พันธนาการรักนายก้อนหิน

อาหารขม

"เพล้ง"

แจกันใบใหญ่ที่มีน้ำหนักเกือบสิบโลถูกยกขึ้นมาจากตรงประตูของห้องนอนและถูกโอบอุ้มเอาไว้ด้วยสองแขนเล็กที่ต้องเกร็งแขนจนสั่นไปหมดเพื่อประคองมันเอาไว้

และเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกแจกันใบนั้นก็ถูกทุ่มใส่ศีรษะของคนที่เดินเข้ามาพอดีแล้วตกลงแตกกระจายบนพื้นห้อง

"โอ๊ย"

ภูผาที่ไม่ทันได้ระวังตัวถึงกับเดินเซไปชนผนังห้องอีกฝั่ง สายตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะเพราะถูกกระแทกอย่างแรง

เลือดสีแดงสดไหลในทันทีเช่นกันออกมาจากแผลแตกที่ข้างศีรษะ มันไหลราวกับเขาอาบน้ำจนเปลี่ยนเสื้อยืดสีขาวที่เขาใส่อยู่เป็นสีแดงเลือด

"อย่าเข้ามานะ"

อลิสสาก้มลงเก็บเศษแจกันที่แตกกระจายอยู่ทั่วพื้นขึ้นมาเป็นอาวุธใช้ป้องกันตัว แล้วเธอก็วิ่งหนีออกไปทางหน้าบ้านในทันทีที่มีจังหวะ

"หยุด"

ร่างหนาที่ยังมึนไปทั้งหัวจนแทบจะทำอะไรไม่ได้ตะโกนสั่งสุนัขทั้งสองตัวไม่ให้วิ่งตามร่างบางไปเพราะพวกมันคือหมาที่เขาเลี้ยงเอาไว้ล่าและมันจะเห็นเธอเป็นเหยื่อในทันทีที่เธอวิ่งไม่หยุด และเธออาจถึงตายถ้าเขาตามไปช่วยไม่ไหวแบบนี้

สุนัขสองตัวที่เชื่อฟังแต่ภูผาเดินกลับเข้าบ้านมากินอาหารต่อเหมือนไม่มีอะไรวิ่งผ่านหน้าพวกมันไปก่อนหน้านี้ ทำตามคำสั่งผู้เป็นเจ้านายเป็นอย่างดีตามที่ถูกฝึกมา

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

ร่างบางที่วิ่งหนีออกมาจากบ้านนั้นอย่าไร้ทิศทางพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนและยังมองไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียวนอกจากต้นไม้ที่ยืนนิ่งไม่ตอบรับเสียงเรียกของเธอแม้แต่น้อย

"พ่อ พี่ดรีม ช่วยหนูด้วย"

เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนสองขาหมดแรงทรุดนั่งลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคม สองมือบางยกขึ้นปิดหน้าของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั่นเอาไว้ อุตส่าห์หนีออกมาได้แทนที่จะรอดกลับไปหาคนที่รักแต่กลับเดินหลงอยู่ในป่าจนฟ้าเริ่มจะมืดและไม่รู้ว่าจะหาทางออกไปได้อย่างไร

"ไอ้คนบ้า"

เธอหันหน้ากลับไปในทิศทางที่จากมากแล้วตะโกนสุดเสียงเพื่อด่าทอเขาที่เธอคิดว่าเขาคือคนที่รู้จักสุดเสียงพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ยอมหยุด เพราะเขาเพียงคนเดียวที่จับตัวเธอมาทำให้เธอต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้

"อยากกลับบ้านหรือยัง"

ร่างหนาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอท่ามกลางแสงสว่างที่กำลังจะหมดลงของวัน เขามาพร้อมกับร่างที่เต็มไปด้วยเลือดที่ยังคงไหลซึมออกมาจากแผล

"กรี๊ด"

อลิสสากรีดร้องสุดเสียงด้วยความกลัวเมื่อได้เจอหน้ากับเขาอีกครั้ง สองขาที่หมดแรงพยายามที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อจะวิ่งหนีเขา

"กลับบ้าน"

มือหนาของภูผาเข้าไปกระชากแขนเล็กของเธอเต็มแรงจนร่างบางปลิวลอยขึ้นมาจากพื้นทันใจเขาที่ฝืนร่างกายเดินตามเธอมาถึงที่นี่

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ใครมันจะบ้ากลับไปกับคนอย่างคุณ"

ร่างบางดิ้นสุดแรงเท่าที่ร่างกายอันบอบช้ำของเธอจะมี เธอดิ้นจนผมยาวสลวยปลิวสยายปกปิดหน้าตาของเธอจนหมด และใช้มือข้างที่ไม่ได้ถูกเขาจับเอาไว้ทุบไปตามร่างกำยำของเขา

"หยุด"

