สามีโปรดหยุดคลั่งรักข้าเถิด

คลั่งรักที่ 3 ข้าทำผิดต่อเจ้า

คลั่งรักที่ 3

ข้าทำผิดต่อเจ้า

ขอโทษ...

ทันทีที่คุณชายเฉิงหวังเล่ยอุ้มเจ้าสาวเข้ามาในจวนอย่างเร่งรีบ ทุกคนที่กำลังยืนรอต้อนรับขบวนเกี้ยวเจ้าสาวก็ถึงกับแตกฮืออลหม่าน พ่อบ้านประจำตระกูลรีบเร่งไปตามหมอ สาวใช้วิ่งวุ่นเตรียมน้ำอุ่นและผ้าขาวสะอาดเพิ่มเติม

ท่านโหวปีศาจค่อยๆ วางเจ้าสาวที่บอบบางราวกับจะแตกหักลงบนเตียงวิวาห์สีแดงมงคลอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาหม่นเศร้าราวกับอาบไล้ไปด้วยความรู้สึกผิดมากมายที่กำลังกัดกร่อนอยู่ภายในจิตใจ

ทรุดกายลงคุกเข่าข้างเตียงก่อนจะกุมมือผอมแห้งขึ้นมาแนบใบหน้าตนเอง มือของนางสากกระด้างอย่างคนทำงานหนักมากทั้งชีวิต

“ข้าควรจะไปรับเจ้าให้เร็วกว่านี้ แต่ข้าไม่อาจทำได้ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ...”

หยาดน้ำตาหลั่งรินออกจากดวงตาคมวาวดุดันดั่งดวงตาปีศาจ เป็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่กลั่นออกมาจากห้วงลึกในหัวใจที่บอบช้ำ

ทันทีที่โหวปีศาจหวนคืนกลับมา เขาก็เร่งรีบทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่ดีพอ เพราะเขาได้หวนคืนกลับมาในวันนี้...วันที่เกี้ยวเจ้าสาวแห่งสกุลถานได้เดินทางมาถึงเขตแดนฉิงลี่เฉกเช่นในครั้งก่อน โดยที่เขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

สิ่งที่ทำได้คือการออกไปรับนางด้วยตนเอง และโอบกอดเจ้าสาวด้วยสองมือของเขา

“ข้าไม่คู่ควรกับเจ้าเลยจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็เป็นคนโลภที่เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะปล่อยมือเจ้าให้ไกลห่าง...”

เฉิงหวังเล่ยกล่าวโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกชิงชังตนเองในชาติก่อนที่ไม่เคยเฉลียวใจสงสัยเลยว่า เจ้าสาวที่อยู่ในเกี้ยววิวาห์มีสภาพเช่นไร นางเจ็บปวดปางตายแทบสิ้นลมหายใจ ต้องรอนแรมเดินทางมาไกลแสนไกลจนปราณชีวิตแทบสูญสิ้น

หวังเล่ยไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าสาวของตนนั้นผอมแห้งมีเพียงหนังหุ้มกระดูก ถูกครอบครัวทำร้ายอย่างแสนสาหัสเพียงใด

ในชาติก่อน...ทุกครั้งที่เขาพยายามเข้าใกล้พูดคุยถามไถ่ นางมักจะหลุบตาต่ำ ก้มหน้าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขาจึงคิดว่าการที่ต่างคนต่างอยู่คงเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว จึงมุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังศึกสงครามกับกองทัพอสูรที่ติดพันมายาวนาน

โหวหนุ่มปล่อยนางไว้เป็นเพียงภรรยาในนาม คิดแค่เพียงว่ามอบที่อยู่อาศัย เสื้อผ้าราคาแพง เพชรพลอยเลอค่า อาหารรสเลิศ อำนาจ และเงินตราแก่นางเพื่อให้บรรลุพันธสัญญาวิวาห์เพียงเท่านั้น

นานๆ ครั้งจึงจะกลับมาที่จวน สังเกตเห็นว่าภรรยาในนามกินอิ่ม นอนหลับ ใบหน้าเริ่มมีน้ำมีนวล เขาเฝ้ามองรอยยิ้ม เงี่ยฟังเสียงหัวเราะ แอบมองนางวาดภาพลงบนผืนผ้าใบขนาดใหญ่อย่างคล่องแคล่วจนก่อเกิดเป็นความผูกพันขึ้นในใจอย่างเงียบงัน แล้วคิดไปเองว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนางแล้ว

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่นางต้องการคือ ‘เขา’ หาใช่สิ่งของนอกกายมากมายที่มอบให้

กว่าที่เขาจะรู้ตัวทุกสิ่งทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว...

เขาทำผิดพลาดอย่างมหันต์! และเขาจะไม่มีวันทำผิดพลาดซ้ำสองอีกเป็นอันขาด!

“อ้ายเอ๋อร์...ข้าจะเป็นของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะต้องการข้าหรือไม่ก็ตาม”

จุมพิตลงบนหลังมือแผ่วเบา ปล่อยหยาดน้ำตาของลูกผู้ชายให้หลั่งรินรดลงบนหลังมือจนเปียกชุ่ม

“ท่านหมอมาแล้วขอรับท่านโหว”

“ให้รีบเข้ามา!”

ท่านโหวปีศาจรีบใช้มือปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถอยหลังห่างจากเตียงเพื่อให้หมอทำการรักษาเจ้าสาวของเขาได้อย่างสะดวก

“ขอรับ”

ทันทีที่หมอสูงวัยประจำตระกูลก้าวย่างเข้ามา ก็ถึงกับผงะที่พบว่าหญิงสาวมีพลังชีวิตอ่อนแรงอยู่บนเตียงวิวาห์ อีกทั้งภายในเรือนร่างของหญิงผู้นี้ยังเต็มไปด้วยปราณของคุณชายเฉิง ราวกับว่าปราณนี้ได้หล่อเลี้ยงประคองชีวิตของนางเอาไว้

ฉายชัดแล้วว่าหญิงผู้นี้สำคัญกับคุณชายเฉิงหวังเล่ยมากเพียงใด

“ไม่ต้องห่วงขอรับท่านโหว ข้าจะรักษาคุณหนูท่านนี้อย่างสุดความสามารถ”