พันธนาการรักนายก้อนหิน

"พี่หินไปเล่นเป็นเพื่อนหนูฟ้าหน่อย" เด็กหญิงอลิสสาในวัยเพียงแปดขวบวิ่งตัวปลิวเข้ามาหาเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่อายุมากกว่าเธอตั้งสิบปีเมื่อเขาเดินผ่านมาตรงที่เธอกำลังนั่งเล่นอยู่พอดี "พี่ต้องอ่านหนังสือ หนูฟ้าเล่นไปคนเดียวก่อนนะ" ภูผาเด็กหนุ่มในวัยสิบแปดรีบเดินหนีไปในทันที ด้วยเขาไม่ชอบการต้องมานั่งเล่นขายของกับอลิสสา มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อเป็นที่สุดสำหรับวัยรุ่นอย่างเขา "แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เล่นด้วยกัน" เด็กหญิงรีบวิ่งไปดักหน้าภูผาเอาไว้เพื่อไม่ให้เขานั้นหนีเธอไปไหนได้อีก ด้วยเธออุตส่าห์ขอร้องให้พ่อมาส่งถึงที่บ้านของเขาเพื่อจะมาเล่นกับเขาโดยเฉพาะเลย เธอจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่ๆ "พี่ต้องอ่านหนังสือ" มือหนาของเด็กหนุ่มกำลังโตอย่างภูผาปัดร่างจิ๋วเบาๆให้หลบทางเขาไป แล้วเขาก็รีบก้าวเดินต่อไปเพราะถ้าชักช้าเกิดมีผู้ใหญ่มาเห็นเข้า เขาจะต้องโดนบังคับให้ต้องไปเล่นขายของกับเด็กคนนี้แน่ๆ ถึงแม้ว่าเขากับอลิสสาจะรู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเพราะพ่อของเขากับพ่อของเธอเป็นเพื่อนกัน แต่อายุและเพศที่ต่างกันมันทำเอาเขาฝืนใจไปเล่นด้วยไม่ลงจริงๆ "หนูฟ้าจะรอพี่หินอ่านหนังสือจนจบ" อลิสสาในวัยกำลังน่ารักน่าหยิกรีบวิ่งไปหยิบตุ๊กตาตัวโปรดที่วางอยู่กับกองของเล่นของเธอที่ขนมาจากบ้านแล้วรีบวิ่งตามภูผาที่เดินเข้าบ้านไปแล้วด้วยความรวดเร็ว "หนูฟ้า" ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเดินไปถึงหน้าประตูห้องนอนของตัวเอง ร่างจิ๋วก็วิ่งแซงหน้าไปถึงก่อนแบบชนิดที่มองไม่เห็นฝุ่น เขานั้นถึงกับตกใจจนเผลอเรียกชื่อเธอเสียงดัง "พี่หินรีบเดิน จะได้อ่านหนังสือให้จบไวๆ เราจะได้ไปเล่นกัน" มือเล็กควักมือเรียกภูผาให้เดินมาที่ห้องของเขาไวๆ เพราะเธออยากจะให้เขานั้นรีบอ่านหนังสือแล้วจะได้ไปเล่นกัน ด้วยไม่มีใครเล่นขายของได้สนุกเท่าเขาอีกแล้ว "ห้ามวุ่นวาย และก็ห้ามส่งเสียงดัง" ภูผาจำต้องยอมให้อลิสสาเข้ามาภายในห้องของเขา เพราะถ้าเกิดขัดใจเด็กคนนี้ขึ้นมาเธอจะต้องเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพวกผู้ใหญ่ที่กำลังสังสรรค์กันที่สวนหน้าบ้านเป็นแน่ตามประสาเด็กผู้หญิงที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด "ค่ะ" ร่างจิ๋วที่ดูจะเล็กกว่าเกณฑ์ของเด็กแปดขวบไปนิดกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มของภูผาทันที แล้วปิดปากเงียบสนิทตามที่เขาบอก "ถ้ามีเสียงพูด โดนไล่ออกจากห้อง" ร่างสูงหันมากำชับเด็กหญิงจอมวุ่นวายอีกครั้งก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่มีไว้สำหรับอ่านหนังสือ แล้วหยิบตำราเรียนขึ้นมาหนึ่งเล่มเพื่อแกล้งอ่านทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องอ่านมันด้วยวันนี้เขาเรียนจบแล้วและหาที่เรียนต่อได้แล้ว "อืม" อลิสสาที่นั่งกอดตุ๊กตาตัวโปรดอยู่บนเตียงนอนเริ่มจะหมดความอดทนเพราะนั่งรอนานเกิดไป เธอเริ่มชะเง้อคอยาวมองเขาเพื่อจะดูว่าอ่านหนังสือใกล้จบบทหรือยัง "อยากออกไปข้างนอกแล้วใช่ไหม" ภูผาได้ยินเสียงขยับตัวบนเตียงสปริงขนาดคิงไซต์ของเขาก็รู้ในทันทีว่าร่างจิ๋วที่เป็นคนอดทนรออะไรไม่ได้กำลังทำอะไรแม้จะหันหลังให้เธออยู่ก็ตาม และเขาก็ไม่รอช้าหาเรื่องไล่เธอออกจากห้องในทันทีด้วยเหมือนกัน "พี่หินอ่านหนังสือจบแล้วเหรอคะ" เธอรีบกระโดดลงจากเตียงไปหาเขาที่โต๊ะอ่านหนังสือทันทีพร้อมกับยิ้มกว้างไปด้วย เพราะอดทนรอเขามาสักพักแล้วมันน่าจะถึงเวลาออกไปเล่นกันได้แล้ว "ยัง" มือหนาแสร้งเปิดหนังสือหน้าต่อไปในทันทีพร้อมกับก้มหน้ามองหนังสือไม่ขยับไปไหนเหมือนกับว่าเขากำลังอ่านหนังสืออยู่จริงๆ "หนูฟ้าไม่ออกไปข้างนอกหรอก หนูฟ้าจะรอพี่หิน" อลิสสาที่เกือบจะถอดใจแล้วฮึดสู้ขึ้นมาอีกเพราะไม่อยากออกไปเล่นขายของกับแม่ครัวของบ้านนี้แบบน่าเบื่อ เธอจะรอจนกว่าจะได้เล่นกับเขา "งั้นก็เงียบ" ภูผาชี้นิ้วไปที่เตียงนอนของเขาเพื่อให้เด็กหญิงตัวป่วนกลับไปนั่งที่เดิม เขาจะแกล้งเธออยู่แบบนี้จนกว่าเธอจะถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้าน "ค่ะ" ร่างจิ๋วรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนไปนั่งท่าเดิมในทันที แล้วปิดปากเงียบอีกครั้งเพื่อรอเวลา