CHERRY’S POV
Hindi ko mapigilan na magdamdam sa kanya. Alam ko na hindi ko dapat ‘yon sinabi sa kanya. Nadala lang ako ng damdamin ko. Pagkatapos niya akong painumin ng gamot ng sapilitan ay lumabas na siya. Wala kasi talaga akong ganang kumain. Pero nakita ko ang pagkain na dala niya ay na konsensya ako.
Pinilit kong tumayo at kumain ng kaunti. Ala una na ng madaling araw ay hindi pa rin ito pumapasok. Umalis ba talaga siya? Iniwan ba talaga niya ako? Siguro nga umalis na siya. Umiyak ako dahil nasaktan ako pero wala naman akong masisi kundi sarili ko.
Lumapit ako sa kabinet at kumuha ako ng isa niyang damit. Niyakap ko ito hanggang sa nakatulog na ako. Nang magising ako ay nagulat ako dahil nasa tabi ko na siya at nakayakap sa akin. Umiyak na naman ako kasi nandito siya. Hindi siya
