Chapter 7
1043 Words
พิ้งค์กี้ Talk
เช้าวันต่อมา....
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แต่ว่าฉันขยับร่างกายของตัวเองลำบากมากๆอ่ะ อย่างกับผีอำ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็หน้าร้อนผ่าว เขินนนนน ฉันขยับตัวหันไปด้านข้างมองเห็นคนตัวโตหลับตาพริ้ม มือเขายังพาดเอวของฉันอยู่ ฉันเลื่อนมือไปจับที่หน้าของเขาลูบไล้ไปมา นี่เขาเป็นของฉันแล้วใช่ไหม ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรักเขาได้มากขนาดนี้ทั้งๆที่เขาเย็นชากับฉันสารพัด พูดน้อย ไม่เคยนุ่มนวลกับฉันเลยสักนิด เห้อ ถ้าวันหนึ่งเขาทิ้งฉันไปแล้วสภาพฉันมันจะเป็นยังไงไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
ฉันพยุงตัวเองออกมาจากเตียง ก้าวขาลงไปได้แค่ก้าวเดียวก็ล้มลงไปทันที
"โอ๊ยยยยยยย"
ฉันล้มลงไปเอามือกุมท้องไว้ ทำไมมันปวดและจุกท้องน้อยขนาดนี้เนี้ย ช่วงล่างยิ่งแล้วใหญ่ระบมไปหมดแล้ว สงสัยฉันจะเสียงดังไปหน่อยคนตัวโตที่หลับอยู่บนเตียงตกใจตื่นรีบวิ่งกรูมาทางฉัน
"จะไปไหน"
เขาถามฉันพร้อมจับแขนฉันพยุงลุกขึ้น ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาอ้อนๆ
"พิ้งค์ปวดท้อง พิ้งค์เดินไม่ไหวอ่ะ พี่หมออุ้มพิ้งค์หน่อยนะๆ"
ฉันโอบล้อมมือไปที่คอของเขา มองเขาด้วยสายตาเย้ายวน
"หึ อยากโดนอีกใช่ไหม"
สายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นหื่นกระหาย โอ้ยังๆ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนเกือบเช้า ถ้าเขาจะทำอีกฉันตายคาเตียงแน่ๆ ฉันหลบสายตาของเขา ก้มหน้างุดๆซุกลงบนแผงอกของเขา
" พิ้งค์เปล่าซะหน่อย อยากอาบน้ำ อุ้มไปหน่อย"
"หึ"
เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนที่จะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วเดินตรงไปที่อ่างในห้องน้ำ เขาวางฉันลงอย่างเบามือ ก้มลงมาหอมแก้มฉัน
ฟอดดดดดดดดด
"เสร็จแล้วเรียก"
อร๊ายยยยย ทำตัวไม่ถูกเขินหนัก อยู่ๆก็มาทำตัวนุ่มนวลกับฉันปกติไม่มีหรอกแบบนี้อ่ะ แต่ว่าคำพูดคำจายังเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ยังไงเขาก็เริ่มอ่อนโยนกับฉันมาบ้างแล้วละยังเหลือเวลาที่ฉันจะทำให้เขารักฉันได้
20นาทีผ่านไป...
"พี่หมอพิ้งค์เสร็จแล้วค่ะ"
ฉันตะโกนออกไปเรียกเขา สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาเดินมาอุ้มฉันออกไป ตอนนี้ร่างกายฉันมีแค่ผ้าขนหนูพันตัวแต่ผืนเดียว เขาพาฉันเดินไปวางลงที่เตียง แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งมาเช็ดหัวให้ฉัน เห้ออ แล้วจะไม่ให้รักให้หลงได้ไง ดูการกระทำของเขาสิ
"ผมยาวจัง น่าจะแห้งยาก ใช้ไดร์เป่าผมไหม"
เขาถามฉันขึ้นมา แล้วคือผู้ชายมีไดร์เป่าผมในห้อง หรือว่า..
