ก่อนหน้านี้พี่คิมพูดเองว่าจะแวะเซเว่นให้ แต่เพราะรถติดจนแทบไม่สามารถเคลื่อนไหวไปไหนไกล ทำให้เราไม่ถึงร้านสะดวกซื้ออย่างที่คิดไว้สักที
จริงๆ มันก็อีกไม่ไกลหรอก ฉันเห็นแสงคุ้นตาอยู่ตรงโน้น ใช้เวลาเดินเท้าไป-กลับคงไม่นาน เพราะดูจากสภาพการจราจรในตอนนี้แล้ว คิดว่าต่อให้กลับเข้ามานั่งด้านในกระทั่งหลับไปสองตื่น รถก็ยังคงไปไม่ไกลจากจุดนี้นัก
“อยากลงไปซื้อเอง?” พี่คิมถามเหมือนต้องการความแน่ใจ และไม่ลืมมองสายฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างหนักหน่วง
ทำท่าทางเหมือนจะเป็นห่วง แต่หนูดูออกนะว่าพี่ไม่จริงใจ
พี่มันคนเสแสร้ง
ไอ้บ้าเอ๊ย อย่าคิดว่าหนูไม่รู้นะ!
“หนูก็ต้องเป็นคนไปซื้อเองอยู่แล้วนะ” ฉันบอก ไม่ได้คาดหวังอะไรจากคนใจดำอย่างเขาเลย ขอแค่ระหว่างนี้เขาไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวก็พอ
เปล่าโหยหาอาลัยอาวรณ์ค่ะ หนูแค่ไม่มีเงินนั่งรถกลับบ้านเฉยๆ...
“เปิดประตูได้เลย” เพียงไม่นานเสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้น
“หนูไม่มีเง
