พันธนาการรักนายก้อนหิน

ฝันร้าย

"ไอ้คนทุเรศ"

มือบางที่รอบข้อมือมีแต่รอยช้ำเพราะถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนาตั้งแต่เมื่อคืนยกขึ้นฟาดเต็มแรงไปที่หน้าของเขาที่กำลังหลับอยู่ข้างเธอด้วยความโกรธแค้นที่ชีวิตต้องมาพังเพราะเขา

"โอ๊ย ทำบ้าอะไรของเธอ"

ร่างหนาที่แสนส่องไวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีแล้วขึ้นคร่องร่างบางที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นเอาไว้

สองมือหนากดเต็มแรงบนไหล่เล็กของเธอด้วยความโกรธที่เธอมาปลุกให้เขาตื่นจากการหลับใหลแบบนี้

"ปล่อยฉันไปได้หรือยัง"

อลิสสาพยายามขยับตัวไปมาภายใต้ความเจ็บปวดของใจกลางสาวที่เขานั้นสร้างเอาไว้ให้เพื่อต่อต้านเขา

สองดวงตาหวานแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาตั้งแต่เช้ามืดที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นจ้องมองเขาไม่ห่างด้วยเธอนั้นสูญเสียสิ่งที่หวงแหนไปแล้วให้กับเขา เขาก็น่าจะปล่อยเธอไปได้แล้ว

"เธอจะต้องอยู่ที่นี้จนกว่าฉันจะพอใจ"

ภูผาถอนหายใจยาวใส่เธอด้วยเขานั้นไร้เหตุผลที่จะตอบเธอ ในสมองของเขาช่างว่างเปล่าไม่มีความคิดใดๆเกี่ยวกับเรื่องของเธอเลย เขาคิดเพียงแค่ว่าให้เธออยู่ที่นี้ให้นานที่สุดจนกว่าเขาจะเบื่อ

"คุณทำแบบนี้ทำไม"

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังขึ้นในทันทีด้วยอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้จะเป็นเวลาเข้าพิธีวิวาห์ของเธอกับคนที่เธอรัก แต่เธอกลับต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์บ้าบออะไรก็ไม่รู้ที่เป็นดั่งฝันร้ายที่สุดในชีวิต

"ไอ้สองตัวเฝ้าหน้าห้องเอาไว้อย่าให้คนข้างในออกมาจนกว่ากูจะกลับ"

ร่างหนาลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนไปในทันทีโดยไม่หันมาสนใจหยดน้ำตาที่กำลังไหลรินของเธอ

เขาเดินผ่านห้องโถงใหญ่ของบ้านแล้วเรียกหาสุนัขคู่ใจทั้งสองตัวให้มารับคำสั่งก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อกลับไปที่บ้านหลังใหญ่

"พี่ดรีม คุณพ่อ ช่วยหนูด้วย"

อลิสสาพยุงร่างกายที่แสนเจ็บปวดของตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วใช้สองแขนที่เต็มไปด้วยรอยช้ำกอดตัวเองเอาไว้แน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ

เสียงสะอื้นแห่งความเสียใจของหญิงสาวดังระงมไปทั่วบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ใจกลางของหุบเขาภายในไร่ศรีขรินโดยไม่มีท่าทีว่าจะเงียบลงนานนับชั่วโมงจนเธอหมดแรงแล้วหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาบนพวงแก้มขาวของเธอ

"นาย"

คนงานหญิงที่กำลังเก็บองุ่นอยู่รีบก้มหน้าเพื่อหลบภูผาผู้เป็นเจ้านายที่กำลังเดินมาในทันทีที่สายตาของเธอมองเห็นเขาแต่ไกลๆ พร้อมกับขนลุกซู่ไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัวผู้เป็นเจ้านายคนนี้

"กูย้ายแปลงก่อนละ"

คนงานหญิงอีกคนพอเห็นเพื่อนคนงานด้วยกันอุทานออกมาแบบนั้นก็รีบหันไปดูว่ามีใครเดินมาแล้วก็รีบยกตระกร้าใส่องุ่นตรงหน้าของตัวเองวิ่งแจ๊นไปยังแปลงองุ่นที่อยู่อีกฝั่งทันทีเพื่อหลบผู้เป็นเจ้านายที่กำลังเดินตรงเข้ามา

"ไปตามไอ้เต้มา แล้วให้ไปพบกูที่บ้าน"

ภูผากวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อดูว่าเช้านี้คนงานในไร่ทำงานกันอย่างเต็มที่ไหมก่อนจะเดินแวะเข้าไปหาคนงานผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินออกมาจากแปลงองุ่นเพื่อพักกินน้ำด้วยเขาอยากจะเจอคนขับรถส่วนตัวของเขาที่เช้านี้เขามีงานให้ทำ

"ค่ะนาย"

คนงานหญิงรีบวิ่งไปตามหานธีคนขับรถของเจ้านายทันทีทั้งที่ตัวเองยังกินน้ำไม่อิ่มท้องเลยด้วยความกลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์เสียขึ้นมาที่ต้องรอและเธอจะซวย

