บทที่ห้า จับหางเสือ + EBOOK
1775 Words
ธารน้ำใสสะอาดไหลไปตามทาง ก้อนหินกลมเล็กกลาดเกลื่อนถมเป็นพื้น ความลึกแตกต่างกันไป สายลมเย็นโบกสะบัดทำให้ผิวน้ำกระเพื่อม
ฉันถอดรองเท้าผ้าใบวางไว้ ยื่นปลายเท้าแตะเล็กน้อยก่อนจะเหยียบลงเต็มฝ่าเท้า ถอดเสื้อบางที่ห่อหุ้มร่างกายออก พับมันวางไว้บนกระเป๋าเป้ จากนั้นจึงตามด้วยกางเกงขาสั้น
“นาย ฉัน...” หันไปเพื่อจะบอกเขาว่าให้ช่วยดูแลรักษาความปลอดภัยจากสัตว์ป่าและเฝ้าของให้ แต่กลับเห็นอวัชกำลังยกมือปิดตา
“อายอะไรกัน มันก็เหมือนบิกินีนั่นแหละ ไม่ได้โป๊อะไรเลย ลงด้วยกันไหม?”
เขาส่ายหน้า ก้มหน้างุดพยายามไม่มองหญิงสาวที่กำลังเปลือยกายต่อหน้า แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันแอบเหลือบมองเป็นระยะ
“งั้น… เฝ้าไม่ให้สัตว์มาทางนี้ได้ไหม?”
เขาพยักหน้ารับ และเดินถอยห่างไปนั่งหลังใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ห่างจากบริเวณที่ธารรักจะลงเล่นน้ำมากนัก
ไหนไหนก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้ว จึงตัดสินใจถอดชุดทั้งหมดที่หลงเหลืออยู่ออก ตอนขึ้นจากน้ำชุดจะได้ไม่เปียกชุ่มจนอึดอัด
ฉันดำผุดดำว่ายแหวกว่ายทวนกระแสน้ำ วักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างผมและพยายามขูดขี้ไคลออกให้ได้มากที่สุด ขณะที่กำลังสำราญใจอยู่นั้นก็มีบางอย่างชนเข้าที่ต้นขา ฉันเกร็งตัวหลับตากรีดร้องด้วยความตกอกตกใจดังลั่นเสียงก้องไปทั่วบริเวณ
และทันทีที่ลืมตาภาพตรงหน้าที่เห็นคือชายร่างกำยำเปลือยท่อนบนกำลังพุ่งกระโจนมาทางนี้ เศษน้ำกระเซ็นกระเด็นกระดอนแตกกระจายออกไปทางด้านข้าง
“เป็นอะไร?” เขาโอบรัดและถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล พลางใช้สายตากวาดหารอบ ๆ ใช้หูฟังเสียงฝีเท้า จากนั้นจึงย่นคิ้วแปลกใจเพราะไม่ได้ยินเสียงอันตรายใดใดแถวนี้เลย
เมื่อสติของฉันเริ่มกลับเข้าที่เข้าทางก็ยิ้มแห้งให้เขาเหมือนที่เคยทำบ่อย ๆ
“สงสัยจะเป็นปลาน่ะ ปลาว่ายชนขา… อุ้ย! มันตอดอีกแล้ว” ฉันจุ่มมือลงใต้น้ำควานหาและจับหมับเข้ากลางลำตัวของมันไม่ให้หลุดดิ้นไปไหน “จับได้แล้ว! เย็นนี้กินเจ้านี่กัน”
ฉันพยายามจะดึงมันขึ้นเหนือน้ำแต่ดูเหมือนว่ามันติดอะไรบางอย่าง ด้วยความเอะใจในรูปร่างที่ไร้ครีบไร้เกล็ดจึงลูบคลำขึ้นลงเพื่อพินิจพิเคราะห์สิ่งมีชีวิตใต้น้ำอย่างละเอียดถี่ถ้วน
มันหยุ่น ๆ หัวมน ๆ ลำตัวค่อนข้างยาว สองมือกำต่อกันยังไม่สุดหัวสุดหาง
“นาย! ปลาอะไรก็ไม่รู้ใต้น้ำ ฉันเอามันไม่ขึ้น…” เหลือบตาขึ้นก็พบว่าใบหน้าที่เคยเรียบเฉยของเขาเปลี่ยนไป
อวัชหลับตาหยี ใบหน้าแดงก่ำเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย พยายามกลั้นลมหายใจที่เริ่มจะหอบถี่ ใจเริ่มหวิวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนในชีวิต
“มะ… ไม่ ไม่ใช่ปลา” เสียงที่เปล่งออกมาเบาจนแทบจับใจความไม่ได้
“ถ้าไม่ใช่ปลา งั้น…” ก้มมองก็พบกับหนังเสือดาวกำลังลอยตีขึ้นเหนือน้ำ หนังเสือที่ห่อหุ้มร่างกายส่วนล่างของเขา ใต้หนังเสือก็ต้องเป็นหางเสืองั้นสิ!
