Nasa loob ng kwarto si David. Nakaupo siya sa isang bangko habang nakatingin sa sariling repleksyon sa salamin na nasa kanyang harapan. Tanging ang ilaw na lamang na galing sa lampshade na nakapatong sa mesang nasa tabi ang nagbibigay liwanag sa madilim na kwarto.
Hinawakan ni David ang magkabilang side ng kanyang mukha. Marahan niyang hinaplos ang magkabila niyang pisngi. Tiningnan ang bawat parte ng kanyang mukha. Sumilay ang magandang ngiti sa labi niya.
“Wala na talaga ang mukha ni David sa akin,” mahinang sambit niya sa kanyang sarili. “Siguradong hindi na niya ako makikilala pa. Hangga’t nasa akin ang mukha ito... magiging malaya na ako,” dugtong niya.
“Bagong mukha, bagong buhay, bagong pag-asa. Simula bukas ay hindi na ako mag-aalala pa at magiging payapa na rin ako.” Napapangit
