“จะมาหรือไม่มา?” พี่คิมจ้องมองฉัน นัยน์ตาที่คมยิ่งกว่าใบมีดทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายอีกหนึ่งอึก ถึงอย่างนั้นก็ยังคงไม่ไหวติงต่อปฏิกิริยาเร่งเร้าอันแสนเย็นชาของเขา
“แล้วพี่จะยอมไปหรือเปล่า?” ฉันทำใจดีสู้เสือแล้วเอ่ยถามในขณะที่สองตามองเขาอย่างระแวงภัย “...ถ้าหนูทำแผลให้พี่ พี่จะออกไปจากห้องหนูหรือเปล่า”
ก็อยากพยศให้มากกว่านี้ แต่ในเมื่อเขาหัวแข็งและแสนจะดื้อด้าน ทางเดียวที่พอทำได้คงมีแค่การยื่นหมูยื่นแมวเท่านั้น
“ก็มาทำดีๆ พี่จะได้ไปดีๆ”
พี่คิมไม่ได้ฉายแววหงุดหงิดอะไรที่ฉันยื่นข้อเสนอ กลับกัน น้ำเสียงนั้นดูธรรมดามากจนฉันต้องนั่งชั่งใจต่ออีกราวๆ สองนาทีจึงกล้าขยับตัว
แต่ขยับเข้าไปใกล้เขาได้ไม่ทันไร ท่อนแขนแข็งแรงก็ตรงเข้ามาโอบก่อนจะออกแรงเพียงหนึ่งในสี่ส่วนเพื่อให้ฉันถลาขึ้นไปนั่งบนตักเขาอย่างช่วยไม่ได้!
“พะ พี่คิม!”
และแน่นอนว่าการกระทำที่นับว่าเป็นการถือวิสาสะมากจนเกินไปทำให้ฉันหลุดเร