ภูผาตะคอกใส่หน้าของเธอสุดเสียง จนป่าทั้งป่าที่มีเสียงสัตว์น้อยๆส่งเสียงร้องรับเวลาที่ดวงตะวันกำลังจะลาขอบฟ้าอยู่เงียบกริบในทันที

"คนใจร้าย"

ดวงตากลมสวยที่เต็มไปด้วยน้ำตาของอลิสสาจ้องมองไปยังคนใจร้ายด้วยความตัดพ้อต่อว่าเขาอย่างหนักหนา ด้วยเธอไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมเขาถึงต้องมาทำแบบนี้กับเธอด้วย

"เดิน"

ร่างหนาไม่สบสายตานั้นของหญิงสาวที่มองมาหาเขาแต่กลับกระชากแขนของเธอเต็มแรงให้เธอออกเดินตามที่เขาต้องการ

"โอ๊ย"

สองขาเรียวเล็กที่พยายามจะก้าวเดินตามที่เขาต้องการให้ทันอ่อนแรงลงจนฝืนเดินต่อไปไม่ไหว แต่แขนของเธอยังคงถูกเขากระชากดึงจนร่างกายของเธอล้มลงกับพื้น

"ลุกขึ้น"

ภูผาตะคอกใส่เธออย่างแรงเพื่อให้เธอรีบลุกขึ้นเดินต่อเพราะฟ้าเริ่มจะมืดสนิทลงทุกทีแล้ว อันตรายรอบตัวก็เริ่มจะเพิ่มมากขึ้นทุกทีด้วยเหมือนกัน ลำพังตัวเขาคงพอจะเอาตัวรอดได้ แต่เธอที่อ่อนแอแบบนี้ถ้าไม่รีบพาออกไปคงไม่รอดแน่ๆ

"ฉันเดินไม่ไหว"

อลิสสาเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับปล่อยให้หยดน้ำตานั้นไหลอาบสองแก้มขาวด้วยเธอยอมตายตรงนี้เพราะไม่มีแรงจะเดินต่อไปอีกแล้ว

"ขึ้นมา"

ร่างหนาย่อตัวลงนั่งหันหลังให้กับเธอเพื่อจะให้เธอขึ้นมาบนหลังของเขาแล้วจะได้ออกเดินกันต่อ เขาไม่ได้จะบริการอะไรเธอดีนักหรอกแต่เพราะเวลามันเร่งเข้ามาเขาก็ชักช้าไม่ได้

"คนชั่ว คนเลว"

ร่างบางพยายามพยุงตัวเองจนขึ้นไปขี่หลังของเขาจนได้ มือข้างที่ถนัดของเธอกอดรอบคอเขาแน่นด้วยกลัวจะตกลงไปกองกับพื้นอีกเพราะคงจะเจ็บหนักน่าดูด้วยส่วนสูงของเขาไม่ใช่น้อยๆ ส่วนอีกข้างก็กางฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าของเขาเพื่อเอาคืนที่เขาทำให้เธอเจ็บสารพัดอย่างไม่เกรงกลัวที่เขานั้นดุยิ่งกว่าเสือ

"หยุด ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันข่มขืนเธอจนตายกลางป่า"

ภูผาที่โดนตบจนหน้าชาเค้นเสียงรอดไร้ฟันออกมาด้วยความโมโหอย่างอยากจะทำเธอคืนบ้าง แต่ติดตรงที่ต้องรีบพาเธอกลับเพราะเขาอยากให้เธอเป็นของเล่นให้กับเขาจนกว่าจะเบื่อไม่ใช่ให้มาตายกลางป่า เขาในตอนนี้เลยได้แต่ขู่ออกไป

"รีบเดินสิ"

มือบางหยุดสิ่งที่ทำกะทันหันแล้วกอดคอเขาแน่นให้เขารีบเดินไป เธอนั้นไม่อยากตกเป็นของเขาอีกแล้วเพราะมันเจ็บปวดราวกับว่าร่างกายของเธอนั้นถูกฉีกแยกออกเป็นชิ้นๆ

สองขาแกร่งรีบออกเดินในทันทีเมื่อเธอเลิกพยศ ความแข็งแรงของเขาที่มีมากพอสมควรทำเอาเขาเดินตัวปลิวราวกับว่าไม่ได้แบกเธอเอาไว้

"ทำตัวให้น่ารักจะได้ไม่เจ็บตัว"

ตลอดทางเดินหญิงสาวบนแผ่นหลังของเขานิ่งสงบจนเขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก จิตใจของเขาที่มันเคยร้อนตลอดเวลาเหมือนมีน้ำเย็นๆเข้ามาลูบบรรเทาความร้อนนั้น

"ฝันไปเถอะ"

ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแก้มสากของเขาเต็มแรงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นป่าเพื่อเอาคืนคนอย่างเขา แล้วเธอก็ทำตัวนิ่งสงบเหมือนอย่างเดิมเพื่อไม่ให้เขาหาทางทำร้ายเธอได้จนกระทั่งเขาพาเธอเดินมาจนถึงบ้านกลางหุบเขา