"ทำไมหน้างอ"
ฉันสะบัดหน้าหนีเขา อยู่ๆน้ำตาก็จะไหล ทำไมฉันอ่อนไหวง่ายแบบนี้ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขานี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นิดๆหน่อยๆก็จะร้องแล้ว
" พิ้งค์กี้ฉันถาม "
ฉันลุกขึ้นไปแต่งตัวทันทีไม่ยอมพูดอะไร เขามองตามฉันอย่างงงๆ ดูเขาเหมือนจะพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่
"เธอจะเอาใช่ไหม"
ฉันหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ฮึกๆๆ น้ำตาเริ่มไหล หน้าร้อนผ่าวไปหมด ไม่ไหวแล้วฉันอยู่ไม่ได้แล้ว ฮึก
"พิงค์กี้เธอเป็นอะไร"
เขากระชากแขนฉันจนฉันเซไปชนเขา
"ปล่อยนะพิ้งค์เจ็บ"
ฉันพยายามสบัดมือของเขาออก แต่เขาก็จับไว้แน่นแถมบีบมันแรงจนมันจ้ำแดงหมดแล้ว
"เป็นไร"
"เปล่าค่ะ พิ้งค์จะรีบกลับเดี๋ยวแฟนพี่มาเห็น"
ฉันพูดไปน้ำตาไหลไป ฮึก คนใจร้าย มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง
" แฟนไหน"
คนบ้า จะแฟนไหนเล่าก็แฟนพี่นะสิ ฮึก
" เฮ้อ ฉันยังไม่มีแฟน"
ฮึกๆ เห็นมั้ยละ ห๊ะ ยะ ยัง มะไม่มีเหรอ ฉันเงยหน้ามองหน้าเขา จากร้องไห้ตอนนี้หน้าเอ๋อแดกแล้วล่ะ
" แล้วทำไมห้องมีไดร์เป่าผมด้วย"
ฉันถามเขาไปเพราะฉันสงสัย ผู้ชายมันต้องใช้ด้วยเหรอไง ของแบบนี้เขามีแต่ผู้หญิงยะที่มี
"เมื่อก่อนผมยาวนะ เลยซื้อมาใช้ ตัดไปหลายปีแล้วแต่ของมันยังมี เข้าใจไหมยัยบื้อ"
พูดจบก็ผลักหัวฉัน จนฉันเซไปด้านหลัง เห้อ ตอนนี้รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันปาดน้ำตา แล้ววิ่งไปกอดแขนเขาไว้
"พิ้งค์ขอโทษน้า"
ฉันออดอ้อนเขา เอาหน้าซุกกับไหล่กว้าง อบอุ่นจัง คิคิ
" นี่ ปล่อยได้แล้ว"
เขาพยายามแกะมือตุ๊กแกของฉันออก ไม่มีทางหรอกใครจะปล่อยง่ายๆเล่า
"ไม่"
ฉันปฏิเสธหัวชนฝา ปล่อยก็โง่อ่ะสิ
"เออไม่ปล่อยก็ไม่ปล่อย เอานมถูเข้าไป ตอนนี้เริ่มจะแข็งเต็มที่แล้วล่ะ"
พูดจบก็ยืนนิ่งให้ฉันเกาะเขาต่อ อะ อะไร นะ แข็ง อะไรแข็ง
" อะ อะไรแข็ง"
ฉันถามออกไปอย่างสงสัย อะไรแข็งวะ มือ แขน หน้าอก อ่ะ หรือว่า
"อันนี่ไงที่แข็ง"
พูดจบก็ดึงมือฉันออกไปจับแก่นกายของเขาที่มันโตเต็มที่แล้ว อร๊ายยยยย
" กริ๊ดดดดดดด ไม่เอาๆ"
ฉันพยายามสะบัดมือออก เขาหัวเราะแล้วย่างสุขุมเข้ามาหาฉัน ฉันถอยหลังหนีจนติดกำแพง เขาตามติดฉันมาจนตอนนี้เราสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"พะ พี่ มะ หมอ หยุด นะ"
ฉันผลักหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าของฉัน ตอนนี้เขาหน้ากลัวมากอ่ะ ฉันจะรอดไหมเนี้ย
" ไม่ ขออีกรอบแล้วจะพาไปกินข้าว"
พูดจบก็อุ้มฉันไปที่เตียงทันที อร๊ายยยย จะลุกจากเตียงไหวมั้ยเนี้ย ไอ้พี่คนหื่นนนนนน
- Writer
