุกขึ้น
"คือ...ช่างมันเถอะค่ะ พี่หมอนทีอย่าบอกใครนะคะ" เธอกลัวจะทำคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย ยิ่งทำใจดวงน้อยร้อนรุ่ม
"ทีหลังอย่าไปไหนคนเดียวอีกนะ"
"ขอบคุณนะคะ" มือหนาวางลูบหัวเล็กปลอบขวัญ
"วันนี้ถ้าว่างแวะไปงานที่ลานน้ำพุหน่อยนะ"
"ได้ค่ะ" นทีผายมือออกเชิงให้เธอเดินนำหน้าไปแผนก ก่อนจะไปจัดการเรื่องอื่นต่อ
..................................
จริงๆหมอนทีคือพระเอกค่ะ เฮียปืนโหดไปน้องจะช้ำเอานะคะ
- Writer