“ขอโทษ!” รีบปล่อยมือออก ยกมือกางนิ้วทั้งสิบชูขึ้น และในขณะที่กำลังจะผละตัวออกจากเขา หางตาก็เหลือบไปเห็นสัตว์กระดูกใหญ่ลายพาดกลอน ฉันดึงตัวเขาเข้าแนบติด ซุกหน้าลงแผงอก ยืดแขนชี้แขกไม่ได้รับเชิญตัวใหม่
“ไล่มันไปที!”
อวัชใช้สองมือกอดรัดร่างเปลือยแน่นจนหน้าอกนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายแนบชิดชดเนื้อของเขา เขามองตามมือของหญิงสาวในอ้อมกอดนิ่ง ๆ เสือตัวใหญ่ตัวนั้นไม่ใช่ใครแปลกหน้าอื่นที่ไหน แต่มันคือเพื่อนของเขาที่เพิ่งกลับมาจากการล่าเหยื่อนั่นเอง
อวัชเบนหน้าหนีจากสัตว์ที่แสนจะคุ้นเคยตัวนั้น ปล่อยให้มันเดินเล่นและดื่มน้ำแก้กระหาย
สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ เขาอยากจะลองสัมผัสสิ่งที่กำลังแนบชิดถูแผงอกตามแรงกระเพื่อมของสายน้ำ ตอนนี้สีหน้าแววตาของเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“นาย มันไปยัง?” ฉันเอนหน้ามองหาและพบว่ามันอยู่ใกล้กว่าเดิม แถมกำลังก้มเลียน้ำที่ริมธารไม่ห่างจากพวกเราเลย
“เดี๋ยวมันก็ลงมาเขมือบเราหรอก! นายไปจัดการมันที!” ใบหน้าเต็มไปความหวาดกลัวแต่เมื่อฉันหันไปมองหน้าเขาก็พบว่าสายตาของเขาไม่ได้จับจ้องที่ใบหน้าของฉันเลยสักนิด และเขาก็ไม่ได้สนใจเสือตัวนั้นด้วย ราวกับว่ามันเป็นแมวน้อย ๆ ไร้พิษสง
อย่าบอกนะว่าไอ้เจ้าตัวนั้นคือ…
“ตัวเล็ก!” ฉันเผลอร้องเรียกชื่อของมัน
เมื่อเสือตัวใหญ่แต่เชื่องเหมือนแมวได้ยินชื่อของตัวเองมันก็หันเอียงหน้ามองคนเรียก อุ้งเท้าหนาก้าวลงน้ำ มันออกแรงว่ายตรงมาหาเจ้านายกลางลำธาร
“ออกไป! นายไล่มันออกไป! อย่าเข้ามา… นะ” ฉันสะดุ้งก้มลงมองบางอย่างที่กำลังงับอวัยวะส่วนบนของร่างกาย
ฉันเบิกตากว้างโพลงร้องโวยวายทันที “อวัช! เอาปากของนายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ตอนนี้ลืมเรื่องที่ตัวเล็กกำลังจะว่ายเข้าประชิดตัวไปชั่วขณะหนึ่ง
อวัชแหงนหน้ามองธารรักด้วยสีหน้าแววตาที่ใสซื่อ เขาปล่อยปากของตัวเองออกตามคำสั่ง เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังอมหน้าอกฝ่ายตรงข้าม รู้เพียงแต่สมองสั่งการและร่างกายมันขยับเข้าหาเองอัตโนมัติ
“ขึ้นไปเลย! ทั้งคู่เลย! พาตัวเล็กขึ้นไปด้วย!” ฉันร้องแผดเสียงไล่ทั้งคนทั้งสัตว์
เขาพยักหน้า ปล่อยมือจากธารรัก ดึงแผงคอเสือตัวโตขึ้นไปรอหลังต้นไม้ตามเดิม
ตอนนี้ใจในอกมันสั่นระรัวไม่รู้จะตกตะลึงกับเหตุการณ์ไหนก่อนดีระหว่างเสือตัวโตมุ่งตรงมาตรงหน้าหรืออวัชที่ใช้ปากขบหน้าอก
ฉันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ให้แน่ใจและมั่นใจอีกครั้งก่อนนำพาร่างที่ไร้เสื้อผ้าขึ้นเหนือน้ำ จากนั้นจึงรีบสวมชุดให้เรียบร้อย ก่อนตรงเข้าไปหาตัวการที่เพิ่งก่อเรื่องหมาด ๆ
“นี่!” เหล่มองด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ “หิวแล้ว กินข้าวเย็นกัน ใกล้มืดแล้วด้วย”
เขาหลบสายตาเล็กน้อยอย่างอดรู้สึกผิดไม่ได้ อวัชเดินนำทางหาที่ตั้งแคมป์สำหรับพักแรมในค่ำคืนนี้ โดยมีตัวเล็กเสือตัวโตเดินนำหน้าอีกทีหนึ่ง
“ทำไมเราไม่นอนใกล้ ๆ แม่น้ำตรงนี้ล่ะ?” หากค้างแรมบริเวณนี้ก็น่าจะสะดวกในการต้มน้ำหรือใช้สอยจากลำน้ำนี้โดยไม่ต้องลำบากมาเทียวขนน้ำจากที่นี่เข้าป่า
“กลางคืนสัตว์จะกินน้ำ” เขาตอบไขความกระจ่างให้กับเธอ
เมื่อถึงที่ที่เหมาะเจาะอวัชก็เริ่มตั้งกองไฟ โดยมีเสือใหญ่อยู่ข้างตัวไม่ห่างไปไหน
ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับตัวเล็กและระหว่างรอเนื้อกระต่ายป่าที่เหลือเมื่อตอนเย็นสุกฉันก็มองมันอย่างระแวดระวัง กลัวว่าเผลอเมื่อไหร่อาจจะได้เข้าไปนอนเล่นในท้องของมัน และที่ต้องระวังเพิ่มอีกหนึ่งสิ่งก็คือ! เขาตรงหน้าของฉัน!
