สามีโปรดหยุดคลั่งรักข้าเถิด

คลั่งรักที่ 2 เกี้ยวเจ้าสาว

คลั่งรักที่ 2

เกี้ยวเจ้าสาว

ส่งตัวเจ้าสาว

ขบวนเจ้าสาวแห่งสกุลถานออกเดินทางอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปยังเทือกเขาฉิงลี่อันเป็นที่ตั้งแห่งสกุลเฉิงฝ่ายเจ้าบ่าว

ถานอ้ายเยว่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นด้วยความทรมานเพราะถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้อย่างแน่นหนา เพื่อป้องกันไม่ให้นางหลบหนีหรือแอบฆ่าตัวตายระหว่างเดินทาง อีกทั้งยังให้นางดื่มยากล่อมประสาทจนสิ้นไร้เรี่ยวแรง ง่วงงุนจนไม่อาจเปิดปรือดวงตาได้

ถานจิ้นเคอผู้เป็นพี่ชายและรับผิดชอบดูแลขบวนเจ้าสาวถึงกับควบม้ามาคอยเปิดม่านตรวจตราดูลมหายใจของนางเป็นระยะ ด้วยไม่อยากให้พี่ใหญ่และน้องสามที่ตนรักต้องกลายเป็นเจ้าสาวของท่านโหวปีศาจ หากว่านังคนไร้ค่าคิดตุกติกฆ่าตัวตายก่อนเวลาอันควร

“หึ! อย่างน้อยๆ นังโสโครกนี่ก็พอมีประโยชน์ต่อตระกูลบ้าง”

แค่นหัวเราะอย่างเหยียดหยันเมื่อเห็นสภาพไม่ได้สติของน้องสาวต่างมารดา

“ถึงชายแดนเทือกเขาฉิงลี่แล้วขอรับคุณชาย”

ทันทีที่ทหารม้าตะโกนส่งสัญญาณ สาวใช้สามนางก็หอบชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลเข้าไปในเกี้ยว จากนั้นจึงรุมจับอ้ายเยว่ที่ไม่มีสติแก้ผ้าออกจนหมดสิ้น กระชากเชือกที่มัดมือมัดเท้าออก แล้วสวมชุดเจ้าสาวให้อย่างไม่เบามือ เร่งสางผมที่แห้งกรังแล้วมัดรวบก่อนจะปักปิ่นทองลงไป สวมกำไลที่ข้อมือที่แทบไม่มีเนื้อมีเพียงหนังหุ้มกระดูก ก่อนจะผัดแป้งและชาดลงบนใบหน้าซีดเซียว

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะคุณชายรอง”

เพียงพริบตาเดียวสาวใช้ทั้งสามก็ก้าวออกมาจากเกี้ยว เร่งรายงานคุณชายเพียงหนึ่งเดียวแห่งสกุลถานด้วยกิริยานอบน้อม

“ดีมาก เดี๋ยวข้าจะจัดการคลายฤทธิ์ยากล่อมประสาทให้นางเอง”

จิ้นเคอใช้ฝ่ามือกระแทกลงบนแผ่นหลังผอมบักโกรก ขับไล่พิษกล่อมประสาทที่ปะปนอยู่ในกระแสเลือดของน้องสาวคนเล็กออกไปสามส่วน ทิ้งไว้ในร่างกายสองส่วนเพื่อสะกดให้นางนั่งนิ่งๆ โดยไม่คิดจะหลบหนีออกจากเกี้ยวเจ้าสาว

“คนของตระกูลเฉิงมาถึงแล้ว!”

ทหารฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไปย่างเท้าเข้ามาหาขบวนเจ้าสาว ทุกจังหวะการก้าวย่างนำมาซึ่งการสั่นสะเทือนของแผ่นดินโดยรอบ ฉายชัดว่าตระกูลเฉิงไม่ได้ส่งทหารปลายแถวมารับเจ้าสาว แต่กลับส่งทหารมากฝีมือที่มีพลังปราณขั้นสูงสุดมารับ

“คารวะคุณชายสองขอรับ”

ทหารของตระกูลเฉิงตะเบ็งเสียงดังลั่นจนทำให้ทหารของตระกูลถานถึงกับผงะถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดองค์ฮ่องเต้จึงไม่คิดเป็นศัตรูกับตระกูลเฉิง ขนาดทหารยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้วท่านโหวปีศาจเล่าจะน่ากลัวสักเพียงใด