"ซุบซิบอะไรกัน"

ภูผาที่ออกเดินต่อเพื่อจะกลับบ้านถึงกับชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินคนงานซุบซิบกัน สายตาคมของเขาจ้องมองไปยังทุกคนอย่างดุดันด้วยเขาเกลียดการซุบซิบนินทาเป็นที่สุด

"ไม่มีครับ"

คนงานชายคนหนึ่งที่อายุมากแล้วจนทำงานหนักแทบจะไม่ไหวจนต้องมาเก็บองุ่นตอบออกไปด้วยความกล้าๆกลัวๆแต่ถ้าไม่มีใครเป็นคนตอบก็ไม่รู้ว่าทุกคนจะต้องเจอกับอะไร เพราะพวกเขานั้นแอบซุบซิบนินทาผู้เป็นเจ้านายจริงด้วยเพราะเมื่อคืนทุกคนได้ยินเสียงหญิงสาวร้องออกมาจากบ้านกลางหุบเขาจนใกล้รุ่งสางถึงได้เงียบลง พวกเขาต่างคาดเดากันว่าเธอนั้นได้ตายลงแล้วเหมือนกับหญิงสาวคนก่อนหน้านี้ที่ถูกพาไปที่บ้านหลังนั้น

"ไอ้พงษ์"

ภูผาหันไปเรียกเด็กติดยาเสพติดคนหนึ่งที่เขารับเลี้ยงเอาไว้และคอยให้ยาเสพติดเสพอยู่ตลอดเพื่อเอาไว้ใช้งานให้เข้ามาหา

"ครับนาย"

พงษ์ที่กำลังสั่นเพราะขาดยามาหลายชั่วโมงแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาภูผาตามเสียงเรียกราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาเพราะภูผาเป็นเพียงคนเดียวในไร่อันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ที่มียาเสพติดอยู่ในกระเป๋า

"พรุ่งนี้มึงพาคนงานในแปลงองุ่นทุกคนไปขุดดินที่ท้ายไร่ ใครอู้งานก็จัดการได้อย่าให้เหลือซากกลับมาให้รำคาญลูกตากู"

ภูผาผู้เป็นเจ้าชีวิตของทุกคนในไร่แห่งนี้ยื่นยาเสพติดให้กับพงษ์ที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่สามเม็ดให้มันหมดพอดีกับเวลาที่เขาต้องการใช้งานพงษ์ เพราะเขาต้องการให้เด็กที่ติดยาจนสมองไม่ดีทำงานรับใช้เขาด้วยความซื่อสัตย์ไม่นอกลู่นอกทางเพื่อจะกลับมายื่นมือขอยาในครั้งต่อไปได้ และพงษ์ไม่ใช่เด็กติดยาเพียงคนเดียวในไร่แห่งนี้มันยังมีอีกหลายคนและเขาก็ใช้วิธีเลี้ยงเอาไว้อย่างไอ้เด็กชื่อพงษ์คนนี้ทุกคน

"ครับนาย"

พงษ์รีบวิ่งไปตั้งท่าคุมคนงานในแปลงองุ่นทุกคนทันทีให้ภูผาผู้เป็นเจ้าชีวิตของเขาเห็นถึงความขยันและเพื่อยาเสพติดรอบหน้าที่จะได้เขาที่แสนจะขี้เกียจจำต้องทำงานอย่างขยันขันแข็ง

ภูผามองดูอย่างพึงพอใจแล้วก็เดินจากไปโดนไม่สนว่าจะมีเสียงของคนงานหลายเสียงกำลังแอบประท้วงเบาๆกันอยู่ ทุกคนสมควรโดนลงโทษแล้วเพราะเขาอุตส่าห์หาง านเบาๆเงินดีๆให้ทำเพราะเห็นว่าบางคนแก่ชรามากแล้วแต่ไม่มีรายได้ บางคนเป็นหญิงสาวที่ทำงานหนักไม่ไหว แต่ยังมาซุบซิบนินทาเขาต่อหน้าต่อตาแบบนี้ทุกคนก็สมควรโดนลงโทษ

"รางวัลของมึงสองตัว"

ร่างสูงใหญ่กำยำเดินกลับเข้ามาภายในบ้านหลังเล็กกลางหุบเขาอีกครั้งในช่วงเวลาเย็นหลังจากที่เขาออกไปเมื่อตอนเช้า

เขากลับมาพร้อมกับอาหารที่ถูกห่อใส่ถุงพลาสติกมาอย่างดีเพราะเขาใช้ลูกน้องออกไปซื้อหาของพวกนี้มาจากในตัวจังหวัด

เขาแวะเทอาหารเม็ดให้กับสุนัขคู่ใจทั้งสองตัวที่ทำหน้าที่เฝ้าของให้เขาเป็นอย่างดีจนเต็มชามอาหารของมันแล้วออกเดินต่อไปยังห้องนอนของเขา