พันธนาการรักนายก้อนหิน

หนูฟ้า

"พี่หินไปเล่นเป็นเพื่อนหนูฟ้าหน่อย"

เด็กหญิงอลิสสาในวัยเพียงแปดขวบวิ่งตัวปลิวเข้ามาหาเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่อายุมากกว่าเธอตั้งสิบปีเมื่อเขาเดินผ่านมาตรงที่เธอกำลังนั่งเล่นอยู่พอดี

"พี่ต้องอ่านหนังสือ หนูฟ้าเล่นไปคนเดียวก่อนนะ"

ภูผาเด็กหนุ่มในวัยสิบแปดรีบเดินหนีไปในทันที ด้วยเขาไม่ชอบการต้องมานั่งเล่นขายของกับอลิสสา มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อเป็นที่สุดสำหรับวัยรุ่นอย่างเขา

"แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เล่นด้วยกัน"

เด็กหญิงรีบวิ่งไปดักหน้าภูผาเอาไว้เพื่อไม่ให้เขานั้นหนีเธอไปไหนได้อีก ด้วยเธออุตส่าห์ขอร้องให้พ่อมาส่งถึงที่บ้านของเขาเพื่อจะมาเล่นกับเขาโดยเฉพาะเลย เธอจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่ๆ

"พี่ต้องอ่านหนังสือ"

มือหนาของเด็กหนุ่มกำลังโตอย่างภูผาปัดร่างจิ๋วเบาๆให้หลบทางเขาไป แล้วเขาก็รีบก้าวเดินต่อไปเพราะถ้าชักช้าเกิดมีผู้ใหญ่มาเห็นเข้า เขาจะต้องโดนบังคับให้ต้องไปเล่นขายของกับเด็กคนนี้แน่ๆ

ถึงแม้ว่าเขากับอลิสสาจะรู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเพราะพ่อของเขากับพ่อของเธอเป็นเพื่อนกัน แต่อายุและเพศที่ต่างกันมันทำเอาเขาฝืนใจไปเล่นด้วยไม่ลงจริงๆ

"หนูฟ้าจะรอพี่หินอ่านหนังสือจนจบ"

อลิสสาในวัยกำลังน่ารักน่าหยิกรีบวิ่งไปหยิบตุ๊กตาตัวโปรดที่วางอยู่กับกองของเล่นของเธอที่ขนมาจากบ้านแล้วรีบวิ่งตามภูผาที่เดินเข้าบ้านไปแล้วด้วยความรวดเร็ว

"หนูฟ้า"

ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเดินไปถึงหน้าประตูห้องนอนของตัวเอง ร่างจิ๋วก็วิ่งแซงหน้าไปถึงก่อนแบบชนิดที่มองไม่เห็นฝุ่น เขานั้นถึงกับตกใจจนเผลอเรียกชื่อเธอเสียงดัง

"พี่หินรีบเดิน จะได้อ่านหนังสือให้จบไวๆ เราจะได้ไปเล่นกัน"

มือเล็กควักมือเรียกภูผาให้เดินมาที่ห้องของเขาไวๆ เพราะเธออยากจะให้เขานั้นรีบอ่านหนังสือแล้วจะได้ไปเล่นกัน ด้วยไม่มีใครเล่นขายของได้สนุกเท่าเขาอีกแล้ว

"ห้ามวุ่นวาย และก็ห้ามส่งเสียงดัง"

ภูผาจำต้องยอมให้อลิสสาเข้ามาภายในห้องของเขา เพราะถ้าเกิดขัดใจเด็กคนนี้ขึ้นมาเธอจะต้องเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพวกผู้ใหญ่ที่กำลังสังสรรค์กันที่สวนหน้าบ้านเป็นแน่ตามประสาเด็กผู้หญิงที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด

"ค่ะ"

ร่างจิ๋วที่ดูจะเล็กกว่าเกณฑ์ของเด็กแปดขวบไปนิดกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มของภูผาทันที แล้วปิดปากเงียบสนิทตามที่เขาบอก

"ถ้ามีเสียงพูด โดนไล่ออกจากห้อง"

ร่างสูงหันมากำชับเด็กหญิงจอมวุ่นวายอีกครั้งก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่มีไว้สำหรับอ่านหนังสือ แล้วหยิบตำราเรียนขึ้นมาหนึ่งเล่มเพื่อแกล้งอ่านทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องอ่านมันด้วยวันนี้เขาเรียนจบแล้วและหาที่เรียนต่อได้แล้ว

"อืม"

อลิสสาที่นั่งกอดตุ๊กตาตัวโปรดอยู่บนเตียงนอนเริ่มจะหมดความอดทนเพราะนั่งรอนานเกิดไป เธอเริ่มชะเง้อคอยาวมองเขาเพื่อจะดูว่าอ่านหนังสือใกล้จบบทหรือยัง

"อยากออกไปข้างนอกแล้วใช่ไหม"

ภูผาได้ยินเสียงขยับตัวบนเตียงสปริงขนาดคิงไซต์ของเขาก็รู้ในทันทีว่าร่างจิ๋วที่เป็นคนอดทนรออะไรไม่ได้กำลังทำอะไรแม้จะหันหลังให้เธออยู่ก็ตาม และเขาก็ไม่รอช้าหาเรื่องไล่เธอออกจากห้องในทันทีด้วยเหมือนกัน

"พี่หินอ่านหนังสือจบแล้วเหรอคะ"

เธอรีบกระโดดลงจากเตียงไปหาเขาที่โต๊ะอ่านหนังสือทันทีพร้อมกับยิ้มกว้างไปด้วย เพราะอดทนรอเขามาสักพักแล้วมันน่าจะถึงเวลาออกไปเล่นกันได้แล้ว

"ยัง"

มือหนาแสร้งเปิดหนังสือหน้าต่อไปในทันทีพร้อมกับก้มหน้ามองหนังสือไม่ขยับไปไหนเหมือนกับว่าเขากำลังอ่านหนังสืออยู่จริงๆ

"หนูฟ้าไม่ออกไปข้างนอกหรอก หนูฟ้าจะรอพี่หิน"

อลิสสาที่เกือบจะถอดใจแล้วฮึดสู้ขึ้นมาอีกเพราะไม่อยากออกไปเล่นขายของกับแม่ครัวของบ้านนี้แบบน่าเบื่อ เธอจะรอจนกว่าจะได้เล่นกับเขา

"งั้นก็เงียบ"

ภูผาชี้นิ้วไปที่เตียงนอนของเขาเพื่อให้เด็กหญิงตัวป่วนกลับไปนั่งที่เดิม เขาจะแกล้งเธออยู่แบบนี้จนกว่าเธอจะถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้าน

"ค่ะ"

ร่างจิ๋วรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนไปนั่งท่าเดิมในทันที แล้วปิดปากเงียบอีกครั้งเพื่อรอเวลา