22. ฉันแค่หิว
ที่สำคัญคือลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งเป่ารดลงมาจากปลายจมูกปะทะเข้ากับแผ่นเปลือกตาของฉัน ลมอุ่นๆ นั่นทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายและแทบเคลิ้มหลับ มันให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังเป่ามนต์ลงบนหน้าผากเพื่อให้ฉันหายเจ็บแล้วก็หายป่วย เหมือนสมัยฉันยังเป็นเด็ก เมื่อฉันเล่นซนจนบาดเจ็บหรือไม่สบายพ่อก็จะชอบเป่าแผลให้ฉันด้วยลมอุ่นๆ เหมือนที่ฉันได้รับจากเขาตอนนี้ทุกครั้ง
"อุ่นจัง..."
ฉันพูดด้วยความลืมตัว มารู้ตัวอีกทีว่าพูดอะไรไปก็ในตอนที่หมอก้าวถอยหลังกลับ
"แล้วมีน้ำมูกไหมครับ"เขาถามฉันต่อ แต่เว้นระยะห่างมากพอสมควร
เมื่อกี้ยังยืนจับหน้าผากอยู่ดีๆ มาตอนนี้เหมือนเห็นฉันเป็นไวรัสโคโรนายังไงยังงั้น
"มีค่ะ"
"ไอด้วยไหม"
"นิดหน่อยค่ะ"
"ไอแห้งหรือมีเสมหะ"
"แห้งค่ะ"
"เมื่อคืนคุณตากฝนแต่ไม่ได้ทานยาเหรอครับ"
"คือ...ฉันลืมว่าต้องทาน"ฉันตอบแล้วเขาก็ส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"คุณทานข้าวเช้ามาหรือยัง"
"ยังค่ะ"
"ถ
