“ถ้าพี่ไม่ไป หนูจะทำไม?” ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาขณะมองเจ้าของใบหน้ารูปไข่ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร แผ่นหลังเธอสัมผัสหัวเตียงชนิดที่ว่าอีกหน่อยก็สามารถรวมร่างกับมันได้อยู่แล้ว
กลัวจนตัวสั่นขนาดนี้ แล้วทำไมยังปีกกล้าขาแข็ง
อายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กนุ่มนิ่มที่ถ้ามองด้วยตาเปล่าคงคิดว่าไร้พิษสง ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้น จนกระทั่งใช้เวลาคลุกคลีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งจึงพบว่าเธอเองก็แสบใช่ย่อย
ต่อต้านหรือสู้รบด้วยไม่ได้ แต่แววตากลมโตที่สะท้อนภาพผมอยู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธและคำสาปแช่งมากมายแค่ไหน ทำไมผมจะไม่รู้
“พี่คิม พี่มันเห็นแก่ตัว…” อายก่นด่าผมด้วยโทนเสียงที่ทั้งสั่นและแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ทำไมต้องทำกับหนูขนาดนี้ พี่แค้นอะไรนักหนาเหรอ…”
สองตากลมโตวาวระริกคล้ายกับจะร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา
ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปากอีกครั้ง ก่อนจัดการโยนบุหรี่ที่ถูกเปลวไฟเผาไปจนเกือบสุดมวนทิ้
