พันธนาการรักนายก้อนหิน

จับจอง

"เด็กน้อย"

ภูผาลุกออกจากเก้าอี้ที่ใช้นั่งเพื่อหลอกอลิสสาเด็กหญิงตัวน้อยว่าเขานั้นกำลังอ่านหนังสือ เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอเมื่อเห็นว่าเธอนั้นหมดฤทธิ์ที่จะซุกซนแล้ว

เขานั่งลงอีกครั้งข้างๆกับที่เด็กหญิงแสนซนกำลังหลับสนิทอยู่ สายตาคมมองเด็กหญิงที่กำลังหลับใหลไม่ห่างโดยเฉพาะแก้มขาวอมชมพูของเธอที่ป่องรับกับใบหน้ารูปไข่ที่ทำให้เธอดูสวยตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้

"อืม"

ใบหน้าหล่อคมของภูผาที่เกิดจากการผสมกันหลากหลายเชื้อชาติจนลงตัวโน้มลงหาใบหน้าเล็กที่ทำให้วัยคึกคะนองอยากลองอย่างเขาอดใจไม่ไหว

"พี่หิน"

ดวงตากลมสวยของอลิสสาค่อยๆลืมขึ้นเมื่อรู้สึกนอนไม่สบายตัวคล้ายกับมีอะไรมาทิ่มตรงแก้มขาวของเธอ

เธอถึงกับตกใจทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเพราะภูผากำลังหอมแก้มเธออยู่

"ตื่นแล้วเหรอ"

ร่างหนาขยับออกห่างร่างเล็กในทันทีเพราะอลิสสาค่อนข้างเป็นเด็กหวงเนื้อหวงตัวถ้าเกิดรู้ว่าเขาหอมแก้มเธอเข้า เธอก็อาจจะโวยวายขึ้นมาได้

"พี่หินหอมแก้มหนูทำไม"

อลิสสาเริ่มจะเบะปากเพื่อจะร้องไห้ออกมาด้วยเธอนั้นหวงแก้มหวงตัวของเธอเป็นที่สุดมันเป็นนิสัยของเด็กหญิงที่ผอมแห้งแรงน้อยอย่างเธอ และยิ่งตื่นมาเห็นกับตาแบบนี้เธอก็ยิ่งตกใจมากด้วย

"พี่ไม่ได้หอม"

ภูผาพยายามแก้ตัวน้ำขุ่นๆเพราะไม่อยากให้เด็กหญิงมาร้องไห้ในห้องของเขาด้วยมันดูไม่ดี และเรื่องมันอาจจะแดงขึ้นมาถ้าพ่อของเขากับเธอรู้เข้า

"พี่หินหอมแก้มหนู"

สาวน้อยร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกับมีน้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรูเปียกสองแก้มขาวของเธอในทันที

"เงียบ อืม"

ปากหนาของภูผารีบเข้ามาประกบปากบางเล็กของเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้อย่างลนลานเพราะกลัวใครจะมาได้ยิน

"อื้อออ"

เด็กสาวถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจพร้อมกับหยุดร้องไห้ราวกับสั่งได้

"ไอ้หินมึงทำอะไรลูกกู"

ประตูห้องนอนที่ไม่ได้ลงกลอนล็อกถูกเปิดออกด้วยมือของคณิตพ่อของอลิสสา เขารีบวิ่งเข้าไปกระชากภูผาออกจากตัวลูกสาวสุดที่รักของเขาในทันที ไม่คิดเลยว่าหลานชายที่เขาไว้ใจจะทำกับลูกสาวของเขาแบบนี้

"หิน"

อาทิตย์ผู้เป็นพ่อเลี้ยงของภูผาเดินเข้ามาภายในห้องนอนอีกคนเพราะใจที่นึกห่วงหลานสาวที่ร้องไห้เสียงดัง เขาถึงกับตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงตรงหน้า เพราะปกติภูผาลูกเลี้ยงของเขาคนนี้เป็นเด็กดีความประพฤติเรียบร้อยมาโดยตลอด

"มึงทำกับน้องแบบนี้ทำไม"

คณิตตะคอกสุดเสียงด้วยความโมโหใส่หน้าของภูผาเด็กหนุ่มรุ่นลูกที่เขารักและเอ็นดูเหมือนลูกคนหนึ่ง พร้อมกับกระชากคอเสื้อแรงขึ้นจนเสื้อของภูผาแทบจะขาดติดมือ

"ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษครับอา"

