“อื้อ เมื่อยตัวไปหมด” เรียวแขนยกขึ้นบิดขี้เกียจ เหมือนในทุกๆ เช้า ทว่านางกลับลืมไปว่า เมื่อคืนตนเองมิได้นอนคนเดียวบนเตียง
“จะนอนอีกนานหรือไม่ ข้าจะได้ออกเดินทางก่อน”
“หา ท่านจะไปแล้วหรือ ว๊าย!” เพราะลืมไปว่าตนเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ร่างเปลือยจึงลุกขึ้นนั่ง ต้องรีบดึงผ้าห่มมาคลุมกายแทบไม่ทัน
“มิต้องทำทีเอียงอาย ข้าเห็นทุกอย่างแล้ว แม้จะไม่ได้อยากมองก็ตาม…หากจะกลับก็รีบแต่งตัว!”
หลิวอี้เฟิงเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งให้อันหรานงุนงงว่าผู้ใดทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียแต่เช้า
“มิใช่เรากระมัง เมื่อคืนเราก็ไม่ได้ยั่วยวนเขานะ” แล้วเหตุใดชายหนุ่มถึงแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่นางตั้งแต่เช้าเช่นนี้
ยังไม่ทันได้คิดหาเหตุผล เสี่ยวจูก็เข้ามาช่วยแต่งกายเสียก่อน อันหรานจึงพักเรื่องนั้นไว้ แล้วรีบล้างหน้าล้างตา ก่อนที่สามีน่าชังจะทิ้งนางไว้ที่นี่
หลังจากกลับถึงเรือน หลิวอี้เฟิงก็มีท่าทีแปลกไป เขามักจะสอดส่องม