“ข้ามาส่งน้องสาวคนเล็กของตระกูลเพื่อเป็นเจ้าสาวของท่านโหว แต่ด้วยภาระหน้าที่เบื้องหลังที่รออยู่ ข้าจึงไม่อาจไปส่งน้องสาวถึงจวนสกุลเฉิงดังที่ปรารถนา ดังนั้นจึงต้องส่งนางแต่เพียงตรงนี้ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย”

คุณชายจิ้นเคอเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มราบเรียบ อันที่จริงแล้วบิดาไม่คิดให้เขาไปส่งนางถึงในหุบเขาฉิงลี่ เพราะในนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและภยันตรายมากมาย

จึงได้ให้นกพิราบสื่อสารส่งจดหมายไปยังตระกูลเฉิง เพื่อให้ส่งคนออกมารับเจ้าสาวที่ขอบชายแดนเทือกเขาฉิงลี่

‘จำไว้นะเสี่ยวเคอ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องส่งนังนั่นให้ถึงมือคนของตระกูลเฉิง แต่อย่าได้ก้าวย่างเข้าไปในเทือกเขาฉิงลี่เป็นอันขาด เจ้าคือผู้สืบสกุลเพียงหนึ่งเดียวของข้า เจ้าสำคัญเกินกว่าที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงเพียงเพราะนังเด็กไร้ค่านั่น’

นั่นคือสิ่งที่บิดากำชับ หากเจ้าสาวตายระหว่างที่คนของตระกูลเฉิงอารักขา ย่อมไม่ใช่ความผิดของตระกูลถานที่ต้องรับผิดชอบ

“เรื่องนั้นท่านโหวเข้าใจดีว่าคุณชายมีภารกิจมากมาย ดังนั้นขอคุณชายถานอย่าได้กังวลใจขอรับ”

ชายสูงวัยซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าของทหารเหล่านี้เอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร

“ข้าดีใจที่ทางสกุลเฉิงและท่านโหวเข้าใจ อีกทั้งยังไม่ถือสาในความสะเพร่าของพวกเราในเรื่องนี้ หวังว่าความสัมพันธ์ของพวกเราสองตระกูลจะยังคงแน่นแฟ้นสืบไป”

คุณชายจิ้นเคอฝืนฉีกยิ้มแล้วตอบกลับไปอย่างสุภาพ กระนั้นริมฝีปากกลับกระตุกน้อยๆ อย่างไม่ชอบใจทหารหนุ่มนายหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ทหารสูงวัย

แววตาของทหารหนุ่มผู้นี้จองหองนัก กล้ามองสบตาเขาซึ่งเป็นถึงคุณชายสกุลถาน อีกทั้งยังแผ่ความชิงชังออกมาราวกับไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

‘ไอ้สวะชั้นต่ำ! ข้าอยากจะควักลูกนัยน์ตามันออกมานัก!’

แม้จะโกรธมากเพียงใด แต่ถานจิ้นเคอก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ตำหนิทหารของอีกฝ่าย เขาต้องเร่งทำหน้าที่ที่บิดามอบหมายให้เสร็จสิ้นโดยไม่มีข้อบกพร่อง

“ข้าจะนำทุกถ้อยคำของคุณชายถานไปรายงานแก่ประมุขเฉิงและท่านโหวอย่างแน่นอนขอรับ”

“เช่นนั้นพวกข้าขอลา”

จิ้นเคอเอ่ยลาพลางเหลือบมองไปยังทหารหนุ่มผู้นั้น เมื่อเห็นว่ามันยังมองเขาตาขวางอีกทั้งยังแผ่ปราณสังหารอ่อนๆ ออกมาอย่างไม่รู้จักกาลเทศะ เขาก็ถึงกับเผลอกัดฟันกรอด กำหมัดเข้าหากันแน่นจนลมบริเวณนั้นหมุนวนอย่างรุนแรง ก่อนจะหักห้ามใจแล้วกระโดดขึ้นควบม้า ตะโกนสั่งให้ทหารของตระกูลตามตนกลับไปโดยทิ้งเกี้ยวเจ้าสาวเอาไว้เบื้องหลังอย่างไม่แยแส

ฝุ่นที่คลุ้งตลบค่อยจางลงแล้ว มองเห็นหางม้ากวัดแกว่งจากไกลๆ ทหารสูงวัยนาม ‘หลิวอาน’ จึงหันไปค้อมศีรษะให้แก่ทหารหนุ่มข้างกายทันที

