"เฮ้ ยูตะ ชั้นเห็นนะ นายอย่าพยายามกลบกลื่อนเลย!"
"หะ เห็นอะไรเหรอครับ...แล้วกลบเกลื่อนอะไร ผมงง" คนถูกเรียกคล้อยใบหน้าหวานกลับมา
"ชั้นปล่อยไว้นายไว้ไม่ได้!" เซริปลายตามองคู่สนทนาช้า ๆ รู้แล้วว่าต้องทำยังไงต่อ
"ปล่อยอะไรครับ พี่พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ" จะบอกอะไรก็ไม่บอก ยูตะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงอะไร
"ก็ปล่อยนายไว้แบบนี้ไงล่ะ!!!" เซริฉุดแขนยูตะแล้วลงมือทันทีโดยไม่บอกเหตุผลว่าทำไม สมกับเป็นคนมีของดีแต่ไม่พูดเยอะเน้นภาคปฏิบัติอย่างเดียว
"พี่เซริ! อย่า...ผมเจ็บ โอ๊ย!!!"
ยูตะขบกัดฟันแน่น ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อกาฬผุดพรายทั้งหน้าผาก หัวใจเต้นแรงระรัวเหมือนจะหลุดออกจากอกซ้าย เขายังร้องโอดโอยต่อไม่หยุด
"ปล่อยมันไว้อย่างงั้นเถอะครับพี่ ยะ อย่าเลย" เสียงร้องขอความเห็นใจไม่ทำให้เซริยอมรามือแต่อย่างใด เขายิ่งออกแรงมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเริ่มต้นแล้วจะหยุดกลางคันไม่ได้
"เดี๋ยวสิ! อีกนิดเดียว!"
