บรรยากาศในเรือนสกุลหลิว เต็มไปด้วยความโศกเศร้า นับตั้งแต่ที่สกุลเซี่ยถูกปล้นครานั้น คนในเรือนที่รอดชีวิตมาได้ ก็ถูกพามาพักฟื้นที่เรือนสกุลหลิว เพราะเรือนสกุลเซี่ยเกิดความเสียหายจนไม่สามารถพักอาศัยได้
“ท่านพ่อเจ้าคะ เมื่อไหร่ท่านแม่จะตื่นหรือเจ้าคะ”
“อีกไม่นานดอก หากเจ้าเป็นเด็กดี มารดาของเจ้าจะต้องตื่นขึ้นมาในเร็ววัน” อี้เฟิงลูบหัวกลม พร้อมกับยิ้มปลอบโยนบุตรสาว แต่กระนั้นเขากลับไม่แน่ใจ ว่าคนรักจะฟื้นคืนสติเมื่อใด
เพราะนับจากที่นางโดนทำร้าย เวลาก็ล่วงเลยมากว่าเจ็ดวันแล้ว ไม่ว่าจะพาหมอมาดูอาการกี่คน ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าต้องรอร่างกายพักฟื้นให้เต็มที่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่านานเท่าใด
“เจ้าค่ะ ลูกจะเป็นเด็กดีทุกวัน ให้ลูกช่วยนะเจ้าคะ” มือป้อมรับเอาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้มารดา
“เบาแรงลงหน่อยเถิด ประเดี๋ยวท่านแม่จะเจ็บนะ”
“เจ้าค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มบาง มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