“จะเอาอย่างไรต่อไปดีขอรับท่านโหว”

เขารับใช้สกุลเฉิงมากว่าสามสิบปี ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านโหวจะใส่ใจใครสักคนได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังไม่คาดคิดเลยว่าท่านโหวที่ไร้หัวใจจะปลอมตัวมาเป็นทหารชั้นผู้น้อยเพียงเพราะต้องการมารอรับเจ้าสาวด้วยตนเอง

ทหารหนุ่มยศผู้น้อยแปรเปลี่ยนเป็นชายรูปร่างสูงโปร่งในชุดสีดำสนิท ดวงหน้าหล่อเหลาดุจเทพเซียน ทว่ากลับมีดวงตาดุดันราวปีศาจร้าย

“คุ้มกันเจ้าสาวของข้าด้วยชีวิตของพวกเจ้า”

“ขอรับท่านโหว!”

ทหารทุกนายขานรับแข็งขัน เฉิงหวังเล่ยเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเกี้ยวเจ้าสาว ก่อนจะค่อยเปิดผ้าม่านประตูเกี้ยวออกช้าๆ พบว่าเจ้าสาวของเขากำลังคู้กายอยู่ด้านในสุดของเกี้ยวด้วยดวงหน้าซีดเผือดจนแป้งและชาดแดงทาปากไม่อาจปกปิดความหวาดกลัวเหล่านั้นเอาไว้ได้

“ยะ...อย่า ดะ...ได้โปรด”

ถานอ้ายเยว่ยังคงมีสติเพียงครึ่งหนึ่ง และนั่นยิ่งทำให้นางไม่อาจควบคุมความรู้สึกของนางเอาไว้ได้ ความกลัวกดทับหัวใจจนหนักอึ้ง เรือนกายสั่นเทิ้มราวกับว่าไม่อาจฝืนรับพิษกล่อมประสาทที่หมุนวนอยู่ในเรือนร่างได้อีกต่อไป

คุณชายเฉิงไม่ได้เอื้อนเอ่ยอันใด มีเพียงแววตาที่เกรี้ยวกราดวาวโรจน์ก่อนที่เขาจะยื่นมือเข้าไปหาเจ้าสาว ดูดกระชากมวลสารบางอย่างในร่างกายของนางออกมา

“กรี๊ด!”

อ้ายเยว่กรีดร้องเสียงหลงด้วยคิดว่าท่านโหวปีศาจผู้นี้คงกำลังใช้วิชาหมื่นโลหิตดึงเลือดเนื้อออกจากร่างกายของนางอย่างไม่ต้องสงสัย ความหวาดกลัวผสานกับความอ่อนเพลียจึงทำให้นางกรีดร้องจนสลบไปในที่สุด

มือหนาหยาบกร้านปราดเข้าประคองร่างบางที่กำลังจะล้มคว่ำลงจากที่นั่งในเกี้ยวอย่างรวดเร็ว เขาโอบกอดนางเอาไว้อย่างหวงแหน ดวงตาแดงก่ำดั่งมีโลหิตเจือปน สันกรามปูดโปนจากการกัดข่มฟันกรอด

“ไอ้พวกสารเลวสกุลถาน ข้าจะฆ่าพวกมันทุกคนให้สาสมกับสิ่งที่มันทำกับผู้หญิงของข้า!”

มือหนายังคงดูดพิษกล่อมประสาทออกจากร่างกายที่ผอมแห้งอย่างแผ่วเบา ก่อนจะผลักปราณบริสุทธิ์ของตนเองเข้าสู่ร่างของนางเพื่อให้อวัยวะภายในร่างกายที่บอบช้ำได้ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

“อ้ายเอ๋อร์...เจ้าไม่ต้องกลัวสิ่งใดทั้งนั้น เมื่อเจ้ากลับคืนสู่อ้อมกอดข้า ข้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายทำลายเจ้าได้อีก ข้าสัญญา...”

น้ำเสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยราวกับให้คำมั่น หัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อกอดนางผู้เป็นที่รักเอาไว้แนบอกแล้วรับรู้ได้ถึงหนังหุ้มกระดูก ผอมแห้งดั่งกระดูกมีชีวิต

เจ็บ!

ราวกับถูกมีดกรีดลงบนหัวใจ!

โกรธแค้นจนดวงตาแดงกร้าวอาบโลหิต!