ภูผายกมือขึ้นไหว้ขอโทษคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิดที่ทำอะไรไปโดยไม่คิดให้รอบคอบ อลิสสายังเด็กมากนักที่จริงแล้วเด็กหนุ่มอย่างเขาไม่ควรทำอะไรแบบนั้นกับเธอ

"ไอ้หิน"

มือหนาของคณิตกำหมัดแน่นแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าของภูผาเต็มแรงเพื่อระบายความโมโหออกจากตัว เขาไม่คิดเลยว่าเด็กชายที่เขาเคยไว้ใจในทุกเรื่องจะทำตัวแบบนี้

"คณิตใจเย็นก่อน มีอะไรค่อยๆคุยกัน"

อาทิตย์พยายามหาทางช่วยภูผาลูกเลี้ยงของเขาเต็มที่แต่มันก็แทบจะไม่มีทางไหนช่วยได้เลยเพราะหลักฐานมันชัดเจนต่อหน้าต่อตาของทุกคนรวมถึงเขาด้วย

"ถ้ามันทำกับลูกสาวของพี่แบบนี้พี่ยังจะใจเย็นอยู่ไหม"

คณิตกระชากร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นมายืนแล้วผลักอกส่งคืนให้กับคนเป็นพ่ออย่างอาทิตย์รับไป เขาอยากจะทำอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้แต่เพราะเกรงใจอาทิตย์ที่เขานับถือราวกับพี่ชายแท้ๆเลยยับยั้งชั่งใจเอาไว้

"หินบอกความจริงกับพ่อมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

อาทิตย์พยายามที่จะถามลูกชายของเขาอีกครั้งเผื่อมันจะได้ความจริงในมุมที่ต่างออกไป เพราะเขาเลี้ยงลูกคนนี้มาตั้งแต่แบเบาะเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกคนนี้จะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

"ผมขอโทษครับพ่อ"

ภูผาได้แต่ก้มหน้าตาที่ช้ำเลือดรับผิดโดยไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งนั้น ใครจะลงโทษอะไรจะหนักหนาแค่ไหนเขาก็ยินดีรับเอาไว้

"พี่จำคำพูดของลูกพี่เอาไว้นะ ผมลาล่ะ"

คณิตชี้หน้าทั้งพ่ออย่างอาทิตย์และลูกอย่างภูผาอย่างคาดโทษความผิดเอาไว้ ก่อนจะรีบไปอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาจากเตียงที่น่าจะโสโครกเต็มทนแล้วรีบพากลับบ้านไป

"ตามพ่อไปที่ห้องทำงาน"

อาทิตย์ถอนหายใจยาวตามหลังของคณิตไปด้วยความหนักใจ เพราะคนอย่างคณิตรักลูกสาวยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้คณิตคงไม่ปล่อยเลยตามเลยแน่นอน เขาคงต้องเตรียมรับมืออย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้ต้องเสียลูกชายคนนี้ไปด้วยเพราะคณิตเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ผู้มีอิทธิพลมากพอสมควร

"ครับ"

ภูผาเดินตามพ่อของเขาไปอย่างเด็กว่านอนสอนง่ายเพราะปกติเขาก็ไม่เคยดื้อหรือก่อเรื่องอะไรอยู่แล้ว นี้เป็นครั้งแรกที่เขาทำให้พ่อเลี้ยงของเขาต้องหนักใจ

"ได้ครับพ่อ"

เป็นคำพูดเดียวของภูผาที่พูดกับพ่อของเขาภายในห้องทำงานที่แสนจะเย็นเฉียบ เมื่อพ่อเลี้ยงของเขานั้นพยายามหาทางออกให้กับความผิดที่เขาได้ก่อขึ้นจากความไม่รู้จักคิด

ภูผาถูกส่งให้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทันทีทั้งที่เขาสอบติดมหาลัยในเมืองไทย และเขาถูกสั่งห้ามกลับเมืองไทยจนกว่าพ่อของเขาจะอนุญาต

เขายอมทุกอย่างเพราะอยากให้พ่อเลี้ยงรวมไปถึงแม่เลี้ยงของเขาที่นอนป่วยอยู่ที่กรุงเทพสบายใจ ทั้งที่ในใจเขาพยายามโต้แย้งตลอดเวลาด้วยเขาชอบอยู่เมืองไทยมากกว่าต่างประเทศที่เป็นบ้านเกิด

แต่เพราะเขาก่อเรื่องลงไปแล้วจะได้รับบทลงโทษอย่างไรเขาก็ต้องจำใจยอมรับมัน