สามี ข้าจะตัดขาดกับท่าน

ไฟทุกดวงภายในคอนโดหรูถูกปิดจนมืดสนิท ให้เหมาะแก่การพักผ่อน ทว่าหญิงสาวร่างเล็ก กลับนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนุ่ม เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามขมับ “อื้อ ปะ ปล่อยข้า พอแล้ว! พอได้แล้ว!” เสียงตะโกนดังลั่น ทั้งที่เจ้าตัวยังจมดิ่งอยู่ในความฝันอันเจ็บปวด หลังจากที่บินลัดฟ้าไปเยี่ยมหลุมศพย่าและพ่อที่แผ่นดินใหญ่ เซี่ยอันหรานในวัยยี่สิบสาม ก็เริ่มฝันว่าตนเองเป็นสตรีในยุคโบราณ เดิมทีเธอก็คิดว่าเป็นเพียงฝันเรื่อยเปื่อย แต่ฝันนั้นกลับต่อเนื่องกันทุกคืน ตั้งแต่เป็นทารก จนเติบใหญ่ ทุกอย่างในฝันเหมือนเกิดขึ้นจริง อันหรานรู้สึกรัก รู้สึกผูกพัน แต่ก็รู้สึกเจ็บ และโกรธด้วยเช่นกัน จนบางครั้งตื่นขึ้นมาแล้ว เธอยังหยุดร้องไม่ได้ ทว่าในฝัน อันหรานตัดสินใจทำสิ่งใดมิได้เลย ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิด รอรับคำสั่งเท่านั้น อย่างเช่นคืนนี้… ภายในความฝัน เซี่ยอันหรานกำลังถูกบ่าวจับนอนคว่ำลงกับแท่นไม้ ตรึงแขนขาทั้งสองข้างเอาไว้จนแน่น แผ่นหลังถูกไม้ตีกระทบลงมานับครั้งไม่ถ้วน จนผ้าเนื้อดีฉีกขาดแทบเห็นเนื้อหนังด้านใน เลือดที่ไหลซึมเปรอะเปื้อนอาภรณ์อย่างน่าอเนจอนาถ “โบยครบสิบไม้แล้ว ปล่อยข้า!” “โบยเพิ่มอีก ท่านราชครูสั่งให้โบยจนกว่านางจะสำนึก” แม้ว่าอันหรานจะพยายามดิ้นรน หลีกหนีอย่างไร เธอก็ไม่อาจหลุดพ้นจากตรงนั้นได้ กระทั่งลมหายใจเริ่มหดหายลงไปทุกที เฮือก!!! อันหรานสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับน้ำสีใสที่ไหลอาบลงมาท่วมหน้า เหงื่อไคลเต็มตัว ทั้งที่ห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำ กายสาวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว กับสิ่งที่เกิดขึ้นในฝัน “โถ่เอ๊ย! ตื่นขึ้นมาทำไมตอนนี้” สาวลูกครึ่งไทย-จีน ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง หวังให้ตนเองกลับเข้าไปในฝัน เพราะเธออยากรู้เรื่องราวต่อจากนั้น แต่นอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ ในหัวเล็กเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนที่นางรัก จึงรังเกียจนางถึงขั้นคิดฆ่าแกงกัน อันหรานตัดสินใจลุกขึ้นมาถ่ายทอดเรื่องราวในฝัน ลงในสมุดไดอารี่เล่มโปรดอย่างที่เคยทำมาโดยตลอด ทุกบรรทัดร้อยเรียงเรื่องราวไว้ตั้งแต่ครั้งแรก… เซี่ยอันหรานฝันว่าตนเองเป็นบุตรสาวคนโตของสกุลเซี่ย สกุลวาณิชที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้นตง มีบิดา มารดา และพี่ชายที่คอยเอาอกเอาใจนาง จนอันหรานมีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ อยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ ทว่านางก็มิใช่คนเลวร้าย ซ้ำยังดูหัวอ่อน เชื่อคนง่ายเกินไปเสียด้วยซ้ำ แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึ่ง อันหรานในวัยสิบเจ็ดหนาว ลื่นตกลงไปในสระบัว ยังดีที่มีท่านราชครูหลิวอี้เฟิงเข้ามาช่วยไว้ และเหตุการณ์นั้นก็ทำให้หญิงสาวปักใจรักราชครูหนุ่ม นางจึงพยายามทำให้ตนเองได้ตบแต่งเข้าไปในสกุลหลิว ด้วยความรักที่มีต่อหลิวอี้เฟิง ความโง่เขลาจึงบังเกิดขึ้น อันหรานหลงเชื่อคำของสาวใช้ ลงมือวางยาปลุกกำหนัดท่านราชครู จนเกิดเรื่องไม่งาม สุดท้ายนางจึงได้ตบแต่งกับชายหนุ่ม อย่างที่ตนเองคาดหวัง ทว่าทุกอย่างมิได้เป็นอย่างที่คิดไว้ เพราะนับจากนั้นหลิวอี้เฟิงก็ไม่เคยเหลียวแลนาง ขนาดรู้ว่าภรรยาตั้งท้อง เขายังไม่มาสน เพียงแค่ส่งของบำรุงมาให้ แต่กระนั้นอันหรานก็ยังหวังว่าบุตรในครรภ์ จะเกิดมาเป็นชาย ได้เป็นคุณชายใหญ่สกุลหลิว เป็นผู้สืบสกุล ถึงครานั้นสามีคงจะเห็นนางอยู่ในสายตาบ้าง ทุกอย่างผิดไปจากที่คิด…เพราะนางคลอดบุตรสาว แม้ราชครูหนุ่มจะมาอุ้มชูหลิวอวี้หลิงอย่างบิดาที่ดีพึงกระทำ แต่เขากลับมิได้ใส่ใจมารดาของบุตรแม้แต่น้อย ยังคงเมินเฉย ทำท่ารังเกียจ โดยที่อันหรานเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดสามีจึงชังน้ำหน้านางนักหนา “เฮ้อ! ทำไมความรักถึงทำให้คนเราโง่เง่าได้ขนาดนั้นนะ ในเมื่อเขาไม่รักทำไมยังไม่หยุดอีก” มือเล็กขีดเขียนเรื่องราวไป ก็บ่นอุบไปเรื่อย เพราะอันหรานเองก็ขัดใจกับเรื่องราวในฝันเช่นกัน ก่อนหน้าเธอยอมรับว่าหลิวอี้เฟิงนิสัยใจคอใช้ได้ สุภาพ อ่อนโยน ทั้งรูปร่างหน้าตาก็ดี ตัวเธอเองยังแอบรู้สึกหวั่นไหวกับชายผู้นี้เหมือนในฝัน แต่หลังจากแต่งงาน อีกฝ่ายก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอจึงไม่เข้าใจว่า ทำไมในฝันตนเองยังรักบุคคลนี้ได้อีก อย่างเหตุการณ์ที่ถูกโบยเมื่อครู่ ก็เป็นคำสั่งของหลิวอี้เฟิง สามีจอมโหดผู้นั้น เรื่องราวในฝัน หลังจากที่เซี่ยอันหรานลองมาทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ไม่อาจทำให้สามีหันมารักนางได้ นางจึงลองใช้ไสยศาสตร์อย่างที่คนสนิทของนางบอก “ฮูหยินลองให้นักพรตมาทำพิธีเสน่ห์ดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูจ้งใช้คุณไสยทำให้นายท่านลุ่มหลง เห็นทีฮูหยินคงต้องใช้วิธีนี้แก้” ด้วยคำพูดหว่านล้อมของสาวใช้ อันหรานจึงตัดสินใจทำไปโดยมิได้ไตร่ตรองให้ดี จนไม่รู้ว่านี่เป็นแผนชั่วของสามีกับคนรักของเขา คุณหนูจ้งเถียนเหม่ย