อวัชแหงนหน้าขึ้นจากปิ้งย่างเนื้อเพราะรู้สึกเหมือนมีรังสีบางอย่างแผ่กระจายพุ่งตรงมาทางเขา และก็พบว่ามันถูกส่งตรงมาจากหญิงสาวตรงหน้า เธอจ้องตาเป็นมันราวกับจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้น ๆ
เขาหยิบเนื้อกระต่ายที่เหลือเสียบใส่ไม้เรียงไว้จนหมด ตั้งใจก้มหน้าก้มตาปรุงอาหารและนำเนื้อทั้งหมดยื่นให้กับเธอ โดยที่เขาไม่แตะต้องมันเลยสักชิ้นเดียว
ฉันก้มมองเนื้อสุกกองพะเนินตรงหน้า
“ไถ่โทษงั้นเหรอ?”
“…” เขาทำเพียงกะพริบตาถี่ ๆ มองสลับระหว่างธารรักและเครื่องบรรณาการที่เพิ่งมอบให้
“คิดว่าเอาของกินมาล่อให้ฉันยกโทษให้ ไม่มีทางซะหรอก! นายอม…!”
สีหน้าของอวัชสลดลงทันที ทว่าเหมือนเขาคิดบางอย่างได้ เขาเหล่มองเธอด้วยอาการขวยเขิน
“จับ… ปลา” พูดจบก็เบนสายตาไปทางอื่น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
“…!” ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเอามันเป็นข้อต่อรอง แล้วไอ้สีหน้าที่เคยนิ่งเฉยมาตลอดมันหายไปไหนแล้ว
“น..นาย! ทะลึ่ง!”
“ธาร จับ…”
“โอเค! ฉันยกโทษให้ เจ๊ากันโอเค๊? เลิกพูดถึงมัน เลิกแล้วต่อกัน”
“อือ” อวัชพยักหน้า คว้าหยิบเนื้อกระต่ายป่าเคี้ยว
“เนื้อของฉันนะ” ขมวดคิ้วแทบจรดกัน
“เจ๊ากัน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ดึงใบไม้ที่วางแบเป็นภาชนะใส่อาหารลากมากลางวงและหยิบอีกชิ้นเข้าปากไป
“โอโห้ ริบส่วยคืน?”
“หิว”
ฉันนั่งมองอวัชเคี้ยวตุ่ย ตั้งแต่เหตุการณ์ในน้ำทำเอาเขาพูดมากขึ้น แสดงสีหน้าชัดเจนมากกว่าเดิม… แบบนี้มันหมายความว่ายังไงเนี่ย!
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสามทุ่ม โชคดีที่นาฬิกาข้อมือใช้พลังงานแสงอาทิตย์และกันน้ำ ไม่อย่างนั้นมันคงสู่สุคติไปตั้งแต่แรก
ฉันนั่งตาปรือหาวว่อน หนังตาใกล้จะปิด เหล่มองเสือตัวโตที่นอนไม่สนใจโลกและตัวฉันเลยสักนิด… ขอนอนพักเอาแรงก่อนแล้วกัน
อวัชเติมเชื้อเพลิงเป็นระยะ เขานั่งจ้องมองธารรักที่กำลังขดตัวนอนหลับภายใต้เสื้อขาวบาง ไม่แปลกที่เธอจะหนาว คืนนี้เขาคงต้องเสียสละตัวเองเพื่อสร้างความอบอุ่นร่างกายให้แก่เธอเสียแล้วสิ
................................
ลงตัวอย่างทางนี้เพียงเท่านี้นะคะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีฮะมี EBOOK แล้วนะคะ ในebook จะมีเพิ่ม 1 ตอน กับฉากnc อันน้อยนิด แล้วก็ไม่รู้จะเรียก nc ได้มั้ย เพราะเพิ่งเคยแต่งครั้งแรก555555
เอาเป็นว่าเน้น EBOOK มีเพิ่มจากในนี้ 1 ตอนนะคะ ส่วน nc ไม่อยากให้หวังมาก ^^''
EBOOK ซื้อได้ใน MEB ค่ะ หรือรายตอนใน readawrite
Great novels start here
- Writer
