You're mine อ่อยระดับนี้เรียกพี่ว่าผัวได้ยังคะ

ไม่สัญญา

You’ re mine อ่อยระดับนี้เรียกพี่ว่าผัวได้ยังคะ

Ep.2

คีย์มองร่างบางในอ้อมแขนของเขานิ่ง ใบหน้าแดงระเรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอช้อนสายตาหวานหยาดเยิ้มมองเขาอย่างเย้ายวน

"ไม่จบ" คีย์เอ่ยตอบเสียงเรียบ

ร่างสูงพยุงร่างบางที่โอนเอนไปมาอย่างไม่ได้สติก่อนจะอุ้มเธอมาวางไว้ตรงเบาะที่นั่งข้างคนขับ เพราะเวย์เพื่อนของเขาได้ทิ้งร่างบางเอาไว้ให้ดูแล

"จะไปไหนเอลไม่อยากกลับห้อง" ไม่อยากกลับไปมองภาพเก่าๆ ที่เธอเคยมีธามอยู่ข้างๆ

"จะไปที่ไหน"

"เอลมันไม่ดีหรอพี่คีย์" น้ำเสียงสั่นเครือถูกถามออกมาจากปากอวบอิ่ม เธอมองสบตาร่างสูงที่ขับรถอยู่ด้วยสายตาสั่นเทา

"จะไปแคร์มันทำไม" คีย์เอ่ยตอบเสียงเรียบไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปให้ความสำคัญกับคนที่ไม่เห็นค่านัก

"เอลรักธาม"

ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเขาดันลิ้นไปกับกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เพราะงี้ไงเขาถึงไม่จริงจังกับใครผ่านมาก็ผ่านไป

เอลหลับไปแล้วคีย์ขับรถมาถึงบ้านของเขาบ้านหลังใหญ่แต่มีแค่เขาอยู่เพียงลำพัง

เขาวางร่างบางบนเตียงนอนของเขาอย่างช้าๆ เขาไม่ใช่คนแสนดีอย่างไอ้ต้าที่จะทำตัวอบอุ่นพูดปลอบโยนใครต่อใคร เพื่อนๆ เขามักจะรู้เสมอว่าเขาไม่ใช่คนพูดมากเขามักจะเงียบและเย็นชา

"อย่าไปนะคะ อย่าทิ้งเอลไปอีกคนนะ"

" ... "

เธอใช้แขนโอบรอบคอของคีย์เอาไว้ยึดให้เขาโน้มลงมาก่อนจะประกบริมฝีบางหนาของเขาเอาไว้

"แน่ใจว่าต้องการแบบนี้"

ร่างสูงผละริมฝีปากออกแล้วเอ่ยถามร่างบางตรงหน้า เธอกลับพยักหน้าเบาๆ แล้วยิ้มตอบกลับมาอย่างเย้ายวน ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขาไม่ได้บอกว่าเขาเป็นคนดีในเมื่อเสนอมาก็ต้องสนองเป็นธรรมดา

คีย์จูบตอบเอลอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากหวานนุ่มนิ่มยังเย้ายวนให้เขายิ่งจูบตอกย้ำซ้ำๆ ลิ้นหนาตวัดรับความหวานจากลิ้นเรียวของร่างบางตรงหน้า มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างบางพร้อมกับถอดชุดเดรสตัวจิ๋วที่เธอสวมมาเพื่อปกปิดทรวดทรงแสนยั่วยวนอย่างชำนาญ

"ทำให้เอลมีความสุขสิ"

เสียงหวานใสเอ่ยขึ้น เธอช้อนตามองร่างสูงนัยน์ตาของเขาฉายแววเย็นชาไร้ความรู้สึก หึ!สายตาแบบนี้อีกแล้ว เธอเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด

ผลั๊ก!

เอลผลักร่างสูงออกห่างอย่างแรงแค่เพียงเธอได้เห็นเสี้ยวใบหน้าของธามแค่วูบนึง

"อะไรวะ" ร่างสูงกดเสียงต่ำอย่างขัดใจที่อยู่ๆ เธอกลับผลักไสเขาออก

"สัญญาสิ ว่าจะไม่ทิ้งกัน"

"ฉันไม่สัญญา"

ร่างสูงตอบหนักแน่นแค่เอากันไม่จำเป็นต้องมาสัญญาอะไรบ้าๆ บอๆ จะเอาก็เอาไม่เอาก็อย่าฝืน

"ชิ~ เฮอะรู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด"

หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความสั่นเทาพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรเธอเข้มแข็งอยู่แล้ว เธอไม่แม้แต่จะขอร้องให้ธามกลับมาและไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดให้ใครเห็นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เธอกลับอ่อนแอแค่เพียงสายตาคมเข้มเย็นชาของคีย์เท่านั้น

"จะร้องก็ร้องเลย"

ร่างสูงใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้เธอกัดมันจนห่อเลือด แค่เพียงเธอเงยหน้าสบตามองหยาดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวย เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดเพราะเขาพูดปลอบใจใครไม่เก่ง ถ้าไม่ใช่ว่าเธอเป็นเพื่อนเมียไอ้เวย์ละก็ไม่มีทางที่เขาจะมายืนปลอบโยนเธอแบบนี้หรอก

ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นเธอเก็บทนความเจ็บปวดเอาไว้แสร้งว่าเธอไม่แคร์ไม่สนใจหากแต่ในใจของเธอกลับร้าวราน

เวลาเนิ่นนานที่เธอร้องไห้จนตอนนี้เธอหลับไปแล้วร่างสูงจัดแจงท่านอนก่อนจะห่มผ้าให้ความอบอุ่นกับเธอแล้วเขาก็เดินออกจากห้องมาเพื่อดูดบุหรี่ยังห้องนั่งเล่นชั้นล่าง

"ขัดอารมณ์ฉิบหาย"

ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ลอยฟุ้งไปในอากาศดวงตาคมเข้มฉายแววหงุดหงิดแสนเย็นชามองทอดออกไปนอกตัวบ้านอย่างไร้อารมณ์

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความปวดหัวสุดฤทธิ์ก่อนจะมองไปรอบๆ นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่

"พี่คีย์~"

ฉันพูดเสียงแหบแห้งมองพี่คีย์ที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่มองมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบเฉย

"จะกลับได้ยัง"

"หึ~ แหมรีบไล่กันจังเลยนะคะ"

ฉันกระตุกยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงอย่างช้าๆ

"ขอบคุณที่ให้ค้างคืนนะคะ"

ฉันยิ้มบางๆ แล้วเดินออกจากห้องมาก่อนจะกดโทรศัทพ์โทรหาฟรีสให้มารับ

คืนนี้ฉันก็มาสิงสถิตย์อยู่ในผับเช่นเคย แก้วเหล้าในมือถูกคนไปมาอย่างไร้อารมณ์

"เอล ฟังฉันก่อน"

ธามที่เข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าฉันทำท่าจะลุกหนี้

"ฉันขอโทษ เรากลับมาเป็นแบบเดิมได้นะ"

ฉันกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนางมารร้ายลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะๆ หนึ่งที่มีร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานั่งโอบผู้หญิงคนอื่นอยู่

"โทษทีฉันมีผัวแล้ว"