เพราะยามที่อันหรานนำหุ่นฟางจากนักพรต ไปวางใต้เตียงสามี นางก็ถูกหลิวอี้เฟิงจับได้ทันที ทั้งเขายังมีคุณหนูจ้ง นักพรตคนนั้น และสาวใช้ของอันหรานเป็นพยาน เพียงเท่านั้นอันหรานก็รับรู้ได้ทันทีว่าจือจือ สาวใช้ของนางได้ถูกสามีชั่วซื้อตัวไปเรียบร้อยแล้ว นางจึงทำได้เพียงก้มหน้ารับโทษ สังเวยชีวิตให้กับความโง่ของตนเอง “ทีแรกทำเป็นสั่งโบยแค่สิบไม้ อยู่ๆ ก็ให้บ่าวโบยเพิ่ม หึ! มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าอยากให้เราตาย ร่วมมือกันสินะ” มือเล็กขีดปากกาทับชื่อของอี้เฟิงซ้ำๆ ระบายความโกรธ ที่ทำให้เธอเสียน้ำตา เมื่อได้ระบายความโมโหผ่านตัวหนังสือจนครบแล้ว ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทันใด หญิงสาวจึงรีบวางปากกา แล้วก้าวขึ้นเตียงนอนทันที พลางภาวนาให้ฝันถึงเรื่องราวต่อจากนั้น . . เสียงพูดคุยดังขึ้นเบาๆ จนคนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงนึกรำคาญ อันหรานจำใจฝืนความง่วง ตื่นขึ้นมาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่เพียงลืมตา ก็เห็นเรือนไม้ที่คุ้นเคย มุมปากเล็กกระตุกยิ้ม คิดว่าตนเองคงกลับมาฝันถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนั้น “ท่านแม่ยิ้มเจ้าค่ะท่านย่าทวด” เสียงเล็กทำให้อันหรานหันไปมอง แล้วก็เห็นว่าบุตรสาวตัวน้อยของนาง กำลังเกาะขอบเตียงเฝ้ามองนางอยู่ “หลิงหลิง ท่านย่า” “ฟื้นแล้วหรืออันเอ๋อร์ เจ้านอนหลับไปถึงสามวัน ยังเจ็บที่ใดอยู่หรือไม่” ฉินเยว่เผิง ฮูหยินเฒ่าสกุลหลิวไถ่ถามด้วยความห่วงใย ได้ยินดังนั้นอันหรานก็ฝืนความเจ็บ ลุกขึ้นยืน เพื่อคำนับย่าสามี แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อร่างกายของนางขยับตามความต้องการ ไม่เหมือนกับที่เคยฝันในครั้งก่อนๆ “มิต้องลุกๆ เจ้านอนรออยู่ตรงนี้ ข้าจะไปสั่งบ่าวไพร่ต้มยาบำรุงมาให้” “เอ่อ ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” เซี่ยอันหรานมองตามผู้อาวุโสของเรือน ที่ออกไปพร้อมกับเด็กน้อยวัยสามขวบ พอลับตา หญิงสาวก็หันมาสนใจตนเอง ลองยกไม้ยกมือตามใจตนเอง ลองพูดในสิ่งที่อยากพูด !!!? “ขะ ขยับได้ พูดได้ด้วย” อันหรานสามารถสั่งร่างกายตัวเอง ให้ทำอย่างที่นางต้องการได้ทั้งหมด ทั้งที่ในฝันครั้งก่อนๆ นางมิเคยทำได้เลยสักครั้ง “นะ นี่หมายความว่าฉันเข้ามาอยู่ในฝันจริงๆ แล้ว…เหลือจะเชื่อ!” เสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกดังขึ้นทั่วเรือน จนผู้มาเยือนถึงกับเอ่ยค่อนแคะ “หึ นี่น่ะหรือคนที่กำลังจะตาย คิดใช้มารยาหลอกล่อข้าอีกแล้วใช่หรือไม่” “…” “น่าขยะแขยงเกินทน!”